Jeśli ktoś naprawdę chciałby się dowiedzieć co nieco o małżeństwie Tołstojów, to warto przeczytać te pamiętniki żony razem z dwutomowymi dziennikami pisarza. Można sobie wówczas porównać punkty widzenia i ogląd spraw z obu stron. Tak właśnie niegdyś uczyniłem

Ja akurat postaci Tołstoja, jaka wyłania się z jego dzienników, nie lubię, podobnie jak nie budzi mojej sympatii postać jego żony. On, według mnie, nawiedzony hipokryta, nieszczery nawet chyba w stosunku do samego siebie. Ona natomiast, z lekka rozhisteryzowana, lubiąca postawić na swoim, materialistka, choć może faktycznie bardziej od męża przejmująca się dobrem i przyszłością dzieci i rodziny.

Tak czy inaczej, parka "z piekła rodem" jak dla mnie - z lekką przesadą używając tego popularnego wyrażenia. Ich wspólne bytowanie przez dziesiątki lat wydaje mi się rodzajem sadomasochistycznego układu, który chyba ciut zanadto wciągnął ich oboje - ciut zanadto, bo praktycznie na całe życie... xD

Lektura nie należy do lekkich łatwych, ani też przyjemnych i trzeba się na nią "zasadzić" dysponując czasem i swobodną głową. Dla wielbicieli Tołstoja oraz pasjonatów dawnej obyczajowości (tamtego miejsca i czasu) może się okazać wciągająca.

Czytałem to dawno już temu, dlatego nie wystawiam oceny.
Wiem jedynie, że raczej nie miałbym już chęci usiąść do tej lektury ponownie...

Jeśli ktoś naprawdę chciałby się dowiedzieć co nieco o małżeństwie Tołstojów, to warto przeczytać te pamiętniki żony razem z dwutomowymi dziennikami pisarza. Można sobie wówczas porównać punkty widzenia i ogląd spraw z obu stron. Tak właśnie niegdyś uczyniłem

Ja akurat postaci Tołstoja, jaka wyłania się z jego dzienników, nie lubię, podobnie jak nie budzi mojej sympatii...

Niezwykle szczegółowa i smutna pozycja.

Wychodząc za mąż, znacznie młodsza od pisarza dziewczyna oczekuje z nadzieją nowego życia u boku dojrzałego, sławnego partnera, a otrzymuje od losu długie lata walki. Walki o siebie: rodzinę, dzieci, bliskość męża wreszcie. Na kartach pamiętnika prześledzić można zmagania z niezrozumieniem wśród bliskich, szczere wyznania bólu duszy przeplecione z kłopotami towarzyskimi i materialnymi.
Zofia Tołstoj stawia w centrum swego świata męża i łączące małżonków uczucie, siłą rzeczy zmieniające się wraz z upływem lat. Pisze o nim najpierw z zachwytem, potem coraz częściej z goryczą. Czuje się odrzucona, nierozumiana, korzysta z pomocy lekarzy, w tym psychiatrów. Chciałaby stać się partnerką dla męża, jest bowiem wykształcona i bystra, a musi skupić się na rodzinie, w tym dzieciach (16 ciąż, 13 dzieci, z których dwoje umarło w dzieciństwie).
Rozchwiana emocjonalnie przechodzi z zapisków dotyczących uroków natury (pierwsze tomy) do notek związanych z symptomami złego samopoczucia, wiele razy wspominając o samobójstwie.

Pamiętniki te z pewnością nie pozostawią czytelnika obojętnym, tym bardziej, że dodano do wydania zapiski syna Zofii i Lwa Tołstojów - Sergiusza - związane ze śmiercią i pogrzebem matki.

Jeszcze słowo co do wydania: lekturę utrudniają przypisy dodane na końcu książki, a pozycja liczy kilkaset stron, oraz stosunkowo częste literówki. Gwiazdkę więc trzeba było odjąć.

Niezwykle szczegółowa i smutna pozycja.

Wychodząc za mąż, znacznie młodsza od pisarza dziewczyna oczekuje z nadzieją nowego życia u boku dojrzałego, sławnego partnera, a otrzymuje od losu długie lata walki. Walki o siebie: rodzinę, dzieci, bliskość męża wreszcie. Na kartach pamiętnika prześledzić można zmagania z niezrozumieniem wśród bliskich, szczere wyznania bólu...

Te pamiętniki to zapis kilkudziesięciu wspólnych lat życia Zofii i Lwa Tołstojów. To także zapis powolnego rozpadu ich rodziny, który kończy się ucieczką Lwa Tołstoja z domu i jego śmiercią w jakimś domu kolejarza, gdzieś w Rosji. Z pamiętników wyraźnie widać obraz życia Zofii, która miotała się od miłości do muzyki poprzez prace na rzecz męża do walki o pieniądze na utrzymanie rodziny i posiadłości. Wraz upływem lat popada w depresję. Mąż nie zauważa jej potrzeb i traktuje jako materialistkę. Dzieci w większości stają po stronie ojca. Jedyny naprawdę ukochany syn Wania umiera w wieku siedmiu lat. A Zofia dalej się miota. Próbuje popełnić samobójstwo i myśli o ucieczce. I kończy się to jakimś rodzajem paranoi, ucieczką Lwa i jego śmiercią. A ona nawet nie zostaje dopuszczona do umierającego męża. Ciężkie jest życie z geniuszem.

Te pamiętniki to zapis kilkudziesięciu wspólnych lat życia Zofii i Lwa Tołstojów. To także zapis powolnego rozpadu ich rodziny, który kończy się ucieczką Lwa Tołstoja z domu i jego śmiercią w jakimś domu kolejarza, gdzieś w Rosji. Z pamiętników wyraźnie widać obraz życia Zofii, która miotała się od miłości do muzyki poprzez prace na rzecz męża do walki o pieniądze na...

Niesamowicie ciekawy obraz życia tamtych czasów. Myślę, że opisy różnych chorób, dość liczne, mogą być ciekawą lekturą i dla dzisiejszego medyka. No cóż - po prostu prawdziwa kobieta, nie wolna od wad, przywar i pewnie błędnych decyzji, ale twarda i prawdziwa. Czytałam z przyjemnością. Zdecydowanie dla miłośników pamiętników.

Niesamowicie ciekawy obraz życia tamtych czasów. Myślę, że opisy różnych chorób, dość liczne, mogą być ciekawą lekturą i dla dzisiejszego medyka. No cóż - po prostu prawdziwa kobieta, nie wolna od wad, przywar i pewnie błędnych decyzji, ale twarda i prawdziwa. Czytałam z przyjemnością. Zdecydowanie dla miłośników pamiętników.

Trochę męcząca z początku. Z czasem zapiski dojrzałej kobiety stanowią ciekawy obraz epoki i konsekwencje małżeństwa z geniuszem. Chociaż w wielu sprawach zgadzała się z mężem, miała też swoje zdanie a ich małżeństwo przechodziło burze, awantury i powroty. Jeśli ktoś chciałby spojrzeć na Tołstoja z boku to byłaby interesująca lektura.

Trochę męcząca z początku. Z czasem zapiski dojrzałej kobiety stanowią ciekawy obraz epoki i konsekwencje małżeństwa z geniuszem. Chociaż w wielu sprawach zgadzała się z mężem, miała też swoje zdanie a ich małżeństwo przechodziło burze, awantury i powroty. Jeśli ktoś chciałby spojrzeć na Tołstoja z boku to byłaby interesująca lektura.

Pozornie małżeństwo Tołstojów wydaje się być niedobrane.
On - geniusz i wybitna postać w literaturze światowej. Z jednej strony idealista, który życie codzienne przekłada nad sprawami nie mającymi związku z powszechnością. Z drugiej strony to, niestety, hipokryta i człowiek oschły wobec najbliższych.
Ona - kobieta inteligentna, która dla dobra rodziny rezygnuje ze swoich ambicji. Osoba pracowita, sumienna i oddana, ale też bezpośrednia, posiadająca umiejętność krytyki tego, co uważa za niezgodne ze swoimi poglądami.

Lew i Zofia - wbrew pozorom nie mogli bez siebie żyć. Te pamiętniki stanowią dowód na to, że wielkość autora 'Wojny i pokoju' to w pewnej części zasługa żony. Mimo niektórych niepochlebnych opisów Zofia kochała męża...
Dla zainteresowanych życiem rodziny Tołstojów ta pozycja jest obowiązkowa do przeczytania.

Pozornie małżeństwo Tołstojów wydaje się być niedobrane.
On - geniusz i wybitna postać w literaturze światowej. Z jednej strony idealista, który życie codzienne przekłada nad sprawami nie mającymi związku z powszechnością. Z drugiej strony to, niestety, hipokryta i człowiek oschły wobec najbliższych.
Ona - kobieta inteligentna, która dla dobra rodziny rezygnuje ze swoich...

"Pamiętniki. Zofia Tołstoj" to nie lada gratka dla wielbicieli literatury klasycznej i samego Tołstoja przede wszystkim dlatego, że książka ta została wznowiona po 46 latach. Nazwisko tego autora kojarzy się z największymi dziełami literackimi, z klasyką gatunku i trochę także z trudem, jaki trzeba było włożyć w przeczytanie choć jednego tytułu jego autorstwa. Mimo to, nie przesadzę pisząc, że to jeden z najbardziej cenionych powieściopisarzy, dramaturgów i krytyków literackich. Do dzisiaj znajduje się na listach najchętniej czytanych dzieł klasycznych, a nawet powstają filmy i seriale, telewizyjne ekranizacje choćby takiej lektury jak "Anna Karenina" czy "Wojna i pokój". Ja osobiście najbardziej lubię tą pierwszą, zarówno wersję literacką jak i aktorską.
Lew Tołstoj nie był człowiekiem o łagodnej, prostej i sympatycznej naturze. Raczej cechowały go chłód, ignorancja, brak taktu, upór i gburowatość, a jednocześnie przy tym wszystkim ogromny spokój. Wbrew zasadzie o przeciwieństwach, związał się z kobietą właściwie identyczną jak on sam, może nawet nieco trudniejszą. Zofia Andriejewna była bardzo ciężka we współżyciu, lubiła stawiać na swoim, nie znosiła braku uwagi ze strony innych, uwielbiała za to bycie w centrum, spotkania z ludźmi, piękno natury, proste czynności i bliskość rodziny. Była ogromnie zazdrosna o męża i denerwowały ją niektóre osoby. Ciężko było z nią żyć, bo co dzień wywoływała awantury. Jako małżeństwo byli razem, a jednak brakowało im swojej bliskości. Lew nie mógł znieść tego, że Zofia nie jest tak kreatywna i zajęta literaturą, wyobrażeniami i sztuką jak on, z kolei ona nie potrafiła zaakceptować jego brak przyziemności, skupienia na rodzinie i zwykłym życiu.
Pamiętniki Zofii ujęte w książce są odwzorowaniem prawdziwego pamiętnika. Kolejne wpisy i wydarzenia oddzielają jedynie daty, dzięki czemu jest to niezwykle realistyczna lektura. To także trochę pokazania życia najsłynniejszego pisarza od drugiej strony, poprzez spojrzenie na świat oczami jego żony. Dzięki temu nie tylko uczestniczymy w ich życiu, ale i poznajemy drugą stronę pisania, od kuchni, widzimy jego relacje rodzinne poznajemy zwyczaje i schemat dnia codziennego. Chociaż nie jest ogromną fanką jego twórczości, to jednak zawsze ciekawiło mnie, w jaki sposób żyją znani pisarze, kiedy nie tworzą. Tu jest dokładnie ukazane, w dodatku możemy poznać odczucia względem jego osoby, z ust samej Zofii, żony. Dlatego też uważam, że to idealna lektura dla wszystkich, którzy pasjonują się klasyczną literaturą, bądź samym Tołstojem, a chcieliby dowiedzieć się czegoś nowego i nieco bardziej prywatnego.
Nie mogę jednak nie uprzedzić, że pod względem stylistycznym i językowym, ta książka jest dosyć ciężka. Niektóre wyrażenia mogą być niezrozumiałe, a styl pisania trudny i nadmiernie naszpikowany opisami, co czasami nuży. Jednak jest to dokładnie taki sposób pisania, jakie używano dawniej, więc moim zdaniem idealnie tu pasuje, a nawet byłoby dziwnie, gdyby zmieniono i unowocześnione te wpisy. dlatego przy tego typu lekturze te trudności trzeba po prostu zaakceptować, bo są częścią historii, w tym przypadku tylko dodającą uroku.

"Pamiętniki. Zofia Tołstoj" to nie lada gratka dla wielbicieli literatury klasycznej i samego Tołstoja przede wszystkim dlatego, że książka ta została wznowiona po 46 latach. Nazwisko tego autora kojarzy się z największymi dziełami literackimi, z klasyką gatunku i trochę także z trudem, jaki trzeba było włożyć w przeczytanie choć jednego tytułu jego autorstwa. Mimo to, nie...