"Kobieta, która płacze" w założeniu miała być powieścią poświęconą historii burzliwego romansu malarza Pablo Picasso oraz jego muzy i kochanki Dory Maar. Niestety sama książka nie wzbudza pozytywnych emocji. Mam wrażenie, że autorka przedstawiła relacje obu artystów pobieżnie i brakuje w nich głębi oraz namiętności. Nie czułem, że jest to książka o kobiecie wykorzystanej i porzuconej przez znanego malarza, który zrujnował jej życie. Dodatkowo sama konstrukcja tej powieści jest chaotyczna, zaś sama narracja jest męcząca. Ta książka niestety niczym nie przyciąga.

"Kobieta, która płacze" w założeniu miała być powieścią poświęconą historii burzliwego romansu malarza Pablo Picasso oraz jego muzy i kochanki Dory Maar. Niestety sama książka nie wzbudza pozytywnych emocji. Mam wrażenie, że autorka przedstawiła relacje obu artystów pobieżnie i brakuje w nich głębi oraz namiętności. Nie czułem, że jest to książka o kobiecie wykorzystanej i...

W powieści spotykamy dwie bohaterki: kubańską pisarkę, z hiszpańskim paszportem, mieszkającą w Paryżu oraz Dorę Maar, surrealistyczną fotografkę, która pod wpływem Picassa porzuciła zdjęcia na rzecz malarstwa. Kubanka z powieści łudząco przypomina nam autorkę, Zoe Valdes, (również kubańskiego pochodzenia i mieszkającą w Paryżu). Ta zbieżność powoduje, że zapominamy o powieści i traktujemy tekst jak wyznania autorki. Jednak są pewne momenty, kiedy zastanawiamy się kto jest narratorem, które wręcz powodują, że szukamy szczegółów w życiorysie by otrząsnąć się z ułudy, bo przecież „literatura jest kłamstwem, które pozwala nam poznać prawdę”. Zaskakiwani jesteśmy wielokrotnie i gdy docieramy do końca powieści, nadal jesteśmy zdezorientowani. (Rozwiązania zagadki nie podam, żeby nie odbierać rozkoszy odkrycia).
W powieści poznajemy więc historię pisarki zafascynowanej postacią kobiety niepospolitej, ale też kontrowersyjnej. Fascynacja jest bezkrytyczna, granicząca wręcz z duchową bliskością, i o ile Picasso opisany jest jako „mały, łysy człowieczek, z twarzą szalonej małpki”, to Dora (skądinąd znana z ekstrawagancji) jest nieszczęśliwą, wykorzystywaną przez rozkapryszonego idola artystów kobietą, której postać wyłania się ze spojrzeń z różnych punktów czasu i miejsc, widzimy ją oczami różnych osób, a całość wymyka się spod logicznej wizji spójnego obrazu.
Akcja krąży wokół jednej, krótkiej wycieczki do Wenecji, która miała być impulsem do towarzyskiej izolacji Dory Maar. Jednak poznajemy zarówno dzieciństwo Dory spędzone w Argentynie, jak i pikantne szczegóły ze spotkań u Picassa przesyconych lubieżnością we wszelkich możliwych konfiguracjach. Z powieści nie dowiadujemy się w jaki sposób ta tajemnicza podróż przyczyniła się do podjęcia radykalnej życiowo decyzji. Nie mamy również odpowiedzi na pytanie jaka była Dora Maar, jest za to wyraźny portret pisarki podążającej jej śladami.
Jeśli szukamy biografii Dory Maar (Henrietty Theodory Marković),tutaj jej nie znajdziemy, jednak „Kobieta, która płacze” jest niezaprzeczalnym bodźcem do tego, by odszukać zrobione przez Dorę surrealistyczne fotografie, jej portrety namalowane przez Picassa, przyjrzeć się Guernice, a może i zdobyć nietłumaczoną u nas biografię napisaną przez występującego w powieści Jamesa Lorda: „Picasso and Dora: A Personal Memoir”.
Możliwe też, że gdzieś między stronami znajdziemy przesłanie głoszące, że „życie jest zbiorem zbiegów okoliczności, a literatura wykorzystuje je do maksimum i przekształca w ciągi przecinających się bądź równoległych wydarzeń. Na koniec wrzuca je w jezioro pełne wspomnień. Tylko wówczas, gdy je wyłowimy, oczyścimy i wypolerujemy do połysku, zmienia się w jedno jedyne wydarzenie o nadzwyczajnym znaczeniu nadanym przez słowa.”
Słowa, które złożą się na powieść. A w powieści będzie to, co „wyczytamy”, lub znajdziemy między słowami.

W powieści spotykamy dwie bohaterki: kubańską pisarkę, z hiszpańskim paszportem, mieszkającą w Paryżu oraz Dorę Maar, surrealistyczną fotografkę, która pod wpływem Picassa porzuciła zdjęcia na rzecz malarstwa. Kubanka z powieści łudząco przypomina nam autorkę, Zoe Valdes, (również kubańskiego pochodzenia i mieszkającą w Paryżu). Ta zbieżność powoduje, że zapominamy o...

nie jest to ani dobra biografia ani ciekawa historia. Dla osób interesujących się trochę sztuką i historiami życia artystów na pewno znajdą się tu jakieś ciekawostki ale nie poleciłabym tej książki.

nie jest to ani dobra biografia ani ciekawa historia. Dla osób interesujących się trochę sztuką i historiami życia artystów na pewno znajdą się tu jakieś ciekawostki ale nie poleciłabym tej książki.

uwielbiam

uwielbiam

Nie powinnam być może oceniać książki, której nie doczytałam, ale ponieważ, zanim straciłam cierpliwość przebrnęłam przez około połowę, pozwalam sobie jednak na wyrażenie króciutkiej opinii. Dla mnie książka jest potwornie chaotyczna, brakuje jakiejkolwiek chronologii /lub przynajmniej wskazania sensu takiego zabiegu/co sprawia, że lektura staje się nużąca, a przecież dotyka bardzo interesującego tematu. Miałam okazję zetknąć się wcześniej z innymi książkami przedstawiającymi wątek skomplikowanych relacji między Pablem Picasso a jego wielką muzą i miłością Dorą Maar. I w przeciwieństwie do omawianej tu książki, były to lektury nader pasjonujące. Zdaję sobie sprawę i zupełnie nie przeszkadzał mi fakt, że Zoe Valdes postanowiła skupić się na jakimś fragmencie życia Dory Maar, uczynić z niego swoiste clou książki. Pokazać poprzez ten moment życia proces psychicznego rozsypania się bohaterki. Pomysł sam w sobie interesujący, niestety według mnie forma przerosła treść i to mój główny zarzut. Nie uratował dla mnie książki nawet jej ładny język. Po prostu zabrakło mi cierpliwości, aby w to brnąć. Szkoda.

Nie powinnam być może oceniać książki, której nie doczytałam, ale ponieważ, zanim straciłam cierpliwość przebrnęłam przez około połowę, pozwalam sobie jednak na wyrażenie króciutkiej opinii. Dla mnie książka jest potwornie chaotyczna, brakuje jakiejkolwiek chronologii /lub przynajmniej wskazania sensu takiego zabiegu/co sprawia, że lektura staje się nużąca, a przecież...

"Kobieta ktora płacze " to książka, która miała przybliżyć mi tak intrygujące postacie jak Dora Maar i Pablo Picasso. Niestety po przeczytaniu jej odnoszę wrażenie ,ze jest ona odpowiedniejsza dla osób ktore posiadają jakoś wiedzę o losie Dory i Picassa , ja niestety takiej wiedzy jeszcze nie posiadałam i szczerze po przeczytaniu tej książki dużo bogatsza w te wiedzę wcale sie nie czuje .

"Kobieta ktora płacze " to książka, która miała przybliżyć mi tak intrygujące postacie jak Dora Maar i Pablo Picasso. Niestety po przeczytaniu jej odnoszę wrażenie ,ze jest ona odpowiedniejsza dla osób ktore posiadają jakoś wiedzę o losie Dory i Picassa , ja niestety takiej wiedzy jeszcze nie posiadałam i szczerze po przeczytaniu tej książki dużo bogatsza w te wiedzę wcale...

Interesująca książka na temat relacji
Dory Maar z bliskim jej osobami. Momentami
jednak ten piękny, poetycki ton, którym
została napisana potrafi drażnić. Momentami
jest chaotycznie. Mimo wszystko polecam,
miłośnikom biografii, sztuki oraz osoby
samego Picassa.

Interesująca książka na temat relacji
Dory Maar z bliskim jej osobami. Momentami
jednak ten piękny, poetycki ton, którym
została napisana potrafi drażnić. Momentami
jest chaotycznie. Mimo wszystko polecam,
miłośnikom biografii, sztuki oraz osoby
samego Picassa.

Książa Zoe Valdes - "Kobieta, która płacze" przybliża nam sylwetkę niezwykłej kobiety Dory Maar, fotografki i przedstawicielki surrealizmu która przez okres dziesięciu lat była muzą Pabla Picassa. Autorka skupiła się głównie na podróży Dory z przyjaciółmi Bernardem Minoretem i Jamesem Lordem do Wenecji, po której kobieta kompletnie wycofała się z życia towarzyskiego. Dzieje nieszczęśliwej miłości Dory do Picassa, po którym "tylko Bóg", historia namiętności bezgranicznej i szaleńczej, w której Picasso przedstawiony jest jako potwór i oprawca przeplatane są rozdziałami opisującymi pracę Valdes nad biografią Dory Maar. Książka bardzo ciekawa, chociaż może razić brak spójności w przedstawianiu faktów.

Książa Zoe Valdes - "Kobieta, która płacze" przybliża nam sylwetkę niezwykłej kobiety Dory Maar, fotografki i przedstawicielki surrealizmu która przez okres dziesięciu lat była muzą Pabla Picassa. Autorka skupiła się głównie na podróży Dory z przyjaciółmi Bernardem Minoretem i Jamesem Lordem do Wenecji, po której kobieta kompletnie wycofała się z życia towarzyskiego....

Książka nasycona smutkiem, doprawiona ogromem żalu i bólu. Opowiada historię miłości Dory Maar do Picassa - jej kochanka, ale również drogi do zagłady i śmierci za życia. Po tej lekturze nachodziły mnie pytania - czy artysta może wszystko? Czy można nazwać artystą osobę okrutną i okropną dla otoczenia, ale obdarzoną talentem zapamiętanym przez pokolenia? Czy artysta ma prawo zabijać artyzm w innych ludziach? Czy ma prawo bawić się innymi jedynie z powodu odczuwanej nad nimi wyższości? Warto przeczytać, nawet jeżeli w "Kobiecie, która płacze" nie znajdziecie odpowiedzi na te pytania.

Książka nasycona smutkiem, doprawiona ogromem żalu i bólu. Opowiada historię miłości Dory Maar do Picassa - jej kochanka, ale również drogi do zagłady i śmierci za życia. Po tej lekturze nachodziły mnie pytania - czy artysta może wszystko? Czy można nazwać artystą osobę okrutną i okropną dla otoczenia, ale obdarzoną talentem zapamiętanym przez pokolenia? Czy artysta ma...

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2015/02/zoe-valdes-kobieta-ktora-pacze.html

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2015/02/zoe-valdes-kobieta-ktora-pacze.html