Sławomir Shuty "BEŁKOT"

"Bełkot jest lekturą ciężkostrawną, nieprzyjazną odbiorcy, którą da się czytać zwłaszcza na haju, ale nie w nieskończoność."
To zdanie wyrwane z tyłu książki jest stwierdzeniem idealnym w punkt i ciężko znaleźć mi słowa aby Wam o niej opowiedzieć.

Jest Kraków znany jako miasto kultury. Jest człowiek, który - mówiąc delikatnie i wręcz nieadekwatnie do treści książki - miasta tego ani społeczeństwa w tym mieście nie lubi.
Autor porusza w niniejszej prozie, krótko mówiąc, próżność ludzkości na przykładzie Krakowa. Mało tego - próżność tego społeczeństwa, która sama w sobie bywa złem wcielonym, jest potęgowana bluzgami autora.
Próżność w odniesieniu do "niszczenia" bytu jako człowieka ale też "niszczenia" bytu jako miasta.
Książka ta to wyrwane z kontekstu zdania z całym tabunem przekleństw i słowa przepełnione zgorzknieniem.

Jeśli chodzi o moje odczucia po tej lekturze.. cóż. Myślę, że ta książka nie ma się podobać. Ona ma szokować? Zwrócić uwagę na to co się dzieje wkoło nas? Być może. Dla mnie była ciężka. Za mocno, za dużo. Czytając tą książkę miałam nieodparte wyobrażenie człowieka skrajnie sfrustrowanego, który sam do końca nie wie co mówi, myśli. Często łapałam się na tym, że podczas lektury czuję jak gorzknieje od środka.

Czy ją polecam? Nie wiem. Jest inna, okropna, mocna, brzydka, często niezrozumiała, a jednocześnie intrygująca. Niesamowicie ciekawe doświadczenie.
Jest tytułowym bełkotem bezapelacyjnie. Bardzo odważna pozycja.
Zamysł autora i cel myślę, że został osiągnięty na najwyższym poziomie.

Sławomir Shuty "BEŁKOT"

"Bełkot jest lekturą ciężkostrawną, nieprzyjazną odbiorcy, którą da się czytać zwłaszcza na haju, ale nie w nieskończoność."
To zdanie wyrwane z tyłu książki jest stwierdzeniem idealnym w punkt i ciężko znaleźć mi słowa aby Wam o niej opowiedzieć.

Jest Kraków znany jako miasto kultury. Jest człowiek, który - mówiąc delikatnie i wręcz nieadekwatnie...

Tragedia. Nie czytać.

Tragedia. Nie czytać.

Czytałem na raty, bo ciężko przyjąć na raz dużą dawkę, ale ostatecznie uważam, że warto.
Zwłaszcza jak się ma trochę cierpliwości, głównie patrzy krytycznie i trawi Burroughsa.

Czytałem na raty, bo ciężko przyjąć na raz dużą dawkę, ale ostatecznie uważam, że warto.
Zwłaszcza jak się ma trochę cierpliwości, głównie patrzy krytycznie i trawi Burroughsa.

Wściekła gula pitbula

Nie było lepszego pomysłu jak wydanie „Bełkotu” Shutego po dwudziestu latach od premiery. W 2000 roku „Bełkot” miał być rzygiem na wejście w XXI wiek, miał być pulpą wstrętu nad wartościami i popkulturą wyłażącą wszelkimi odbytami. Mózg stawał się gównem, myśli – fekaliami, człowiek – kubłem z ekskrementami. Upływ dwudziestu lat nie zmienił nic – rzeczywistość jest równie obrzydliwa jeśli nie obrzydliwsza.

„Bełkot” to wielka gula z nienawiści, bezradności i wściekłości ujadająca śmierdzącemu światu we wredną gębę. Stłumione emocje wybijają niczym szambo, któremu brak ujścia, bo wszystkie kloaki wypełniły się odchodami i smrodem. To, co człowiekowi pozostało, to to brnąć w gnoju z ludzkich pseudowartości i kłamstw.

Narrartorowi pękają oczy od wszechobecnego syfu, który próbuje być otapetowany, ukryty pod obrazkami tandety, pomalowany w kiczowate kolorki, co tylko wzmaga ohydę i smród, będący jedyną prawdą egzystencji. Ludzkość jak tłoczące się lawy walczą o to by być na szczycie piramidy z gówna.

Z gardła wydobywa się chargotliwy bełkot, że na tym gnoju nic nie ma prawa się narodzić. Język to skowyt nieznaczących nic znaków. Błoto słów – kolejna warstwa szlamu zalewająca świat. Kakofonia pragnień i lęków. Słowa, które niczego nie opisują, a dają jedynie wyraz goryczy.

Shuty zabiera czytelnika do swojego piekła – piekła słów. Zapętlonych, rachitycznych, padających nim się narodzą, podróż po ścieku słów śliskich, obłych i śmierdzących, które do nikąd nie zaprowadzą. Bedą tylko kolejnym ujściem, kolejnym kanałem bez nadziei dla tańczących w zgniliźnie i ropie, podsycającej pełgające pożary. Shuty po dwudziestu latach brzmi tak samo aktualnie i prawdziwie.

Wściekła gula pitbula

Nie było lepszego pomysłu jak wydanie „Bełkotu” Shutego po dwudziestu latach od premiery. W 2000 roku „Bełkot” miał być rzygiem na wejście w XXI wiek, miał być pulpą wstrętu nad wartościami i popkulturą wyłażącą wszelkimi odbytami. Mózg stawał się gównem, myśli – fekaliami, człowiek – kubłem z ekskrementami. Upływ dwudziestu lat nie zmienił nic –...

Sławomir Shuty – Bełkot


Trudno o trafniejszy tytuł.

„Bełkot” to książka - ciąg luźnych skojarzeń, podbitych, a może i podpitych ogólnym wkurwem, demonstracją niezwykłej nieznośności życia w Krakowie, oraz laczkiem...
Mamy tu swoistą Shutowską rewizję otaczających nas zjawisk, popkultury, mass mediow, trochę porno marzeń, Gołoty, księży, sejmowania, ale przede wszystkim słowną ekwilibrystykę.
„Chińskie techniki walki, feng szui, ajkido. Cyk pyk”

Po lekturze rodzi się pytanie, czy więcej szajsu dostaje się do literatury z zewnątrz, czy też literatura tworzy go sama i wpuszcza do kulturowego krwiobiegu?
Shutemu jakby nie robiło to różnicy.
Gdyby przerobić Bełkot w nierówne wersy,
jego proza
byłaby poezją.

Sławomir Shuty – Bełkot


Trudno o trafniejszy tytuł.

„Bełkot” to książka - ciąg luźnych skojarzeń, podbitych, a może i podpitych ogólnym wkurwem, demonstracją niezwykłej nieznośności życia w Krakowie, oraz laczkiem...
Mamy tu swoistą Shutowską rewizję otaczających nas zjawisk, popkultury, mass mediow, trochę porno marzeń, Gołoty, księży, sejmowania, ale przede wszystkim...

Nie da się tego czytać..

Nie da się tego czytać..