Rewelacja

Rewelacja

„The Shadows” to 13. tom cyklu „Black Dagger Brotherhood” i muszę powiedzieć, że trzyma poziom, choć od kilku książek wstecz fabuła robi się, w przeciwieństwie do początkowych tomów, dość mocno wielowątkowa.

Fabuła w tym tomie skupia się na losach dwóch braci, Treza i iAma, z ludu Cieni, odmiennej rasy wampirów rządzącej się własnymi prawami na podległym sobie Terytorium. Wprawdzie obaj żyją w Caldwell, jednak macki z rodzinnych stron oblepiają ich coraz bardziej, wciągając z powrotem w machinacje Królowej Cieni. Znamienne, że w pewnym momencie z ust Treza padają słowa, że jego marzeniem jest brak złych wiadomości – cała książka jest trudna do czytania, ponieważ bohaterowie zmagają się z naprawdę trudnymi emocjami i wydarzeniami, a zakończenie, które rozwiązuje węzeł gordyjski zawiązany w chwili narodzin braci, jest bardzo zaskakujące.

Przełomowe wydarzenia spotykają nie tylko głównych bohaterów, ale także Laylę, Xcora i Throe, który, póki co, traci moją sympatię i trudno mi zrozumieć jego motywację. Assail podejmuje ważną decyzję przywracającą mi część wiary w dobre intencje tej postaci, ale w dalszym ciągu nie podoba mi się jego postępowanie. Sporo uwagi autorka poświęca na powrót do postaci Rhage’a. Czytelnik poznaje też Paradise, młodą arystokratkę, która nie godzi się ze swoim przeznaczeniem żony i matki, i chce przystąpić do programu treningowego Bractwa.

Czytając ten tom trzeba być przygotowanym, jak zawsze, na uczuciowy rollercoaster – wiele się dzieje, a niektóre z tych wydarzeń pozostawiają sporo blizn i doprowadzają do płaczu. Styl jest, również jak zawsze, świetny. J.R. Ward posługuje się barwnym, obrazowym językiem, doskonale opisuje emocje, jakie targają bohaterami i ich procesy myślowe, doprowadzające do takich, a nie innych decyzji. Jak zwykle mocno polecam, ale od pierwszego tomu, w języku oryginalnym i tylko czytelni(cz)kom 18+.

„The Shadows” to 13. tom cyklu „Black Dagger Brotherhood” i muszę powiedzieć, że trzyma poziom, choć od kilku książek wstecz fabuła robi się, w przeciwieństwie do początkowych tomów, dość mocno wielowątkowa.

Fabuła w tym tomie skupia się na losach dwóch braci, Treza i iAma, z ludu Cieni, odmiennej rasy wampirów rządzącej się własnymi prawami na podległym sobie Terytorium....

Poruszyła mnie do głębi. Dawno nie płakałam tak jak przy tym tomie. Kocham tę serię.

Poruszyła mnie do głębi. Dawno nie płakałam tak jak przy tym tomie. Kocham tę serię.

Już nieraz pisałam, że cykl "Bractwo Czarnego Sztylet" jest dla mnie jak narkotyk. Uzależnienia na całego, robiąc z czytelnika wrak człowieka. Tak było i tym razem.
Ten tom skupia się na braciach Trezie i I'amie. Do niedawna byli to wręcz trzecioplanowe postacie pojawiające się gdzieś na marginesie wydarzeń. Związani byli z Mordhem, prowadzili jego interesy i nic więcej nie było o nich wiadomo. Tymczasem okazało się, że skrywają olbrzymią tajemnicę.
Trez od urodzenia przeznaczony jest na partnera księżniczki Cieni. Jednak trafił chce, że zakochuje się w jednej z Wybranek, Selenie. Ten niebezpieczny wojownik, brutalnością przewyższajcy Braci, załamuje się pod wpływem uczucia do kobiety.
Selena już niejednokrotnie pojawiła się na stronach poszczególnych tomów. Naprzemiennie z Laylą służyła Braciom swoją krwią. A kiedy ta zaszła w ciążę, Selena stała się niemal stałą mieszkanką Rezydencji. Wybranka, tak jak jej siostry pragnie jednego - kochać i czuć się kochaną. I to marzenie spełnia się. Jednak okazuje się, że nie jest jej pisane długie i szczęśliwe życie. Jednak nie użala się nad sobą, tylko stara się czerpać z życia pełnymi garściami. I za to ją cenię.
No i I'am - chyba najbardziej zamknięty w sobie bohater uniwersum J. R. Ward. Zawsze w cieniu brata, milczący, dbający o bezpieczeństwo. Wspiera Treza jak tylko może, siebie stawiając na ostatnim miejscu. Jednak i jego trafia strzała Amora. Miota się rozdarty między lojalnością wobec Bractwa, troską o brata a miłością do pięknej nieznajomej.
W trakcie czytania nieraz zakręciła się mi łezka w oko. Były już melancholijne tomy ale ten jest naprawdę przygnębiający. Ukazuje ile daje prawdziwa miłość, przyjaźń i lojalność. Jednak pokazuje też, że nie zawsze zdarzają się cuda i nawet Pani Kronik nie jest w stanie nic zrobić. Przyznam, że do ostatniej chwili miałam nadzieję. I chyba zaczynam trochę spojlerować...
Książkę polecam z całego serca. I sugeruję zaopatrzyć się w paczkę chusteczek, jeśli ktoś ma słabe nerwy. Tom trzyma poziom, jeśli nawet nie podwyższa. Do ostatniej strony przykuwa uwagę.

Już nieraz pisałam, że cykl "Bractwo Czarnego Sztylet" jest dla mnie jak narkotyk. Uzależnienia na całego, robiąc z czytelnika wrak człowieka. Tak było i tym razem.
Ten tom skupia się na braciach Trezie i I'amie. Do niedawna byli to wręcz trzecioplanowe postacie pojawiające się gdzieś na marginesie wydarzeń. Związani byli z Mordhem, prowadzili jego interesy i nic więcej...

Jak każdą książkę z tej serii GORĄCO POLECAM!!! ... i już dawno nie spłakałam się przy żadnej książce jak przy tej :(:(

Jak każdą książkę z tej serii GORĄCO POLECAM!!! ... i już dawno nie spłakałam się przy żadnej książce jak przy tej :(:(

Moje intrygujące Cienie. Długo czekałam na tom im poświęcony. Tom pełen miłości, smutku i nadziei. Dużo jest też wątków pobocznych, dotyczących innych postaci tej serii, co znacznie poszerza spektrum powieści.

Moje intrygujące Cienie. Długo czekałam na tom im poświęcony. Tom pełen miłości, smutku i nadziei. Dużo jest też wątków pobocznych, dotyczących innych postaci tej serii, co znacznie poszerza spektrum powieści.

Zaczynając lekturę The Shadows miałam mieszane uczucia. Do tej pory tomy Black Dagger, które przedstawiały historie inne niż te skupione na Braciach, były zdecydowanie słabsze od pozostałych i ratowały je jedynie wątki poboczne (np. książka Payne była tylko dlatego dobra, ponieważ opowiedziana w niej historia Vishous była poprostu świetna).

Cóż, tym razem było podobnie, aczkolwiek nie tak tragicznie. Polubiłam obu braci już w popszednim tomie. iAm jest zdecydowanie bardziej interesujący od brata i mam na jego temat pewną teorię, ciekawe czy się sprawdzi. Ale to godne Nicolasa Sparksa zakończenie zdecydowanie mnie rozczarowało. Moja pierwsza myśl: Autorce kończą się pomysły... Choć i tak wątpię, zeby był to definitywny koniec tej love story.

To, co tak naprawdę uratowało The Shadows przed byciem tylko "dobrym" tomem, to historia Rhage. Nie ukrywam, to mój ulubiony brat i jego POV jest zdecydowaym plusem tej historii. Dlatego też nie mogę się doczekać kolejnego tomu, czyli The Beast :)

Zaczynając lekturę The Shadows miałam mieszane uczucia. Do tej pory tomy Black Dagger, które przedstawiały historie inne niż te skupione na Braciach, były zdecydowanie słabsze od pozostałych i ratowały je jedynie wątki poboczne (np. książka Payne była tylko dlatego dobra, ponieważ opowiedziana w niej historia Vishous była poprostu świetna).

Cóż, tym razem było podobnie,...

UWAGA WIELKI SPOILER!!!!

Jeśli ktoś nie chce znać zakończenia tej książki, to proszę nie czytać tej recenzji. A już na pewno nie jej trzeciego akapitu!

Książka ma pobodą formę, jak kilka poprzednich tomów, tj. wątek głównych bohaterów zajmuje może 30% książki. Wątek Treza i Seleny miesza się z innymi wątkami: iAm’a, Layly, Assila (i handlu narkotykami z Reduktorami),Bandą Bękartów i dodatkowo, jeszcze nową bohaterką Paradise, córką Abalone (głównego doradcy Wrath).
[Ze względu na to, że ostatnie kilka tomów czytałam już po angielsku, używam imion raczej w ich oryginalnej formie]
Mnie osobiście nie przeszkadza taki układ. Nie ukrywajmy 600 stron czystego romansu – można by umrzeć z nudów. Gdybym na tym mogła skończyć recenzję, to książka dostałaby mocne 9 gwiazdek. Ale recenzja się na tym nie kończy…. Niestety.

Jeśli spodziewałeś się, drogi Czytelniku, happy endu, to muszę Cię rozczarować. Na końcu książki nie znajdziesz ślubu Treza i Seleny. Znajdziesz natomiast jej pogrzeb!
Zależenie od tego jak bardzo człowiek wczuwa się w historię zakończenie książki może być wkurzające - jeśli, drogi Czytelniku, umiesz zachować dystans, lub bardzo przykre, jeśli czytając książkę naprawdę się w nią „zanurzasz”. Oraz wszystko co pomiędzy.
Ja, niestety, należę do tej drugiej grupy i ostatnie 100 stron było baaaaaaardzo nieprzyjemne. Autorka, ma dobry warsztat pisarski i świetnie umie oddać uczucia. Bardzo dokładnie opisała odczucia umierającej Seleny i towarzyszącego jej w tym, zakochanego, Treza. Dla zaangażowanego czytelnika to mniej więcej tak samo, jakby z bardzo bliska (słysząc myśli i odczucia zainteresowanych) obserwował śmierć przyjaciela.
Jak już człowiek ochłonie po tych przeżyciach (ostatecznie, to postacie literackie, a nie realni ludzie),to zaczyna się wkurzać. W końcu, po co czyta się romanse? Nieważne, czy historyczne, zwykłe, czy paranormalne? Po to, żeby przyjemnie spędzić czas i poprawić sobie nastrój. Poprawić, a nie zepsuć!
Jak chcę widzieć historie ze złym zakończeniem, to włączam TVN24!

Gdyby nie upiorny koniec, to książka byłaby fajną kontynuacją dobrego cyklu. A tak jest to owszem bardzo ciekawy tom, tylko wyjątkowo nieprzyjemny do czytania. Ciężko dać gwiazdki. Więc daję 5. - 9 za książkę + 1 za zakończenie a w sumie średnią z tego co powyżej.
Z zapowiedzi na fantasticfiction wiadomo już, że autorka robi spin-off serii – Black Dagger Legacy i główną bohaterką będzie wspomniana wyżej Paradise. Może to wynagrodzi zawód, jaki sprawił The Shadows.
Prawdopodobnie i tak przeczytam następne tomy serii, bo historia jednak wciąga coraz bardziej, ale już zawsze będę niepewna jak skończy się ona dla wszystkich bohaterów. Bo że nie koniecznie dobrze, to już pewne.

UWAGA WIELKI SPOILER!!!!

Jeśli ktoś nie chce znać zakończenia tej książki, to proszę nie czytać tej recenzji. A już na pewno nie jej trzeciego akapitu!

Książka ma pobodą formę, jak kilka poprzednich tomów, tj. wątek głównych bohaterów zajmuje może 30% książki. Wątek Treza i Seleny miesza się z innymi wątkami: iAm’a, Layly, Assila (i handlu narkotykami z Reduktorami),...