To może być niezła odtrutka po jakimś ciężkim, upiornie klimatycznym skandynawskim thrillerze. Skandynawowie przyzwyczaili nas do zagadek ciężkiego kalibru, mrocznych, z obowiązkowym traumatycznym dzieciństwem co robi za prapoczątek wszelkiego „zuaaaa” (jak u Macieja Zembatego – „I niejedno zrobię świństwo, bo miałem trudne dzieciństwo”) z psychopatycznym nawiedzonym sprawcą, do którego bez psychiatry ani przystąp.
A tu? Ano tu, drodzy czytelnicy, niczego takiego nie ma:-) Tu są normalni przestępcy i normalni ludzie co przestępstwa popełniają, tu są zwyczajne, rozczulająco materialistyczne motywy bez jakiejkolwiek ideologii;-) oraz rutynowa policyjna robota i zwykłe życie pani inspektor po godzinach z dorastającą córką, nowym partnerem i zdradzoną przyjaciółką.
Niezwyczajny jest tylko wszechogarniający, obecny w każdej rozmowie, towarzyszący każdemu epizodowi wielki kryzys ekonomiczny, w którym pogrążyła się Islandia. I który pogrążył wielu wielu takich właśnie zwykłych ludzi. I jeszcze cholernie niezwyczajne imiona i nazwiska, które klęłam na prawie każdej stronie… Tak, to był jedyny element wzbudzający moje żywe emocje:-P Jeśli ktoś lubi Yrsę, to jej rekomendacja na okładce skłoni go być może do sięgnięcia po ten kryminał, ale na tej samej półce z Yrsą bym go jednak nie postawiła.

To może być niezła odtrutka po jakimś ciężkim, upiornie klimatycznym skandynawskim thrillerze. Skandynawowie przyzwyczaili nas do zagadek ciężkiego kalibru, mrocznych, z obowiązkowym traumatycznym dzieciństwem co robi za prapoczątek wszelkiego „zuaaaa” (jak u Macieja Zembatego – „I niejedno zrobię świństwo, bo miałem trudne dzieciństwo”) z psychopatycznym nawiedzonym...