Posiadam mocne przekonanie o tym, że to właśnie zamiłowanie do portretowania rodziny Pasquier Georgesa Duhamela stało się głównym czynnikiem przyciągającym mnie do lektury historii rodu, który w tak dużym stopniu potrafił ożywić krajobraz paryskiego przedmieścia. Nie oznacza to, że jedynie dzieje tej książkowej familii wypełniają wszystkie tomy cyklu. Również dla opisu pozostałych bohaterów znalazło się tu bardzo wiele miejsca, a i tak pewnie by się przydało go jeszcze więcej aby pomieścić opowieści tych wszystkich, którzy skoligaceni lub zaprzyjaźnieni z Pasquierami kształtowali widoki Paryża z przełomu XIX i XX wieku. Po raz drugi już przypadło mi w udziale śledzenie ogromnego i wspaniałego a czasami krępującego rodzinnego dramatu. Chociaż momentami miał on posmak skandalu, to wiedziony chęcią wypróbowania tej niezwykle mnie interesującej choroby wyobraźni, na jaką zapadli niektórzy bohaterowie "Kroniki rodu Pasquier", zdecydowałem się kontynuować moje perypetie z ludźmi, których dręczą myśli tak samo zaszczytne, jak i absurdalne.

Przydarzyło mi się tu coś nieczęsto spotykanego, ponieważ z każdym rozdziałem mogłem wypracowywać nową definicję życia. Oczywiście wszystko zależało od tego, kto w danym momencie stał za sterami mniej lub bardziej kontrowersyjnych poglądów filozoficznych. Czasami więc tymi porywami rządziło silne i zupełnie czyste uczucie. Wtedy też, zdolny do wytłumaczenia sobie różnych występujących w powieści rodzajów wierności, składałem tę wewnętrzną szamotaninę bohaterów książki na karb ich niedojrzałego i dopiero co kształtującego się literackiego charakteru. Jednak na karty powieści zaglądali też tacy, którzy od razu zamieniając się w dzikie bestie, zupełnie w moich oczach pozbywali się resztek danej im przez Duhamela jako listek figowy moralności.

Może nie zawsze na "Kronikę rodu Pasquier" składają się porywające poglądy ale z pewnością jest to saga, w której występuje mnóstwo przelotnych zapędów a oplatająca ją sieć wielu przeciwstawnych sobie dążeń urozmaica cały drugi tom cyklu. Tym razem Georges Duhamel darował mi sporządzanie pocieszających zestawień finansowych i podnoszącego na duchu mnożenia. Za to zaopatrzył swoich młodych bohaterów w dojrzewającą pychę, która jak zauważyłem potrafiła wiele ucierpieć. Jednocześnie też, spośród bardziej przyziemnych zagadnień filozoficznych pojawiło się przeczucie o tajemnej mocy pieniędzy a nawet o sile woli, której połączone z mamoną siły stają się nie do przecenienia. Jak to się wszystko ma do zranionej dumy i pielęgnowanych marzeń, możecie się już sami dowiedzieć.

Określiłbym drugi tom rodzinnej kroniki jako pozostający w matni ambicji. To ona kształtuje pierwsze marzenia o niezależności i domaga się występowania w glorii przyswojonej wiedzy. Aby się przy pomocy tej wiedzy wznieść, bohaterowie muszą pogodzić prywatne i często rozbieżne ze sobą interesy z rodzinnym celem, z upływem lat nie zawsze czytelnym dla wszystkich członków rodziny. Portret rodu Pasquier, nasiąknięty oddechem Paryża, pełen niepokojów ludzi zdobywających władzę i pieniądze, jest czymś bardzo charakterystycznym dla będącej stanem umysłu nowej burżuazyjności. A jednak... ta książka jest też pełna humanistycznych idei, konfliktu starego z nowoczesnym, wykuwa się w niej wrażliwa młodość i początki wyidealizowanej miłości. Przede mną jeszcze trzy tomy i jestem bardzo ciekaw tego, czy hodowane w pierwszych dwóch częściach marzenia urosną do granic nieprzyzwoitości. Ponieważ na to liczę.

Posiadam mocne przekonanie o tym, że to właśnie zamiłowanie do portretowania rodziny Pasquier Georgesa Duhamela stało się głównym czynnikiem przyciągającym mnie do lektury historii rodu, który w tak dużym stopniu potrafił ożywić krajobraz paryskiego przedmieścia. Nie oznacza to, że jedynie dzieje tej książkowej familii wypełniają wszystkie tomy cyklu. Również dla opisu...

https://zacofany-w-lekturze.pl/2020/04/rodzina-w-dziesieciu-odslonach.html

https://zacofany-w-lekturze.pl/2020/04/rodzina-w-dziesieciu-odslonach.html

Drugi tom pięcioksięgu zaczął się jak traktat w dziedziny księgowości i finansów rodzinnych, lecz myliłem się sądząc, że to temat całego tomu. Tematem są różne drogi wchodzenia w dorosłość, różne drogi dzieci tych samych rodziców, tej samej nienajszczęśliwszej rodziny. Mądrze, i z jaką gracją jest to pisane!

Drugi tom pięcioksięgu zaczął się jak traktat w dziedziny księgowości i finansów rodzinnych, lecz myliłem się sądząc, że to temat całego tomu. Tematem są różne drogi wchodzenia w dorosłość, różne drogi dzieci tych samych rodziców, tej samej nienajszczęśliwszej rodziny. Mądrze, i z jaką gracją jest to pisane!

W drugim tomie opowieści o rodzinie Pasquier na plan pierwszy wysuwa się najstarszy z braci, Józef, który - ku zdumieniu bliskich - robi karierę i zdobywa fortunę. Jego szczęśliwa passa w jednych budzi radość, w innych - zazdrość. Najciekawsza jednak jest reakcja ojca, który uważa, że syn powinien podzielić się z nim majątkiem. Na co starzejący się Pasquier zamierza przeznaczyć wymarzone pieniądze? Oczywiście na realizację własnych planów - jak zawsze, nieobliczalnych, szalonych i zupełnie oderwanych od rzeczywistości.

W tomie tym kolejny raz śledzimy codzienne perypetie rodziny, której członkowie często się kłócą, ale jednocześnie nie potrafią bez siebie żyć.
Znów największe dramaty są dziełem ojca, który stawia na głowie życie swoich bliskich i doprowadza do skandalu.
Nowością są dojrzałe decyzje już dorosłych synów, postanawiających żyć samodzielnie.

W ostatnich częściach pojawiają się echa pierwszej wojny światowej, która dotyka także Pasquierów i ich znajomych.

Całość, podobnie jak pierwszy tom, napisana jest pięknym, literackim stylem. Szczególną uwagę zwracają opisy miejsc, osób i ich nastrojów. Nie przesłaniają one jednak zasadniczych treści, czyli dziejów francuskiej rodziny, która boryka się z różnymi problemami.

Miłośnicy klasyki, zwłaszcza dziewiętnastowiecznej prozy, powinni być usatysfakcjonowani, gdyż autor doskonale kontynuuje te tradycje.

W drugim tomie opowieści o rodzinie Pasquier na plan pierwszy wysuwa się najstarszy z braci, Józef, który - ku zdumieniu bliskich - robi karierę i zdobywa fortunę. Jego szczęśliwa passa w jednych budzi radość, w innych - zazdrość. Najciekawsza jednak jest reakcja ojca, który uważa, że syn powinien podzielić się z nim majątkiem. Na co starzejący się Pasquier zamierza...