Pani Sylwio,
kocham Panią! (za te książkę!). Komedio-Dramat! Uwielbiam Pani wrażliwość, czułość z jaka opisuje Pani swoich bohaterów... bardzo podoba mi się ta Warszawa, Pani Warszawa....Dziękuję

Pani Sylwio,
kocham Panią! (za te książkę!). Komedio-Dramat! Uwielbiam Pani wrażliwość, czułość z jaka opisuje Pani swoich bohaterów... bardzo podoba mi się ta Warszawa, Pani Warszawa....Dziękuję

Podoba mi się bezkompromisowość i wrażliwość Chutnik. Jak jest słabo, pisze że jest słabo, nie ma żadnych cukierkowych otoczek. Nie ma w tym jednak epatowania żalem czy innymi emocjami na darmo. Widać, że pisząca to czuje, że historie tych kilku kobiet mają cel, nie takie pierdu, pierdu. Zapada w pamięć i powoduje przewartościowania w czytającym. Przynajmniej we mnie powoduje.

Podoba mi się bezkompromisowość i wrażliwość Chutnik. Jak jest słabo, pisze że jest słabo, nie ma żadnych cukierkowych otoczek. Nie ma w tym jednak epatowania żalem czy innymi emocjami na darmo. Widać, że pisząca to czuje, że historie tych kilku kobiet mają cel, nie takie pierdu, pierdu. Zapada w pamięć i powoduje przewartościowania w czytającym. Przynajmniej we mnie powoduje.

Chutnik bardzo dobrą jest obserwatorką i słuchaczką rzeczywistości. Bardzo to wszystko życiowe i smutne.
Fajne powiązania pomiędzy historiami.

Chutnik bardzo dobrą jest obserwatorką i słuchaczką rzeczywistości. Bardzo to wszystko życiowe i smutne.
Fajne powiązania pomiędzy historiami.

Wciągające historie wykluczonych.

Wciągające historie wykluczonych.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. To moje pierwsze spotkanie z prozą Chutnik i od początku podchodziłam do niej jak do jeża, obawiając się zbytniej wulgarności. No więc scen wulgarnych nie ma, są jedynie naturalistyczne, ale to zupełnie mi nie przeszkadza. Szczególnie pierwsze opowiadanie kojarzy mi się trochę z mocniejszą wersją "Marty" Orzeszkowej. Mimo to w opowiadaniach przeszkadza mi to nurzanie się w brzydocie i nienawiści do Warszawy i polskiego społeczeństwa. Nie przepadam za prozą, w której epatuje się takimi emocjami, bo to przedstawienie tylko jednej strony rzeczywistości i jest to równie stronnicze, co ukazywanie samych pozytywnych cech. Sposób doboru słów i umiejętność budowania naturalistycznych scen mnie fascynuje u Chutnik, więc będę dalej zapoznawać się z jej twórczością, ale spasuję, jeśli reszta powieści będzie zionąć równą nienawiścią.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. To moje pierwsze spotkanie z prozą Chutnik i od początku podchodziłam do niej jak do jeża, obawiając się zbytniej wulgarności. No więc scen wulgarnych nie ma, są jedynie naturalistyczne, ale to zupełnie mi nie przeszkadza. Szczególnie pierwsze opowiadanie kojarzy mi się trochę z mocniejszą wersją "Marty" Orzeszkowej. Mimo to w...

Znałam wcześniej Sylwię Chutnik z Barłogu literackiego, z podcastu. Czasem się z nią zgadzałam, czasem nie, ale nie sądziłam, że tak potrafi pisać. Dwie pierwsze opowieści wybitne. Całość interesująca. Napisana z lekkością, pozostawia ciężar na duszy. Łamie stereotypy, poszerza percepcję. Raczej nie pozostawia obojętną. Warto przyjrzeć się temu co w nas wzbudza.

Znałam wcześniej Sylwię Chutnik z Barłogu literackiego, z podcastu. Czasem się z nią zgadzałam, czasem nie, ale nie sądziłam, że tak potrafi pisać. Dwie pierwsze opowieści wybitne. Całość interesująca. Napisana z lekkością, pozostawia ciężar na duszy. Łamie stereotypy, poszerza percepcję. Raczej nie pozostawia obojętną. Warto przyjrzeć się temu co w nas wzbudza.

Bardzo mocna, rewelacyjna literatura. Arcydzieło. Szeroko rozumiany okres transformacji widziany i opisany jako trauma kobiet i trauma społeczeństwa. Mówimy tutaj o optyce życia osiedlowego wyrażonego oryginalnym dla epoki językiem i swego rodzaju strumieniem świadomości narratora utożsamiającego się z sytuacją mentalną poszczególnych bohaterów i otoczenia. Jest w tym świecie nieznośnie brzydko i duszno. Nie ma miejsca na sentymenty i odpoczynek. Jest za to moment na chwilę refleksji w kontekście tego kim byliśmy i kim jesteśmy teraz jako społeczeństwo po burzliwym okresie transformacji.

Nie raz, już w trakcie czytania wracałem myślami do konkretnych zdań i akapitów. Rzadko kiedy mam wrażenie, że żadna kropka, przecinek, słowo, zdanie, akapit nie jest postawiony tutaj na marne. Na pewno wrócę do tej książki.

Bardzo mocna, rewelacyjna literatura. Arcydzieło. Szeroko rozumiany okres transformacji widziany i opisany jako trauma kobiet i trauma społeczeństwa. Mówimy tutaj o optyce życia osiedlowego wyrażonego oryginalnym dla epoki językiem i swego rodzaju strumieniem świadomości narratora utożsamiającego się z sytuacją mentalną poszczególnych bohaterów i otoczenia. Jest w tym...

Dużo ironii, gier słownych, abstrakcji życiowych. Lekko się czyta, czasem trzeba chwili refleksji nad własnymi zachowaniami....

Dużo ironii, gier słownych, abstrakcji życiowych. Lekko się czyta, czasem trzeba chwili refleksji nad własnymi zachowaniami....

Atlas kobiet nie obejmuje wszystkich kobiecych sylwetek. Obejmuje za to te, których nie obejmuje żaden inny atlas czy encyklopedia. Kobiety na granicy, na społecznym marginesie. Odrzutkinie i wyrzutkinie. Odkrywa te, których nie widzimy lub nie chcemy widzieć. Warto jednak przejżeć.

Atlas kobiet nie obejmuje wszystkich kobiecych sylwetek. Obejmuje za to te, których nie obejmuje żaden inny atlas czy encyklopedia. Kobiety na granicy, na społecznym marginesie. Odrzutkinie i wyrzutkinie. Odkrywa te, których nie widzimy lub nie chcemy widzieć. Warto jednak przejżeć.

kąśliwa, dowcipna, prześmiewcza, idealna kalka polskich rozmów. historia Marii bardzo mnie poruszyła.

kąśliwa, dowcipna, prześmiewcza, idealna kalka polskich rozmów. historia Marii bardzo mnie poruszyła.