Chciałoby się przeczytać nieco więcej o dzieciństwie niektórych osób tutaj przedstawionych. Jak dla mnie zbyt wiele postaci jak na tak niezbyt opasłe dzieło. Chętnie dowiedziałbym się nieco więcej o latach młodości Wojtka Manna, Artura Andrusa, a zwłaszcza Andrzeja Grabowskiego. Książkę tę należy według mnie traktować jako pewien drogowskaz w wyborze autobiografii na długie jesienne wieczory, które nieuchronnie nadciągają.

Chciałoby się przeczytać nieco więcej o dzieciństwie niektórych osób tutaj przedstawionych. Jak dla mnie zbyt wiele postaci jak na tak niezbyt opasłe dzieło. Chętnie dowiedziałbym się nieco więcej o latach młodości Wojtka Manna, Artura Andrusa, a zwłaszcza Andrzeja Grabowskiego. Książkę tę należy według mnie traktować jako pewien drogowskaz w wyborze autobiografii na długie...

Dwie dziennikarki "Zwierciadła" przeprowadziły 26 wywiadów, które potem wydało Wydawnictwo "Zwierciadło". Prawdopodobnie te krótkie wspomnienia z dzieciństwa ukazywały się na łamach tego kobiecego miesięcznika, więc książka powstała z gotowego materiału. Wiele tekstów jest do siebie podobna, bo i wspomnienia bohaterów dotyczą podobnych tematów: rodzice, dziadkowie, koleżanki i koledzy z podwórka, szkoła, zabawy itd. Część tych relacji znam z książek autobiograficznych autorów (Andrus, Dudziak, Mann, Niedźwiedzki),więc zaskoczenia nie było. Nieporozumieniem było dodanie wypowiedzi Frycza, który nie zrozumiał do końca tematu, a ta jego gadanina to jeden wielki bełkot i chaos.
Cała książka jest też mocno w temacie kościółkowym. Dziennikarki miały straszne ciśnienie na religię i rolę Boga w życiu odpytywanych artystów.
Zdjęcia Łukasza Gawrońskiego ładne.

Dwie dziennikarki "Zwierciadła" przeprowadziły 26 wywiadów, które potem wydało Wydawnictwo "Zwierciadło". Prawdopodobnie te krótkie wspomnienia z dzieciństwa ukazywały się na łamach tego kobiecego miesięcznika, więc książka powstała z gotowego materiału. Wiele tekstów jest do siebie podobna, bo i wspomnienia bohaterów dotyczą podobnych tematów: rodzice, dziadkowie,...

Mam słabość do książek opowiadających o czasach PRL-u, bo wiadomo, że z nostalgią wspomina się beztroskie dzieciństwo. Ta książka także sprawiła mi sporo przyjemności. Aż dziw, że mam tyle podobnych wspomnień, co pan Sojka :). Miła lektura, choć nie przesłodzona.

Mam słabość do książek opowiadających o czasach PRL-u, bo wiadomo, że z nostalgią wspomina się beztroskie dzieciństwo. Ta książka także sprawiła mi sporo przyjemności. Aż dziw, że mam tyle podobnych wspomnień, co pan Sojka :). Miła lektura, choć nie przesłodzona.

Książkę czyta się niezwykle lekko i szybko, każdemu bohaterowi tych wywiadów poświęcono po kilka stron na ich opowieści z dzieciństwa.
Na szacunek zasługuje tematyka - która jest dojściem do kilkorga naszych bohaterów od innej strony, niż zazwyczaj robią to media czy autobiografiści. Ot - poznajemy lata dzieciństwa, niekiedy związane z wojną, bądź z wczesnym/późnym PRL'em. Wspomnienia miejsc, czasów, przyjaciół, rodziców.
Z drugiej strony lektura pozostawiła u mnie uczucie pewnego niedosytu, lakoniczności wypowiedzi - a jednocześnie czekałem już, jak ją skończę, żeby sięgnąć po inną pozycję. Stąd moja ocena.

Książkę czyta się niezwykle lekko i szybko, każdemu bohaterowi tych wywiadów poświęcono po kilka stron na ich opowieści z dzieciństwa.
Na szacunek zasługuje tematyka - która jest dojściem do kilkorga naszych bohaterów od innej strony, niż zazwyczaj robią to media czy autobiografiści. Ot - poznajemy lata dzieciństwa, niekiedy związane z wojną, bądź z wczesnym/późnym PRL'em....

Wspomnienia z dzieciństwa i lat wczesnej młodości różnych znanych polskich artystów takich jak na przykład Andrzej Grabowski, Kayah, Małgorzata Ostrowska, Muniek Staszczyk czy Tymon Tymański. Z ogromną przyjemnością i zaciekawieniem czyta się te wspomnienia, z których dowiadujemy się, jak ci ludzie, których znamy przeważnie jedynie z radia, telewizji czy teatru, byli wychowywani, jakie problemy sprawiali swoim rodzicom, jakie numery wywijali ze znajomymi i jak to wpłynęło na ich późniejsze życie. Człowiek czyta z uśmiechem na ustach i czuje się, jakby przy dobrej herbacie czy piwie słuchał opowieści dobrego znajomego.

Czytaj więcej: http://www.mortycja.com/cudowne-lata/

Wspomnienia z dzieciństwa i lat wczesnej młodości różnych znanych polskich artystów takich jak na przykład Andrzej Grabowski, Kayah, Małgorzata Ostrowska, Muniek Staszczyk czy Tymon Tymański. Z ogromną przyjemnością i zaciekawieniem czyta się te wspomnienia, z których dowiadujemy się, jak ci ludzie, których znamy przeważnie jedynie z radia, telewizji czy teatru, byli...

Miło powspominać cudowne czasy dzieciństwa. Te opowiedziane w "Cudownych latach" coraz bardziej utwierdzają mnie w przekonaniu, że i własne należy spisać, tak na wszelki wypadek, albo chociażby dla tych młodszych. Zwierciadło jest jedynym pismem kobiecym, które czytam i tym razem wypromowało książkę bliską życiu i nostalgiczną. Znajomi z telewizji, dla niektórych ze sceny to zwyczajni my, ze swoimi kompleksami, słabościami i ambicjami. Tacy Okularnicy, którym udało się rozpoznawalnymi.

Miło powspominać cudowne czasy dzieciństwa. Te opowiedziane w "Cudownych latach" coraz bardziej utwierdzają mnie w przekonaniu, że i własne należy spisać, tak na wszelki wypadek, albo chociażby dla tych młodszych. Zwierciadło jest jedynym pismem kobiecym, które czytam i tym razem wypromowało książkę bliską życiu i nostalgiczną. Znajomi z telewizji, dla niektórych ze sceny...

Autorki ułożyły opowieści o czasach dzieciństwa, młodości znanych osób alfabetycznie, i byłoby to świetne rozwiązanie gdyby nie jedno małe "ale". Zabrakło mi dat urodzenia, tylko przy kilku osobach jest podany ich wiek, dlatego przy każdym sięgałam do internetu żeby sprawdzić rok urodzenia. Z bardzo prostej przyczyny, chciałam wiedzieć o jakich czasach kolejna osoba opowiada. W końcu np Papcio Chmiel i Borys Szyc żyli w zupełnie innym świecie. Trochę miałam też zamieszania w głowie, kiedy właśnie te lata tak się przeplatały. Raz czasy tuż po wojnie, raz lata sporo późniejsze. Te późniejsze wzbudzały sentyment, sama je w końcu pamiętam... Myślę sobie też, że (przynajmniej dla mnie)to nie jest książka na jeden raz,powinno się mieć ją w domu, żeby móc przeglądać ją w dowolnej chwili. Po prostu po przeczytaniu połowy książki zapomniałam co było na początku. Każdy wywiad zajmuje tylko kilka stron, myślę, że do każdego trzeba wrócić, żeby zostało w pamięci na dłużej.

Autorki ułożyły opowieści o czasach dzieciństwa, młodości znanych osób alfabetycznie, i byłoby to świetne rozwiązanie gdyby nie jedno małe "ale". Zabrakło mi dat urodzenia, tylko przy kilku osobach jest podany ich wiek, dlatego przy każdym sięgałam do internetu żeby sprawdzić rok urodzenia. Z bardzo prostej przyczyny, chciałam wiedzieć o jakich czasach kolejna osoba...

"Myślę, że w większości z nas drzemie coś takiego, co powoduje, że interesujemy się życiem znanych ludzi i ciekawi jesteśmy, co ich ukształtowało i pozwoliło znaleźć się tam, gdzie się teraz znajdują. Jeśli jesteś jedną z takich osób, polecam lekturę “Cudownych lat”. Artur Andrus zdradza, że w czasach harcerskich przemycał przez granicę Pismo Święte, Henryk Chmielewski (Papcio Chmiel) zapytuje: “Jaka jest różnica między duchem a duszą? Czy duch to mąż duszy? Czy dusze mają płeć?”, Wojciech Mann wyznaje, że po lekturze “Trzech muszkieterów” chciał być jednym z nich… najlepiej Atosem!, Małgorzata Ostrowska wspomina za to, jak jadła lody z menzurki :)"

Reszta recenzji na moim blogu: http://tanayahczyta.wordpress.com/2013/11/16/cudowne-lata-opowiesci-o-miejsach-i-czasach-w-ktorych-dorastali-h-halek-z-fabjanowska-micyk/

"Myślę, że w większości z nas drzemie coś takiego, co powoduje, że interesujemy się życiem znanych ludzi i ciekawi jesteśmy, co ich ukształtowało i pozwoliło znaleźć się tam, gdzie się teraz znajdują. Jeśli jesteś jedną z takich osób, polecam lekturę “Cudownych lat”. Artur Andrus zdradza, że w czasach harcerskich przemycał przez granicę Pismo Święte, Henryk Chmielewski...

"Cudowne lata. Opowieści o miejscach, w których dorastaliśmy" to trzydzieści dwie wizje sławnych osób, o czasach w których się wychowywały, w których jako dzieci były kształtowane na osoby, którymi są dzisiaj.

Hanna Halek i Zofia Fabjanowska-Micyk w książce oddały całą przestrzeń swoim rozmówcom. Nie wiem jak powstawała ta pozycja. Nie wiem, czy dziennikarki zadawały szereg pytań, dopytywały i współtworzyły. Być może było inaczej. Może po prostu pozwoliły swoim rozmówcom mówić? Być może. Opowieści sławnych osób zapisane zostały w formie monologów. Nie ukrywam, że podobało mi się to, ponieważ miałam odczucie, że ktoś rzeczywiście chce mi coś opowiedzieć, a nie tylko odpowiedzieć, odhaczyć kolejne, zadane przez dziennikarki, pytania.

Nie każda ze sławnych osób miała wzorowo szczęśliwe dzieciństwo. Podoba mi się to, że w opisywanej przeze mnie książce nie wszystkie osoby roztaczają bezproblemową aurę mówiąc o swoim dorastaniu i rodzinnym domu. Potrafią spojrzeć na tamte czasy z dystansu i je trafnie ocenić. To, że w książce "Cudowne lata. Opowieści o miejscach, w których dorastaliśmy" nie pojawiają się jedynie opisy szczęśliwego domowego ogniska to zaleta tej pozycji. Przez to, że niektórzy opowiedzieli o swoich "cudownych latach" malując je czarnymi, ciemnymi barwami, książka dla mnie stała się prawdziwsza.

Na początku każdej opowieści autorki stworzyły bardzo krótką notkę biograficzną o każdej osobie. Ogranicza się ona w zasadzie do informacji dotyczących czym dana postać się zajmuje bądź zajmowała i zamieszczeniem cytatu z przeprowadzonej rozmowy.

Każdy z rozdziałów, poświęcony innej sławnej osobie, został okraszony zdjęciem. Jedną, w mojej ocenie niezbyt pasującą w kilku przypadkach, fotografią. Oczywiście gwiazdy ładnie się na nich prezentują i widać, że fotograf – Łukasz Gawroński - miał pomysł na każde ze zdjęć. Jednak w książce, która opowiada o dzieciństwie, miejscach, w których bohaterowie rozmów dorastali, spodziewałam się, że fotograf poszuka czegoś innego. Na zdjęciach, w niektórych przypadkach, brakowało mi właśnie tych miejsc, tej przestrzeni, do której bohaterowie książki powrócili na nowo we wspomnieniach. Niektóre z nich mogły być zrobione po prostu wszędzie, bez względu na tematykę.

W wielu opowieściach rozmówcy dziennikarek Hanny Halek i Zofii Fabjanowskiej-Micyk, np. Urszula Dudziak i Andrzej Grabowski podkreślają swą ogromną wdzięczność dla rodziców za ich wychowawczy trud. Wielu artystów wspomina o swoich pasjach, twierdząc, że zaczęły one się ujawniać już w dzieciństwie. Miłość do nich trwa od młodzieńczych lat i jak w przypadku Artura Andrusa i Gosi Baczyńskiej, rozwija się do dziś. Niektórzy podkreślają w życiu znaczenie przypadku, który sprawił, że ktoś ich zauważył, że są w tym a nie innym miejscu dzisiaj, że coś osiągnęli. Inni np. Mirosław Baka mówią o tym, że dojść do czegoś w życiu należy nie tylko poprzez ciężką pracę, ale również dzięki wierze w siebie, we własne możliwości. Nie owijając w bawełnę mówi:

"Musi być w człowieku jakaś doza próżności, żeby zostać aktorem, bo inaczej nie koncentruje na sobie uwagi widowni albo nie pokocha go kamera. Aktor musi chcieć, by na niego patrzono".

Jan Frycz w swojej opowieści mówi prosto z mostu o tym, co go boli i dręczy. Nie wystawia swojemu miastu laurki. Jest rozgoryczony z powodu przemian Krakowa, który zdaniem aktora nie jest już taki jak kiedyś - nie ma własnej atmosfery, tego trudno uchwytnego w słowach "czegoś".

Kayah opowiadając o wybrykach swojego dzieciństwa, o drobnych kradzieżach, spuentowała historię pięknymi a przede wszystkim bardzo mądrymi słowami.

"Nauka na całe życie. Zrozumiałam, że rzeczy często nie są takie, jakimi się wydają. I że to, co ludzie mówią, nie zawsze jest prawdą".

Wojciech Mann poucza, że nie wolno ślepo podążać za modą, za tłumem, że zawsze warto być sobą. Wspomina również o tym, co uważa za cel radia i skąd, jego zdaniem, powinno czerpać moc. Inny znany radiowiec - Marek Niedźwiecki - opowiada o kompleksach dziecka z prowincji.

Bardzo podobała mi się opowieść snuta przez Małgorzatę Ostrowską, ponieważ okazało się, że zwracam uwagę na podobne rzeczy myśląc o moim dzieciństwie, że pamiętam tak jak piosenkarka np. jego smaki. Ostrowska, jako dziecko, była chora na epilepsję i nie miała łatwego życia wśród rówieśników. Była przez nich odrzucona. Opowiada o trudach bycia dzieckiem, z którym inne nie chcą się bawić, którego być może się trochę boją i z którego sobie kpią. Ostrowska stwierdziła również, że to życie weryfikuje wybory, że tylko czas może pokazać, czy dana decyzja była słuszna, czy też nie.

Mimo, że nie przepadam za humorem Cezarego Pazury rozmowa z nim wciągnęła mnie. Aktor nie tylko satyrycznie oceniał rzeczywistość, ale również wygłosił w interesujący sposób swój pogląd dotyczący religii. Nie ukrywam, że zrobiło to na mnie wrażenie.

"Nasz umysł nie jest w stanie ogarnąć istoty boskości, bo czym ona jest? Tajemnicą. Nigdy nie możemy jej posiąść. Podoba mi się takie porównanie: to tak, jakby ryba płynęła po oceanie i pytała drugiej ryby: "Przepraszam, gdzie jest ocean?". Pan Bóg jest wszędzie. To istota wszystkiego. Wszystkie pytania i odpowiedzi. Każdy z nas jest częścią wielkiego boskiego planu i musimy sobie z tego zdawać sprawę".

Najciekawsza była dla mnie opowieść Małgorzaty Niezabitkowskiej, która opowiadała o braku matki, o tym jak wychowywała ją babcia. Ta polska dziennikarka pochodziła z biednej rodziny, która umiała czerpać radość z małych rzeczy, której jedność członków dawała siłę. Kiedy jej matka umarła, została pod opieką babci i ojca. Gdy babcia dowiedziała się, że jest nieuleczalnie chora i wiedziała, że jej dni są już policzone urządziła dla Małgorzaty Niezabatkowskiej swoisty kurs życia, który obejmował informacje od czysto praktycznych - jak zajmować się domem - aż do związanych z prawdomównością, czy relacjami damsko-męskimi. Babcia urządziła dziennikarce przyspieszony kurs życia, by mała dziewczynka mogła stać się w przyszłości wartościową, dobrą kobietą. Wzruszający opis. Mój ulubiony z opisywanego zbioru.

Jeżeli interesuje Was dlaczego Stanisław Sojka nazywany jest człowiekiem orkiestrą? Dlaczego Zbigniew Zamachowski nie do końca wyraźnie mówi? Kto pełnił główną rolę w życiu Borysa Szyca? Co oznacza słowo "jakoim" według Andrzeja Grabowskiego? I dlaczego aktor tęskni za odczuwaniem braku perspektyw? Kto był pierwszym modelem Macieja Zienia? "Cudowne lata. Opowieści o miejscach, w których dorastaliśmy" to książka dla Was.

"Cudowne lata. Opowieści o miejscach, w których dorastaliśmy" to trzydzieści dwie opowieści różnych osób znanych z różnych dziedzin. Są wśród nich aktorzy, piosenkarze, projektanci, radiowcy, tenisista. Każdy z nich w inny sposób patrzy na przeszłość. Każdy w inny sposób opowiada o swoim dzieciństwie i miejscu, w którym się wychował, w którym wykreowany został jego charakter i osobowość.

Artur Andrus:
"Moje życie to ludzie, do których się przyklejam, i miejsca, do których się nie przywiązuję".

Niektóre historie wydają mi się napisane na siłę - jakby ktoś miał po prostu mało czasu na wypełnienie danego zobowiązania i musiał powiedzieć, napisać cokolwiek, bez większego zastanowienia, nad tym, co mogłoby zainteresować Czytelnika. Są też opowieści, które są przepełnione ironią lub goryczą, albo takie, które wzruszają.

"Cudowne lata. Opowieści o miejscach, w których dorastaliśmy" to książka, w której pojawiają się błędy interpunkcyjne oraz składniowe. Być może autorki nie poprawiały tych ostatnich, ponieważ chciały, by Czytelnik nijako słyszał charakterystyczny sposób mówienia np. Muńka Staszczyka, żeby to nie była elokwentna wypowiedź, tylko prawdziwa - zawierająca emocje. Jeśli tak, to autorkom udało się sprostać temu zadaniu - czytając opowieść Staszczyka miałam wrażenie, że stoi tuż obok.

"Cudowne lata. Opowieści o miejscach, w których dorastaliśmy" trudno było mi ocenić, ponieważ poziom poszczególnych części różni się. Czy wynika to z błędów autorek, czy z nieciekawych wspomnień rozmówców? Oceńcie sami.

Ocena: 7/10

Em.

Recenzja znajduje się także na moim blogu:
http://www.wydeptujewlasnesciezki.blogspot.com/

"Cudowne lata. Opowieści o miejscach, w których dorastaliśmy" to trzydzieści dwie wizje sławnych osób, o czasach w których się wychowywały, w których jako dzieci były kształtowane na osoby, którymi są dzisiaj.

Hanna Halek i Zofia Fabjanowska-Micyk w książce oddały całą przestrzeń swoim rozmówcom. Nie wiem jak powstawała ta pozycja. Nie wiem, czy dziennikarki zadawały...

Paskudny fast food, nic nie wnoszący i stworzony stylem niczym z podstawówki.

Paskudny fast food, nic nie wnoszący i stworzony stylem niczym z podstawówki.