Stacja Jedenaście

Tak bardzo realistyczna w dzisiejszych czasach. Wirus, który wybucha w jednym państwie. Cały świat patrzy na to spokojnie, bo przecież ich to nie dotyczy. Nikt nie zdaje sobie sprawy jak szybko może on opanować całą planetę. Polecam.

Tak bardzo realistyczna w dzisiejszych czasach. Wirus, który wybucha w jednym państwie. Cały świat patrzy na to spokojnie, bo przecież ich to nie dotyczy. Nikt nie zdaje sobie sprawy jak szybko może on opanować całą planetę. Polecam.

Pokaż mimo to

Hmmm... jak dla mnie zmarnowany potencjał. Za mało rozwinięte wątki, za mało rozwinięte postacie. Nie wiem po co tyle książki jest poświęcone bohaterowi, który umiera na początku, zwłaszcza że te fragmenty są mało porywające. Ta książka mogła być naprawdę dobra, a jest tylko przeciętna.

Hmmm... jak dla mnie zmarnowany potencjał. Za mało rozwinięte wątki, za mało rozwinięte postacie. Nie wiem po co tyle książki jest poświęcone bohaterowi, który umiera na początku, zwłaszcza że te fragmenty są mało porywające. Ta książka mogła być naprawdę dobra, a jest tylko przeciętna.

Pokaż mimo to

Cała recenzja: https://bo-w-nich-jest-caly-swiat.blogspot.com/2020/02/nikt-do-tej-pory-z-taka-czuoscia-nie.html

Podczas wystawiania "Króla Leara" na scenie na zawał serca umiera wybitny aktor, Arthur Leander. Były paparazzi, Jeevan Chaudhary, który teraz aspiruje do zostania ratownikiem medycznym, rusza mu na pomoc. Dramatowi na scenie przygląda się dziecięca aktorka, Kirsten Raymonde. Po nieudanej akcji ratowniczej Jeevan odbiera telefon od swojego przyjaciela, który pracuje w szpitalu i ostrzega go o wybuchu epidemii gruzińskiej grypy. W bardzo krótkim czasie wirus rozprzestrzenia się na cały świat. Szpitale są przepełnione, komunikacja zamiera, autostrady się zapychają, kiedy ludzie próbują podejmować jakiekolwiek działania. Jednak nie ma gdzie uciec.

Kilkanaście lat później obserwujemy nową rzeczywistość. Garstka ludzi, którym udało się przeżyć, organizuje się w małe grupki a niektórzy wędrują, przeszukując opuszczone domy. Jedną z ocalałych jest Kirsten, która podróżuje od miejsca do miejsca z Podróżującą Symfonią. To mała grupa artystów, którzy przynoszą napotkanym wytchnienie przez granie koncertów i wystawianie sztuk Szekspira. Można powiedzieć, że w tej swoistej rutynie odnaleźli spokój. Lecz kiedy docierają do St. Deborah i stają oko w oko z samozwańczym prorokiem, krucha odbudowana rzeczywistość znowu zostaje zachwiana.

"Patrzyłem na mój zniszczony dom i starałem się wymazać z pamięci słodycz życia na Ziemi."

Zacznę od tego, że Stacja Jedenaście, chociaż należy do gatunku post-apo, nie jest typową książką z tego rodzaju. Nie mamy tutaj żadnego wybranego bohatera, który zbawi świat. Nie jest też szczególnie brutalna (walki pomiędzy ocaleńcami oczywiście się zdarzają). Emily St. John Mandel skupia się na opisie nowej rzeczywistości. Głównie śledzimy wędrówkę Podróżującej Symfonii i zaglądamy do przeszłości by dowiedzieć się, jak do tej zagłady w ogóle doszło.

Kiedy przeczytałam kilka pierwszych stron to byłam pewna, że ta historia mnie zasmuci i że jakiś czas po jej przeczytaniu będę chodziła przygnębiona i w dodatku z kacem książkowym. Cytując klasyka: "Nic bardziej mylnego". Bardziej od smutku spomiędzy kart Stacji Jedenaście wyziera nostalgia i tęsknota za przeminioną cywilizacją. Bohaterowie tej powieści pamiętają czasy dobrobytu, kiedy po przekręceniu kurka z kranu leciała gorąca woda, a po uruchomieniu samochodu w niedługim czasie można było dogodnie się przemieszczać. Na świecie pojawia się już nowe pokolenie, które z niedowierzaniem kręci głową, kiedy słyszy o elektryczności i o wzbijaniu się w przestworza wielkich maszyn.

"Tytania mówiła teraz bardziej do siebie, jakby zapomniała o Oberonie. Jej głos niósł się daleko nad cichą widownią, nad sekcją smyczków czekającą na swoje wejście.
- Wskutek nieładu tego pory roku zmieniły kolej.
Na wszystkich trzech autach pysznił się napis PODRÓŻUJĄCA SYMFONIA, ale pierwsze miało jeszcze jedną, dodatkową linijkę: Samo przetrwane nie wystarcza."

Cała recenzja: https://bo-w-nich-jest-caly-swiat.blogspot.com/2020/02/nikt-do-tej-pory-z-taka-czuoscia-nie.html

Podczas wystawiania "Króla Leara" na scenie na zawał serca umiera wybitny aktor, Arthur Leander. Były paparazzi, Jeevan Chaudhary, który teraz aspiruje do zostania ratownikiem medycznym, rusza mu na pomoc. Dramatowi na scenie przygląda się dziecięca aktorka,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Postapokaliptyczny świat, ale skupiony na obyczajowości, z masową pandemią jako przyczyną upadku ludzkiej cywilizacji oraz z muzykami i aktorami, którzy objeżdżają kolejne miasta, wystawiając klasykę?

Cóż, brzmi to jak coś, co jest zdolne bardzo łatwo mnie kupić. Szczególnie dlatego, że wszelkiej maści artyści są mi bliscy, a pomysł losu sztuki po "końcu świata" i tej jednej, konkretnej grupy społecznej jako naszego oka na przedstawiony świat wydaje mi się być i świeży, i obiecujący wiele niespodzianek. Niestety okazuje się, że ciągnące zniszczone samochody konie i cała ta specyficzna karawana nie eksploruje prawie niczego - właściwie jedną lokację na początku wraz z kilkoma pomniejszymi domkami. Nie ma w tym żadnej jednej, konkretnej emocji - żałoby, strachu, "akcji" czy rozważań i intelektualnych uniesień bohaterów. Iskierka nadziei pojawia się wraz z dłuższą retrospekcją, ale ta prowadzi jedynie do odhaczania kolejnych żon bohatera i obyczajowości, która nie wiele moim zdaniem wnosi do powieści. Nie uważam, że jest zbędna, ale nie prowadzi ona do żadnej poważniejszej puenty i jest po prostu za długie. Na minus również bohater zbiorowy, bo nie potrafię pojedynczo uznawać tych słabo zarysowanych postaci, pozbawionych między sobą żadnej wymyślniejszej relacji.

Nie jest to książka, której lektury bym żałował. Ma ona przebłyski i swój własny styl skupiający się na wspominaniu czynności przed katastrofą, które miały ostatni raz miejsce w życiu konkretnych bohaterów. Są również rozważania na temat wymiaru tragedii oraz tego jak obcy jest świat przed nią dla urodzonych już po niej. To zaledwie pojedyncze akapity i zdania, ale miłe dla wrażliwości czytelnika. Najbardziej podobał mi się postępujący upadek w kontekście zmiany wiadomości telewizyjnych, cudo.

Niestety świat nie jest dla mnie wiarygodny. Nie wierzę, że tak przebiegałaby pandemia wirusa. Nie wierzę w tak szybki upadek myśli technicznej. Nie wierzę również w tak nagłe zapomnienie o dawnych cudach techniki (przede wszystkim komunikacji) i możliwościach XXI wieku, aczkolwiek potrafię docenić zwrócenie uwagi na mechanizmy psychologiczne, które obróciłyby złoty wiek ludzkości w imaginację. Wierzę jednak w tendencję do "klasycyzowania" w sztuce, tego jestem niemal pewny.

Muszę przyznać, że tytułowa "Stacja Jedenaście" , która zwiastuje całości książki w finale nabranie nagłego metaforycznego znaczenia i w ogóle sam przedmiot tego zbliżającego twistu jako melancholijny, dziwny i postkatastroficzny komiks, cóż... jest to dobre, nawet jeśli rozczarowujące.

Specyficzna książka i nie jest dla mnie dziwnym, że ktoś może ją uznać za jedną ze swoich ulubionych. Moim zdaniem - niewykorzystany potencjał. Szkoda, że prawdopodobnie, jak wskazują inni w swoich opiniach, niuanse zatraciły się w słabym tłumaczeniu.

Postapokaliptyczny świat, ale skupiony na obyczajowości, z masową pandemią jako przyczyną upadku ludzkiej cywilizacji oraz z muzykami i aktorami, którzy objeżdżają kolejne miasta, wystawiając klasykę?

Cóż, brzmi to jak coś, co jest zdolne bardzo łatwo mnie kupić. Szczególnie dlatego, że wszelkiej maści artyści są mi bliscy, a pomysł losu sztuki po "końcu świata" i tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czuła i melancholijna opowieść o ludziach żyjących na Ziemi po upadku cywilizacji. Uświadamia, co w życiu naprawdę ważne.
Warto przeczytać.

Czuła i melancholijna opowieść o ludziach żyjących na Ziemi po upadku cywilizacji. Uświadamia, co w życiu naprawdę ważne.
Warto przeczytać.

Pokaż mimo to

7,5/10

7,5/10

Pokaż mimo to

Sięgnęłam po tą książkę z ciekawości. Słyszałam wiele dobrych opinii, a że lubię tematykę postapokaliptyczną stwierdziłam, że z chęcią ja przeczytam. Jednak strasznie się zawiodłam, podziewałam się czegoś innego. Wymęczyłam się okropnie przy czytaniu, ale czytałam dalej z nadzieją, że będzie lepiej. Wątki o których chętnie przeczytałabym więcej zostały pominięte (np. byłam strasznie ciekawa co się działo z Kirsten przez poprzednie lata, albo co miało wpływ na Taylera, że tak się zmienił i co się stało z jego matką). Nie wiem dlaczego, ale dla mnie wątek Arthura można byłoby skrócić, a więcej napisać o teraźniejszości bohaterów.

Sięgnęłam po tą książkę z ciekawości. Słyszałam wiele dobrych opinii, a że lubię tematykę postapokaliptyczną stwierdziłam, że z chęcią ja przeczytam. Jednak strasznie się zawiodłam, podziewałam się czegoś innego. Wymęczyłam się okropnie przy czytaniu, ale czytałam dalej z nadzieją, że będzie lepiej. Wątki o których chętnie przeczytałabym więcej zostały pominięte (np. byłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka stanowczo przereklamowana. Chociaż biorę pod uwagę, że relatywnie niska ocena może wynikać z braku korekty i/lub słabego tłumaczenia.
Pomysł z grupą aktorsko-muzyczną ciekawy, ale jakby autorka go nie rozwinęła na odpowiednią skalę. Po skończeniu książki miałam ogromne uczucie niedosytu. Można było rozwinąć wiele wątków, a niektore skrócić. Utwór wydał mi sie nierówny i taki "nieskładny".
Można przeczytać, ale nie spodziewajcie sie super wrażeń.

Książka stanowczo przereklamowana. Chociaż biorę pod uwagę, że relatywnie niska ocena może wynikać z braku korekty i/lub słabego tłumaczenia.
Pomysł z grupą aktorsko-muzyczną ciekawy, ale jakby autorka go nie rozwinęła na odpowiednią skalę. Po skończeniu książki miałam ogromne uczucie niedosytu. Można było rozwinąć wiele wątków, a niektore skrócić. Utwór wydał mi sie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Byli jak mała świeczka tląca się w nieprzepastnej ciemności."

O świecie nieznanym, o przemianie tego co dziś dla nas pewne i nienaruszalne w pył, nicość. O prymitywnej formie życia, które prze do przodu ostatkiem sił. O próbie zatrzymania wspomnień, dobroci, którymi obdarzył nas dawny, drogocenny los. O tych, którzy pozostali ocaleni, o wybrańcach, którym przyszło składać z tych porozrywanych skrawków na nowo świat. O ludzkim dążeniu, o potrzebie wypełnienia egzystencji jakąś konkretną treścią, o szukaniu celu, sensu życiowej tułaczki. "Bo samo przetrwanie nie wystarcza" - trzeba nadać temu wszystkiemu jakiś kierunek, trzeba obrać jakąś drogę - bo jak tu stać w miejscu, skoro wciąż żyjemy? Ten świat nie wygląda jak kiedyś, ale nasza pamięć o dawnym niesie nam ratunek - możemy naśladować, możemy odtwarzać dawne formy na tyle na ile pozwalają nam dzisiejsze warunki. I w świecie tym sposobem jest już jakiś ruch, zawieszenie zostało przerwane. Są nowe misje, zbawienne odruchy życia.

Piękne postapo, w tym smutku i beznadziei niosące mimo wszystko pocieszenie. Tu przeszłość, teraźniejszość i przyszłość splatają się, idą ze sobą krok w krok. Tu docenia się każde wspomnienie o dawnych formach życia. Tu z czcią spogląda się na przedmioty będące namiastką, tego co przeminęło. Tu "dawne" wynosi się na ołtarze. Tu się dziękuje za pamięć, która uchowała to co symbolizuje poukładany świat sprzed upadku. Tu w tym całym chaosie myśli się o ulotności, o dawnych grzechach, o chwilach szczęścia. Tu wszystko docenia się mocniej, tu nic już nie jest bez znaczenia. Ta lektura uczy radości z tego co posiadamy, uczy pokory wobec własnych, często wygórowanych wymagań. Ta lektura krzyczy: Ciesz się z całych sił, nawet z tych krótkich chwil spełnienia bo nigdy nie wiesz kiedy ten twój poukładany świat obróci się w pył. Nie marnuj czasu, nie stój w miejscu, działaj - póki masz warunki, póki żyjesz w świecie, który znasz na wylot. Nigdy nie wiesz co kryje przed tobą"przyszłe".

Książka niezwykle refleksyjna, mądra w swej wymowie. Sięga głęboko. Prowokuje do pytań o jakość prowadzonego przez nas życia. Czy jesteśmy zadowoleni z tego, w którym kierunku zmierzamy? Czy lubimy samych siebie? Czy po drodze, patrzymy na innych ludzi? Czy umiemy pochylić się nad potrzebującymi? Warto po lekturze porozmyślać trochę, poteoretyzować.

Jedynym mankamentem jest ogromna ilość błędów. Wytrącają czytelnika z lektury. Taka piękna, taka ważna treść, szkoda więc, że rozpraszana przez nieuwagę, przez przejęzyczenia.
Mimo to zapraszam do lektury!

"Byli jak mała świeczka tląca się w nieprzepastnej ciemności."

O świecie nieznanym, o przemianie tego co dziś dla nas pewne i nienaruszalne w pył, nicość. O prymitywnej formie życia, które prze do przodu ostatkiem sił. O próbie zatrzymania wspomnień, dobroci, którymi obdarzył nas dawny, drogocenny los. O tych, którzy pozostali ocaleni, o wybrańcach, którym przyszło składać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jestem w stanie dobrze ocenić tej książki przez tłumaczenie. Starałam się o różnych kiksach nie pamiętać ale w pewnym momencie zaczęłam się wewnętrznie czepiać nawet czegoś co pewnie było przetłumaczone dobrze. Chciałam już porzucić na stałe książkę po "ubrać coś" ale stwierdziłam, że te 50 stron dam jeszcze radę. Dałam. Wiem zatem też dlaczego tak mało czytam fikcji. Boję się właśnie takich przypadków jak ten gdzie całkiem niezła oryginalna książka ( polecana przez czytających w oryginale znajomych )jest najzwyczajniej w świecie spaprana. Tłumaczył to ktoś kto zapewne zna angielski i tyle. I to nie chodzi tylko o błędy językowe, frazeologiczne, gramatyczne ale również o "sztywność" tłumaczenia. O to co jest podstawą dobrego tłumaczenia - to nie ma być wierne - to ma w języku polskim oddawać wiernie nastrój książki. Tu - myślę, choć nie znam oryginału, że została zgubiona prawie cała warstwa niepewności, zawieszenia, samotności, a pozostały suche fakty opisujące działania bohaterów mające na celu przedstawienie tej niepewności, zawieszenia i samotności. Malutkie przykłady błędów: W jednym z miejsc w książce jest mowa że pomeranian u stóp ( jakoś tak albo podobnie ). Wiadomo,że chodzi o psa. Ale na litość, nie używa się tego w Polsce w literaturze. To jest określenie fachowe, a dla przeciętnego Polaka to jest szpic miniaturka. I to "robi" całą scenę - mnie rozbiło o konieczność szukania co to jest pomeranian i zgubiłam ideę, że bogata żona ma małego drogiego pieska. Szpic miniaturka załatwiłby to w sekundę i podkreśliłby samotność i izolację bohaterki. Pomeranian wprowadził zamieszanie w moim mózgu bo wyobraziłam sobie najpierw jakiegoś pomorskiego blond wikinga leżącego u stóp bohaterki. I tych malutkich szczególików rozbijających akcję, narrację i emocje w tej książce w moim odbiorze jest zbyt dużo jak na moją wytrzymałość. Abstrahując od zwyczajnie błędnego "ubrać coś" czy np ludzie "ściskali się" na lotnisku zamiast tłoczyli się, cisnęli się, kłębili się i pewnie jakieś 50 innych synonimów. Ale książka tematycznie bardzo mi się podoba i ma w sobie wiele filmowych scen. Mam nadzieję,że ktoś ją zekranizuje.

Nie jestem w stanie dobrze ocenić tej książki przez tłumaczenie. Starałam się o różnych kiksach nie pamiętać ale w pewnym momencie zaczęłam się wewnętrznie czepiać nawet czegoś co pewnie było przetłumaczone dobrze. Chciałam już porzucić na stałe książkę po "ubrać coś" ale stwierdziłam, że te 50 stron dam jeszcze radę. Dałam. Wiem zatem też dlaczego tak mało czytam fikcji....

więcej

mniej

Pokaż mimo to