Piękna polszczyzna, wysoka kultura intelektualna, dużo nostalgii i wspomnień. Potencjalni adresaci- intelektualiści( lub pretendujący do tego miana),którzy tęsknią za światem wartości, wysublimowanego smaku, klasyki i jasnych norm. . Mnie te nowele w żaden sposób nie poruszyły i nie pokazały innej ciekawej rzeczywistości, ale doceniam poziom artystyczny i treści inne od wszechobecnych w literaturze współczesnej

Piękna polszczyzna, wysoka kultura intelektualna, dużo nostalgii i wspomnień. Potencjalni adresaci- intelektualiści( lub pretendujący do tego miana),którzy tęsknią za światem wartości, wysublimowanego smaku, klasyki i jasnych norm. . Mnie te nowele w żaden sposób nie poruszyły i nie pokazały innej ciekawej rzeczywistości, ale doceniam poziom artystyczny i treści inne od...

Znakomite opowiadania, refleksyjne, melancholijne, napisane pięknym językiem. Pełne myśli, które przychodzą do głowy każdemu, zwłaszcza w drugiej połowie życia, dotyczące słuszności dokonanych wyborów, niespełnienia, niewykorzystanych szans, tego, co umknęło niezauważone albo zapomniane. Trzecie opowiadanie - "muzyczne", to po prostu mistrzowski popis! Gorąco polecam!

Znakomite opowiadania, refleksyjne, melancholijne, napisane pięknym językiem. Pełne myśli, które przychodzą do głowy każdemu, zwłaszcza w drugiej połowie życia, dotyczące słuszności dokonanych wyborów, niespełnienia, niewykorzystanych szans, tego, co umknęło niezauważone albo zapomniane. Trzecie opowiadanie - "muzyczne", to po prostu mistrzowski popis! Gorąco polecam!

Nawet tylko przez chwilę warto było poobcować z prozą Antoniego Libery. Okazuje się, że i w niewielkiej formie autor świetnie i na miarę kroi tekst, który czyta się z przyjemnością i świadomością, że to jest dobra literatura.
Trzy nowelki poruszające rolę przypadku, losu, pamięci i wyborów w naszym życiu.
Czyta się niestety szybko. Za szybko.

Nawet tylko przez chwilę warto było poobcować z prozą Antoniego Libery. Okazuje się, że i w niewielkiej formie autor świetnie i na miarę kroi tekst, który czyta się z przyjemnością i świadomością, że to jest dobra literatura.
Trzy nowelki poruszające rolę przypadku, losu, pamięci i wyborów w naszym życiu.
Czyta się niestety szybko. Za szybko.

Mała rzecz, a cieszy (i to bardzo). Aż się chce wrócić do Madame.

Mała rzecz, a cieszy (i to bardzo). Aż się chce wrócić do Madame.

Opowieści o powrotach i/do pamięci. Tryptyk przedstawiający zupełnie odmienne historie, które okazują się tożsame w wydźwięku obrazując ludzi przegranych - czasami pozornie zwycięskich, ale w istocie tych, którzy ponieśli klęskę i powracają do źródła, świadomie lub nieświadomie, aby znaleźć gruntowne odpowiedzi na pytania o swój los, zataczają koło, aby wrócić do punktu życiowego wyjścia, który tak naprawdę nie przyniesie im ulgi - młodzi chłopcy stający się z dnia na dzień zniedołężniałymi starcami, którzy nie wiedzą gdzie i kiedy przemknął ich czas, za pieśnią Jacka Kaczmarskiego "patrzący w starcze oczy, powstrzymujący drżenie rąk - zadziwieni, gdzie się życie im podziało". Mimo pewnej naiwności stylu i narracji nowele celnie i głęboko zapadają w świadomość rodząc refleksję o przeznaczeniu, o czasie, o pamięci.

Opowieści o powrotach i/do pamięci. Tryptyk przedstawiający zupełnie odmienne historie, które okazują się tożsame w wydźwięku obrazując ludzi przegranych - czasami pozornie zwycięskich, ale w istocie tych, którzy ponieśli klęskę i powracają do źródła, świadomie lub nieświadomie, aby znaleźć gruntowne odpowiedzi na pytania o swój los, zataczają koło, aby wrócić do punktu...

Piękne, cudowne miniaturowe dzieło. Osadzone w realiach Warszawy sprzed lat i obecnej. Trzy krótkie opowiadania autora, który zdobył moje serce powieścią "Madame".
Myślę, że żaden fan autora nie będzie zawiedziony.

Piękne, cudowne miniaturowe dzieło. Osadzone w realiach Warszawy sprzed lat i obecnej. Trzy krótkie opowiadania autora, który zdobył moje serce powieścią "Madame".
Myślę, że żaden fan autora nie będzie zawiedziony.

Przyjemne opowiadania, choć chyba tylko „Toccata C-dur” prawdziwie "Liberowska".

Przyjemne opowiadania, choć chyba tylko „Toccata C-dur” prawdziwie "Liberowska".

... Muzyk to taki ktos,kto nigdy nie jest sam.

... Muzyk to taki ktos,kto nigdy nie jest sam.

Uczta językowa. To lubię.
Zwłaszcza pierwsze opowiadanie zostawiło mnie dosłownie z otwartą buzią.
Szacunek dla pana Libery!
Ongiś "Madame" rzuciła mnie na kolana, teraz opowiadania potwierdziły, że pan Antoni wirtuozem języka jest.

Uczta językowa. To lubię.
Zwłaszcza pierwsze opowiadanie zostawiło mnie dosłownie z otwartą buzią.
Szacunek dla pana Libery!
Ongiś "Madame" rzuciła mnie na kolana, teraz opowiadania potwierdziły, że pan Antoni wirtuozem języka jest.

Trudno mi wystawić rzetelną opinię, bo jest to pierwsza pozycja, którą przeczytałam tego autora. Jednak po lekturze tych trzech noweli/opowiadań styl autora wydaje się zachęcający do sięgnięcia po inne pozycje :)

Trudno mi wystawić rzetelną opinię, bo jest to pierwsza pozycja, którą przeczytałam tego autora. Jednak po lekturze tych trzech noweli/opowiadań styl autora wydaje się zachęcający do sięgnięcia po inne pozycje :)