Pamiętniki

Niezwykle szczegółowa i smutna pozycja.

Wychodząc za mąż, znacznie młodsza od pisarza dziewczyna oczekuje z nadzieją nowego życia u boku dojrzałego, sławnego partnera, a otrzymuje od losu długie lata walki. Walki o siebie: rodzinę, dzieci, bliskość męża wreszcie. Na kartach pamiętnika prześledzić można zmagania z niezrozumieniem wśród bliskich, szczere wyznania bólu duszy przeplecione z kłopotami towarzyskimi i materialnymi.
Zofia Tołstoj stawia w centrum swego świata męża i łączące małżonków uczucie, siłą rzeczy zmieniające się wraz z upływem lat. Pisze o nim najpierw z zachwytem, potem coraz częściej z goryczą. Czuje się odrzucona, nierozumiana, korzysta z pomocy lekarzy, w tym psychiatrów. Chciałaby stać się partnerką dla męża, jest bowiem wykształcona i bystra, a musi skupić się na rodzinie, w tym dzieciach (16 ciąż, 13 dzieci, z których dwoje umarło w dzieciństwie).
Rozchwiana emocjonalnie przechodzi z zapisków dotyczących uroków natury (pierwsze tomy) do notek związanych z symptomami złego samopoczucia, wiele razy wspominając o samobójstwie.

Pamiętniki te z pewnością nie pozostawią czytelnika obojętnym, tym bardziej, że dodano do wydania zapiski syna Zofii i Lwa Tołstojów - Sergiusza - związane ze śmiercią i pogrzebem matki.

Jeszcze słowo co do wydania: lekturę utrudniają przypisy dodane na końcu książki, a pozycja liczy kilkaset stron, oraz stosunkowo częste literówki. Gwiazdkę więc trzeba było odjąć.

Niezwykle szczegółowa i smutna pozycja.

Wychodząc za mąż, znacznie młodsza od pisarza dziewczyna oczekuje z nadzieją nowego życia u boku dojrzałego, sławnego partnera, a otrzymuje od losu długie lata walki. Walki o siebie: rodzinę, dzieci, bliskość męża wreszcie. Na kartach pamiętnika prześledzić można zmagania z niezrozumieniem wśród bliskich, szczere wyznania bólu...

Te pamiętniki to zapis kilkudziesięciu wspólnych lat życia Zofii i Lwa Tołstojów. To także zapis powolnego rozpadu ich rodziny, który kończy się ucieczką Lwa Tołstoja z domu i jego śmiercią w jakimś domu kolejarza, gdzieś w Rosji. Z pamiętników wyraźnie widać obraz życia Zofii, która miotała się od miłości do muzyki poprzez prace na rzecz męża do walki o pieniądze na utrzymanie rodziny i posiadłości. Wraz upływem lat popada w depresję. Mąż nie zauważa jej potrzeb i traktuje jako materialistkę. Dzieci w większości stają po stronie ojca. Jedyny naprawdę ukochany syn Wania umiera w wieku siedmiu lat. A Zofia dalej się miota. Próbuje popełnić samobójstwo i myśli o ucieczce. I kończy się to jakimś rodzajem paranoi, ucieczką Lwa i jego śmiercią. A ona nawet nie zostaje dopuszczona do umierającego męża. Ciężkie jest życie z geniuszem.

Te pamiętniki to zapis kilkudziesięciu wspólnych lat życia Zofii i Lwa Tołstojów. To także zapis powolnego rozpadu ich rodziny, który kończy się ucieczką Lwa Tołstoja z domu i jego śmiercią w jakimś domu kolejarza, gdzieś w Rosji. Z pamiętników wyraźnie widać obraz życia Zofii, która miotała się od miłości do muzyki poprzez prace na rzecz męża do walki o pieniądze na...

Niesamowicie ciekawy obraz życia tamtych czasów. Myślę, że opisy różnych chorób, dość liczne, mogą być ciekawą lekturą i dla dzisiejszego medyka. No cóż - po prostu prawdziwa kobieta, nie wolna od wad, przywar i pewnie błędnych decyzji, ale twarda i prawdziwa. Czytałam z przyjemnością. Zdecydowanie dla miłośników pamiętników.

Niesamowicie ciekawy obraz życia tamtych czasów. Myślę, że opisy różnych chorób, dość liczne, mogą być ciekawą lekturą i dla dzisiejszego medyka. No cóż - po prostu prawdziwa kobieta, nie wolna od wad, przywar i pewnie błędnych decyzji, ale twarda i prawdziwa. Czytałam z przyjemnością. Zdecydowanie dla miłośników pamiętników.

Trochę męcząca z początku. Z czasem zapiski dojrzałej kobiety stanowią ciekawy obraz epoki i konsekwencje małżeństwa z geniuszem. Chociaż w wielu sprawach zgadzała się z mężem, miała też swoje zdanie a ich małżeństwo przechodziło burze, awantury i powroty. Jeśli ktoś chciałby spojrzeć na Tołstoja z boku to byłaby interesująca lektura.

Trochę męcząca z początku. Z czasem zapiski dojrzałej kobiety stanowią ciekawy obraz epoki i konsekwencje małżeństwa z geniuszem. Chociaż w wielu sprawach zgadzała się z mężem, miała też swoje zdanie a ich małżeństwo przechodziło burze, awantury i powroty. Jeśli ktoś chciałby spojrzeć na Tołstoja z boku to byłaby interesująca lektura.

Mówi się, że mężczyzna jest głową rodziny, ale to kobieta jest szyją, która tą głową kręci. Lew Tołstoj był niewątpliwie geniuszem, ale to Zofia, jego żona była odpowiedzialna za całe zaplecze, łącznie z gospodarstwem, przepisywaniem powieści, artykułów oraz pamiętników męża. Całe życie prowadziła zapiski, których wybór możemy czytać.
Tom zaczyna się wspomnieniem krótkiego narzeczeństwa osiemnastoletniej Zofii Bers i trzydziestoczteroletniego, uznanego już wówczas pisarza. "Lew Nikołajewicz - pisze Zofia - przedstawił świetnie ceremonię naszego ślubu w powieści Anna Karenina, opisując ślub Lewina i Kitty. Odtworzył również plastycznie zewnętrzną stronę ceremonii i cały proces psychologiczny, odbywający się w duszy Lewina."
Zapiski pochodzą z lat 1862-1910. Męża nazywa w nich zdrobniale Lewoczka; z początku narzekała na brak miłości z jego strony, pod koniec większość wpisów dotyczy jego stanu zdrowia, a także zatargu Zofii z Czertkowem. Bardzo dużo miejsca w zapiskach poświęca dzieciom, których urodziła Lowoczce trzynaścioro. Po śmierci ukochanego synka, Waniczki (to drugi synek Zofii, który zmarł w dziecięctwie - pierwszy to Andriusza) nie pisała dziennika przez ponad dwa lata! Przejmujące są te fragmenty, kiedy czytamy jak Zofia opiekowała się chorującymi, gorączkującymi dziećmi, a strach o ukochanych jest niemal namacalny. Co równie smutne, jej córki, Tania i Masza, rodziły martwe dzieci. Być może dlatego, że była panią na włościach, w której chłopi pokładali nadzieję, stała się kimś w rodzaju lekarki: "Przychodzi do mnie mnóstwo chorych. Przy pomocy Fłorińskiego leczę wszystkich, ale co za męka duchowa - czasem ta niemozność zrozumienia, na czym polega choroba i w jaki sposób pomóc!"
To Zofia decydowała o majątku, trzymała domową "kiesę", Lewoczka wysłał ją do rozsądzenia sporu z chłopami, którzy nielegalnie wycięli brzozy. Przez te wszystkie lata małżeństwa ta mądra, silna kobieta trzymała w ryzach gospodarstwo, była elementem spajającym rodzinę, nawet kiedy wszystkie dzieci pozakładały rodziny. Chociaż z jej zapisków wynika, że poświęcała się dzieciom bez reszty - to ona była ich pierwszą nauczycielką, doglądała ich w zdrowiu i w chorobie, szyła ubranka i bieliznę, zawsze czuła się lekceważona, szczególnie kiedy dzieci zaczęły dorastać i wykazywać wyjątkowo utracjuszowskie skłonności. Pisze: "Często się zastanawiam, czemu nie jestem kochana, skoro ja ich wszystkich tak bardzo kocham."
Zofia całe życie szukała bezwarunkowej akceptacji ze strony męża. Z jednej strony narzekała na swój los: "Ale nam, żonom, potrzebna jest nie s ł a w a mężów, lecz ich czułość.", z drugiej strony akceptowała swoje położenie, a małżeństwo z wielkim człowiekiem napawało ją dumą. "Rocznica ślubu, od 36 lat jestem żoną lwa Nikołajewicza - i nie jesteśmy dziś razem. Smutne, że w ogóle między nami nie ma takiej wspólnoty, jakiej bym chciała. Ileż było z mojej strony prób nawiązania łączności duchowej! Nasz związek jest trwały, ale nie na tym na czym bym chciała. Nie narzekam, dobre i to, że tak się o mnie troszczy, tak zazdrośnie mnie strzeże, tak się boi mnie utracić. Zresztą niepotrzebnie - kogokolwiek bym pokochała, nikogo na świecie nie mogłabym nawet p o r ó w n y w a ć z moim mężem. Zbyt wiele miejsca zajmował przez całe życie w mym sercu."
Lew Tołstoj zmarł na stacji Astapowo otoczony kultem swych wyznawców. Zofia, skłócona z nim, ale zawsze oddana przeżyła go o dziewięć lat. Nie podejmuję się oceniania ich burzliwego małżeństwa, ale Pamiętniki ukazały mi kulisy życia domowego jednego z najwybitniejszych pisarzy.
Więcej na blogu: http://setna-strona.blogspot.com/

Mówi się, że mężczyzna jest głową rodziny, ale to kobieta jest szyją, która tą głową kręci. Lew Tołstoj był niewątpliwie geniuszem, ale to Zofia, jego żona była odpowiedzialna za całe zaplecze, łącznie z gospodarstwem, przepisywaniem powieści, artykułów oraz pamiętników męża. Całe życie prowadziła zapiski, których wybór możemy czytać.
Tom zaczyna się wspomnieniem krótkiego...

Pozornie małżeństwo Tołstojów wydaje się być niedobrane.
On - geniusz i wybitna postać w literaturze światowej. Z jednej strony idealista, który życie codzienne przekłada nad sprawami nie mającymi związku z powszechnością. Z drugiej strony to, niestety, hipokryta i człowiek oschły wobec najbliższych.
Ona - kobieta inteligentna, która dla dobra rodziny rezygnuje ze swoich ambicji. Osoba pracowita, sumienna i oddana, ale też bezpośrednia, posiadająca umiejętność krytyki tego, co uważa za niezgodne ze swoimi poglądami.

Lew i Zofia - wbrew pozorom nie mogli bez siebie żyć. Te pamiętniki stanowią dowód na to, że wielkość autora 'Wojny i pokoju' to w pewnej części zasługa żony. Mimo niektórych niepochlebnych opisów Zofia kochała męża...
Dla zainteresowanych życiem rodziny Tołstojów ta pozycja jest obowiązkowa do przeczytania.

Pozornie małżeństwo Tołstojów wydaje się być niedobrane.
On - geniusz i wybitna postać w literaturze światowej. Z jednej strony idealista, który życie codzienne przekłada nad sprawami nie mającymi związku z powszechnością. Z drugiej strony to, niestety, hipokryta i człowiek oschły wobec najbliższych.
Ona - kobieta inteligentna, która dla dobra rodziny rezygnuje ze swoich...

"Pamiętniki. Zofia Tołstoj" to nie lada gratka dla wielbicieli literatury klasycznej i samego Tołstoja przede wszystkim dlatego, że książka ta została wznowiona po 46 latach. Nazwisko tego autora kojarzy się z największymi dziełami literackimi, z klasyką gatunku i trochę także z trudem, jaki trzeba było włożyć w przeczytanie choć jednego tytułu jego autorstwa. Mimo to, nie przesadzę pisząc, że to jeden z najbardziej cenionych powieściopisarzy, dramaturgów i krytyków literackich. Do dzisiaj znajduje się na listach najchętniej czytanych dzieł klasycznych, a nawet powstają filmy i seriale, telewizyjne ekranizacje choćby takiej lektury jak "Anna Karenina" czy "Wojna i pokój". Ja osobiście najbardziej lubię tą pierwszą, zarówno wersję literacką jak i aktorską.
Lew Tołstoj nie był człowiekiem o łagodnej, prostej i sympatycznej naturze. Raczej cechowały go chłód, ignorancja, brak taktu, upór i gburowatość, a jednocześnie przy tym wszystkim ogromny spokój. Wbrew zasadzie o przeciwieństwach, związał się z kobietą właściwie identyczną jak on sam, może nawet nieco trudniejszą. Zofia Andriejewna była bardzo ciężka we współżyciu, lubiła stawiać na swoim, nie znosiła braku uwagi ze strony innych, uwielbiała za to bycie w centrum, spotkania z ludźmi, piękno natury, proste czynności i bliskość rodziny. Była ogromnie zazdrosna o męża i denerwowały ją niektóre osoby. Ciężko było z nią żyć, bo co dzień wywoływała awantury. Jako małżeństwo byli razem, a jednak brakowało im swojej bliskości. Lew nie mógł znieść tego, że Zofia nie jest tak kreatywna i zajęta literaturą, wyobrażeniami i sztuką jak on, z kolei ona nie potrafiła zaakceptować jego brak przyziemności, skupienia na rodzinie i zwykłym życiu.
Pamiętniki Zofii ujęte w książce są odwzorowaniem prawdziwego pamiętnika. Kolejne wpisy i wydarzenia oddzielają jedynie daty, dzięki czemu jest to niezwykle realistyczna lektura. To także trochę pokazania życia najsłynniejszego pisarza od drugiej strony, poprzez spojrzenie na świat oczami jego żony. Dzięki temu nie tylko uczestniczymy w ich życiu, ale i poznajemy drugą stronę pisania, od kuchni, widzimy jego relacje rodzinne poznajemy zwyczaje i schemat dnia codziennego. Chociaż nie jest ogromną fanką jego twórczości, to jednak zawsze ciekawiło mnie, w jaki sposób żyją znani pisarze, kiedy nie tworzą. Tu jest dokładnie ukazane, w dodatku możemy poznać odczucia względem jego osoby, z ust samej Zofii, żony. Dlatego też uważam, że to idealna lektura dla wszystkich, którzy pasjonują się klasyczną literaturą, bądź samym Tołstojem, a chcieliby dowiedzieć się czegoś nowego i nieco bardziej prywatnego.
Nie mogę jednak nie uprzedzić, że pod względem stylistycznym i językowym, ta książka jest dosyć ciężka. Niektóre wyrażenia mogą być niezrozumiałe, a styl pisania trudny i nadmiernie naszpikowany opisami, co czasami nuży. Jednak jest to dokładnie taki sposób pisania, jakie używano dawniej, więc moim zdaniem idealnie tu pasuje, a nawet byłoby dziwnie, gdyby zmieniono i unowocześnione te wpisy. dlatego przy tego typu lekturze te trudności trzeba po prostu zaakceptować, bo są częścią historii, w tym przypadku tylko dodającą uroku.

"Pamiętniki. Zofia Tołstoj" to nie lada gratka dla wielbicieli literatury klasycznej i samego Tołstoja przede wszystkim dlatego, że książka ta została wznowiona po 46 latach. Nazwisko tego autora kojarzy się z największymi dziełami literackimi, z klasyką gatunku i trochę także z trudem, jaki trzeba było włożyć w przeczytanie choć jednego tytułu jego autorstwa. Mimo to, nie...