Niech się panu darzy

Mała rzecz, a cieszy (i to bardzo). Aż się chce wrócić do Madame.

Mała rzecz, a cieszy (i to bardzo). Aż się chce wrócić do Madame.

Uczta językowa. To lubię.
Zwłaszcza pierwsze opowiadanie zostawiło mnie dosłownie z otwartą buzią.
Szacunek dla pana Libery!
Ongiś "Madame" rzuciła mnie na kolana, teraz opowiadania potwierdziły, że pan Antoni wirtuozem języka jest.

Uczta językowa. To lubię.
Zwłaszcza pierwsze opowiadanie zostawiło mnie dosłownie z otwartą buzią.
Szacunek dla pana Libery!
Ongiś "Madame" rzuciła mnie na kolana, teraz opowiadania potwierdziły, że pan Antoni wirtuozem języka jest.

Opowieści o powrotach i/do pamięci. Tryptyk przedstawiający zupełnie odmienne historie, które okazują się tożsame w wydźwięku obrazując ludzi przegranych - czasami pozornie zwycięskich, ale w istocie tych, którzy ponieśli klęskę i powracają do źródła, świadomie lub nieświadomie, aby znaleźć gruntowne odpowiedzi na pytania o swój los, zataczają koło, aby wrócić do punktu życiowego wyjścia, który tak naprawdę nie przyniesie im ulgi - młodzi chłopcy stający się z dnia na dzień zniedołężniałymi starcami, którzy nie wiedzą gdzie i kiedy przemknął ich czas, za pieśnią Jacka Kaczmarskiego "patrzący w starcze oczy, powstrzymujący drżenie rąk - zadziwieni, gdzie się życie im podziało". Mimo pewnej naiwności stylu i narracji nowele celnie i głęboko zapadają w świadomość rodząc refleksję o przeznaczeniu, o czasie, o pamięci.

Opowieści o powrotach i/do pamięci. Tryptyk przedstawiający zupełnie odmienne historie, które okazują się tożsame w wydźwięku obrazując ludzi przegranych - czasami pozornie zwycięskich, ale w istocie tych, którzy ponieśli klęskę i powracają do źródła, świadomie lub nieświadomie, aby znaleźć gruntowne odpowiedzi na pytania o swój los, zataczają koło, aby wrócić do punktu...

... Muzyk to taki ktos,kto nigdy nie jest sam.

... Muzyk to taki ktos,kto nigdy nie jest sam.

Przyjemne opowiadania, choć chyba tylko „Toccata C-dur” prawdziwie "Liberowska".

Przyjemne opowiadania, choć chyba tylko „Toccata C-dur” prawdziwie "Liberowska".

Piękne, cudowne miniaturowe dzieło. Osadzone w realiach Warszawy sprzed lat i obecnej. Trzy krótkie opowiadania autora, który zdobył moje serce powieścią "Madame".
Myślę, że żaden fan autora nie będzie zawiedziony.

Piękne, cudowne miniaturowe dzieło. Osadzone w realiach Warszawy sprzed lat i obecnej. Trzy krótkie opowiadania autora, który zdobył moje serce powieścią "Madame".
Myślę, że żaden fan autora nie będzie zawiedziony.

Antoni Libera znany jest chyba przede wszystkim z bestsellerowej „Madame”. Z pewnością to autor dobrej i wyjątkowej literatury. Z ciekawością więc sięgnęłam po niewielki zbiorek „Niech się panu darzy” zawierający trzy nowele, które łączy „zagadka Czasu, Przypadku i Przeznaczenia”.
Tytułowy utwór „Niech się panu darzy” opowiada o dziennym zbiegu okoliczności, o poszukiwaniu Boga czy jakiejś metafizyki. Druga nowela – „Widok z dołu i z góry” − zilustrowana została zdjęciami starej Warszawy. I to chyba miasto jest tu najważniejszym bohaterem.
Natomiast trzeci utwór („Toccata C-dur”), który poruszył mnie najbardziej, to opowieść o muzyce. Czytelnik niemalże słyszy dźwięki „Toccaty”. I nawet ktoś, kto kompletnie nie ma pojęcia o muzyce klasycznej, usłyszy ją z kart tej noweli. Narrator wspomina ćwiczenia przed egzaminem w liceum muzycznym. Przygotowywał się do niego razem ze swoim kolegą Sławkiem pod okiem profesora. Egzamin oczywiście ma zdecydować o przyszłości chłopców. Jak potoczą się ich losy? Jak muzyka wpłynie na ich życie? Po kilkudziesięciu latach bohaterowie spotkają się i będą mogli odpowiedzieć na te pytania.
Bohaterowie tych trzech nowel to dojrzali mężczyźni, którzy szukają w życiu tego, co kiedyś im umknęło. Libera zmusza nas do refleksji na temat przypadku i przeznaczenia. W pewnym momencie życia człowiek ogląda się za siebie, dokonuje analizy tego, co udało mu się osiągnąć i tego, co uciekło bezpowrotnie. Taka jest chyba kolej rzeczy.
Styl nowel Libery wydaje się niezwykle poetycki. Autor oddziałuje na zmysły czytelnika. Pokazuje mu obrazy, ale też odtwarza dźwięki, tworząc w książce niezwykły i niepowtarzalny klimat.
Zdecydowanie trzeba przeczytać.

Antoni Libera znany jest chyba przede wszystkim z bestsellerowej „Madame”. Z pewnością to autor dobrej i wyjątkowej literatury. Z ciekawością więc sięgnęłam po niewielki zbiorek „Niech się panu darzy” zawierający trzy nowele, które łączy „zagadka Czasu, Przypadku i Przeznaczenia”.
Tytułowy utwór „Niech się panu darzy” opowiada o dziennym zbiegu okoliczności, o poszukiwaniu...

Trzy świetne opowiadania. Wszystkie mają to, co najbardziej lubię w opowiadaniach: motyw przewodni, jednolite przedstawienie, napięcie (w miejscach gdzie to jest konieczne). Wszystkie napisane są z zachowaniem takiej prostoty i elegancji, którą mógł osiągnąć tylko wytrawny mistrz słowa, erudyta.
Pierwsze - tytułowe "Niech się panu darzy..." - w uporządkowane życie starszawego już naukowca wkrada się moment chaosu, kiedy podchodząc do budki telefonicznej w Wigilię (opowiadanie zamieszczone jest również w zbiorku z opowiadaniami wigilijnymi różnych autorów) wybiera przypadkowy zestaw numerów. Pod drugiej stronie odzywa się Izrael - Betlejem, a rozmowa z kobietą - Polką - jest bardziej niż zaskakująca. Pomysł na konstrukcje i zdarzenia w opowiadaniu jest ironiczny i tu widzę - może brzydko mówiąc - fachowca.
Opowiadanie drugie "Widok z góry i z dołu " to coś jakby specjalnie dla mnie (ze względu na temat). Starszy pan wraca do Warszawy po latach, starając sie odnaleźć w budynkach i przestrzeniach swoje wrażenia z lat przedwojennych, kiedy to warszawska dzielnica Żoliborz była w trakcie realizacji pięknych planów urbanistycznych. Wspomnienia odżywają w sercu bohatera po obejrzeniu albumu z pracami Chirico. Opowiadanie zobrazowanie jest fotografiami Warszawy.
Opowiadanie "Toccata C-dur" to mistrzowskie wyczucie, czy też wczucie się w muzykę. Nawet laikowi takie opisy potrafią zobrazować i "unausznić" wspaniały, karkołomny i zawrotny utwór Schumana. W tym przypadku staje się on niewdzięczną/wdzięczną kompozycją, który musi zagrać bohater na egzaminie.
Wszyscy bohaterowie tego zbioru znajdują się w jakimś niemal przełomowym momencie swojego życia, dokonują wyboru, a następnie mają możliwość spojrzenia wstecz, sprawdzenia swojej drogi z dystansu i z perspektywy czasu. Czy coś im umknęło, czy coś stracili w taki, a nie w inny sposób kierując swoim życiem...

Trzy świetne opowiadania. Wszystkie mają to, co najbardziej lubię w opowiadaniach: motyw przewodni, jednolite przedstawienie, napięcie (w miejscach gdzie to jest konieczne). Wszystkie napisane są z zachowaniem takiej prostoty i elegancji, którą mógł osiągnąć tylko wytrawny mistrz słowa, erudyta.
Pierwsze - tytułowe "Niech się panu darzy..." - w uporządkowane życie...

Nie lubię opowiadań, bo wg mnie to zwykle stracone pomysły na większą, bardziej dopracowaną formę. Ale w przypadku tego zbioru - nie mam racji. Pierwsze opowiadanie od razu zaprzecza mojej "tezie": wartość tego utworu polega na jego... poezji, a tę trudno byłoby utrzymać przez 400 czy 500 stron. Drugie opowiadanie to majstersztyk i wspaniale, że towarzyszą mu zdjęcia, które bardzo konkretyzują treść (to opowiadanie "architektoniczne", o budowie Żoliborza w II RP) - akurat ten temat można pewnie umieścić w jakiejś większej całości, ale dzięki pomysłom edytorskim wychodzi re-we-la-cja. Najtrudniejsze jest trzecie opowiadanie, ponieważ jest najbardziej techniczne - wiele miejsca poświęcono w nim technice gry na fortepianie (w tym przypadku zabrakło w książce mp3 z Toccatą Schumanna - ale nic to, właśnie teraz jej słucham na Spotify ;-) ). I właśnie dlatego opowiadanie to jedyna możliwa forma dla tego tematu i tej treści: skupiamy się na stronie technicznej i - znowu - pewnej poetyckiej wymowie...
A o czym są te opowiadania? A o przemijaniu, o podsumowaniu życia, rozliczeniu go... Szkoda, że Libera nie daje nam kolejnej powieści, ale poproszę choć o kolejny taki tomik opowiadań!

Nie lubię opowiadań, bo wg mnie to zwykle stracone pomysły na większą, bardziej dopracowaną formę. Ale w przypadku tego zbioru - nie mam racji. Pierwsze opowiadanie od razu zaprzecza mojej "tezie": wartość tego utworu polega na jego... poezji, a tę trudno byłoby utrzymać przez 400 czy 500 stron. Drugie opowiadanie to majstersztyk i wspaniale, że towarzyszą mu zdjęcia, które...

„Niech się panu darzy” to książka niewielka objętościowo, ale zdecydowanie pełna treści. Trzy krótkie opowiadania, trzech bohaterów, każdy z nich jest już w słusznym wieku i każdy z nich, z perspektywy swoich lat, ogląda się wstecz. Bo to co jest dziś, zaistniało dzięki temu lub przez to, co wydarzyło się kiedyś. A nawet to co pozornie nie miało wpływu, może okazać się jednym z najważniejszych wspomnień, do którego trzeba powrócić i uczcić je po latach, nie pozwolić przeszłości odejść w zapomnienie, ocalić w sobie tych ludzi, te miejsca…

z mojego bloga: http://zmiloscidoslowa.blogspot.com/2014/05/niech-sie-panu-darzy-antoni-libera.html

„Niech się panu darzy” to książka niewielka objętościowo, ale zdecydowanie pełna treści. Trzy krótkie opowiadania, trzech bohaterów, każdy z nich jest już w słusznym wieku i każdy z nich, z perspektywy swoich lat, ogląda się wstecz. Bo to co jest dziś, zaistniało dzięki temu lub przez to, co wydarzyło się kiedyś. A nawet to co pozornie nie miało wpływu, może okazać się...