Unicestwienie

Tajemnice i niedopowiedzenia są często dużym atutem opowieści grozy. Jednakże czy zupełny brak wyjaśnień nie sprawia, że czytelnik może czuć się oszukany? Można to sprawdzić czytając powieść Jeffa Vandermeera.

Zespół badawczy złożony z samych kobiet zostaje wysłany do zbadania Strefy X. Miejsce to jest odizolowane od reszty świata już od trzydziestu lat. Okazuje się, że nie tylko sama Strefa skrywa wiele tajemnic...

Powieść ta jest jedną wielką zagadką. Bohaterki natykają się na wiele niewyjaśnionych zjawisk, a także śladów dawnych zdarzeń. Pojawiają się pewne teorie na temat tych zdarzeń, ale nie ma tu żadnych odpowiedzi. Na dodatek również same okoliczności wyruszenia na wyprawę są bardzo niejasne. Postacie mają luki w pamięci i nie są pewne czy ich wspomnienia są prawdziwe. Wprowadzenie do tego wszystkiego wątku hipnozy jeszcze bardziej wszystko komplikuje. Świetnie buduje to poczucie paranoi i grozy.

Cała opowieść przedstawiana jest z punktu widzenia biolożki. Ukazana tu jest jej przeszłość, dzięki czemu można zrozumieć osobistą motywacją do udziału w wyprawie. Jednakże pomimo tego, że zarówno w jej przypadku, jak i innych postaci bardzo wyraźnie nakreślono cechy charakteru, to nie są wymienione z imienia. Ma to być może podkreślić, że dla organizacji, która je wysłała są tylko rolami w zespole, jakich już wiele zaginęło Strefie X i które można w każdej chwili zastąpić. Może to też sugerować, że bohaterki nie są wcale tym, za kogo się uważają.

Książka po mistrzowsku buduje nastrój grozy i tajemnicy. Jednakże jeśli ktoś w finale oczekuje odpowiedzi na chociaż część pytań, to może się lekko rozczarować. Jest to dopiero pierwszy tom trylogii, ale obawiam się, że również te pozostałe będą kładły większy nacisk na klimat niż na wyjaśnienie sekretów Strefy X.

Tajemnice i niedopowiedzenia są często dużym atutem opowieści grozy. Jednakże czy zupełny brak wyjaśnień nie sprawia, że czytelnik może czuć się oszukany? Można to sprawdzić czytając powieść Jeffa Vandermeera.

Zespół badawczy złożony z samych kobiet zostaje wysłany do zbadania Strefy X. Miejsce to jest odizolowane od reszty świata już od trzydziestu lat. Okazuje się, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie podobała mi się.
Nie tyle dlatego, że Unicestwienie jest powieścią złą, co dlatego, że skonstruowana jest z elementów, za którymi nie przepadam, w sposób, którego nie znoszę. Tyle dobrego, że została wspaniale wydana!
Lektura zapowiadała się wspaniale: oto w moje spocone łapki trafił dziennik z wyprawy do tajemniczej, pełnej dziwów i strachów Strefy X. Sam pomysł na miejsce akcji i fabułę nie jest oryginalny, wszystko to już było wałkowane, i to lepiej, przez Strugackich, Lema, Silverberga czy Dicka, ale wciąż dałoby się z niego wycisnąć sporo świeżego literackiego nektaru.
Liczyłem na pasjonującą naukową zagadkę, przy której mógłbym pogłówkować, prężąc szare komórki wraz z bohaterkami powieści, w miarę jak ekploracja fantastycznego otoczenia dostarczałaby nowych fragmentów układanki. Nic podobnego nie dostałem. VanderMeer mnoży dziwy i cuda na kiju, ale nie daje czytelnikowi ani przewidzieć biegu wydarzeń, ani nie dostarcza żadnych roztrzygających wyjaśnień. Strefa X mogłaby się równie dobrze nazywać Strefą Deus X Machina, bo wszystko w niej wydarzyć się może i autor jest pod tym względem kryty, zawsze mogąc się powołać na to, że niespodzianki i nieprawdopodobieństwa są integralnym elementem świata przedstawionego. Taaa, jasne.
No dobrze, to może pasjonujący, rozpisany na kilka ról dramat psychologiczny, przedstawiający zmagania grupy eksploracyjnej z nietypową sytuacją ekstremalną? Też nie bardzo. Po pierwsze jedyną jako tako naszkicowaną postacią jest protagonistka, a zarazem narratorka: biolożka, po drugie wszystkie uczestniczki ekspedycji zostały poddane hipnozie, z której VaderMeer zrobił bardzo skuteczną dziedzinę magii. Bohaterka robi coś bez sensu (a robi już na samym początku, dowodząc że chodziła do hollywoodzkiej szkoły eksploatatorów), cóż, efekt działania HIPNOZY. Albo STREFY X. Albo i jednego i drugiego. Że narracja bardzo jednostronna, a pozostałe uczestniczki przedsięwzięcia to statyski? No jasne, tak być musi, przecież to dziennik osoby ceniącej samotność i mającej problem z relacjami.
To może chociaż trzymający w napięciu koktajl horroru i przygód? Gdzie tam. Opisy przyrody, łażenia z miejsca na miejsce, pobierania próbek i myślenia o rzeczach i ludziach. I nie ma jak się do tego przyczepić, bo przecież protagonistka jest biolożką, a biolożki tak robią. Czasem jakiś stwór, opisany tak, że przestraszyć mogłoby się go co najwyżej dziecko. Czasem sugestia „przerażającego” wydarzenia z przeszłości, którego „przerażającość” polega głównie na tym, że jest elementem opisu.
To co VanderMeer zaoferował zamiast tych wszystkich cudów, na które liczyłem, to kameralną, wyzutą z poczucia humoru opowieść o samotności i przemianie. Pod powierzchnią niekończących się opisów drzewek, ptaszków i tajemniczych obiektów kryje się kilka zgrabnych metafor dotyczących międzyludzkich relacji i zatracania się w codzienności, ale nie tego w Unicestwieniu szukałem.

Nie podobała mi się.
Nie tyle dlatego, że Unicestwienie jest powieścią złą, co dlatego, że skonstruowana jest z elementów, za którymi nie przepadam, w sposób, którego nie znoszę. Tyle dobrego, że została wspaniale wydana!
Lektura zapowiadała się wspaniale: oto w moje spocone łapki trafił dziennik z wyprawy do tajemniczej, pełnej dziwów i strachów Strefy X. Sam pomysł na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezwykła książka o niepowtarzalnym klimacie, którego niestety nie udało się dobrze przenieść na ekrany. Pierwsza przygoda z prozą VanderMeera i na pewno nie ostatnia!

Niezwykła książka o niepowtarzalnym klimacie, którego niestety nie udało się dobrze przenieść na ekrany. Pierwsza przygoda z prozą VanderMeera i na pewno nie ostatnia!

Pokaż mimo to

Skojarzenie z Piknikiem na Skraju Drogi jest oczywiste od samego początku. Ale to nie przeszkadza. Wyobraziłam sobie taki "piknik" napisany prawie wiek później, z punktu widzenia kobiety. A więc mamy tajemniczą, zamkniętą strefę eksplorowaną przez kobiecą wrażliwość, z jej emocjonalnością, postrzeganą poprzez jej doświadczenia głównie w formie monologu wewnętrznego.
Nie jest to energetyczna, pełna zwrotów akcji fantastyka, raczej powoli snująca się, mgliście zarysowana opowieść o kontakcie z czymś obcym.
Czytało się przyjemnie, widać spójny i przemyślany pomysł autorki, nie sztampowe ujęcie tematu.
Zajrzę do następnej części.

Skojarzenie z Piknikiem na Skraju Drogi jest oczywiste od samego początku. Ale to nie przeszkadza. Wyobraziłam sobie taki "piknik" napisany prawie wiek później, z punktu widzenia kobiety. A więc mamy tajemniczą, zamkniętą strefę eksplorowaną przez kobiecą wrażliwość, z jej emocjonalnością, postrzeganą poprzez jej doświadczenia głównie w formie monologu wewnętrznego.
Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabuła na początku mnie wciągnęła, świat w jakim się znalazłem był egzotyczny i intrygujący, jednak równie szybko styl pisania stał się dla mnie ciężkostrawny, odnosiłem wrażenie że ktoś specjalnie wodzi mnie za nos, po to żebym myślał że w tej wielkiej zagadce kryje się jakieś rozwiązanie, podczas gdy na prawdę go nie ma.

W pierwszym rozdziale było dobre tempo akcji, jednak już w drugim spowolniło, i tak pozostało do końca.
Zabrakło mi zagłębienia się w relacje pomiędzy bohaterkami, chciałem lepiej poznać dlaczego są takie jakie są.
Zabrakło mi również bardziej szczegółowego wyjaśnienia zagadek, z kolei te wyjaśnienia jakie dostałem, były kolejną jeszcze większą zagadką, tak jakby ktoś tłumaczył niewytłumaczalne rzeczy, mówiąc "Niewytłumaczalne, to coś co jest nie wytłumaczalne, dlatego że jest nie do wytłumaczenia, więc nie można tego wytłumaczyć".

Ciągle towarzyszyło mi poczucie jakbym smakował nie obrany owoc, był to co prawda egzotyczny owoc, ale jednak nie potrafiłem poznać jego prawdziwego smaku.
Być może nie mam wystarczająco otwartego umysłu, ale koniec końców, książkę skończyłem czytać z postanowieniem, że nie sięgnę po następny tom.

Fabuła na początku mnie wciągnęła, świat w jakim się znalazłem był egzotyczny i intrygujący, jednak równie szybko styl pisania stał się dla mnie ciężkostrawny, odnosiłem wrażenie że ktoś specjalnie wodzi mnie za nos, po to żebym myślał że w tej wielkiej zagadce kryje się jakieś rozwiązanie, podczas gdy na prawdę go nie ma.

W pierwszym rozdziale było dobre tempo akcji,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moim zdaniem to najlepsza część cyklu. Tajemnicza, niepokojąca, fascynująca. Szkoda, że adaptacja filmowa spłyciła całą historię.

Moim zdaniem to najlepsza część cyklu. Tajemnicza, niepokojąca, fascynująca. Szkoda, że adaptacja filmowa spłyciła całą historię.

Pokaż mimo to

Lubię fantastykę, choć rzadko sięgam po science-fiction (weird fiction). Jednak właśnie ta książka była mi polecana ze względu na specyficzny klimat pełen tajemniczości i grozy przy stosunkowo nieskomplikowanej treści związanej z naukami ścisłymi. Poza tym zainteresował mnie film pt. Anihilacja, którego jednak nie zamierzam obejrzeć przed zapoznaniem się z całym cyklem książek.
"Unicestwienie" napisane jest w formie dziennika głównej bohaterki - biolożki o nieznanym imieniu - biorącej udział w dwunastej eksploracji tajemniczej Strefy X, stanowiącej wynik być może katastrofy ekologicznej. Być może, ponieważ nic nie jest tu oczywiste. Powody udziału bohaterki w kilkuosobowej wyprawie wydawać mogłyby się prozaiczne (próba zrozumienia co stało się z mężem bohaterki, uczestnikiem jedenastej ekspedycji), jednak zagłębiając się dalej w treść nawet ten fakt łatwo jest poddać w wątpliwość.
Nie ma tutaj pędzącej na łeb na szyję akcji, toczy się ona powoli, w nieoczywisty sposób. Uczestniczki wyprawy w nieznany/niezapamiętany im sposób przedostają się do strefy. Wędrują wspólnie, wyposażone jedynie w zapasy żywności i podstawowe sprzęty. Tworzą indywidualne notatki z wędrówki, badają teren przez pryzmat własnych specjalizacji. Docierają do obozu poprzednich uczestników, odkrywają pewne tajemnicze miejsce, nieoznaczone na żadnej dostępnej mapie i wtedy... wszystko się zmienia.
Duża doza tajemniczości, niepewności, lęku przed nieznanym i przed sztuczkami własnego umysłu. Niespotykane opisy przyrody. Ciężki psychologiczny klimat. Główna bohaterka biolożka nie ufa swoim zmysłom. Dlaczego więc czytelnik ma ufać jej opisom? Gdzie tak naprawdę się znajduje? Dokąd prowadzi tajemnicze miejsce? Kim są jej towarzyszki? Cała historia jest przedstawiona z perspektywy subiektywnych odczuć biolożki, której musimy zaufać.
Zakończenie może niekoniecznie zadowolić każdego, ale dla mnie pozostawienie takiej otwartej furtki dla czytelnika zadowala. Przyznam, że momentami miałam ciarki 😉.
Mam tylko nadzieję, że kolejna część będzie równie dobra i specyficzna jak ta.

Lubię fantastykę, choć rzadko sięgam po science-fiction (weird fiction). Jednak właśnie ta książka była mi polecana ze względu na specyficzny klimat pełen tajemniczości i grozy przy stosunkowo nieskomplikowanej treści związanej z naukami ścisłymi. Poza tym zainteresował mnie film pt. Anihilacja, którego jednak nie zamierzam obejrzeć przed zapoznaniem się z całym cyklem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miałam z tą książką spory problem, bo zabrałam się za nią po obejrzeniu filmu i chyba spodziewałam się czegoś innego. Gdybym mogła, dałabym jej 6,5/10, bo uważam, że jest sporo plusów i sporo minusów, ale coś w tej pozycji mnie mocno fascynuje. To na pewno jest dobra lektura i coś, co każdy fan science fiction powinien przeczytać. Jednakże gdy zanurzymy się w kartki tej historii, możemy się sporo zdziwić, co takiego tam znajdziemy.
Wydźwięk jest mocno tajemniczy. Klimat powiedziałabym ciężki, psychologiczny. Działa raczej na zasadzie niewiadomej i reakcji bohatera. Podobnie jak film. Nie czytałam jeszcze równie przejmującej historii, która by sprawiła, że po skończeniu lektury, czułabym się wyzuta z wszelkich emocji. Z drugiej strony czuję się zmanipulowana, bo nie zostało mi wyjaśnione nic.
Jak ktoś wyżej napisał, albo kochasz, albo nienawidzisz - a ja chyba nadal nie mogę zdecydować, w której grupie jestem.

Miałam z tą książką spory problem, bo zabrałam się za nią po obejrzeniu filmu i chyba spodziewałam się czegoś innego. Gdybym mogła, dałabym jej 6,5/10, bo uważam, że jest sporo plusów i sporo minusów, ale coś w tej pozycji mnie mocno fascynuje. To na pewno jest dobra lektura i coś, co każdy fan science fiction powinien przeczytać. Jednakże gdy zanurzymy się w kartki tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Unicestwienie, to książka o której jedni czytelnicy powiedzą dzieło wspaniałe a drudzy stwierdzą, że podobnego gniota nie da się czytać. Książka jest specyficzna, nieco przypomina niektóre książki Lema. Mnie, takie książki się nie podobają. Tak zwyczajnie. Nie lubię. Dla mnie Unicestwienie, to przerost formy nad treścią. Gdyby sfilmować ją tak dosłownie, to zapewne film byłby najlepszym środkiem na zaśnięcie. Nie oceniam gwiazdkowo. Może nie rozumiem geniuszu pisarza...?!

Unicestwienie, to książka o której jedni czytelnicy powiedzą dzieło wspaniałe a drudzy stwierdzą, że podobnego gniota nie da się czytać. Książka jest specyficzna, nieco przypomina niektóre książki Lema. Mnie, takie książki się nie podobają. Tak zwyczajnie. Nie lubię. Dla mnie Unicestwienie, to przerost formy nad treścią. Gdyby sfilmować ją tak dosłownie, to zapewne film...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka typu kochaj lub nienawidź.

Anihilacja to opowieść o tajemnicy, o nieznanym i o szaleństwie. Odkrywając historię dostajemy niewiele wskazówek, by zrozumieć świat przedstawiony. Ponadto nasz protagonista jest nierzetelnym narratorem, co jeszcze utrudnia połapanie się w narracji. Sama historia bardziej dotyczy budowania nastroju i poznawania charakteru członków wyprawy, niż zrozumienia obcej rzeczywistości.

Dla kogoś kto lubi, by lektura była męcząca i wymagająca świetne. Dla szukających kawy na ławę tragedia. Mi przypadło go gustu.

Książka typu kochaj lub nienawidź.

Anihilacja to opowieść o tajemnicy, o nieznanym i o szaleństwie. Odkrywając historię dostajemy niewiele wskazówek, by zrozumieć świat przedstawiony. Ponadto nasz protagonista jest nierzetelnym narratorem, co jeszcze utrudnia połapanie się w narracji. Sama historia bardziej dotyczy budowania nastroju i poznawania charakteru członków...

więcej

mniej

Pokaż mimo to