Sztuka powieści

Metapowieść, czy jednak literaturoznawstwo? Kundera przechadza się po współczesnej literaturze tam i z powrotem krokiem wolnym a dobitnym. Nie wskazując na nikogo oskarża gros. Odkrywa kilka swoich kart i pokazuje swój przepis (albo partyturę) na dobrą powieść.

Dla fanów Kundery i literaturoznawstwa. Niby można przeczytać bez zainteresowania powyższymi, ale nieznajomość kontekstów zanudzi na śmierć.

Metapowieść, czy jednak literaturoznawstwo? Kundera przechadza się po współczesnej literaturze tam i z powrotem krokiem wolnym a dobitnym. Nie wskazując na nikogo oskarża gros. Odkrywa kilka swoich kart i pokazuje swój przepis (albo partyturę) na dobrą powieść.

Dla fanów Kundery i literaturoznawstwa. Niby można przeczytać bez zainteresowania powyższymi, ale nieznajomość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór wywiadów i własnych tekstów Milana Kundery w siedmiu częściach. Bardzo nierównych częściach, chociaż i to pewnie przez autora zostało zamierzone.

W każdym razie część o Kafce - ubustwiam i polecam.

Zbiór wywiadów i własnych tekstów Milana Kundery w siedmiu częściach. Bardzo nierównych częściach, chociaż i to pewnie przez autora zostało zamierzone.

W każdym razie część o Kafce - ubustwiam i polecam.

Pokaż mimo to

Lubię gdy pisarz opisuje swoje myśli, swoją historię zdobywania doświadczenia przez analizę dzieł literatury światowej zwłaszcza gdy wybiera spośród innych te pozycje, które i mi (nam) są bliskie. To taka więź.

Lubię gdy pisarz opisuje swoje myśli, swoją historię zdobywania doświadczenia przez analizę dzieł literatury światowej zwłaszcza gdy wybiera spośród innych te pozycje, które i mi (nam) są bliskie. To taka więź.

Pokaż mimo to

Kundera otworzył mi oczy na wiele kwestii związanych z powieściami, jednak czasami miałem wrażenie, że jest lekko snobistyczny. Szczególnie w części poświęconej na słownik to dobrze widać.

Kundera otworzył mi oczy na wiele kwestii związanych z powieściami, jednak czasami miałem wrażenie, że jest lekko snobistyczny. Szczególnie w części poświęconej na słownik to dobrze widać.

Pokaż mimo to

mało to spójne, niestety, ale tym niemniej zabawne i prowokujące do myślenia

mało to spójne, niestety, ale tym niemniej zabawne i prowokujące do myślenia

Pokaż mimo to

Pan Milan przeprowadza szczegółową charakterystykę oraz diagnozę kondycji literatury upakowanej w powieściową formułę. Popisuje się przy tym dużą dawką erudycji zarówno w kwestiach technicznych i intelektualnych ubierając w zwarte, skondensowane oraz treściwe refleksje. Można się z nimi zgadzać lub wręcz przeciwnie uznać za nazbyt subiektywne czy nawet narcystyczne lecz nie sposób przyznać, iż Kundera analizuje temat dogłębnie, wszechstronnie oraz na wielu różnych płaszczyznach.

Pan Milan przeprowadza szczegółową charakterystykę oraz diagnozę kondycji literatury upakowanej w powieściową formułę. Popisuje się przy tym dużą dawką erudycji zarówno w kwestiach technicznych i intelektualnych ubierając w zwarte, skondensowane oraz treściwe refleksje. Można się z nimi zgadzać lub wręcz przeciwnie uznać za nazbyt subiektywne czy nawet narcystyczne lecz nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kundera nadaje tytuły precyzyjne, więc sztuka powieści właśnie o sztuce powieści jest. Jest przez to bardziej hermetyczna od wcześniej czytanych przeze mnie esejów (Spotkanie i Zasłona), nie tyle trudniejsza co przeznaczona węższemu kręgowi odbiorców. Za to zawiera analizy książek samego Kundery, bardzo ciekawe rozważania o słowach kluczach, melodii tekstu, czy jego kompozycji. Do tego analiza Zamku ( w ogóle o Kafce bardzo interesująco - o książkach, Kundera jest radykalnym zwolennikiem oddzielania biografii od dzieła - z odżegnywaniem się od nadawania kafkowskiemu dziełu wymiaru politycznego, ideowego, czy w profetycznego w sensie historycznym) i Lunatyków Brocha. Jak zawsze bardzo ciekawie o Annie Kareninie - to zwłaszcza lubię, bo sama mam tak, że Karenina wchodzi mi do głowy w nieoczekiwanych momentach.
Dużo powtórzeń tych samych idei jest w późniejszych esejach, ale te dotyczące historii i przyszłości powieści tu rozwinięte są najpełniej, łącznie z wypunktowanymi możliwościami jakie stoją przed gatunkiem - ta konkretność wykładu, to przyczyna dla której jednak Sztuka powieści podobała mi się ciut mniej od wcześniej czytanych esejów.
Dla mnie bardzo interesujące były wspomnienia walki Kundery z wiatrakami, czyli próby ingerowania w przekłady, by oddawały to, co chciał wyrazić. No i moja ulubiona deklaracja: nie wierzę w synonimy! Każde słowo ma swój ciężar i nie da się go zastąpić drugim.
Tak zupełnie subiektywnie, zawsze gdy Kundera wspomina początki powieści: Cervantesa, Rabelais'go, czy nawet Diderota i utracone kierunki, w które powieść nie skręciła, brakuje mi potem odniesienia do Bartha i jego Bakunowego faktora, bo mam wrażenie że Barth zrobił właśnie to co postuluje Kundera , wykorzystał niewykorzystaną możliwość powieści, przeskoczył do początków i utkał powieść z jej pierwotnego potencjału.

Kundera nadaje tytuły precyzyjne, więc sztuka powieści właśnie o sztuce powieści jest. Jest przez to bardziej hermetyczna od wcześniej czytanych przeze mnie esejów (Spotkanie i Zasłona), nie tyle trudniejsza co przeznaczona węższemu kręgowi odbiorców. Za to zawiera analizy książek samego Kundery, bardzo ciekawe rozważania o słowach kluczach, melodii tekstu, czy jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jako dopełnienie bibliografii - dobra rzecz. Kundera kreśli w "Sztuce" mapę całej swojej twórczości, odsłania mechanizmy powstawania utworów, zdradza strachy i przesądy, podziwia maksymalnie pięciu pisarzy w historii i narcystycznie cytuje własne zdania. Krótka lektura spaja wszystko dotychczas, rozpoczynając budowę mostu od literatury do jej teorii. Wciąż pozostaje powieściopisarzem, więc brakuje odrobinę akademickiego zacięcia (w zamian dostajemy wytrawne poczucie humoru). Ciekawostka - dominują wspomnienia o "Życie jest gdzie indziej", a zaledwie jedno o "Kubusiu". Którego W.A.B. nareszcie dodało do wznowionej kolekcji, tak swoją drogą.

Jako dopełnienie bibliografii - dobra rzecz. Kundera kreśli w "Sztuce" mapę całej swojej twórczości, odsłania mechanizmy powstawania utworów, zdradza strachy i przesądy, podziwia maksymalnie pięciu pisarzy w historii i narcystycznie cytuje własne zdania. Krótka lektura spaja wszystko dotychczas, rozpoczynając budowę mostu od literatury do jej teorii. Wciąż pozostaje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

7 części w tym jedno wystąpienie, 2 wywiady I 4 eseje na temat. A temat? W esejach jest to powieść I jej hiistoria - z założeniem chyba nawet odrobinę porzecenionej wspólnoty powieści europejskiej. W wystąpieniu - troche o Europie, troche o powieści, troche o sobie. W wywiadach - ja, ja, ja, ja, ja.... Ja wspaniały, ja niedookreślenia, ja wymykający się schematom.

Za 4 eseje - 4 gwiazdki. I jedna gwiazdka za wskazanie mi kilku książek za które się wezmę, by uzupełnić braki w tej międzynarodowej euyropejskiej Historii.

7 części w tym jedno wystąpienie, 2 wywiady I 4 eseje na temat. A temat? W esejach jest to powieść I jej hiistoria - z założeniem chyba nawet odrobinę porzecenionej wspólnoty powieści europejskiej. W wystąpieniu - troche o Europie, troche o powieści, troche o sobie. W wywiadach - ja, ja, ja, ja, ja.... Ja wspaniały, ja niedookreślenia, ja wymykający się schematom.

Za 4...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nie jest zła. Ba, jest bardzo dobra. Względnie niska ocena wynika z mojego patrzenia na powieści Kundery przez "wyśmienitość Kundery". "Sztuka powieści" jest zbiorem esejów, fragmentów rozmów. Momentami sili się na refleksje i głębię. Lekkość bytu jest nieznośna, ale tutaj zbyt nieznośna. Tak czy siak, polecam.

Książka nie jest zła. Ba, jest bardzo dobra. Względnie niska ocena wynika z mojego patrzenia na powieści Kundery przez "wyśmienitość Kundery". "Sztuka powieści" jest zbiorem esejów, fragmentów rozmów. Momentami sili się na refleksje i głębię. Lekkość bytu jest nieznośna, ale tutaj zbyt nieznośna. Tak czy siak, polecam.

Pokaż mimo to