Manazuru

"Cały czas idzie za mną. Jest jeszcze daleko, więc nie rozpoznaję, czy to kobieta czy mężczyzna."
Pewna kobieta po czterdziestce ostatnio zaczęła częściej odwiedzać Manazuru - miejscowość, co do której możemy mieć tylko pewność, że istnieje. Nie wiemy jednak do końca, jak wygląda, bo kobieta, prowadzona przez tajemniczą, którą widzi tylko ona, porusza się w świecie burzących się i powstających budynków.
Trzynaście lat temu zniknął jej mąż i do tej pory nie wrócił. Czy uda się jej go odnaleźć? Albo o nim zapomnieć? A może już zapomniała o tym, co tak naprawdę się z nim stało?

"Cały czas idzie za mną. Jest jeszcze daleko, więc nie rozpoznaję, czy to kobieta czy mężczyzna."
Pewna kobieta po czterdziestce ostatnio zaczęła częściej odwiedzać Manazuru - miejscowość, co do której możemy mieć tylko pewność, że istnieje. Nie wiemy jednak do końca, jak wygląda, bo kobieta, prowadzona przez tajemniczą, którą widzi tylko ona, porusza się w świecie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak jak "Nadepnęłam na węża" przekonało mnie do siebie, poprzez oniryczny odsiew realizmu z problemów i ludzkich strachów, tak "Manazuru" trochę pozwoliło sobie na efekt wyrwania piór.

Główna bohaterka - albowiem to ona stanowi nasze źródło poznania rzeczywistości przedstawionej - krąży wciąż wokół pewnego miejsca, własnej tragedii, intymności, wspomnień, pomijając przy tym coś tak ważnego jak... Przemiana osobista?

Doprawdy, nie oszukujmy się: Otwarte zakończenie nie pomaga nam tutaj pozbyć się poczucia, że Kei stanęła w miejscu, zamiast poprzez nietypowe doświadczenia, zachodzące zmienne i koleje wypadkowe - zrobić coś dla siebie poprzez ewoluowanie.

Nie wiem czemu tak to odbieram, ale samo to, że chociażby widoczna zmiana w jej dziecku, kochanku lub matce, schodzą się z sobą i przyćmiewają coś podobnego u Kei.

Pomysł, mimo całej sposobności na "chwycenie czytelnika" został spalony w tym tomiku. Szczególnie przez końcówkę. Ciężko było ją chłonąć.

Tak jak "Nadepnęłam na węża" przekonało mnie do siebie, poprzez oniryczny odsiew realizmu z problemów i ludzkich strachów, tak "Manazuru" trochę pozwoliło sobie na efekt wyrwania piór.

Główna bohaterka - albowiem to ona stanowi nasze źródło poznania rzeczywistości przedstawionej - krąży wciąż wokół pewnego miejsca, własnej tragedii, intymności, wspomnień, pomijając przy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tajemnicza. Oniryczna. Hipnotyczna.

Nic w tej książce nie jest ani stałe, ani pewne. Ani proste. Słowa, obrazy płynnie się przenikają, tak jak to się dzieje, gdy nie kontrolujemy swoich myśli, gdy jedna goni drugą, gdy jakieś skojarzenie wywołuje kolejną myśl. Przenikanie się „tego co jest, choć jest nieobecne i tego co jest obecne, choć tego nie ma” – to właściwie sedno tej powieści. Nadwrażliwa narratorka, boleśnie świadoma detali otaczającej ją rzeczywistości często konfabuluje, a my, czytelnicy, sami musimy rozstrzygnąć: sen to czy jawa? Świat wewnętrzny bohaterki opisany jest w minimalistyczny, zdystansowany, bardzo chłodny sposób, ale ten świat pełen jest sprzecznych emocji. Ta opowieść wywołała u mnie wiele refleksji, a właściwie może bardziej obrazów, które wypływały na powierzchnię świadomości powodując próbę uchwycenia, zatrzymania, zrozumienia. Polecam, ciekawa jestem, czy Was też zahipnotyzuje?

Tajemnicza. Oniryczna. Hipnotyczna.

Nic w tej książce nie jest ani stałe, ani pewne. Ani proste. Słowa, obrazy płynnie się przenikają, tak jak to się dzieje, gdy nie kontrolujemy swoich myśli, gdy jedna goni drugą, gdy jakieś skojarzenie wywołuje kolejną myśl. Przenikanie się „tego co jest, choć jest nieobecne i tego co jest obecne, choć tego nie ma” – to właściwie sedno...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Manazuru" Hiromi Kawakami znalazłam dla odmiany na promocji, w jakiejś lubelskiej księgarni. Gratka, bo nie da się jej już dostać. Tym większa gratka, że książka jest dobra i bardzo przypomina mi czytaną wcześniej Yoko Tawadę i jej "Fruwającą duszę".
Bohaterka "Manazuru", Kei, mieszka w Tokio, z matką i dorastającą córką. Kiedyś miała męża ale ją opuścił. Rei nie zrobił jednak tego w standardowy sposób: zaginął. Choć Kei i jej rodzina poruszyły niebo i ziemię, by go odnaleźć, nie udało się. Minęło kilkanaście lat, a Kei ciągle dręczą wspomnienia i pytanie co się stało z jej mężem. Czuje się śledzona; w końcu wyrusza do miejscowości, gdzie przed ślubem mieszkał jej mąż - Manazuru. Tam spotyka ją coś na kształt obłędu - tylko czy to na pewno obłęd?
"Manazuru" to mocno surrealistyczna i hipnotyczna proza, nie spodoba się tym, którzy w powieści cenią konkret. Kei jest ścigana przez rozliczne widma: kobiece, męskie, widzi zjawy, które enigmatycznie odpowiadają na jej pytania. Wszystko dzieje się na pograniczu jawy i snu: żeby wejść w tę powieść, chyba trzeba uwierzyć, że Kei nie padła ofiarą halucynacji, a naprawdę rozmawia z duchami. Jednocześnie, to proza niezwykle symboliczna, pełna ukrytych znaczeń. Czy Kei na pewno zmartwiła się odejściem męża? Dlaczego nie pamięta okoliczności jego zaginięcia? W Manazuru stara się odpowiedzieć sobie (a może tylko czytelnikom, może ona to wie?) na pytania, które dręczą ją od lat.
To trudna historia związków rodzinnych; damsko-męskich, matczyno-dziecięcych. To także powieść o odchodzeniu i godzeniu się z czyimś odejściem. Warto wejść w ten lunatyczny świat "Manazuru", choćby dla pięknego języka Hiromi Kawakami. Fani oniryzmu będą zachwyceni. Jest doskonała do czytania przed snem.

"Manazuru" Hiromi Kawakami znalazłam dla odmiany na promocji, w jakiejś lubelskiej księgarni. Gratka, bo nie da się jej już dostać. Tym większa gratka, że książka jest dobra i bardzo przypomina mi czytaną wcześniej Yoko Tawadę i jej "Fruwającą duszę".
Bohaterka "Manazuru", Kei, mieszka w Tokio, z matką i dorastającą córką. Kiedyś miała męża ale ją opuścił. Rei nie zrobił...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przykro mi, że wystawiam taką ocenę. Jestem przekonana, że jest to lektura o wielkiej głębi i zapewne nie trzeba się bardzo wysilać, żeby ją odnaleźć; o życiu w dysocjacji, o depresji i wychodzeniu z niej...
Ale prawda jest taka, że ta książka nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. Dopiero po kilkunastu stronach zorientowałam się, że już kiedyś próbowałam ją przeczytać. Co chwila łapałam się na tym, że nie pamiętam jak brzmiało ostatnie zdanie, niespójny akapit gonił kolejny niespójny akapit. Nie jestem w stanie streścić o czym była ta powieść.

Przykro mi, że wystawiam taką ocenę. Jestem przekonana, że jest to lektura o wielkiej głębi i zapewne nie trzeba się bardzo wysilać, żeby ją odnaleźć; o życiu w dysocjacji, o depresji i wychodzeniu z niej...
Ale prawda jest taka, że ta książka nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. Dopiero po kilkunastu stronach zorientowałam się, że już kiedyś próbowałam ją przeczytać. Co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zupełnie oczarowała mnie ta książka, choć dopiero przy drugim czytaniu odkryłem literacką cudowność powieści Hiromi Kawakami.Powieści, która przedstawia ogromną wrażliwość w percepcji rzeczywistości, odkrywaniu w niej szczelin i pęknieć.
Bohaterka "Manazuru" trzydziestoparoletnia Kei funkcjonuje normalnie w codziennym życiu, a jednocześnie obraca się w świecie utkanym z widm.Sny, przeczucia, wspomnienia, wizje pojawiają się w jej zyciu miękko i naturalnie, chodzą za nią jakieś osoby, wyostrzona świadomość rejestruje najlżejsze drgnięcia i poruszenia pochodzące z zewnątrz. Ten bogaty świat przeżyć doskonale podkreśla minimalistyczny styl japońskiej pisarki, która zdaje się operować językiem z powściągliwością i precyzją, jakich pozazdrościłby jej niejeden poeta.
I ten spokój bardzo skoncentrowanej powieści:czytający doświadcza wyciszenia, jakie bliskie jest postawie medytacyjnej.

Zupełnie oczarowała mnie ta książka, choć dopiero przy drugim czytaniu odkryłem literacką cudowność powieści Hiromi Kawakami.Powieści, która przedstawia ogromną wrażliwość w percepcji rzeczywistości, odkrywaniu w niej szczelin i pęknieć.
Bohaterka "Manazuru" trzydziestoparoletnia Kei funkcjonuje normalnie w codziennym życiu, a jednocześnie obraca się w świecie utkanym z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetny obraz psychiki osoby dręczonej przeszłością. Jak dla mnie, oniryczna. O walce z własnymi demonami i oczyszczeniu.

Świetny obraz psychiki osoby dręczonej przeszłością. Jak dla mnie, oniryczna. O walce z własnymi demonami i oczyszczeniu.

Pokaż mimo to

Kameralna i nastrojowa opowieść o tęsknocie i godzeniu się ze stratą. Książka, która zmusza do powolnej lektury i znakomicie wycisza.

Kameralna i nastrojowa opowieść o tęsknocie i godzeniu się ze stratą. Książka, która zmusza do powolnej lektury i znakomicie wycisza.

Pokaż mimo to

To książka z gatunku tych, które albo się rozumie, albo nie. Mi się to nie udało. Czas spędzony na lekturze uważam za męczący. Brak puenty, brak pobudzenia do refleksji. Dla fanów nieoczywistych książek o niczym.

To książka z gatunku tych, które albo się rozumie, albo nie. Mi się to nie udało. Czas spędzony na lekturze uważam za męczący. Brak puenty, brak pobudzenia do refleksji. Dla fanów nieoczywistych książek o niczym.

Pokaż mimo to

Dla mnie - arcydzieło. Mimo, że główna bohaterka to kobieta i często trudno mi było ją zrozumieć, to opis jej bogatego życia wewnętrznego, tak fascynująco opisanego wprawił mnie w totalny zachwyt. Genialna książka!

Dla mnie - arcydzieło. Mimo, że główna bohaterka to kobieta i często trudno mi było ją zrozumieć, to opis jej bogatego życia wewnętrznego, tak fascynująco opisanego wprawił mnie w totalny zachwyt. Genialna książka!

Pokaż mimo to