Sięgnęłam po tę pozycję głównie ze względu na motyw choroby umysłowej głównej bohaterki i jeśli chodzi o tę stronę historii, to zdecydowanie się nie zawiodłam. Czytelnik faktycznie odnosi wrażenie, jakby czytał coś bardzo osobistego, co wyszło spod pióra zaburzonej, zagubionej młodej kobiety.

Ogromnym walorem książki są jej niezliczone odniesienia do innych, prawdziwych dzieł: obrazów, książek, artykułów, piosenek czy wystaw sztuki. Balansowanie pomiędzy tym, co realne a tym, co stanowi wytwór chorego umysłu jest dzięki temu jeszcze bardziej wzmożone. Śledząc wspomnienia głównej bohaterki do samego końca nie wiemy, co jest faktem, a co prawdą (autorka rozdzieliła te dwa terminy).

Przez całą książkę główna bohaterka dąży do opowiedzenia nam pewnej bardzo ważnej dla siebie historii związanej z pojawieniem się w jej życiu tajemniczej kobiety, która okazała się być katalizatorem dalszych nawiedzeń i koszmarów. Mniej lub bardziej świadomie odbiega jednak od tematu, urywa wątki, zmienia zdanie, skupia się na opisywaniu mniej ważnych kwestii, co powoduje u czytelnika lekką frustrację, może nawet zniechęcenie, a jednocześnie motywuje do dalszej lektury i odkrycia tajemnic autorki.

Na minus dla mnie było zbyt wiele elementów fantastycznych w kulminacyjnych momentach historii, z tym że tu akurat mogło zawinić moje podejście do lektury, którą traktowałam jako coś psychodelicznego z elementami horroru. Nie jestem fanką fantastyki ani takich rozwiązań, przez co książka mocno na tym straciła. Sceny fantastyczne były według mnie przeseksualizowane, wulgarne czy wręcz ohydne, a wcale nie musiało tak być.

Sięgnęłam po tę pozycję głównie ze względu na motyw choroby umysłowej głównej bohaterki i jeśli chodzi o tę stronę historii, to zdecydowanie się nie zawiodłam. Czytelnik faktycznie odnosi wrażenie, jakby czytał coś bardzo osobistego, co wyszło spod pióra zaburzonej, zagubionej młodej kobiety.

Ogromnym walorem książki są jej niezliczone odniesienia do innych, prawdziwych...

Ośmielę się nie zgodzić z twierdzeniem że jest to "Spektakularne osiągnięcie literackie". Owszem mamy tu kilka ciekawie przeplatających się wątków i trochę pikanterii, ale gdzieś tak od połowy zaczyna być zwyczajnie nudno. Doczytałem do końca z poczucia obowiązku niż z zaciekawienia, stąd niska ocena.

Ośmielę się nie zgodzić z twierdzeniem że jest to "Spektakularne osiągnięcie literackie". Owszem mamy tu kilka ciekawie przeplatających się wątków i trochę pikanterii, ale gdzieś tak od połowy zaczyna być zwyczajnie nudno. Doczytałem do końca z poczucia obowiązku niż z zaciekawienia, stąd niska ocena.

Mroczna, niepokojąca, inteligentnie skonstruowana proza. Autorka w przemyślany sposób gra na niejednoznacznościach, stosując narrację w formie pamiętnika głównej bohaterki, która nie ufa własnym wspomnieniom i cierpi na schizofrenię. Powieść jest wypełniona motywami i scenami, które można (a nawet trzeba) interpretować dwojako. Rozdział pisany w czasie "epizodu" psychotycznego na długo zostaje w głowie. Mam jednak wrażenie, że mimo wszystko czegoś tutaj zabrakło do wielkości. Ale to wciąż znakomita, gęsta i trudna do jednoznacznej kwalifikacji gatunkowej powieść, pełna sprytnie wplecionych nawiązań do sztuki i popkultury. Warto znać.

Mroczna, niepokojąca, inteligentnie skonstruowana proza. Autorka w przemyślany sposób gra na niejednoznacznościach, stosując narrację w formie pamiętnika głównej bohaterki, która nie ufa własnym wspomnieniom i cierpi na schizofrenię. Powieść jest wypełniona motywami i scenami, które można (a nawet trzeba) interpretować dwojako. Rozdział pisany w czasie "epizodu"...

Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony świetnie oddane życie z chorobą psychiczną, obrazowo przedstawione są wzloty i upadki, czyli okresy rzutu i remisji choroby. Widzimy jak cienka jest linia między zdrowiem, a zatraceniem się w sobie. Ponadto dobrze przedstawiony aspekt miłości lesbijskiej i relacji międzyludzkich, a także problem transseksualności (nie byłam chłopakiem, byłam kobietą uwięzioną w niewłaściwym ciele). Z drugiej strony wszystko toczy się wokół obrazu "Tonąca dziewczyna" i w tym względzie cała opowieść jest bardzo zamotana, pewnie miała pokazać głębię intelektualna, ale niestety, wyszło płytko i nie skłania do głębszych przemyśleń. Po przeczytaniu całości niewiele zostaje poza obrazem miotania się w kółko bez istotnych treści. Zawiodłam się, bo przeczytałam wcześniej recenzję i oczekiwała o wiele więcej po tej książce.

Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony świetnie oddane życie z chorobą psychiczną, obrazowo przedstawione są wzloty i upadki, czyli okresy rzutu i remisji choroby. Widzimy jak cienka jest linia między zdrowiem, a zatraceniem się w sobie. Ponadto dobrze przedstawiony aspekt miłości lesbijskiej i relacji międzyludzkich, a także problem...

Sama tematyka książki bardzo mnie zainteresowała. Szkoda, że tak trudny i ciekawy zarazem temat został tak topornie przedstawiony.

Sama tematyka książki bardzo mnie zainteresowała. Szkoda, że tak trudny i ciekawy zarazem temat został tak topornie przedstawiony.

To była prawdziwa walka w której poległam. Pod koniec nawet próbowałam tylko przeglądać strony byle wyłapać główną historię i ją szybko dokończyć, ale ostatecznie jednak szkoda mi czasu. Mimo że pomysł prawdopodobnie ciekawy, to wykonanie...to wałkowanie przez kilkanaście stron "napisze Wam o tym, ale zaraz, naprawdę chcę o tym napisać i wiem że powinnam, ale najpierw historia całkiem inna" i tak w kółko. Czasem to była informacja na jedno zdanie, ale podana w taki sposób że czytasz ją już 15 minut i masz dość bo nie są to wyżyny krasomówstwa tylko wodolejstwo. Nawet mój czytnik chyba poległ bo miałam wrażenie że wciąż do końca 4 godziny.

To była prawdziwa walka w której poległam. Pod koniec nawet próbowałam tylko przeglądać strony byle wyłapać główną historię i ją szybko dokończyć, ale ostatecznie jednak szkoda mi czasu. Mimo że pomysł prawdopodobnie ciekawy, to wykonanie...to wałkowanie przez kilkanaście stron "napisze Wam o tym, ale zaraz, naprawdę chcę o tym napisać i wiem że powinnam, ale najpierw...

Sam nie wiem, czy to dobra książka, ale ocenić ją jako "przeciętna" to byłoby niewybaczalne kłamstwo. Nie trafiła do mnie tak, jak trafia najwyraźniej do innych. Styl autorki sprawiał, że pojedynczy akapit był jak przeprawa przez kanion. Tym sposobem tę krótką książkę czytałem dosyć długo. Momentami miałem wrażenie brodzenia w szlamie wylewającym się ze świadomości głównej bohaterki, gdzie wszystko jest pomieszane i zlepione ze sobą. To nie była lekka lektura.
Niemniej jednak książka ma absolutnie niepowtarzalny klimat! Po dwóch godzinach ciężkostrawnej lektury, siedzi w głowie przez resztę dnia... i nocy.

Sam nie wiem, czy to dobra książka, ale ocenić ją jako "przeciętna" to byłoby niewybaczalne kłamstwo. Nie trafiła do mnie tak, jak trafia najwyraźniej do innych. Styl autorki sprawiał, że pojedynczy akapit był jak przeprawa przez kanion. Tym sposobem tę krótką książkę czytałem dosyć długo. Momentami miałem wrażenie brodzenia w szlamie wylewającym się ze świadomości głównej...

Beznadziejna strasznie historia (jeden wielki burdel) jak i bohaterowie - Szkoda że nie wiedziałem że autorka jest lesbijką i... napisała o lesbijkach (oczywiście kilka "przypomnień" co myśli na temat Kościoła itd. itp. strata czasu.

Beznadziejna strasznie historia (jeden wielki burdel) jak i bohaterowie - Szkoda że nie wiedziałem że autorka jest lesbijką i... napisała o lesbijkach (oczywiście kilka "przypomnień" co myśli na temat Kościoła itd. itp. strata czasu.

Tonąca dziewczyna pochłonęła mnie bez reszty. Tego tytułu nie zapomne nigdy. Pozwoliła zatopić się w czymś tak odległym od rzeczywistości jaką znamy. Nieprzewidywalna i ciekawa. Pozostawia ślad.

Tonąca dziewczyna pochłonęła mnie bez reszty. Tego tytułu nie zapomne nigdy. Pozwoliła zatopić się w czymś tak odległym od rzeczywistości jaką znamy. Nieprzewidywalna i ciekawa. Pozostawia ślad.

Historia bardzo osobliwa, wręcz przesycona osobliwością, a przy tym niepokojąco intrygująca. Nie czyta się Tonącej dziewczyny łatwo, ale mi akurat to nie przeszkadzało. Pamiętnik Imp, w którym jego autorka przuciła trzymanie się sensu i chronologii to kawał pokręconej lektury. To taka historia, która nie pędzi do przodu, wręcz przeciwnie, snuje się, czasem zawraca, stoi/kręci się w miejscu. To obraz niesamowitej fascynacji dziełem sztuki, które uzależnia.
Kiernan miała dobry pomysł, mówię tu o obsadzeniu w roli głównej schizofrenicznej bohaterki, natomiast pomimo tego, że to książka przepłniona ukrytymi sensami, podwójnymi znaczeniami i mnóstwem metafor język jest dosyć przystępny, brak w nim mniej zrozumiałych czy archaicznych określeń. Ciekawym zabiegiem w zasadzie było napisanie historii, której rolę odgrywają tylko i wyłącznie kobiety i jeżeli na scenie pojawia się jakiś mężczyzna, to jedynie jako wzmianka, czy fragment składający się z paru akapitów.
Przez całość dosłownie płynęłam, choć chwilami nadmiar nawiązań do innych dzieł i motywów, znanych z kultury popularnej trochę przytłaczał i ujmował odrobinę niesamowitości. Ocenić książki nie potrafię, ale wiele z jej treści ze mną zostanie i nie raz, nie dwa będzie do mnie wracało.

Historia bardzo osobliwa, wręcz przesycona osobliwością, a przy tym niepokojąco intrygująca. Nie czyta się Tonącej dziewczyny łatwo, ale mi akurat to nie przeszkadzało. Pamiętnik Imp, w którym jego autorka przuciła trzymanie się sensu i chronologii to kawał pokręconej lektury. To taka historia, która nie pędzi do przodu, wręcz przeciwnie, snuje się, czasem zawraca,...