A Pale View of Hills

O tym ile okropieństw zostawia po sobie wojna chyba nie trzeba nikogo przekonywać. Jak tragiczne i dramatyczne wspomnienia niesie za sobą chyba też. Jej niewątpliwy wpływ na psychikę i zachowania tych co przeżyli jest nie do opisania. Ile krzywdy może dokonać w ludzkim umyśle widzimy w tej opowieści o kobiecie, która wraca swoimi myślami do szczęśliwego okresu w jej mniemaniu, kiedy mieszkała w Japonii, w Nagasaki przed wybuchem bomby atomowej. Mieszanina żalu, radości, ale też pewnego osobliwego traktowania swoich najbliższych ukazuje zaburzony świat bohaterki. Możemy się jedynie domyślać czy jej wspomnienia są prawdziwe czy jednak są próbą wyrzucenia ze swojego udręczonego umysłu wizji chorego człowieka, który dopuścił się strasznej zbrodni.
Mnogość interpretacji przy czytaniu tej opowieści pozwala ukazać niezwykły kunszt pisarski jej autora. Czytając inne opinie sami widzimy, że każdy z nas trochę inaczej widzi opisaną historię i to jest tutaj najbardziej ekscytujące.
Książkę czyta się szybko, fabuła mocno wciąga i daje wiele do myślenia.
Serdecznie polecam.

O tym ile okropieństw zostawia po sobie wojna chyba nie trzeba nikogo przekonywać. Jak tragiczne i dramatyczne wspomnienia niesie za sobą chyba też. Jej niewątpliwy wpływ na psychikę i zachowania tych co przeżyli jest nie do opisania. Ile krzywdy może dokonać w ludzkim umyśle widzimy w tej opowieści o kobiecie, która wraca swoimi myślami do szczęśliwego okresu w jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze mi się czytało tę powieść (również ze względu na wydanie - duża czcionka). Fabularnie dałoby się ją opowiedzieć, ale chyba to nie o wydarzenia tu chodzi, a o to, co zostaje niedopowiedziane. Wydaje mi się, że sens tej powieści zależy od interpretacji, czyli też od tego, jaki zasiadł tym razem do lektury czytelnik.

Dobrze mi się czytało tę powieść (również ze względu na wydanie - duża czcionka). Fabularnie dałoby się ją opowiedzieć, ale chyba to nie o wydarzenia tu chodzi, a o to, co zostaje niedopowiedziane. Wydaje mi się, że sens tej powieści zależy od interpretacji, czyli też od tego, jaki zasiadł tym razem do lektury czytelnik.

Pokaż mimo to

Bardzo smutna historia, mimo że nie do końca wiemy, co tam się wydarzyło. Dostajemy jedynie krótkie wspominki głównej bohaterki i nie wiemy co się działo pomiędzy, co było powodem wielu sytuacji. Możemy się tylko domyślić. Też wolałabym wiedzieć, co dalej, ale to co mamy mi wystarcza, zmusza do przemyśleń. Co się stało ze starszą córką Etsuko? Czemu kobieta rozwiodła się z mężem? Co takiego widział jej teść? To jest niczym życiorys skrzywdzonej życiem samotnej kobiety, która ukrywa swój ból przed innymi. A do tego wspomina swoją sąsiadkę z młodości, która naiwnie zakochała się w kimś, kto obiecywał jej lepszą przyszłość. Etsuko nie rozumiała jej postawy, teraz patrząc z perspektywy czasu zaczęła myśleć podobnie jak ona. Historia niby prosta, a tak zawiła. Bardzo smutne i dołujące. Jedyny detal, który mnie drażni to okładka w polskich wersjach. Nic nie ma wspólnego z treścią. Zapowiada śliczny romans z dobrym zakończeniem, a tu zaskoczenie.

Bardzo smutna historia, mimo że nie do końca wiemy, co tam się wydarzyło. Dostajemy jedynie krótkie wspominki głównej bohaterki i nie wiemy co się działo pomiędzy, co było powodem wielu sytuacji. Możemy się tylko domyślić. Też wolałabym wiedzieć, co dalej, ale to co mamy mi wystarcza, zmusza do przemyśleń. Co się stało ze starszą córką Etsuko? Czemu kobieta rozwiodła się z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo piękna książka. To nie jest prosta powieść, którą można opowiedzieć w kilku zdaniach. To niełatwa historia o pamięci dotkniętej traumą, pamięci jednostki i pamięci całego narodu. Przejmująca opowieść o kobiecie, którą złamała śmierć córki, i która nie potrafi rozsupłać splątanych niewyraźnych, a często przeinaczonych wspomnień, a także opowieść o kraju dotkniętym strasznymi zdarzeniami, czyli wojną i zrzuceniem bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki. Te potworne wydarzenia obserwujemy w książce oczami tych, którzy przeżyli i chcą pamiętać, ale taki dramat zaburza pamięć, człowiek nie jest czasem w stanie zachować obrazów, które porażają swoim okrucieństwem.
Bohaterka książki wiedzie spokojne, trochę samotne życie w Wielkiej Brytanii, choć fizycznie jest daleko od swojego rodzimego kraju, to jednak powraca tam nieustannie w swoich myślach, a szczególnie do pewnego lata, które było dla niej przełomowe.
Kazuo Ishiguro snuje swoją opowieść niespiesznie, kreśląc wszystko delikatną kreską, ledwie zarysowując kontury bohaterów i świata, każde słowo narratora jest wieloznaczne, tajemnicze, czytelnik czuje podskórnie, że to, co pamięta bohaterka nie jest do końca prawdą, że coś się kryje poza jej słowami, coś nieprzyjemnego i przerażającego.
Powieść balansuje między przeżyciami matki, która straciła dziecko, a niemal thrillerem o kobiecie, która matką za bardzo być nie potrafi, ale czy aby na pewno mamy do czynienia z dwiema bohaterkami? A może obydwie opowieści to tak naprawdę tylko i wyłącznie wspomnienia Etsuko, która nie jest szczęśliwa w małżeństwie, a zbliżający się poród bardziej ją przeraża, aniżeli jest wyczekiwanym wydarzeniem? Co się stało z Mariko i Keiko? Kim jest tajemnicza kobieta, która podąża za Mariko? Pytań rodzi się bardzo wiele, a Kazuo Ishiguro nie udziela jednoznacznych odpowiedzi, a jedynie podrzuca czytelnikowi pewne tropy.
"Pejzaż w kolorze sepii" to jedna z tych książek, w której rzeczywiście każde zdanie, dialog, opis, każde najdrobniejsze działanie bohaterów ma olbrzymie znaczenie, zmuszając czytelnika do szukania możliwych odczytań, interpretacji. I nie daje żadnych odpowiedzi.
Powieść napisana jest wspaniałym, oszczędnym językiem , który w pozornie prosty sposób maluje przed oczami czytelnika niezwykle delikatne obrazy nawet brutalnych zdarzeń. Tekst jest niebywale płynny i plastyczny, czyta się wyśmienicie.
Świetna debiutancka powieść wybitnego pisarza, dzisiaj noblisty z niesamowitym dorobkiem.

Bardzo piękna książka. To nie jest prosta powieść, którą można opowiedzieć w kilku zdaniach. To niełatwa historia o pamięci dotkniętej traumą, pamięci jednostki i pamięci całego narodu. Przejmująca opowieść o kobiecie, którą złamała śmierć córki, i która nie potrafi rozsupłać splątanych niewyraźnych, a często przeinaczonych wspomnień, a także opowieść o kraju dotkniętym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O książce mogę powiedzieć, że jest w niej za dużo i za mało.

Za dużo tu niedopowiedzeń, powtórzeń i domysłów.
Za mało tu historii, japońskiego ducha, autora.

W sumie tak dobrze się ją czyta, że ucieka bardzo szybko, a pejzaż w kolorze sepii choć smutny to i dość wyblakły.

O książce mogę powiedzieć, że jest w niej za dużo i za mało.

Za dużo tu niedopowiedzeń, powtórzeń i domysłów.
Za mało tu historii, japońskiego ducha, autora.

W sumie tak dobrze się ją czyta, że ucieka bardzo szybko, a pejzaż w kolorze sepii choć smutny to i dość wyblakły.

Pokaż mimo to

Podsumowując: kulturalnie skinają główkami, mówią formalnie i pokazują swoje dzieci.
Nie dorosłam do tej pozycji, ale gratuluję pisarzowi Nagroby Nobla.

Podsumowując: kulturalnie skinają główkami, mówią formalnie i pokazują swoje dzieci.
Nie dorosłam do tej pozycji, ale gratuluję pisarzowi Nagroby Nobla.

Pokaż mimo to

Książka przyjemna w czytaniu, fabuła interesująca choć mam niedosyt po jej ukończeniu

Książka przyjemna w czytaniu, fabuła interesująca choć mam niedosyt po jej ukończeniu

Pokaż mimo to

I po co taka książka?
Nic w niej nie ma, w dodatku za same kotki dałabym 1.

I po co taka książka?
Nic w niej nie ma, w dodatku za same kotki dałabym 1.

Pokaż mimo to

"Pejzaż w kolorze sepii" to debiut noblisty Kazuo Ishiguro, który zabiera czytelnika we wspomnieniach głównej bohaterki, Etsuko, do powojennej Japonii.

Już od pierwszych stron byłam mile zaskoczona, jak się przyjemnie czyta tę książkę. Przez fabułę płynie się powoli, wręcz dryfuje i jest coś w tym odprężającego. Klimat "Pejzażu w kolorze sepii" jest niepowtarzalny, pełen wyjątkowego czaru.

Jednak niezwykle trudno mi ocenić tę powieść, bo ostatecznie nie wiem, o co w niej chodziło.
Do ostatniej strony liczyłam, że cokolwiek się rozwiąże, ale tak nie było. Praktycznie wszystkie wątki zostały niedokończone. "Pejzaż w kolorze sepii" jest pełen niedopowiedzeń. Z jednej strony jest w tym coś wyjątkowego, ulotnego, z drugiej jednak jestem bardziej zwolenniczką dokończonych wątków i czułabym większą satysfakcję z lektury, gdyby choć jedna kwestia została rozwiązana.

W "Pejzażu w kolorze sepii" czytelnik tonie w magii niejednoznacznych wspomnień, które trudno ocenić. Brakuje porywającej fabuły i konkretów, ale nie to jest w tej powieści ważne, tylko urok narracji Kazuo Ishiguro.

"Pejzaż w kolorze sepii" to debiut noblisty Kazuo Ishiguro, który zabiera czytelnika we wspomnieniach głównej bohaterki, Etsuko, do powojennej Japonii.

Już od pierwszych stron byłam mile zaskoczona, jak się przyjemnie czyta tę książkę. Przez fabułę płynie się powoli, wręcz dryfuje i jest coś w tym odprężającego. Klimat "Pejzażu w kolorze sepii" jest niepowtarzalny, pełen...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jakaś taka niepokojąca książka. Klimat niedomówień, przemilczeń, który jednocześnie bardzo mi odpowiada. Pasjami lubię się domyślać historii bohaterów i ich charakterystyki. Dużo psychologii.

Jakaś taka niepokojąca książka. Klimat niedomówień, przemilczeń, który jednocześnie bardzo mi odpowiada. Pasjami lubię się domyślać historii bohaterów i ich charakterystyki. Dużo psychologii.

Pokaż mimo to