Unicestwienie

Bardzo dobre klasyczne science fiction, bez nadmiernej kreacji światów pojazdów i innych gadżetów.
Książka raczej skupia się na oddziaływaniu pewnego zjawiska na ludzka psychikę i sposób postrzegania otoczenia oraz relacji międzyludzkich.

Bardzo dobre klasyczne science fiction, bez nadmiernej kreacji światów pojazdów i innych gadżetów.
Książka raczej skupia się na oddziaływaniu pewnego zjawiska na ludzka psychikę i sposób postrzegania otoczenia oraz relacji międzyludzkich.

Pokaż mimo to

Tak, widziałem film.
Wcześniej czytałem opinie o samym Vandermeerze. Ponoć książki pisze dziwne i "odlotowe". No i "Unicestwienie" mnie nie zawiodło. Wspomogłem się jeszcze muzyką z filmu i... było ostro. Książka napisana jest w konwencji relacji czy wspomnień więc niektórzy mogą boleśnie odebrać niewielką ilość dialogów. Mi jednak to nie przeszkadzało. Opisywane wydarzenia, sceny, zjawiska momentami "obezwładniają" i tylko płyniemy z prądem... nie tracąc uwagi. Autor nie wyjaśnia wiele, wiemy tylko tyle co sami zobaczymy oczami pani biolog. Ale i ona sama nie wiele z tego rozumie. Podejrzewa, przeczuwa, doświadcza, rozpada się. Łał, niezła jazda. Książka wciąga mocno. Aż chce się znaleźć odpowiedzi. "Ale o co chodzi". To trzeba przeczytać samemu, przeżyć "Unicestwienie". Szata graficzna wspomaga jeszcze "dziwność" więc jest to strzał w dziesiątkę.

Czytać! Unicestwiać! "Konsolidacja władzy"! Zalecam z muzyka z filmu ;)

Jedyne co mi przeszkadzało to feministyczne tłumaczenie. "Geodetka" (może być), "psycholożka", "biolożka" (żżżżke co?)... ale odpadłem na "architektka" (ktka..ktka.ktka... bosz). Przepraszam za mój prywatny wtręt ale "taki mamy klimat". Zło.

Tak, widziałem film.
Wcześniej czytałem opinie o samym Vandermeerze. Ponoć książki pisze dziwne i "odlotowe". No i "Unicestwienie" mnie nie zawiodło. Wspomogłem się jeszcze muzyką z filmu i... było ostro. Książka napisana jest w konwencji relacji czy wspomnień więc niektórzy mogą boleśnie odebrać niewielką ilość dialogów. Mi jednak to nie przeszkadzało. Opisywane...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To już dwunasta wyprawa, której zadaniem jest zbadanie tajemniczej Strefy X. Cztery kobiety wyruszają do odizolowanego od reszty świata rejonu, próbując zdobyć jakiekolwiek informacje pozwalające zbliżyć się do odpowiedzi na pytanie czym to miejsce w ogóle jest i w jaki sposób powstało.

Poznałam Jeffa VanderMeera już dawno, przypadkiem sięgając po „Podziemia Veniss”. Gdy w zeszłym roku ukazała się „Anihilacja”, film na podstawie książki tego autora, doskonale wiedziałam, że prędzej czy później sprawdzę kolejną jego powieść. „Podziemia…” miały coś w sobie, a sam obraz po prostu mnie zaintrygował. I tak pewnego wieczoru po prostu kupiłam całą trylogię „Southern Reach”, a ostatnio w końcu zapoznałam się z pierwszym tomem, czyli „Unicestwieniem”.
I choć to książka o dość wysokim progu wejścia to jednocześnie jest powieścią, którą bardzo dobrze się czyta. VanderMeer używa prostych zdań, krótkich zdań. „Unicestwienie” jest książką niedługą, bardzo treściwą i pozbawioną zbędnych elementów, dzięki czemu utrzymuje bardzo dobre tempo, a choć należy do nurtu new weird to naprawdę nie jest trudna w pojęciu, a przynajmniej nie pod kątem językowym.
Po pod innym kątem… może być trochę trudniej. Albo raczej: dziwniej. Przede wszystkim „Unicestwienie” nie jest powieścią dla tych, którzy szukają tylko relacji między postaciami, barwnych dialogów i wspólnych przygód, bo choć pozornie dostajemy grupę bohaterek, to nie one są w tej historii najbardziej istotne. W przeciwieństwie do ekranizacji, w której położono pewien nacisk na postacie, w powieści VanderMeera o bohaterkach dostajemy tylko tyle informacji, ile jest nam absolutnie potrzebne. Autor skupia się raczej na głównej bohaterce, jej przemyśleniach, postrzeganiu otaczającego ją świata.
„Unicestwienie” to więc przede wszystkim opisy, skupione na wnętrzu Biolożki (bo tak też postać jest cały czas nazywana, nie poznajemy jej imienia). Oczywiście mamy tu pewne elementy akcji, jednak te raczej dłużą jako przerywniki, które popychają fabułę do przodu. To pozornie może brzmieć odstraszająco, ale w przypadku powieści VanderMeera naprawdę działa. Jak wspominałam, to powieść o naprawdę dobrym tempie, którą świetnie się czyta, o ile czytelnik da się porwać przez świat przedstawiony.
Właściwie trudno tu określić dokładny gatunek powieści. Owszem, na pewno mamy tu do czynienia z fantastyką, która znajduje się gdzieś na pograniczu science-fiction z weird fiction. Bo choć mamy tu naukowe podejście do przedstawionej sytuacji to mimo wszystko, ta książka ma w sobie sporo dziwności. Z drugiej jednak strony VanderMeer bardzo dobrze buduje napięcie, chwilami wręcz serwując nam horror, w którym to przyroda otaczająca nasze bohaterki jest czającym się wokół „złem”.
Pisząc o tej powieści po prostu muszę wspomnieć o wydaniu. Nie dość, że okładki serii są całkiem przyciągające to wewnątrz „Unicestwienia” mamy kilka naprawdę ciekawych, kolorowych, graficznych ilustracji. Nie jest ich wiele, ale wystarczają, by książkę przyjemniej trzymało się w dłoni.
„Unicestwienie” było dla mnie kolejnym dobrym spotkaniem z porządnie napisaną fantastyką. Taką, która jest dziwna, czasem niezrozumiała, ale jednocześnie stworzona przez zręcznego człowieka, z dobrym warsztatem i olbrzymią wyobraźnią, który zdecydowanie ma coś do powiedzenia. To książka, która nie potrzebuje nadmiaru słów. Moim zdaniem, broni się sama, o ile tylko czytelnik da jej szansę, nie bojąc się odrobiny dziwności i nieco mniej przygodowego podejścia do fantastyki.

To już dwunasta wyprawa, której zadaniem jest zbadanie tajemniczej Strefy X. Cztery kobiety wyruszają do odizolowanego od reszty świata rejonu, próbując zdobyć jakiekolwiek informacje pozwalające zbliżyć się do odpowiedzi na pytanie czym to miejsce w ogóle jest i w jaki sposób powstało.

Poznałam Jeffa VanderMeera już dawno, przypadkiem sięgając po „Podziemia Veniss”. Gdy w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co może powstać z mieszanki klimatu Lovecrafta i STALKER'a (Piknik na Skraju Drogi)? "Chujna!" - mówicie. Patrzę na ocenę na goodreads - "3,61" - mówię - "nie może wyjść dobrze". A tu psikus.
Książkę wzięłam w ręce w ramach przerwy od ciężkich i pesymistycznych powieści, które męczyłam wcześniej i może trochę ze względu na atrakcyjną oprawę graficzną.
Nie zorientowałam się nawet kiedy na zegarku pojawiła się godzina 4 rano, a ja byłam już w 3/4 całości. Tak samo jak bohaterki, zagłębiasz się w gąszcz nieznanego i brniesz, że tracisz poczucie czasu - ciekawość pcha cię do przodu, a ty nie masz się jak bronić. Napięcie i klimat grozy rozwija się po mistrzowsku, jakby sam Lovecraft wstał z grobu i napisał kolejną powieść. Jedyną wadą jest fakt, że wszystko kończy się zbyt szybko, a pytań bez odpowiedzi jest coraz więcej. Całe szczęście na ratunek przychodzą 2 kolejne tomy, na które już zacieram ręce.

Co może powstać z mieszanki klimatu Lovecrafta i STALKER'a (Piknik na Skraju Drogi)? "Chujna!" - mówicie. Patrzę na ocenę na goodreads - "3,61" - mówię - "nie może wyjść dobrze". A tu psikus.
Książkę wzięłam w ręce w ramach przerwy od ciężkich i pesymistycznych powieści, które męczyłam wcześniej i może trochę ze względu na atrakcyjną oprawę graficzną.
Nie zorientowałam się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wciągająca.

Wciągająca.

Pokaż mimo to

Jako osobna historia - jedna z lepszych książek science fiction ostatnich lat.
Jako fragment serii - rozbudzenie ogromnych oczekiwań, które zostały brutalnie zadeptane kolejnymi tomami.

Jako osobna historia - jedna z lepszych książek science fiction ostatnich lat.
Jako fragment serii - rozbudzenie ogromnych oczekiwań, które zostały brutalnie zadeptane kolejnymi tomami.

Pokaż mimo to

Do przeczytania książki popchnął mnie film. Jestem zadowolony, bo mimo że film uważam za naprawdę dobre kino SF, książka miała swój niepowtarzalny styl, oraz zwroty akcji które również przypadły mi do gustu. Najbardziej podobały mi się sterty dzienników, spotkanie "Pełzacza" oraz postać latarnika. Jutro biorę się za drugi tom :)

Do przeczytania książki popchnął mnie film. Jestem zadowolony, bo mimo że film uważam za naprawdę dobre kino SF, książka miała swój niepowtarzalny styl, oraz zwroty akcji które również przypadły mi do gustu. Najbardziej podobały mi się sterty dzienników, spotkanie "Pełzacza" oraz postać latarnika. Jutro biorę się za drugi tom :)

Pokaż mimo to

Przyciąga stylistyką, fajnym zamysłem na formę, pokręconą fabułą i dziwnymi wymysłami. Może nie "w stylu Strugackich", jak z blurba, ale na pewno coś świeżego, godnego uwagi. Dam szansę temu cyklowi i zabiorę się za kolejny tom.

Przyciąga stylistyką, fajnym zamysłem na formę, pokręconą fabułą i dziwnymi wymysłami. Może nie "w stylu Strugackich", jak z blurba, ale na pewno coś świeżego, godnego uwagi. Dam szansę temu cyklowi i zabiorę się za kolejny tom.

Pokaż mimo to

Raczej strata czasu. Nudno, bezosobowo i niemal bez dialogów. Zdecydowanie książka nie dla mnie. Po następne części nie sięgnę. Dziwne, że ktoś zdecydował się na ekranizację.

Raczej strata czasu. Nudno, bezosobowo i niemal bez dialogów. Zdecydowanie książka nie dla mnie. Po następne części nie sięgnę. Dziwne, że ktoś zdecydował się na ekranizację.

Pokaż mimo to

Trudno mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Wciągnęła mnie i chciałam dowiedzieć się co będzie dalej, jednak... czegoś mi w niej brakowało, jakiejś głębi, jakiegoś "wow", czegoś co sprawiłoby, żeby Unicestwienie wżarło mi się w mózg i pozostało tam na dłużej. Ot, przeczytałam i zapomniałam. Tym niemniej jest w tej powieści tajemnica, trochę grozy, sporo niedopowiedzeń i za to zdecydowanie ocena dobra.

Trudno mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Wciągnęła mnie i chciałam dowiedzieć się co będzie dalej, jednak... czegoś mi w niej brakowało, jakiejś głębi, jakiegoś "wow", czegoś co sprawiłoby, żeby Unicestwienie wżarło mi się w mózg i pozostało tam na dłużej. Ot, przeczytałam i zapomniałam. Tym niemniej jest w tej powieści tajemnica, trochę grozy, sporo niedopowiedzeń i za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to