Han Musuk napisała „Poszukując Boga”, mając niecałe siedemdziesiąt lat. Jako żarliwa katoliczka, pragnęła napisać powieść o pierwszych katolikach w Korei, o ich wierze i poświęceniu. Subiektywnie muszę przyznać, że udało jej się stworzyć dzieło monumentalne, podejmując temat historyczny, a bohaterami powieści czyniąc prawdziwe postaci, które niejednokrotnie były pierwszymi koreańskimi męczennikami umierającymi w imię wiary katolickiej. Han Musuk, pisząc o początkach chrześcijaństwa w Kraju Spokojnego Poranka, dokonała przy tym rzeczy wielkiej, nie uległa pokusie idealizacji, gloryfikacji i indoktrynacji, wręcz przeciwnie przedstawiła świat, w którym katolicy mają takie samo prawo istnieć i funkcjonować według wyznawanych przez siebie zasad jak wyznawcy i zwolennicy buddyzmu, konfucjanizmu i szamanizmu. Han Musuk nie ocenia i nie podsuwa czytelnikowi gotowych, stworzonych przez siebie odpowiedzi na fundamentalne pytania dotyczące wiary, świata i człowieka. Świat pierwszych koreańskich chrześcijan przedstawiła w sposób niezwykle merytoryczny i obiektywny, odwołując się przy tym do konkretnych faktów historycznych i istniejących tekstów filozoficzno-religijnych. Wykazała się przy tym ogromną wiedzą, zaangażowaniem i rzetelnością w konstruowaniu fabuły, która nad wyraz zaciekawia czytelnika, mimo jego świadomości, jaki los spotkał w przeszłości poszczególnych bohaterów oraz mimo dość trudnych dla nieobeznanego odbiorcy dysput stanowiących jeden z wielu elementów argumentacji artykułowanej na rzecz konkretnego systemu filozoficzno-światopoglądowego tudzież wyznawanej wiary. Han Musuk, pisząc o początkach chrześcijaństwa w Korei, w sposób oczywisty rozpoczęła od faktu, iż Korea pozostaje bodaj jedynym krajem, w którym chrześcijaństwo rozprzestrzeniło się nie za sprawą misjonarzy przybyłych z innych krajów, lecz samych Koreańczyków zgłębiających różnego rodzaju księgi przywiezione początkowo z Chin, a wśród nich traktat ojca Matteo Ricci zatytułowany „O prawdziwym rozumieniu Boga”. Pierwszym Koreańczykiem ochrzczonym w kościele katolickim w Pekinie był Li Syng-hun, który dostąpił sakramentu chrztu w roku 1784, za co został ostatecznie stracony podczas fali prześladowań w roku 1801. Był to szwagier Dzong Jak-jonga, neokonfucjańskiego uczonego i poety, który przyjął pseudonim Tasan, oznaczający Górę Herbacianą. Ten fakt otwiera drogę do poznawania historii nie tylko rodziny Tasana, ale także jego braci, a także różnych postaw życiowych wynikających z zaistniałych sytuacji polityczno-religijnych i związanych z nimi przeciwnościami losu i bezpośrednimi zagrożeniami. Postać Tasana staje się także punktem odniesienia do prześladowanych także w owym czasie wyznawców i mnichów buddyjskich, spośród których jeden, Hjedzang, zmarły w roku 1811, był mimo różnic światopoglądowych wieloletnim przyjacielem uczonego. Nawiązanie do osoby mnicha z klasztoru Mandok pozwoliło Han Musuk na opisanie buddyjskich rytuałów pośmiertnych dotyczący między innymi układania ciała zmarłego w pozycji medytacyjnej, kremacji oraz wiary w reinkarnację duszy. Postać Tasana zaś pozwoliła pisarce przedstawić nie tylko konfucjańskie przesłanki dotyczące braku tolerancji dla katolicyzmu, ale także cały szereg intryg zainicjowanych na królewskim dworze. Tasan był uczonym i poniekąd ulubieńcem króla Dzongdzo, zgłębiał lekturę dzieł chrześcijańskich, lecz stał na stanowisku, że nie uznaje chrześcijańskiego Boga. To dlatego bez żadnego zażenowania w roku 1799 przedstawił królowi petycję dowodzącą jego niewinności. Niestety, po śmierci króla i niejako dojściu do władzy Królowej Wdowy Dzong-sun z rodu Kimów, rozpoczęły się prześladowania katolików. Określano ich jak zwierzęta, które nie uznają szacunku wobec władcy i rodziców, naprawdę chodziło jednak o rozgrywki polityczne polegające na tym, by członkowie rządzącego ugrupowania Pjokpha mogli rozprawić się z przedstawicielami i zwolennikami ugrupowania Sipha. Ponadto, oskarżano katolików o to, że zwracali się do władców krajów Zachodu, by ci wysłali do Korei okręty wojenne i zaatakowali ją. Królowa Wdowa poleciła zasiadającemu wówczas na tronie dziesięcioletniemu królowi Sundzo, by wydał Edykt o Wytępieniu Katolicyzmu jako wiary heretyckiej, który obowiązywał aż do roku 1886, kiedy to został podpisany Traktat o Przyjaźni z rządem Francji. Po śmierci Królowej Wdowy w roku 1805 królowi Sundzo doradzał jego teść, Kim Dzo-sun, członek ugrupowania Sipha, rozumiejący założenia katolicyzmu, dlatego też na pewien czas prześladowania katolików ustały. Niemniej jednak w 1801 roku doszło do prześladowań, które zaważyły także na losach rodziny Dzong. Jak-dzong wytrwał w wierze katolickiej i został stracony, zaś Tasan po raz kolejny wyrzekł się swej wiary, dzięki czemu został jedynie zesłany do Kangdzin, później zaś przeniósł się do Kjuldong. Tasan, choć przyjął chrzest z rąk Li Syng-huna i przybrał nowe imię Jan, wyrzekł się swej wiary, gdy w tym samym czasie na śmierć za swoje przekonania religijne poszedł nie tylko jego brat, ale także Czou Wen-mu, chiński duchowny, pierwszy katolicki misjonarz w Korei oraz Hwang Sa-jong, autor listu do biskupa w Pekinie zawierającego opis prześladowań koreańskich katolików. Tasan był uczonym szkoły nauk stosowanych Sirhak, opowiadał się za chrześcijańską równością, jednak we własnym życiu nie stosował się do głoszonych przez siebie poglądów. Nie zrobił nic, by jego własna córka Hong-nim, z nieprawego związku z Phjo-njo, była traktowana tak samo jak inne jego dzieci, przeciwstawiał się temu, by jego syn Hak-jon był lekarzem i nie zadbał o edukację Ha-sanga, syna swego zmarłego brata Jak-dzonga. Pod koniec życia wyspowiadał się i przyznał do wiary chrześcijańskiej, jednakże holistyczne podejście do poglądów i postaw życiowych Tasana sprawia, że można mieć wobec niego wiele zastrzeżeń. Nie wydaje się też, mimo faktu, że to wokół niego tworzona jest struktura fabularna powieści, że to on jest głównym bohaterem „Poszukując Boga”. Postacią, która bez wątpienia zasługuje na to miano, jest Ha-sang, syn męczennika Jak-dzonga i bratanek Tasana. Jego życiową misją jest podróż do Pekinu mająca na celu sprowadzenie do Korei katolickiego księdza, który poprowadziłby do zawiązania wspólnoty koreańskich katolików. Ha-sang vel Paweł może stanowić prawdziwy wzór do naśladowania. Jest zdeterminowany w dążeniu do celu, nie poddaje się, jest stały w poglądach, odważny, pomocny i ofiarny. To on uratował małą Marię, mówiąc, że to jego siostra, to on uratował przed zdrajcami rodzinę starego Sina, wreszcie to on w czasie epidemii cholery w 1821 roku był przywódcą grupy śmiałków, którzy ryzykowali swoje życie, wywożąc ciała zmarłych, by epidemia się nie rozprzestrzeniała. Dopiero po dziewięciu wyprawach do Chin zdołał przekonać Watykan, by przyznano Korei niezależny status religijny i ustanowiono w niej diecezję. Stało się w roku 1831, na osiem lat przed straceniem Ha-sanga, który jeszcze przed śmiercią zdołał wysłać list do premiera głoszący obronę wiary chrześcijańskiej. Paweł Ha-sang Dzong został kanonizowany w roku 1984. Na tle tych wszystkich wydarzeń historycznych Han Musuk w bardzo przejmujący sposób opisała losy córek koreańskich katolików Kwon Ho-sina i pani Kim zdradzonych przez swego sługę Syng Nak-dzonga. Mea, Nana i Kuga, posługujące się również swoimi katolickimi imionami Maria, Cecylia i Julia, zostały rozdzielone, gdy były małymi dziewczynkami. Kuga została wychowana przez panią Sin, żonę naczelnika z Imsil. Nana, zwana również Motylkiem, trafiła pod opiekę szamanki Man-njon i sama w przyszłości zajęła się tą profesją. Zaś Mea – Maria została skierowana do Teresy, Mjong-sim, córki aptekarza i dawnej damy dworu, z którą przepisywała katolickie książki i dokumenty. Koreański tytuł powieści to „Mannam”, czyli „Spotkanie”. Według córki Han Musuk, pisarka wierzyła, że spotkania niosą ze sobą dobro i wzbogacają nasze życie. Myślę, że to bardzo znamienne, iż Han Musuk wybrała na tytuł swojej powieści właśnie słowo spotkanie, ponieważ spotkanie odgrywa w tej książce chyba największą rolę. W powieści spotyka się ze sobą świat Wschodu ze światem Zachodu, spotykają się ze sobą zwolennicy różnych systemów filozoficzno-religijnych, spotykają się bohaterowie z wyznawanym przez siebie Bogiem, Demiurgiem lub Absolutem, wreszcie spotykają się ze sobą sami bohaterowie, także oprawcy z ich ofiarami. Tym najważniejszym spotkaniem wydaje się jednak ponowne spotkanie sióstr Kwon, które wstrząśnie nimi i czytelnikiem tak bardzo, że trudno będzie o nim zapomnieć. Wyzwoli ono pamięć i uczucia, w związku z którymi nic już nie będzie takie samo jak kiedyś. Spotkanie postawi bardzo trudne pytania i wskaże różne ścieżki wyboru, całkowicie pozostawiając młodym dziewczynom wolną wolę i niezależność w podejmowaniu przez siebie decyzji. Świat zatrzyma się na chwilę, a czytelnik nie będzie w stanie zaczerpnąć powietrza do płuc. Spotkanie będzie jednocześnie odpowiedzią i drogą do przyszłości. Myślę, że to bardzo wielka strata dla polskiego wydania powieści, że wydawca nie zdecydował się na utrzymanie koreańskiego tytułu. Polski tytuł „Poszukując Boga” stawia tę książkę bowiem w jednym określonym wymiarze i pozbawia czytelnika własnych wniosków i interpretacji. Pozostawienie słowa spotkanie poszerza zakres interpretacyjny, sprawia również, że głównych punktów ciężkości jest zdecydowanie więcej niż w przypadku polskiego tytułu. Tytuł koreański pozwala także na analizę zagadnień w wymiarze nie tylko religijnym, ale także czysto etycznym. Osobiście jestem poruszona lekturą tej powieści. Cieszę się, że dane mi było ją przeczytać, jest to bowiem książka, która otwiera umysły i serca czytelników w duchu egalitaryzmu i tolerancji. Polecam.

https://www.facebook.com/literackakorea/posts/pfbid0Jf95Znt6yb94QBGKPboC1y5gnsyE6qyx1vXh6x5hNHr4mYcKEhKM3auYwvHHUAQol

Han Musuk napisała „Poszukując Boga”, mając niecałe siedemdziesiąt lat. Jako żarliwa katoliczka, pragnęła napisać powieść o pierwszych katolikach w Korei, o ich wierze i poświęceniu. Subiektywnie muszę przyznać, że udało jej się stworzyć dzieło monumentalne, podejmując temat historyczny, a bohaterami powieści czyniąc prawdziwe postaci, które niejednokrotnie były pierwszymi...