https://zacofany-w-lekturze.pl/2020/04/rodzina-w-dziesieciu-odslonach.html

https://zacofany-w-lekturze.pl/2020/04/rodzina-w-dziesieciu-odslonach.html

Niezmiennie, przy lekturze każdego tomu pentalogii, wpadam w zachwyt i zachwyt ten nie słabnie, a przeciwnie, zachęca do sięgania po kolejne części.
Tutaj dostajemy głębokie, a mimo to lekko, melodyjnie napisane studium młodzieńczego doroślenia, poprzez bunt, próby naprawiania świata, choćby na mikroskalę, i wreszcie rozczarowanie i lądowanie na twardej ziemi, co jest niezbędne, by z młodzieńca stać się dorosłym. I o tym, że niektórym się to nie udaje albo udaje się zupełnie inaczej, niż zamierzali. I o autorytetach, tak niezbędnych w procesie dojrzewania, a tak złudnych przecież.
No strucle i makagigi!, jak mawiali moi dziadkowie.

Niezmiennie, przy lekturze każdego tomu pentalogii, wpadam w zachwyt i zachwyt ten nie słabnie, a przeciwnie, zachęca do sięgania po kolejne części.
Tutaj dostajemy głębokie, a mimo to lekko, melodyjnie napisane studium młodzieńczego doroślenia, poprzez bunt, próby naprawiania świata, choćby na mikroskalę, i wreszcie rozczarowanie i lądowanie na twardej ziemi, co jest...

Trzeci tom "Kroniki..." ma nieco inną budowę niż poprzednie dwie części - niemal połowa fabuły to listy do przyjaciela. Autorem jest najmłodszy z braci Pasquierów, zaś adresatem - jego serdeczny przyjaciel Justyn, którego znamy z poprzednich tomów.

Tym razem autor skupił się właśnie na losach najmłodszego syna, który najpierw dołącza do artystycznego, lecz z góry skazanego na niepowodzenie eksperymentu, a potem poświęca się karierze naukowej.
Przy okazji, oczywiście, poznajemy perypetie pozostałych członków rodziny, zwłaszcza najstarszego z braci, Józefa, oraz - jak zawsze - nieobliczalnego i szokującego ojca. Ich losy są jednak drugoplanowe, co nie znaczy, że nieciekawe.

Sporo miejsca autor poświęcił w trzecim tomie filozoficznym rozważaniom. Są one widoczne głównie w listach Laurenta, który dużo pisze o nauce, racjonalizmie, postępie i swojej wierze w jego efekty. W licznych rozważaniach o świecie, Bogu i ludziach można znaleźć też celne, ponadczasowe uwagi na temat władzy i polityki ("Nie powinno się dopuszczać ludzi bez wykształcenia do obejmowania urzędów państwowych (...) Lud wie dobrze, że jakiś człowiek, wzięty na chybił trafił, nie może w ciągu czterech czy pięciu miesięcy, a nawet czterech czy pięciu lat stać się uczonym, chirurgiem, artystą. Ale wie, że pierwszy lepszy może, dzięki polityce, zasiąść pewnego dnia w fotelu mistrza").

Trzeci tom "Kroniki..." ma nieco inną budowę niż poprzednie dwie części - niemal połowa fabuły to listy do przyjaciela. Autorem jest najmłodszy z braci Pasquierów, zaś adresatem - jego serdeczny przyjaciel Justyn, którego znamy z poprzednich tomów.

Tym razem autor skupił się właśnie na losach najmłodszego syna, który najpierw dołącza do artystycznego, lecz z góry...