Jedno ze spotkań z książkmi, czytanymi przed laty i przez lata do mnie powracającymi. Przepiękna, poetycka afirmacja prawdziwego życia, opowiadana przez cudnego w swej kontrowersyjnej, niezwykłej zwykłości greckiego obieżyświata. Życia pełną piersią, nieposkromionego, nie limitowanego. Prostego, pełnego codziennych zachwyceń i radości z rzeczy najprostszych. Buchającego nieokiełznaną zmysłowością w muzyce, tańcu, seksie, jedzeniu, w doświadczaniu każdej mijającej chwili. A gdy już całkiem brak słów zrywającego do tańca. I tańczysz, tańczysz, aż wzbijesz się do lotu. Jeśli posiadasz mądrość, siłę i pierwotną zmysłowość Greka Zorby. Powieść w której zanurzam się czasami jak w ożywczej kąpieli. Nie każdemu przypadnie do gustu. Jedni odnajdą w niej szowinizm, inni niemoralność, seksizm, nienaturalny optymizm, dla innych będzie nudna, przestarzała. Dla mnie to piękny poemat prozą. Przejmujący, bawiący, wzruszający, rozświetlający burość codzienności słonecznym blaskiem. Z pewnością wrócę do starego Greka Zorby jeszcze niejeden raz.

Jedno ze spotkań z książkmi, czytanymi przed laty i przez lata do mnie powracającymi. Przepiękna, poetycka afirmacja prawdziwego życia, opowiadana przez cudnego w swej kontrowersyjnej, niezwykłej zwykłości greckiego obieżyświata. Życia pełną piersią, nieposkromionego, nie limitowanego. Prostego, pełnego codziennych zachwyceń i radości z rzeczy najprostszych. Buchającego...

Ciężko się to czytało, nie trafił do mnie styl tej książki (może kwestia tłumaczenia, ale wątpię). Nie rozumiem fenomenu tej powieści. Nie polubiłem głównego bohatera, który jest mizoginem, porównującym kobiety do kóz. I jego prostych rad na życie, które ma więcej odcieni niż tylko czern i biel, też nie polubiłem. Brak tu jakiegokolwiek humoru, choć autor co jakiś czas "podpowiada", który z wywodów Zorby miał być zabawny. Nużąca lektura.

Ciężko się to czytało, nie trafił do mnie styl tej książki (może kwestia tłumaczenia, ale wątpię). Nie rozumiem fenomenu tej powieści. Nie polubiłem głównego bohatera, który jest mizoginem, porównującym kobiety do kóz. I jego prostych rad na życie, które ma więcej odcieni niż tylko czern i biel, też nie polubiłem. Brak tu jakiegokolwiek humoru, choć autor co jakiś czas...

Pełna spostrzeżeń przekazywanych niczym prawdy objawione, odpychających komentarzy o kobietach, których jest tak dużo, że ciężko (mimo czasów) przymknąć na nie oko, gloryfikowania i idealizowania filozofii życia i postaci, której do ideału daleko, zbyt często bijąca nienaturalnym optymizmem. Napisana w niezłym, lekkim stylu, ale na dłuższą metę bardzo powtarzalna pod względem opisów. Zorba jest niezwykle intrygującą postacią, ale został niestety pokazany bardzo jednostronnie i dopiero pod koniec można poznać jego inne oblicze, choć i tak w niewystarczającym stopniu. Jest też kilka emocjonalnych scen, efektywnych głównie za sprawą dobrze napisanego tytułowego bohatera. Dzięki greckim klimatom, całość jest bardzo nastrojowa i przyjemna.

Szkoda, że Kazantzakis nie dostrzega, jak ważny jest balans i mimo wielu cennych myśli dzieli ostatecznie sprawę na czarne i białe.

Pełna spostrzeżeń przekazywanych niczym prawdy objawione, odpychających komentarzy o kobietach, których jest tak dużo, że ciężko (mimo czasów) przymknąć na nie oko, gloryfikowania i idealizowania filozofii życia i postaci, której do ideału daleko, zbyt często bijąca nienaturalnym optymizmem. Napisana w niezłym, lekkim stylu, ale na dłuższą metę bardzo powtarzalna pod...

Przykre jak taką piękną życiową filozofię można spaskudzić seksizmem. Niestety nie sposób tego pominąć i zachować dla siebie, to co najbardziej istotne. Szkoda, bo sama historia jest pięknie, choć prosto i tradycyjnie opowiedziana.

Przykre jak taką piękną życiową filozofię można spaskudzić seksizmem. Niestety nie sposób tego pominąć i zachować dla siebie, to co najbardziej istotne. Szkoda, bo sama historia jest pięknie, choć prosto i tradycyjnie opowiedziana.

Piękna opowieść o człowieku prostym, ale wyjątkowym w tej swojej prostocie. Czytałam długo bo tak jak wszyscy, ja też nie mogłam rozstać się z Zorbą. Chciałabym aby mądrości Zorby były codzienną przypominajka jak nie komplikować sobie życia, jak cieszyć sie i doceniać wszystko co przynosi nam życie. Zakończenie jest tak wzruszające że chwile musiałam dochodzić do siebie. Ekranizacja nie oddaje głębi tej powieści. Cieszę sie że najpierw przeczytałam ksiażkę. Zamiast czytać milion poradników warto przeczytać Grek Zorbe i zainspirować sie piękną postawą życiową.

Piękna opowieść o człowieku prostym, ale wyjątkowym w tej swojej prostocie. Czytałam długo bo tak jak wszyscy, ja też nie mogłam rozstać się z Zorbą. Chciałabym aby mądrości Zorby były codzienną przypominajka jak nie komplikować sobie życia, jak cieszyć sie i doceniać wszystko co przynosi nam życie. Zakończenie jest tak wzruszające że chwile musiałam dochodzić do siebie....

Mam mocno mieszane uczucia, z jednej strony pięknie napisane i podobały mi się historyjki opowiadane przez Zorbę, co zawiera się w tym cytacie:
"Po południu bawiłem się piaskiem, nabierałem w dłonie te drobniutkie, jasne ziarenka i pozwalałem, aby prześlizgiwały się między palcami, ciepłe i delikatne. Dłoń moja była jak klepsydra, przez którą przepływa, ginąc, życie. A ja spoglądam w morze i słucham Zorby, i szczęście rozsadza mi skronie."
Z drugiej strony ta historia wdowy kompletnie mi nie pasowała. W ramach wyrobienia wyrobienia sobie opinii o fenomenie Greka Zorby obejrzałam film i tu z kolei wszystko się rozmyło: ani tak pięknie, ani tak koszmarnie jak w książce.

Mam mocno mieszane uczucia, z jednej strony pięknie napisane i podobały mi się historyjki opowiadane przez Zorbę, co zawiera się w tym cytacie:
"Po południu bawiłem się piaskiem, nabierałem w dłonie te drobniutkie, jasne ziarenka i pozwalałem, aby prześlizgiwały się między palcami, ciepłe i delikatne. Dłoń moja była jak klepsydra, przez którą przepływa, ginąc, życie. A ja...

O życiu życiem a nie troskami. Filozofię tytułowego bohatera doskonale obrazuje jeden z cytatów: "Przestałem wspominać co było wczoraj, przestałem myśleć co będzie jutro. Interesuje mnie tylko to co dzieje się dziś". Film nadal przede mną.

O życiu życiem a nie troskami. Filozofię tytułowego bohatera doskonale obrazuje jeden z cytatów: "Przestałem wspominać co było wczoraj, przestałem myśleć co będzie jutro. Interesuje mnie tylko to co dzieje się dziś". Film nadal przede mną.

Zacząłem czytać w kolejce do odprawy na Korfu i dość długo mi zajęło dokończenie. Pierwsza połowa wciągająca, potem zaczyna się robić nużące łamane przez męczące, ale nie na tyle, by odpuścić - to raczej kwestia starzenia się materiału (1946 rok).

Z drugiej strony, mimo pewnych dziwnych fragmentów, to przede wszystkim opowieść o wolności, samowoli wręcz. Wolności od zobowiązań, kraju, narodu, związków, samego siebie.
Każdy chciałby mieć w sobie coś z Zorby, ale nie każdy się może odważyć.

Zacząłem czytać w kolejce do odprawy na Korfu i dość długo mi zajęło dokończenie. Pierwsza połowa wciągająca, potem zaczyna się robić nużące łamane przez męczące, ale nie na tyle, by odpuścić - to raczej kwestia starzenia się materiału (1946 rok).

Z drugiej strony, mimo pewnych dziwnych fragmentów, to przede wszystkim opowieść o wolności, samowoli wręcz. Wolności od...

Być jak Grek Zorba!
Mieć swojego Boga i swojego diabła!
I o nic więcej się nie martwić, i żyć całą piersią, żyć pomimo wszystkich, ze wszystkimi w harmonii i w niezgodzie, czasem w waśni, ale tak żyć! Na swoich warunkach i dla swojej własnej przyjemności. Czerpać z życia to czego się naprawdę pragnie, bez ograniczeń.
Jest to zwyczajna powieść. Zwyczajna, bez fajerwerków, a jednak przejmująca, wrażliwa, doskonała. Z takim promykiem, który nie tylko rozświetla, ale i pomaga uśmiechnąć się, samemu się rozpromienić.
Takie powieści też chcę czytać albo wracać do nich bo Greka już wcześniej znałam. Zastanawiam się jednak, czy wtedy, w liceum, spodobał mi się ten podstarzały fircyk obmacujące Babulinę. Teraz mi się podoba. Jego siła!

Być jak Grek Zorba!
Mieć swojego Boga i swojego diabła!
I o nic więcej się nie martwić, i żyć całą piersią, żyć pomimo wszystkich, ze wszystkimi w harmonii i w niezgodzie, czasem w waśni, ale tak żyć! Na swoich warunkach i dla swojej własnej przyjemności. Czerpać z życia to czego się naprawdę pragnie, bez ograniczeń.
Jest to zwyczajna powieść. Zwyczajna, bez fajerwerków, a...

dla mnie ma status kultowej, pieknie sie tez starzeje… szkoda tylko ze trąca szowinizmami.

dla mnie ma status kultowej, pieknie sie tez starzeje… szkoda tylko ze trąca szowinizmami.