"Madame" trąci w nozdrza mocno nieświeżą myszką. Albo raczej -- napuszonym pawiem :) Nawet jako silversiara umęczyłam się, czytając to ponoć-arcydzieło. Oczekiwałam polotu, elektryczności, żywości, jakiegoś błysku. Tymczasem zastałam żużel Żeromskiego łamany, o zgrozo, na grafomanię Orzeszkowej... Przydusił mnie patos pomieszany z przydługimi egzaltowanymi wywodami rodem z monologu Kordiana na Mont Blanc, przynudzanie, nieznośny przerost treści nad... wszystkim innym :))) Nietreściwe treści leją się tu bezkompromisowo, uderzając w twarz czytelnika nieprzerwanym strumieniem, przeważnie samoozachwytu narratorskiego, lukrując obficie wizerunek będącego opowiadaczem 18-latka i świata jego przeżyć wewnętrznych, jakże bezkresnie niezgłębionych. Elektrycznym kilofem się nie dokopiesz, takie to głębiny. Owszem, wrażenie robi staranna korekta czy wyszukana polszczyzna tej pozycji, której próżno by szukać w jakimkolwiek wywiadzie z dowolnym współczesnym twórcą kultury rodzimej. Tyle że w tej dawce łatwo o objawy zatrucia kolorowym, ale łykowatym pawiem w piance. Bo pod tą spektakularnie i metodycznie ubijaną pianką czuć głównie patynę, pensjonarską pretensjonalność i mocno nadtopioną niegdysiejszość śniegów. Miało być elegancko, wykwintnie i z klasą, a wyszło ciociowo-klociowo, mdło i nieżyciowo. Polecam zgrzebniejsze i skromniejsze, za to świeższe i ciekawiej skomponowane dania!

"Madame" trąci w nozdrza mocno nieświeżą myszką. Albo raczej -- napuszonym pawiem :) Nawet jako silversiara umęczyłam się, czytając to ponoć-arcydzieło. Oczekiwałam polotu, elektryczności, żywości, jakiegoś błysku. Tymczasem zastałam żużel Żeromskiego łamany, o zgrozo, na grafomanię Orzeszkowej... Przydusił mnie patos pomieszany z przydługimi egzaltowanymi wywodami rodem z...

Libera w jawny sposób starał się napisać powieść, która gładko wejdzie w kategorię "literatura piękna"; aż wylewają się z niej subtelności, elegancja i piękny język. Do tego odniesienia do sztuki, mało znanych poetów czy muzyki, które można jawnie odebrać jako chwalenie się erudycją przez autora. Ta z pozoru prosta historyjka o zauroczeniu ucznia w powabnej, niezwykle urokliwejj i elektryzującej nauczycielce, służy Liberze jak podstawa do tego, by zaprezentować własny warsztat i literacki sznyt. Czuć w tym zamiłowanie do klasyków, do tego, co w literaturze najszlachetniejsze. Mamy przez to do czynienia ze światem dość nieprawdopodobnym; o ile tytułowa Madame mogłaby istnieć, a nawet na pewno podobne jej osoby nadal wzbudzają ochy i achy buzujących hormonami uczniów, o tyle główny, bezimienny bohater to postać jak ze snu. Narrator jest bowiem błyskotliwy, przebiegły, nieprawdopodobnie oczytany, elokwentny i budzący wszechobecny podziw. Recytuje wiersze z pamięci, zawstydza swoją improwizacją znanego aktora oraz nawet swój obiekt uczuć czyni w oczach czytelnika niedoskonałym, wytykając stojącej na piedestale Madame niewielkie braki w wiedzy. Sam Libera w wywiadach tłumaczył, że takie zaprezentowanie wydarzeń wynika z tego, iż bohater spisuje swoje wspomnienia po wielu latach (czego dowiadujemy się również z post scriptum),zapewne mocno je koloryzując.

Madame to powieść momentami podniosła, żeby nie napisać, patetyczna. Sporo tu romantyzmu, gierek, napięcia, proustowskich miłosnych poszukiwań i obsesji. Jeżeli ktoś chce zatopić się w świat, który już nie istnieje (i w prozie i w rzeczywistości),a jest echem prawdziwego romantyzmu, to zapewne tytułowa femme fatale sama stanie się dla niego celem namiętności albo tęsknot, bo któż z mężczyzn nie chciał kiedyś spotkać takiej kobiety…

Libera w jawny sposób starał się napisać powieść, która gładko wejdzie w kategorię "literatura piękna"; aż wylewają się z niej subtelności, elegancja i piękny język. Do tego odniesienia do sztuki, mało znanych poetów czy muzyki, które można jawnie odebrać jako chwalenie się erudycją przez autora. Ta z pozoru prosta historyjka o zauroczeniu ucznia w powabnej, niezwykle...

Nie znam całej twórczości Libery, a ta książka to druga, którą przeczytałam. Czyta się bardzo dobrze. Może dlatego, że główny wątek jest bardzo tajemniczy i intrygujący... Chciałam jak najszybciej dowiedzieć się ciągu dalszego... I tutaj akurat się rozczarowałam, ale takie otwarte zakończenia też mają swój urok. :) Jedynym mankamantem (dla mnie) były "wędrówki" autora w kierunku literatury/poezji, której nie znam i niekoniecznie lubię (a może rozumiem?). Pozycja warta polecenia. Choć dla osób nie znajcych realiów ogólnie pojętego "czasu PRL-u" pewne rzeczy mogą budzić konsternację ;)

Nie znam całej twórczości Libery, a ta książka to druga, którą przeczytałam. Czyta się bardzo dobrze. Może dlatego, że główny wątek jest bardzo tajemniczy i intrygujący... Chciałam jak najszybciej dowiedzieć się ciągu dalszego... I tutaj akurat się rozczarowałam, ale takie otwarte zakończenia też mają swój urok. :) Jedynym mankamantem (dla mnie) były "wędrówki"...

matko jedyna jak można napisać takiego clickbaita
Człowiek czeka do ostatniej chwili żeby coś się wydarzyło a tu 544 strony i typ dotknął jej reki, a po dwóch latach dostał ✨prezencik✨
🗿🗿🗿
słowem, ocipieć można
możliwe że ciągle trzymają mnie silne emocje i stąd taka opinia, ale na prawdę... niedosyt Antoś wywołał

matko jedyna jak można napisać takiego clickbaita
Człowiek czeka do ostatniej chwili żeby coś się wydarzyło a tu 544 strony i typ dotknął jej reki, a po dwóch latach dostał ✨prezencik✨
🗿🗿🗿
słowem, ocipieć można
możliwe że ciągle trzymają mnie silne emocje i stąd taka opinia, ale na prawdę... niedosyt Antoś wywołał

Jedna z niewielu pozycji, którym mogę dać notę arcydzieła.


"Madame" z pewnością otwiera wachlarz możliwości zrozumienia tekstu, każdy wyciągnie z niej zupełnie co innego.


Dla mnie kluczem czytania książki jest motyw theatrum mundi. Świadomy czytelnik zauważy tutaj manipulację.
Narrator mówi tylko ze swojej perspektywy, nie ujawnia nigdy imienia, podkreśla swoją wspaniałość, podziw ze strony innych, wyższość.
Czemu to robi i czy to wszystko się wydarzyło naprawdę?
A może zostałeś wpuszczony w maliny?



Sam sposób napisania książki jest moim zdaniem bardzo przyjemny, bo rozdziały są podzielone na małe podrozdziały, a sama książka ma 180 stron.

Do tego humor i ironia autora to majstersztyk.
I - dla lubiących trochę historii - ciekawa okazja do zaobserwowania komunizmu w Polsce.



Ona i on są nawzajem sobie potrzebni, by osiągnąć cel.
Czy to zrobili i jakim kosztem?
Na to odpowiedź poznacie po lekturze.
Choć mogę dać małą uwagę: jeżeli uznasz, że głównie chodzi w tej książce o miłość, czy fascynację, polecam przeczytać jeszcze raz ;)

Jedna z niewielu pozycji, którym mogę dać notę arcydzieła.


"Madame" z pewnością otwiera wachlarz możliwości zrozumienia tekstu, każdy wyciągnie z niej zupełnie co innego.


Dla mnie kluczem czytania książki jest motyw theatrum mundi. Świadomy czytelnik zauważy tutaj manipulację.
Narrator mówi tylko ze swojej perspektywy, nie ujawnia nigdy imienia, podkreśla swoją...

Książka z niezwykłym klimatem tworzonym przez autora, który swoją erudycyjnością zachęca do powzięcia wiele lektur. Trochę nuży pośrodku ale uważam lekturę za udaną. Jaki wpływ na młodego człowieka może mieć młoda, piękna i owiana nutką tajemniczości kobieta to rzecz niezwykła. Ciekawym aspektem jest idealizacja postaci dyrektorki, przypinanie pewnych łatek co może doprowadzić do gorzkiego rozczarowania czy też w tragedii, co w prawdziwym życiu nie jest wskazane. Ps zazdroszczę jej kolekcji książek :)

Książka z niezwykłym klimatem tworzonym przez autora, który swoją erudycyjnością zachęca do powzięcia wiele lektur. Trochę nuży pośrodku ale uważam lekturę za udaną. Jaki wpływ na młodego człowieka może mieć młoda, piękna i owiana nutką tajemniczości kobieta to rzecz niezwykła. Ciekawym aspektem jest idealizacja postaci dyrektorki, przypinanie pewnych łatek co może...

Książka naprawdę wspaniała. Mająca swój niepowtarzalny klimat, przedstawiająca obraz życia w PRL-u, świata widzianego oczami dojrzewającego chłopca. A w samej historii chodzi o coś więcej niż tylko o fascynację ucznia nauczycielką francuskiego.

Książka naprawdę wspaniała. Mająca swój niepowtarzalny klimat, przedstawiająca obraz życia w PRL-u, świata widzianego oczami dojrzewającego chłopca. A w samej historii chodzi o coś więcej niż tylko o fascynację ucznia nauczycielką francuskiego.

Narrator to uczeń ostatniej klasy liceum, który szuka swojego miejsca na świecie. Próbuje sił w muzyce, szachach, teatrze, jednak nic nie może dać mu satysfakcji ze względu na czasy, w których żyje (rok 1966, Warszawa). Dyrektorem jego szkoły zostaje Madame, nauczycielka francuskiego - młoda, ładna, inna. Uczniowie kochają się w niej i narrator nie jest wyjątkiem w tej kwestii. On jako jedyny jednak postanawia coś z tym zrobić, szpieguje kobietę, żeby dowiedzieć się o niej jak najwięcej i zwrócić jej uwagę. Na lekcjach rzuca aluzje, nie mówi nic wprost.
Szczerze nie rozumiem, czemu ktoś dał to do kanonu lektur szkolnych. Język Libery jest momentami dziwny (używa czasu zaprzeszłego),a działania narratora to zwyczajny stalking. Męczy też na przykład streszczanie różnych dzieł czy sztuk. Całość jest raczej nudna, ma jedynie ciekawe momenty. Moi uczniowie byli bardzo zawiedzeni nie tylko ciekawością lektury (nie ukrywajmy, w czwartej klasie liceum mają za sobą już sporo nudnych lektur),ale też tym, że jest właściwie o niczym. To co jest w niej wartościowe to opowieść o czasach młodości rodziców Madame i pokazanie licealisty jako osoby naprawdę oczytanej i zaradnej, co dziś jest rzadkością.

Narrator to uczeń ostatniej klasy liceum, który szuka swojego miejsca na świecie. Próbuje sił w muzyce, szachach, teatrze, jednak nic nie może dać mu satysfakcji ze względu na czasy, w których żyje (rok 1966, Warszawa). Dyrektorem jego szkoły zostaje Madame, nauczycielka francuskiego - młoda, ładna, inna. Uczniowie kochają się w niej i narrator nie jest wyjątkiem w tej...

Czy związek chłopaka z o wiele starszą kobietą ma szansę przetrwać?

Pytam o to nie bez powodu. “Madame” Antoniego Libery to zapis wspomnień chłopaka będącego w czwartej klasie liceum, który jest dziko zafascynowany dyrektorką szkoły i jednocześnie jego nauczycielką francuskiego. Szkoda jednak, że powieść ta, po rewelacyjnym wręcz początku (kiedy wręcz zbierałem szczękę z podłogi),im dalej w las rozłazi się w nieokreślonym kierunku.

“Madame” Antoniego Libery to książka wydana w 1998 r., która wygrała konkurs na opublikowanie powieści w Wydawnictwie Znak. Muszę nadmienić fakt: ten tytuł z miejsca stał się hitem sprzedażowym, powieścią wręcz legendarną, o której po latach mówi się w niektórych kręgach, że gdyby nie Libera, to w końcówce XX w. w Polsce nie byłoby co czytać.

I w sumie jeśli popatrzy się na konstrukcję powieści, ma ona wiele cech, które mogły przyciągnąć czytelnika. Mamy tutaj elementy śledztwa kryminalnego, kiedy główny bohater próbuje dowiedzieć się więcej o życiu Madame. Jest w “Madame” bardzo jednoznacznie nakreślony bunt przeciwko władzom PRL, ale jednocześnie Warszawa z 1967 r. jest tu opisana w tak skrupulatny sposób, że staje się ona kolejnym bohaterem. A to natomiast sprawia, że tworzy się pewien mit stolicy z końcówki lat 60. XX w., co na pewno obudziło sentyment pokolenia samego Libery, które trzy dekady później zderzyło się już z inną rzeczywistością. Do tego sam wątek fascynacji ucznia piękną, starszą od niego kobietą: czyż nie zdarza się to nastolatkom nawet dziś?

Libera w “Madame” pokazał nam, czym był PRL dla autora niepokornego, a sam kraj przedstawiony został oczami kogoś z Zachodu. Tego innego świata również nie ukazano pozytywnie, ale ta obcość, którą moim zdaniem symbolizuje Madame, przyciąga jak magnes. A ewentualne zdobycie kobiety byłoby niejako wyzwoleniem z jarzma PRL. Libera stworzył ciekawą książkę o kreowaniu mitów, a nimi samymi są wszystkie te kwestie, które wymieniłem jako przyciągające do lektury. Bo autor nie tylko idealizuje tu życie w Warszawie tamtych czasach czy też fascynację chłopaka piękną nauczycielką. Ona sama też została przedstawiona w ten sposób.

W moim odczuciu jednak ta powieść w powieści Libery jest bardzo nierówna, nadmiernie rozwleczona również przez intertekstualność, momentami nierealistyczna i chyba przestarzała. Styl autora, w którym mocno czuć pewną pretensję, jest adresowany do czytelnika, który dzisiaj jest w niszy. Sam bohater, geniusz kultury (wzorcowa znajomość dzieł literatury, która zawstydzi niejednego profesora na uczelni, a przypominam, że chłopak ma 17-18 lat),mistrz erudycji, elokwencji i przebiegły niczym Sherlock Holmes, a do tego lingwista (biegle francuski, angielski i łacina) też raczej trudny do zaakceptowania ze względu na nierealność. I chociaż pewne kwestie mi się tu podobały, a oddanie klimatu Warszawy lat 60. (gdzie ulice nadal żyją Leopoldem Tyrmandem i bikiniarstwem) wręcz zachwyciło, to przez rozwleczone momenty dokończenie tej książki było sztuką.

Czy związek chłopaka z o wiele starszą kobietą ma szansę przetrwać?

Pytam o to nie bez powodu. “Madame” Antoniego Libery to zapis wspomnień chłopaka będącego w czwartej klasie liceum, który jest dziko zafascynowany dyrektorką szkoły i jednocześnie jego nauczycielką francuskiego. Szkoda jednak, że powieść ta, po rewelacyjnym wręcz początku (kiedy wręcz zbierałem szczękę z...

Poddaję się dokładnie w połowie, zwyczajnie książka mi się nie podoba 🥱🙁

Poddaję się dokładnie w połowie, zwyczajnie książka mi się nie podoba 🥱🙁