Stacja Jedenaście

Całkiem interesująca i wciągająca.

Całkiem interesująca i wciągająca.

Nijakie postacie, słabo wykreowany świat, nie dałem rady skończyć.

Nijakie postacie, słabo wykreowany świat, nie dałem rady skończyć.

Historia skupia się na przygodach 3 osób. Hollywoodzkiego aktora, który umiera w trakcie przedstawienia. Małej dziewczynki, która również bierze w nim udział oraz niedoszłego ratownika medycznego. Przedstawia świat przed i po "zagładzie", kiedy wiele osób umiera z powodu śmiercionośnego wirusa.
Czyta się ją niezwykle szybko, jest pisana przystępnym językiem. Ale poza tym wiele brakuje jej do arcydzieła. Akcja jest szarpana. Postacie są nijakie.
Myślę, że nie wróciłabym do tej książki, nawet nie potrafię wskazać grupy docelowej dla niej.

Historia skupia się na przygodach 3 osób. Hollywoodzkiego aktora, który umiera w trakcie przedstawienia. Małej dziewczynki, która również bierze w nim udział oraz niedoszłego ratownika medycznego. Przedstawia świat przed i po "zagładzie", kiedy wiele osób umiera z powodu śmiercionośnego wirusa.
Czyta się ją niezwykle szybko, jest pisana przystępnym językiem. Ale poza tym...

Pozycja bardzo trudna do jednoznacznej oceny. Z jednej strony projekt jest naprawdę ambitny - Autorka uczciwie próbuje wykrzesać coś nowego z nurtu postapo, wykorzystać go w charakterze pretekstu do pogłębionych rozważań o ludzkiej naturze, sztuce, trwałości i nietrwałości i nie tylko, złamać różne konwencje, sięgnąć do nietypowych środków wyrazu, jednocześnie trzymając się z dala od pretensjonalnego stylu, tanich zaskoczeń i idiotycznych zwrotów akcji. Z drugiej - niestety - trochę ją chyba to wyzwanie przerosło. Mam wrażenie, że dzieło jest tak bardzo o wielu różnych sprawach, że w końcu prawie o niczym, że te ważne nici stały się za cienkie, zbyt poplątane, czasami prowadzące donikąd. No i - jednak - ta bezpretensjonalność nie do końca się udała. Summa summarum warto przekonać się samemu. W powodzi współczesnych gniotów ostateczny rezultat wyróżnia się bardzo na plus. Mimo swych niewątpliwych wad i słabości.

Pozycja bardzo trudna do jednoznacznej oceny. Z jednej strony projekt jest naprawdę ambitny - Autorka uczciwie próbuje wykrzesać coś nowego z nurtu postapo, wykorzystać go w charakterze pretekstu do pogłębionych rozważań o ludzkiej naturze, sztuce, trwałości i nietrwałości i nie tylko, złamać różne konwencje, sięgnąć do nietypowych środków wyrazu, jednocześnie trzymając...

Nie zdajemy sobie sprawy z kruchości naszego świata - luksusowe zachcianki cywilizacji błyskawicznie odejdą w niepamięć, gdy miejsce walki o kolejny awans zajmie walka o byt. Kwintesencja obecnej epoki uosobiona w życiorysie zmarłego aktora... który paradoksalnie okazał się na swój sposób nieśmiertelny.

Nie zdajemy sobie sprawy z kruchości naszego świata - luksusowe zachcianki cywilizacji błyskawicznie odejdą w niepamięć, gdy miejsce walki o kolejny awans zajmie walka o byt. Kwintesencja obecnej epoki uosobiona w życiorysie zmarłego aktora... który paradoksalnie okazał się na swój sposób nieśmiertelny.

Bardzo rzadko zdarza mi się natrafić na książkę tak głęboko przeciętną, jak ta powieść Emily St. John Mandel.
Kierowana wieloma poleceniami i chęcią przeczytania czegoś post-apokaliptycznego 'Station Eleven' wydała mi się logicznym wyborem. W końcu zaczął się już drugi rok pandemii- biorąc to pod uwagę, myślałam, że książka wywrze na mnie jeszcze większe wrażenie, niż wywarłaby przed 2020.
Nie miałam wygórowanych oczekiwań, więc nie zawiodłam się jakoś wielce, jestem nawet trochę pod wrażeniem, że można napisać książkę tak bardzo o niczym. Od pierwszej strony nic tu nie porywa.
Skakanie w czasie? Przereklamowane, źle wykonane, nie utrzymuje w napięciu (napięcia generalnie w ogóle nie ma, żadne wątki wymagające późniejszego wyjaśnienia nie były wystarczająco dobrze zbudowane, żeby czekanie 50-100 stron na ich rozwiązanie mnie bolało.) Bohaterowie? Daleko im do pełnowymiarowych.
Najbardziej rozbudowana postać - Arthur - czyli postać, która łączy wszystkie inne - umiera w pierwszym rozdziale. Później jedynie poznajemy jego przeszłość. Która...eee...ani trochę mnie nie interesuje. Chłopak z małej miejscowości w Kanadzie, który zostaje popularnym aktorem, ma trzy żony, jedno dziecko i pod koniec życia jest całkowicie samotny i, równocześnie, jego kariera umiera? Oryginalne.
Druga główna postać - Kirsten - miała jakiś potencjał, chyba. W gruncie rzeczy nie wiem, czy miała, czy ja na początku chciałam, żeby miała. Generalnie to problem mam nawet z jej imieniem, bo po prostu mi nie pasowało, że ktoś nazwałby córkę Kirsten po roku 2000. Nie mamy co prawda dokładnej daty, w której pandemia wybucha, ale musimy założyć, że jakoś po 2010 - biorąc pod uwagę powszechność Internetu, przenośnych odtwarzaczy muzyki itd. Wg. kanadyjskich statystyk ostatnio imię Kirsten zostało użyte w 1998 - i to tylko 44 razy. Więc może i trochę się czepiam, ale serio nie mogłam kupić tego, że do tak młodej osoby wszyscy zwracają się per 'Kirsten'. Już pomijając te nieszczęsne imię...Cała reszta jej postaci też wypada trochę blado. Co czuje? Czym się kieruje? Co chce osiągnąć? Jak upadek świata na nią wpłynął? Autorka coś tam próbuje nam nakreślić, ale próbuje to tutaj słowo klucz. Próba ta musi skończyć się fiaskiem, bo St. John Mandel już dużo wcześniej popełniła błąd nie do wybaczenia.
Postanowiła osadzić swoją historię w post-apokaliptycznym świecie, po czym tego świata nie zbudowała. Ok, świat upadł, ludzie zaczęli się przemieszczać, jakaś tam przemoc, jacyś religijni fanatycy, w końcu tworzą się miasteczka, handel wymienny, yadda yadda yadda. Od siebie autorka dodała jakieś tam tauaże, które wszyscy sobie tatuują w momencie jak kogoś zabiją - skąd się wzięła ta tradycja? Jakim cudem wszyscy o niej wiedzą, mimo, że kontakt między osadami jest bardzo ograniczony? Też chciałabym wiedzieć, ale nigdy się nie dowiedziałam.
Opis Symfonii też do kosza. Trupa artystów przemieszczająca się miedzy miasteczkami, grajaca muzykę i wystawiająca Szekspira... Pomysł pokazania apokalipsy z punktu widzenia arystów, przekaz, że przetrwanie to nie wszystko? 10/10, szkoda tylko, że każdy członek Symfonii to tylko imię na papierze, albo nawet nie imię tylko nazwa ich instrumentu. Któryś tam był chłopakiem Kirsten, któryś jej dużo starszym przyjacielem, jeszcze kolejny nazywał się August i też był przyjacielem Kirsten. Czy którykolwiek mnie obchodził? Nie, bo żeby przejmować się przyjaciółmi Kirsten, trzeba by było najpierw przejmować się samą Kirsten, a z tym trochę ciężko.
Kirsten, Kirsten...
Dziecięca aktorka, która widzi, jak Arthur umiera i po pandemii zostaje aktorką w trupie Symfonii. Nie pamięta pierwszego roku po wybuchu (bo autorka stwierdziła, że musi dać jej jakąś większą traumę, niż ma cała reszta bohaterów, ale nie wiedziała, co dokładnie jej zrobić, więc powołała się na amnezję - sprytnie, nie powiem), zbiera wycinki z gazet o Arthurze i nadal ma komiksy, które jej dał. I to tyle. Wyciąć Arthura z jej życiorysu i zostaje nam dosłownie nic. Co myśli, jak wspomina umarłą rodzinę? Czego chce od przyszłości? Czego chce teraz? Co nią kieruje? Powtarzam się tutaj, no ale po lekturze całej książki NADAL nie wiem, autorka pewnie też nie.
O proroku nawet mi się nie chce wspominać. Tajemnicza postać, religijny fanatyk, z młodocianami żonami -niewolnicami, kierujący się jakąś mętnie nakreśloną idelogią, nasz najważniejszy antagonista przez ponad połowę powieści, który....ginie dwie strony po tym, jak zostaje faktycznie wprowadzony do historii. No ale jego tożsamość jest szokująca!! Okazuje się, że i on jest powiązany z całą resztą postaci!! Cytuje te same komiksy, które ma Kirsten, szok, niedowierzanie, wiedziałam, że tak będzie i uważam to za najbardziej beznadziejnie naciągnięty wątek w całej tej historii.
Nie rozumiem też zachwytów nad językiem autorki. Jej proza jest dość prosta i przyjemna, tak, ale nie wybitna. Książka ma po prostu w sobie parę zdań - gotowych cytatów, na które to autorka pewnie spojrzała i pomyślała, "Tak, to sobie ludzie przypną na Pintreście." Chodzi mi o to, że zdania te nie tworzą logicznej całości z resztą książki: ich uroda nie wynika naturalnie z urody całej prozy. One wręcz odstają, dlatego więc uważam, że zostały napisane na siłę, w poszukiwaniu czegoś, co zabrzmi ładno-mądrze i będzie relatable.
Ugh.
Z drugiej strony, perspektywa przeniesienia tej książki na mały ekran wydaje mi się ciekawa, tym bardziej, że ma być to produkcja HBO. Mam nadzieję, że zmienią Kirsten imię. I tylko trochę tutaj żartuję.

Bardzo rzadko zdarza mi się natrafić na książkę tak głęboko przeciętną, jak ta powieść Emily St. John Mandel.
Kierowana wieloma poleceniami i chęcią przeczytania czegoś post-apokaliptycznego 'Station Eleven' wydała mi się logicznym wyborem. W końcu zaczął się już drugi rok pandemii- biorąc to pod uwagę, myślałam, że książka wywrze na mnie jeszcze większe wrażenie, niż...

Mocno ambiwalentne odczucia po skończonej książce. Czytało się bardzo przyjemnie i płynnie, jednak... całość była jak obiad bez mięsa. Miała ta akcja spójność, sens, postacie były w miarę różne... jednak konkretów, zwrotów akcji, chwil, w których szybciej zabiło serce podczas czytania było praktycznie zero.

Książka sprzedawana jako postapokalipsa, jednak tego postapo jest tu może 1/5 całej treści. Reszta, to perypetie aktora sprzed wybuchu epidemii. Tak dodaję na boku od siebie, bo gdzieś spotkałem się z opinią, że książkę można przyrównać do 'Bastionu' Kinga. Nie można.

Jak zawsze przy pozycjach z wydawnictwa Papierowy Księżyc, połowę powieści zastanawiałem sie, czy mają oni zatrudnionego edytora. Straszne zatrzęsienie błędów.

Mocno ambiwalentne odczucia po skończonej książce. Czytało się bardzo przyjemnie i płynnie, jednak... całość była jak obiad bez mięsa. Miała ta akcja spójność, sens, postacie były w miarę różne... jednak konkretów, zwrotów akcji, chwil, w których szybciej zabiło serce podczas czytania było praktycznie zero.

Książka sprzedawana jako postapokalipsa, jednak tego postapo jest...

Tak bardzo realistyczna w dzisiejszych czasach. Wirus, który wybucha w jednym państwie. Cały świat patrzy na to spokojnie, bo przecież ich to nie dotyczy. Nikt nie zdaje sobie sprawy jak szybko może on opanować całą planetę. Polecam.

Tak bardzo realistyczna w dzisiejszych czasach. Wirus, który wybucha w jednym państwie. Cały świat patrzy na to spokojnie, bo przecież ich to nie dotyczy. Nikt nie zdaje sobie sprawy jak szybko może on opanować całą planetę. Polecam.

Hmmm... jak dla mnie zmarnowany potencjał. Za mało rozwinięte wątki, za mało rozwinięte postacie. Nie wiem po co tyle książki jest poświęcone bohaterowi, który umiera na początku, zwłaszcza że te fragmenty są mało porywające. Ta książka mogła być naprawdę dobra, a jest tylko przeciętna.

Hmmm... jak dla mnie zmarnowany potencjał. Za mało rozwinięte wątki, za mało rozwinięte postacie. Nie wiem po co tyle książki jest poświęcone bohaterowi, który umiera na początku, zwłaszcza że te fragmenty są mało porywające. Ta książka mogła być naprawdę dobra, a jest tylko przeciętna.

Cała recenzja: https://bo-w-nich-jest-caly-swiat.blogspot.com/2020/02/nikt-do-tej-pory-z-taka-czuoscia-nie.html

Podczas wystawiania "Króla Leara" na scenie na zawał serca umiera wybitny aktor, Arthur Leander. Były paparazzi, Jeevan Chaudhary, który teraz aspiruje do zostania ratownikiem medycznym, rusza mu na pomoc. Dramatowi na scenie przygląda się dziecięca aktorka, Kirsten Raymonde. Po nieudanej akcji ratowniczej Jeevan odbiera telefon od swojego przyjaciela, który pracuje w szpitalu i ostrzega go o wybuchu epidemii gruzińskiej grypy. W bardzo krótkim czasie wirus rozprzestrzenia się na cały świat. Szpitale są przepełnione, komunikacja zamiera, autostrady się zapychają, kiedy ludzie próbują podejmować jakiekolwiek działania. Jednak nie ma gdzie uciec.

Kilkanaście lat później obserwujemy nową rzeczywistość. Garstka ludzi, którym udało się przeżyć, organizuje się w małe grupki a niektórzy wędrują, przeszukując opuszczone domy. Jedną z ocalałych jest Kirsten, która podróżuje od miejsca do miejsca z Podróżującą Symfonią. To mała grupa artystów, którzy przynoszą napotkanym wytchnienie przez granie koncertów i wystawianie sztuk Szekspira. Można powiedzieć, że w tej swoistej rutynie odnaleźli spokój. Lecz kiedy docierają do St. Deborah i stają oko w oko z samozwańczym prorokiem, krucha odbudowana rzeczywistość znowu zostaje zachwiana.

"Patrzyłem na mój zniszczony dom i starałem się wymazać z pamięci słodycz życia na Ziemi."

Zacznę od tego, że Stacja Jedenaście, chociaż należy do gatunku post-apo, nie jest typową książką z tego rodzaju. Nie mamy tutaj żadnego wybranego bohatera, który zbawi świat. Nie jest też szczególnie brutalna (walki pomiędzy ocaleńcami oczywiście się zdarzają). Emily St. John Mandel skupia się na opisie nowej rzeczywistości. Głównie śledzimy wędrówkę Podróżującej Symfonii i zaglądamy do przeszłości by dowiedzieć się, jak do tej zagłady w ogóle doszło.

Kiedy przeczytałam kilka pierwszych stron to byłam pewna, że ta historia mnie zasmuci i że jakiś czas po jej przeczytaniu będę chodziła przygnębiona i w dodatku z kacem książkowym. Cytując klasyka: "Nic bardziej mylnego". Bardziej od smutku spomiędzy kart Stacji Jedenaście wyziera nostalgia i tęsknota za przeminioną cywilizacją. Bohaterowie tej powieści pamiętają czasy dobrobytu, kiedy po przekręceniu kurka z kranu leciała gorąca woda, a po uruchomieniu samochodu w niedługim czasie można było dogodnie się przemieszczać. Na świecie pojawia się już nowe pokolenie, które z niedowierzaniem kręci głową, kiedy słyszy o elektryczności i o wzbijaniu się w przestworza wielkich maszyn.

"Tytania mówiła teraz bardziej do siebie, jakby zapomniała o Oberonie. Jej głos niósł się daleko nad cichą widownią, nad sekcją smyczków czekającą na swoje wejście.
- Wskutek nieładu tego pory roku zmieniły kolej.
Na wszystkich trzech autach pysznił się napis PODRÓŻUJĄCA SYMFONIA, ale pierwsze miało jeszcze jedną, dodatkową linijkę: Samo przetrwane nie wystarcza."

Cała recenzja: https://bo-w-nich-jest-caly-swiat.blogspot.com/2020/02/nikt-do-tej-pory-z-taka-czuoscia-nie.html

Podczas wystawiania "Króla Leara" na scenie na zawał serca umiera wybitny aktor, Arthur Leander. Były paparazzi, Jeevan Chaudhary, który teraz aspiruje do zostania ratownikiem medycznym, rusza mu na pomoc. Dramatowi na scenie przygląda się dziecięca aktorka,...