Unicestwienie

Nnnno dobrze, przeczytane. Machnę ją jeszcze - pewnie za niecały rok - drugi raz, bo mam wrażenie, że nie wszystko odebrałam tak, jak Autor to sobie obmyślił. Na razie daję mocną szóstkę, bo chociaż wciągnęło, czasami kazało kombinować, to nie trzymało w czytelniczym napięciu do samego finału.
Ale to może moja, rozkojarzona, wina :)

Nnnno dobrze, przeczytane. Machnę ją jeszcze - pewnie za niecały rok - drugi raz, bo mam wrażenie, że nie wszystko odebrałam tak, jak Autor to sobie obmyślił. Na razie daję mocną szóstkę, bo chociaż wciągnęło, czasami kazało kombinować, to nie trzymało w czytelniczym napięciu do samego finału.
Ale to może moja, rozkojarzona, wina :)

Czytałem w oryginale i muszę powiedzieć, że język którym posługuje się VanderMeer jest naprawdę piękny. Cała koncepcja: jak ze skrzyżowania "Stalkera" (czy może "Pikniku na skraju drogi", ale chyba jednak większą inspiracją mógł być film Tarkowskiego) i "Solaris" urzeka prostotą i minimalizmem. Klocki, z których autor konstruuje "Area X" i przemierzającą ją ekspedycję przypominają wyszlifowane kamienie szlachetne precyzyjnie złączone w urzekającą kompozycję. Mrok i prawdziwy egzystencjalny horror przesącza się w czytelnika słowo po słowie, zdanie po zdaniu i strona po stronie.
Zupełnie inne doświadczenie niż filmowa adaptacja - chociaż ekranizacji Garlanda jestem wdzięczny, że skierowała mnie do książki.

Czytałem w oryginale i muszę powiedzieć, że język którym posługuje się VanderMeer jest naprawdę piękny. Cała koncepcja: jak ze skrzyżowania "Stalkera" (czy może "Pikniku na skraju drogi", ale chyba jednak większą inspiracją mógł być film Tarkowskiego) i "Solaris" urzeka prostotą i minimalizmem. Klocki, z których autor konstruuje "Area X" i przemierzającą ją ekspedycję...

Czytane drugi raz - i zupełnie inaczej odbierane. Może wynika to z lektur powieści Lema i Wattsa, które także opisują niemożność zrozumienia "drugiego" – intelektu/organizmu/istoty - ludzkiej, a tym bardziej nie-ludzkiej.
Ten proces dochodzenia do świadomości niemożności zrozumienia, opierania wiedzy właściwie na domysłach, ciągłej niepewności, ale także niechętnej (?) akceptacji jest fantastycznie tu przedstawiony.
Moim zdaniem, choć to pierwsza część trylogii, można czytać ją jako samodzielną powieść.

Czytane drugi raz - i zupełnie inaczej odbierane. Może wynika to z lektur powieści Lema i Wattsa, które także opisują niemożność zrozumienia "drugiego" – intelektu/organizmu/istoty - ludzkiej, a tym bardziej nie-ludzkiej.
Ten proces dochodzenia do świadomości niemożności zrozumienia, opierania wiedzy właściwie na domysłach, ciągłej niepewności, ale także niechętnej (?)...

Specyficzna książka ale takie też muszą być. Zobaczę co pokaże druga część a tymczasem daje 7 pkt bo dosyć oryginalna i trzyma w napięciu co uwielbiam.

Specyficzna książka ale takie też muszą być. Zobaczę co pokaże druga część a tymczasem daje 7 pkt bo dosyć oryginalna i trzyma w napięciu co uwielbiam.

Trochę jak kobieta, która strzeliła focha.
Intrygująca, ale gdy próbujesz dopytać, odpowiedź brzmi: "Domyśl się."

;)

Trochę jak kobieta, która strzeliła focha.
Intrygująca, ale gdy próbujesz dopytać, odpowiedź brzmi: "Domyśl się."

;)

Lemowi by się spodobało. Kontynuacja mocno wyczekiwana.

Lemowi by się spodobało. Kontynuacja mocno wyczekiwana.

Przeczytałam i... nie wiem, co przeczytałam. Cóż, coś tam o sobowtórach, coś tam o hipnozie i mieszaniu w umyśle, coś jakieś światło...

To chyba pierwsza książka, gdzie odpowiedź na jedno pytanie prowadzi do postawienia pięciu następnych pytań, na które nie dostanę odpowiedzi, bo się książka skończyła, albo - jak to powiedziała jedna z bohaterek - tego się nie da wyjaśnić słowami. Jak się nie da, jak się da, tylko trzeba chcieć! Podejrzewam, że w kontynuacji coś więcej się dowiem, ale, jeśli tom 2 jest tak samo pisany, jak pierwszy, to będę mieć kolejny pizdylion pytań.

Plus taki, że się szybko czyta, filozoficzne dyrdymały spłycono, charaktery bohaterek poznajemy po łebkach (więc nie będzie mi ich żal). Minus tak, że cuda i dziwy są, mnożą się na potęgę, a jednak mnie — fankę dziwactw! Fantastyki! I bebechów na wierzchu! - wcale a wcale nie pociąga. Nęci mnie, żeby się dowiedzieć czegoś więcej. Obejrzę sobie film (się okazało, że jest), to może coś się dowiem? I wtedy łatwiej mi będzie pojąć, co to za światło i żywe napisy? Może.

Przeczytałam i... nie wiem, co przeczytałam. Cóż, coś tam o sobowtórach, coś tam o hipnozie i mieszaniu w umyśle, coś jakieś światło...

To chyba pierwsza książka, gdzie odpowiedź na jedno pytanie prowadzi do postawienia pięciu następnych pytań, na które nie dostanę odpowiedzi, bo się książka skończyła, albo - jak to powiedziała jedna z bohaterek - tego się nie da wyjaśnić...

Książka inna niż wszystkie jakie dotychczas przeczytałem ze względu na to, że fantastyka to zdecydowanie nie mój konik, ale ta miała coś w sobie co po opisie i kilku recenzjach książki mnie do niej bardzo przekonało. Długo nie musiałem czekać, żeby jednak pojawiła się na mojej półce. Książka porwała mnie w wir wydarzeń i zagadek, które z każdą kolejną stroną chciałem chłonąć całym sobą. Jednak nie jest to do końca pozycja, po której przeczytaniu powiedziałem wielkie "wow". Mimo to książka bardzo mnie pochłonęła, po prostu była bardzo ciekawa.

Książka inna niż wszystkie jakie dotychczas przeczytałem ze względu na to, że fantastyka to zdecydowanie nie mój konik, ale ta miała coś w sobie co po opisie i kilku recenzjach książki mnie do niej bardzo przekonało. Długo nie musiałem czekać, żeby jednak pojawiła się na mojej półce. Książka porwała mnie w wir wydarzeń i zagadek, które z każdą kolejną stroną chciałem...

Kolejne spotkanie z książką Jeffa VanDerMeera, jakże inną od Miasta Szaleńców i Świętych. Bo pierwszy tom trylogii Southern Reach to klasyczna powieść science fiction zawdzięczająca wiele największym mistrzom gatunku takim jak Lem, Dick czy Strugaccy, a jednak nad wyraz oryginalna i nowoczesna. Znów jest niesamowicie, tajemniczo, mrocznie. Czym jest tajemnicza Strefa X – ostateczną odpowiedź na to pytanie znajdziemy być może w następnych tomach. Ten pierwszy wciągnął mnie w wir niezwykłości podsuwającej czytelnikowi najważniejsze dylematy dotyczące naszego istnienia, tożsamości i sensu. Gdy wszystko ulega odkształceniom, cóż nam pozostaje? Na pewno czytać i nie być obojętnym.

Kolejne spotkanie z książką Jeffa VanDerMeera, jakże inną od Miasta Szaleńców i Świętych. Bo pierwszy tom trylogii Southern Reach to klasyczna powieść science fiction zawdzięczająca wiele największym mistrzom gatunku takim jak Lem, Dick czy Strugaccy, a jednak nad wyraz oryginalna i nowoczesna. Znów jest niesamowicie, tajemniczo, mrocznie. Czym jest tajemnicza Strefa X –...

Konia z rzędem temu, kto mi wyjaśni, co właśnie przeczytałem. "Southern Reach" męczy niemiłosiernie, bo jest powieścią obszerną (żadna to trylogia, casus "Władcy pierścieni" się kłania, a jeżeli autor twierdzi, że jest to trylogia, to oznacza, że nie zna znaczenia podstawowych terminów literackich), opierającą swój konstrukt fabularny na przeżyciach wewnętrznych kilkorga bohaterów, akcji w zasadzie nie ma, czytelnik przez cały czas nie dowiaduje się prawie nic o samej Strefie X, poza milionem domysłów i domniemań samych bohaterów. Do tego sami bohaterowie, pomimo tego że śledzimy ich losy z ich punktu widzenia, nie dają się do siebie zbliżyć, spędzamy z nimi sporo czasu, ale niewiele się dowiadujemy o nich samych, zwłaszcza o ich motywacjach. Prawie tysiąc stron mocno umownego świata przedstawionego, umownej fabuły i umownych bohaterów sprawia, że nie mam pojęcia co przeczytałem. W mojej ocenie Vandermeer wymyślił sobie pewną formę, sztafaż, i do końca postanowił ten sztafaż zrealizować, stworzył misterny świat tajemnicy i tej tajemnicy nie raczył prawie w ogóle odsłonić. A wielka szkoda, bo odgrywanie sekretów świata przedstawionego byłoby największą atrakcją lektury, co Vandermeerowi wybornie wyszło w trylogii Ambergris, gdzie czytelnik w didaskaliach, pobocznych wątkach poszczególnych powieści i opowiadań śledzi rzeczywistą główną linię fabularną związaną z tajemnicą Szarych Kapeluszy. W Southern Reach tego nie ma, jest tylko męcząca psychikę czytelnika 1000-stronicowa wędrówka błędnymi ścieżkami umysłów głównych bohaterów, bez początku i bez końca.
I niech nikt nie mówi, że to nie było zamierzone przez autora. New Weird, którego Vandermeer jest czołowym przedstawicielem, powinno być środkiem do celu, a nie samym celem, kluczowa zawsze powinna być historia, wędrówka bohatera z jednego punktu do drugiego, jeżeli tego nie ma, kreacja świata przedstawionego powinna być scenografią, ewentualnie wpływać na historię, a nie tę historię zastępować. Takie pisanie to tylko sztuka dla sztuki, nie niesie ze sobą treści, przekazu, skupiamy się wyłącznie na formie, być może jestem literackim purystą, może mam ograniczone zdolności percepcyjne, niemniej poświęcając lekturze ileś tam swojego cennego czasu chciałbym, żeby mi ta lektura coś dała, coś wniosła do mojego życia, choćby przyjemność z jej przeczytania. Vandermeer tworzy niby fantasmagoryczną, niby rzeczywistą opowieść, nie tworząc tak naprawdę niczego dla mnie, nawet odrobiny przyjemności.
Ps Analogiczne wrażenia miałem po lekturze "Stacji centralnej" Laviego Tidhara.
Ps 2 Jak rzekłem na wstępie, w mojej ocenie "Unicestwienie", "Ujarzmienie" i "Ukojenie" tworzą jedną powieść, którą można roboczo nazwać "Southern Reach". Trylogia to cykl dzieł składający się z trzech utworów, z których każdy stanowi zamkniętą i integralną całość. Dzieła w trylogii łączą zwykle takie cechy, jak tematyka, czy grupa postaci. Tutaj trzy powieści nie tworzą zamkniętej i integralnej całości, jako że są ściśle ze sobą powiązane fabularnie i nie sposób przeczytać jednej z nich, nie znając treści pozostałych.

Konia z rzędem temu, kto mi wyjaśni, co właśnie przeczytałem. "Southern Reach" męczy niemiłosiernie, bo jest powieścią obszerną (żadna to trylogia, casus "Władcy pierścieni" się kłania, a jeżeli autor twierdzi, że jest to trylogia, to oznacza, że nie zna znaczenia podstawowych terminów literackich), opierającą swój konstrukt fabularny na przeżyciach wewnętrznych kilkorga...