Pierwszorzędna powieść mistrza dialogów.

A w niej wszystko to, co dobra książka powinna zawierać - ciekawa fabuła, owo specyficzne napięcie, które sprawia, że chce się czytać dalej, no i ciekawy kontekst, w jakim autor osadził akcję.

Mała dawka infantylizmu i szczypta "harlequinizmu" nie przeszkadzają w dobrym odbiorze uznanego dzieła Hemingwaya.

Pierwszorzędna powieść mistrza dialogów.

A w niej wszystko to, co dobra książka powinna zawierać - ciekawa fabuła, owo specyficzne napięcie, które sprawia, że chce się czytać dalej, no i ciekawy kontekst, w jakim autor osadził akcję.

Mała dawka infantylizmu i szczypta "harlequinizmu" nie przeszkadzają w dobrym odbiorze uznanego dzieła Hemingwaya.

Lakoniczny styl Hemingwaya, to coś co wyróżnia tę pozycję wśród innych książek. Pozbawiona skomplikowania fabuła, jasny przekaz etyczny płynący z kart powieści, jak i mistrzowska kreacja portretów psychologicznych partyzantów (Pablo <3),czynią "Komu bije dzwon" wspaniałym i niezapomnianym doznaniem.

Lakoniczny styl Hemingwaya, to coś co wyróżnia tę pozycję wśród innych książek. Pozbawiona skomplikowania fabuła, jasny przekaz etyczny płynący z kart powieści, jak i mistrzowska kreacja portretów psychologicznych partyzantów (Pablo <3),czynią "Komu bije dzwon" wspaniałym i niezapomnianym doznaniem.

Książkę, której akcja toczy się cztery dni męczyłem trzy tygodnie. Lektura trudna, miejscami męcząca ale jednak zawierająca wiele przyczynków do refleksji i przemyśleń, a tego właśnie szukałem.

Książkę, której akcja toczy się cztery dni męczyłem trzy tygodnie. Lektura trudna, miejscami męcząca ale jednak zawierająca wiele przyczynków do refleksji i przemyśleń, a tego właśnie szukałem.

Książka przedstawia czasy wojny domowej w Hiszpanii. Zawiera niesamowicie realistyczne obrazy z życia partyzantów. Kilka mistrzowskich rozdziałów pozostaje w pamięci np. jak pachnie toreador mający wkrótce zginąć w walce z bykiem (wow). Gdyby nie nieco przydługie rozmyślania wewnętrzne bohatera i (mimo wszystko) lekko męczący styl książki byłaby "10".

W książce mamy wiele wstawek hiszpańskojęzycznych, (część bez przypisów!)... Cokolwiek mówi się o mistrzostwie stylu autora to akurat skrytykowałbym wstawki jako zbędne, przeszkadzające i zupełnie niekonsekwentne.

Polecam osobom lubiącym ambitną literaturę piękną.

Książka przedstawia czasy wojny domowej w Hiszpanii. Zawiera niesamowicie realistyczne obrazy z życia partyzantów. Kilka mistrzowskich rozdziałów pozostaje w pamięci np. jak pachnie toreador mający wkrótce zginąć w walce z bykiem (wow). Gdyby nie nieco przydługie rozmyślania wewnętrzne bohatera i (mimo wszystko) lekko męczący styl książki byłaby "10".

W książce mamy wiele...

Nie do końca rozumiem fenomen tej książki. Sposób pisania, tłumaczenie, kiepski wątek miłosny i jakieś wydumane dialogi wewnętrzne głównego bohatera sprawiały, że nie mogłam się w pełni skupić i do samego końca powieść mnie drażniła. Nie jest to bardzo zła książka ale spodziewałam się czegoś więcej po takim klasyku literatury.

Nie do końca rozumiem fenomen tej książki. Sposób pisania, tłumaczenie, kiepski wątek miłosny i jakieś wydumane dialogi wewnętrzne głównego bohatera sprawiały, że nie mogłam się w pełni skupić i do samego końca powieść mnie drażniła. Nie jest to bardzo zła książka ale spodziewałam się czegoś więcej po takim klasyku literatury.

Ta książka złamała mi kiedyś serce. Uznałam ją wówczas za najlepszą książkę o miłości. Chyba muszę do niej wrócić.

Ta książka złamała mi kiedyś serce. Uznałam ją wówczas za najlepszą książkę o miłości. Chyba muszę do niej wrócić.

Gdyby powiedzieć, że jest to realistyczna opowieść o bezsensowności wojny to byłoby dużo za mało. Dla mnie, dzięki bardzo wiarygodnym postaciom i ich sposobowi myślenia, jest to przede wszystkim pokazanie całkowitej klęski moralnej tych, którzy wierzyli w wojnę, wierzyli w potrzebę zabijania wrogów , wierzyli w swoje idee i chcieli za nie umierać. Główny bohater -amerykański wykładowca akademicki- jest uosobieniem tych wszystkich intelektualistów, którzy uznali za sens życia uzasadnienie brutalności i zadawania śmierci ( jego "miłość: do dziecinnej Marii pokazuje jak bardzo był odklejony od rzeczywistości ) a hiszpańscy komuniści - uosobieniem naiwnej wiary , że zlikwidowanie wrogów stworzy lepszy świat. Postaci Hemingwaya są w tragiczny sposób połączeniem zarówno odruchów dobroci jak i okrucieństwa co czyni książkę ponadhistoryczna i uniwersalną.

Gdyby powiedzieć, że jest to realistyczna opowieść o bezsensowności wojny to byłoby dużo za mało. Dla mnie, dzięki bardzo wiarygodnym postaciom i ich sposobowi myślenia, jest to przede wszystkim pokazanie całkowitej klęski moralnej tych, którzy wierzyli w wojnę, wierzyli w potrzebę zabijania wrogów , wierzyli w swoje idee i chcieli za nie umierać. Główny bohater...

Wieczorem przechadzając się z kolegami przez miasto zaczepił mnie pan, którego bez obrazy można by opisać słowem menel. Pyta o dwa złote, mówiąc, że miał dziś pić ze znajomym, ale ten wziął i umarł parę dni temu. Musi się pocieszyć. Pod koniec tej opowieści biją dzwony. Nasz podróżnik odziany w ubrania, które znają znaczenia słowa przemijanie, patrząc nam prosto w oczy mówi -Słyszycie? Biją dzwony. Komu bije dzwon?!- następuje chwila ciszy przepełniona ciekawością z naszej strony dokąd to wszystko zmierza. Mężczyzna przełamując impas kontynuuje swój wywód urozmaicony pracą rąk, obrazujący człowieka trzymającego broń palną - Ernest Hemingway - moment przejmującej ciszy, po czym mówi spokojnie i opanowanie - postrzelił się dwa razy - z każdym słowem opowiadana historia zwalnia i na koniec podsumowując - Dla pewności - wymierza swój dwulufowy rekwizyt, prosto w głowę po czym z jego ust słychać - Puf! Puf! - obraca się na pięcie i znika tak niespodzianie jak sie pojawił, odchodząc w nicość.
Znałem Hemingwaya, lecz samotny wędrowiec, ukazujący zagmatwanie, bądź fatum naszego świata zmusił mnie do zagłębienia się w twórczość amerykańskiego dziennikarza. Więc postanowiłam zacząć od największego dzieła i się okropnie zawiodłem.
Czuć jakiś brak pisarskiego sznytu, niektórzy lubią skromne opisy, ale mi jakoś to nie przydało do gustu, bo jest bardzo ubogo w tym temacie. No i lepiej dałoby się poczuć tę wojnę gdyby znalazło się w książce chociaż parę opisów naturalistycznych, ale niestety Hemingway pozostaje przy swoim ubogim opisywaniu świata. No i ta kreacja bohaterów. Nie wiem skąd się urwał nasz Króliczek, pozbawiona osobowości, zachowanie wobec Roberta jak milaca się 15 latka do starszego chłopaka, którego poznała na dyskotece. Płaczący Anselmo przy moście, kompletnie nie czuć tego ciężaru. No i na koniec kochany Pablo, cierpiący na pewnego rodzaju paranoję. Gdyby to było zarysowane, pokazane, ale nie, jest tylko narzędziem w tej, jak to określił nasz Amerykanin Roberto, karuzeli.
Kolejna przewartościowana książka, do której nie mam zamiaru wracać. Mówią, że dzieło sztuki, więc oczekuje treści. A dostaje disco polo, które próbuje mnie omamić, że ma coś do przekazania. W całej otoczce związanej z książką do największych przemyśleń skłania sam tytuł książki i mieszkaniec nocnego miasta, którego miałem przyjemność poznać, który kiedyś zabłądził na ścieżkach życia, albo właśnie odnalazł siebie?

Wieczorem przechadzając się z kolegami przez miasto zaczepił mnie pan, którego bez obrazy można by opisać słowem menel. Pyta o dwa złote, mówiąc, że miał dziś pić ze znajomym, ale ten wziął i umarł parę dni temu. Musi się pocieszyć. Pod koniec tej opowieści biją dzwony. Nasz podróżnik odziany w ubrania, które znają znaczenia słowa przemijanie, patrząc nam prosto w oczy mówi...

Książka o wysadzania mostu ;) ale studium postaci pierwszorzędne

Książka o wysadzania mostu ;) ale studium postaci pierwszorzędne

Kocham Hemingwaya

Kocham Hemingwaya