Nie potrafię ocenić tej książki obiektywnie. Czytałem ją ponad dwie dekady temu. Miałem wtedy chyba 17 lat i pierwsze doświadczenia seksualne za sobą, zarazem jednak nie miałem żadnej wiedzy o związkach z kobietami - w tych okolicznościach przyrody trafiłem na Układ. A przecież Układ to opowieść o relacjach damsko-męskich, o licznych niemożnościach i skazanych na klęskę szaleństwach. O niewłaściwych trójkątach, zobowiązaniach rodzinnych i o tym, że miłość przeradza się czasami w obojętność, a czasami w nienawiść. Wreszcie jest to opowieść o mężczyznach - o tym, że zdarza im się błądzić częściej niż trafiać do celu. I że zdarza im się dojść do granicy, której przekroczenie jest czymś więcej niż tylko spaleniem mostów.

Ponad dwie dekady a tkwi ta opowieść w mojej głowie. Obiektywnie nie potrafię ocenić (czynię to więc mocno subiektywnie). Może jak przeczytam ją ponownie? Nie śpieszno mi jednak do tego, moje życie składa się ze zbyt wielu takich Układów. Przerosłem mistrza, a realne doświadczenie śmieje się z szaleńczej fikcji. Nie chcę dekonstruować tej sytuacji, będę ją kontemplował w ciszy, pozwalając się oszukiwać złudnej pamięci. A książkę i tak polecam, chociażby w ramach wstępu do zrozumienia mężczyzn.

Nie potrafię ocenić tej książki obiektywnie. Czytałem ją ponad dwie dekady temu. Miałem wtedy chyba 17 lat i pierwsze doświadczenia seksualne za sobą, zarazem jednak nie miałem żadnej wiedzy o związkach z kobietami - w tych okolicznościach przyrody trafiłem na Układ. A przecież Układ to opowieść o relacjach damsko-męskich, o licznych niemożnościach i skazanych na klęskę...

Kryzys wieku średniego faceta po czterdziestce. Eddie jest królem życia (dobra praca, willa, czas dzielony między żonę a kochanki),ale nie czuje się szczęśliwy. Kolejne, niepokojące innych, pomysły na odnalezienie siebie skłaniają do refleksji, ale nie brak tu akcentów humorystycznych.

Kryzys wieku średniego faceta po czterdziestce. Eddie jest królem życia (dobra praca, willa, czas dzielony między żonę a kochanki),ale nie czuje się szczęśliwy. Kolejne, niepokojące innych, pomysły na odnalezienie siebie skłaniają do refleksji, ale nie brak tu akcentów humorystycznych.

Od pierwszych rozdziałów treść jest gorzka do bólu, ma swoje zabawne sceny np.: kiedy bohater postanawia mówić to co myśli i rzeczywiście najpierw słyszymy jego myśli i za chwilę je wypowiada… jest też kilka zabawnych scen sytuacyjnych. Jednak podczas całej książki wydaje się, że mimo próby wyzwolenia się z “układu” w jaki jest uwikłany mimo idealizmu do jakiego dąży, nieuchronnie jednak zsuwa się w otchłań katastrofy.
Idealizm po przemianie (odrzuceniu dawnego Ediego) jest tak utopijny, absurdalny i nielogiczny, że nie ma nadziei na dobry koniec i zasadniczo zakończenie jak dla mnie rozmywa się.

Od pierwszych rozdziałów treść jest gorzka do bólu, ma swoje zabawne sceny np.: kiedy bohater postanawia mówić to co myśli i rzeczywiście najpierw słyszymy jego myśli i za chwilę je wypowiada… jest też kilka zabawnych scen sytuacyjnych. Jednak podczas całej książki wydaje się, że mimo próby wyzwolenia się z “układu” w jaki jest uwikłany mimo idealizmu do jakiego dąży,...

Połknięta jednym tchem. Polecam!

Połknięta jednym tchem. Polecam!

Panuje opinia, że Kazan pisał prostym językiem. Chciałbym widzieć taki "prosty język" u każdego współczesnego pisarza. Piękna, ponadczasowa powieść o życiu. I o tym, co w nim ważne. Pozycja obowiązkowa.

Panuje opinia, że Kazan pisał prostym językiem. Chciałbym widzieć taki "prosty język" u każdego współczesnego pisarza. Piękna, ponadczasowa powieść o życiu. I o tym, co w nim ważne. Pozycja obowiązkowa.

Dziwna książka. Z jednej strony genialnie napisana. Język, postaci, emocje wszystko najwyższej próby. Z drugiej, totalny nieuzasadniony, demontaż życia - niszczenie wszystkiego ( no może poza skrajnie drobiazgową i neurotyczną zoną),co dla wielu czytelników wraz z piszącym te słowa jest nieosiągalne. Wszystko po to, by przekonać się, że istnieje powszechny kanon uczuć (rodzicielskich synowskich, czy miłości do kochanki),a cała demolka kończy się w tym samym miejscu tylko dwa piętra niżej. Negatywne uczucia, które powieść we mnie wzbudziła zdecydowanie rzutują na jej ocenę.

Dziwna książka. Z jednej strony genialnie napisana. Język, postaci, emocje wszystko najwyższej próby. Z drugiej, totalny nieuzasadniony, demontaż życia - niszczenie wszystkiego ( no może poza skrajnie drobiazgową i neurotyczną zoną),co dla wielu czytelników wraz z piszącym te słowa jest nieosiągalne. Wszystko po to, by przekonać się, że istnieje powszechny kanon uczuć...

Powieść stawia ważne pytanie: gdzie są granice naszego wyboru. Polecam, bo mnie zachwyciła!

Powieść stawia ważne pytanie: gdzie są granice naszego wyboru. Polecam, bo mnie zachwyciła!

Znakomite czytadło... Książka napisana w latach 60. ubiegłego wieku, a wydaje się aktualna, bo porusza obecne problemy, zwłaszcza psychologicznych aspektów stosunków damsko-męskich, czy może raczej męsko-damskich, a także traktuje o pułapce w postaci dychotomicznego wyboru: mieć czy być. Okazuje się, że opowiedzenie się po stronie którejś z tych opcji w czystej postaci pociąga za sobą iście groteskowe skutki.. Wydaje się, że problemy opisane w książce są typowymi problemami przedstawicieli ustabilizowanej części amerykańskiego społeczeństwa lat 60. XX w. Brak istotnych problemów czy to natury ekonomicznej czy to politycznej (np. w postaci niepewności jutra z powodu zagrożenia terrorystycznego) sprzyja przysłowiowemu dzieleniu psychicznego włosa na czworo. Aż się prosi by główny bohater przeniósł się może tak na kilka lat do jednego z kraju Europy Środkowo-Wschodniej tego samego okresu, np do PRL z jego realnymi problemami.. Myślę, że w mig przeszłyby mu wszelkie (niestety częściowo wydumane) rozterki mentalne...

Znakomite czytadło... Książka napisana w latach 60. ubiegłego wieku, a wydaje się aktualna, bo porusza obecne problemy, zwłaszcza psychologicznych aspektów stosunków damsko-męskich, czy może raczej męsko-damskich, a także traktuje o pułapce w postaci dychotomicznego wyboru: mieć czy być. Okazuje się, że opowiedzenie się po stronie którejś z tych opcji w czystej postaci...

Bardzo mi się podobała, miałam 22 lata, był głęboki socjalizm i Gierek, a ja "byłam" dzięki tej książce w USA pełnych problemów, rozterek i karier :)
Miłe wspomnienie wielkiego wrażenia.

Bardzo mi się podobała, miałam 22 lata, był głęboki socjalizm i Gierek, a ja "byłam" dzięki tej książce w USA pełnych problemów, rozterek i karier :)
Miłe wspomnienie wielkiego wrażenia.

Książkę Eli Kazana można podziwiać, jak i nienawidzić. Obie postawy jestem w stanie zrozumieć. Ma ona tyle samo mocnych stron co i bolączek. Są fragmenty nudne, dłużące, nielogiczne i dziwaczne, ale są też takie które (jeżeli tylko ma się cierpliwość, żeby nad nimi pomyśleć) zachwycają.

Ja stanę po stronie zachwytów, ale tylko dlatego, że jestem w tym samym miejscu życiowym co główny bohater "Układu", zadaje sobie podobne pytania, kwestionuję zasady, które rządzą naszym życiem i społeczeństwem. Gdybym nie był w tym samym miejscu, być może nie starczyłoby mi cierpliwości żeby pochłonąć całą historię Eddiego. Bo to jego historia i tylko jego, jeżeli Czytelnik nie będzie w stanie się z nią (z nim) w jakiś sposób utożsamić, czy choćby zrozumieć to będzie mu ciężko docenić jej walory. A nie jest to historia o romansie (to tylko preludium),ani nawet o kryzysie wieku średniego, to historia o przejrzeniu na oczy, zatrzymaniu się i przeredagowaniu całego swojego życia. I choć Eddie robi to sposób trochę niezrozumiały, trochę szalony ...to ostatecznie zrywa Układ, żeby w końcu być wolnym. A to jest moi drodzy przekaz ponadczasowy bo dziś ludzi, którzy chcieliby zrobić to Eddie nie brakuje, tylko brak im odwagi.

I jeszcze jedno. Mam wrażenie, ze negatywną opinię jaka to beznadziejna książka może wystawić osoba, która nigdy nic nie napisała. Jasne, że wady "Układu" są widoczne i niepodważalne, ale stworzyć tak prawdziwego bohatera z całą jego historią, szczegółami, z całym jego otoczeniem nie jest łatwo...A Kazanowi się udało, czasami miałem wrażenie, że czytam biografię (a raczej pamiętnik) naprawdę istniejącej postaci. I tu trzeba postawić sobie pytanie, na ile główny bohater jest odbiciem autora?

Książkę Eli Kazana można podziwiać, jak i nienawidzić. Obie postawy jestem w stanie zrozumieć. Ma ona tyle samo mocnych stron co i bolączek. Są fragmenty nudne, dłużące, nielogiczne i dziwaczne, ale są też takie które (jeżeli tylko ma się cierpliwość, żeby nad nimi pomyśleć) zachwycają.

Ja stanę po stronie zachwytów, ale tylko dlatego, że jestem w tym samym miejscu...