Kolejne wspaniałe dzieło Pana Myśliwskiego. Nieustannie podziwiam i zanurzam się całą sobą w świecie, który kreuje Pisarz. Wybity język i niespieszna akcja, którą można się delektować, to mój przepis na pyszny wieczór z książką. Polecam wszystkim tym, którzy, biorąc do ręki lekturę, chcą zapomnieć o otaczającym świecie. Ale polecam ją tylko tym, którzy rzeczywiście mają czas na obcowanie ze słowem. W przeciwnym razie trudno docenić wartość prozy Wiesława Myśliwskiego.

Kolejne wspaniałe dzieło Pana Myśliwskiego. Nieustannie podziwiam i zanurzam się całą sobą w świecie, który kreuje Pisarz. Wybity język i niespieszna akcja, którą można się delektować, to mój przepis na pyszny wieczór z książką. Polecam wszystkim tym, którzy, biorąc do ręki lekturę, chcą zapomnieć o otaczającym świecie. Ale polecam ją tylko tym, którzy rzeczywiście mają...

bardzo ok książka, zostanie ze mną na pewno. z minusów momentami dłużyzna i w zasadzie nie zachwyciła

bardzo ok książka, zostanie ze mną na pewno. z minusów momentami dłużyzna i w zasadzie nie zachwyciła

Początkowo mnie wciągnęła, ale później znużyła na tyle, że już jej nie dokończyłam.

Początkowo mnie wciągnęła, ale później znużyła na tyle, że już jej nie dokończyłam.

Ciężko czytało mi się tę książkę, ciężej, niż poprzednie przeczytane przeze mnie powieści Pana Myśliwskiego, którymi byłam zachwycona.
Nie znaczy to absolutnie, że oceniam ją jako gorszą a tyle, że mniej byłam w stanie odnaleźć siebie w tej opowieści i jej bohaterach.
Jak zwykle, nie podążamy prosta droga, tylko kluczymy na ścieżkach pamięci i ścierających się ze sobą historii. Niektóre z nich złapały mnie szczególnie za serce, niektóre nie. A całość jest jak zwykle, zachwycająca.
Inną sprawą jest, że do takich książek się powinno wracać. Dlatego ustawie ja na półce, żeby za x lat znów otworzyć i, jak główny bohater ze swoim notesem, spróbuję się z nią jeszcze zmierzyć i zobaczyć, co tym razem w niej znajdę.

Ciężko czytało mi się tę książkę, ciężej, niż poprzednie przeczytane przeze mnie powieści Pana Myśliwskiego, którymi byłam zachwycona.
Nie znaczy to absolutnie, że oceniam ją jako gorszą a tyle, że mniej byłam w stanie odnaleźć siebie w tej opowieści i jej bohaterach.
Jak zwykle, nie podążamy prosta droga, tylko kluczymy na ścieżkach pamięci i ścierających się ze sobą...

Ta książka to jeden wielki monolog prowadzony przez totalnie bezbarwnego starego człowieka, który próbuje przedstawić czytelnikowi swoje życie z randomowych i wyrwanych z kontekstu wspomnień. Czułam się jakby jakiś staruszek utknął ze mną w starej windzie na 10h i opowiedział mi całą historię swojego życia, a ja w tym samym czasie chciałabym tylko umrzeć lub wyjść z tej pieprzonej windy. Bardzo przepraszam 🤷‍♀️

Ta książka to jeden wielki monolog prowadzony przez totalnie bezbarwnego starego człowieka, który próbuje przedstawić czytelnikowi swoje życie z randomowych i wyrwanych z kontekstu wspomnień. Czułam się jakby jakiś staruszek utknął ze mną w starej windzie na 10h i opowiedział mi całą historię swojego życia, a ja w tym samym czasie chciałabym tylko umrzeć lub wyjść z tej...

Nie wiem jak to autor zrobił, że wszedł do mego serca i myśli zapisując to wszystko na stronach swej książki. Niesamowita zbieżność poetyki wyrażania myśli. Ten notes opasany gumką "skradziony" ode mnie. Mnóstwo osób, miejsc z nimi związanych oraz ludzkich spraw, zajęć, podejmowanych jakby przy okazji poznawania ludzi i siebie szukającego swego miejsca na ziemi. Filozoficzne rozważania o wartościach najwyższych w życiu człowieka zapadają głęboko w serce.

Nie wiem jak to autor zrobił, że wszedł do mego serca i myśli zapisując to wszystko na stronach swej książki. Niesamowita zbieżność poetyki wyrażania myśli. Ten notes opasany gumką "skradziony" ode mnie. Mnóstwo osób, miejsc z nimi związanych oraz ludzkich spraw, zajęć, podejmowanych jakby przy okazji poznawania ludzi i siebie szukającego swego miejsca na ziemi....

Największy żyjący polski prozaik, Mistrz, którego wielkość znamy, ale pełnię tej wielkości odkryją następne pokolenia. Głęboka mądrość, filozoficzna głębia i ciepły, pełen wyrozumiałości stosunek do człowieka. Niektóre ze zdań Myśliwskiego wypisuję i jako aforyzmy, i jako wzorce najpiękniejszej polszczyzny. Podziw, zachwyt aż do granicy niedowierzania, że można aż tak pisać.

Największy żyjący polski prozaik, Mistrz, którego wielkość znamy, ale pełnię tej wielkości odkryją następne pokolenia. Głęboka mądrość, filozoficzna głębia i ciepły, pełen wyrozumiałości stosunek do człowieka. Niektóre ze zdań Myśliwskiego wypisuję i jako aforyzmy, i jako wzorce najpiękniejszej polszczyzny. Podziw, zachwyt aż do granicy niedowierzania, że można aż tak pisać.

Nie zaciekawiła mnie ta książka, czego nie mogę powiedzieć o dotychczas przeczytanych lekturach Myśliwskiego. Następną napisaną po Ostatnim rozdaniu jest Ucho igielne i nie wiem czy sięgać po nią.

Nie zaciekawiła mnie ta książka, czego nie mogę powiedzieć o dotychczas przeczytanych lekturach Myśliwskiego. Następną napisaną po Ostatnim rozdaniu jest Ucho igielne i nie wiem czy sięgać po nią.

Ciężko się czytało tę książkę... Być może dlatego, że wzięłam się za nią w nieodpowiednim czasie? A może ta książka już taka jest? Bo przecież opowiada trudną historię. Cała fabuła oparta jest na wspomnieniach z różnych okresów życia bohatera, które łączy jedno - Maria. Wg mnie to właśnie ona jest w tej powieści bohaterką tragiczną, niezwykle smutną...

Mimo tego, że musiałam sobie "dawkować" tę książkę, aby nie popaść w nostalgię, nie mogę nie przyznać tego, że jest to świetnie napisana historia! Niezwykle mądra... Jak zresztą większość książek Myśliwskiego, który jest prawdziwym mistrzem słowa.

Ciężko się czytało tę książkę... Być może dlatego, że wzięłam się za nią w nieodpowiednim czasie? A może ta książka już taka jest? Bo przecież opowiada trudną historię. Cała fabuła oparta jest na wspomnieniach z różnych okresów życia bohatera, które łączy jedno - Maria. Wg mnie to właśnie ona jest w tej powieści bohaterką tragiczną, niezwykle smutną...

Mimo tego, że...

,,Ostatnie rozdanie " to prawdziwa perełka, uwielbiam filozoficzne powieści pana Myśliwskiego, a ,,Ostatnie rozdanie " najbardziej .Ważnym elementem tej książki jest notes głównego bohatera, stary, rozlatujący się, z mnóstwem adresów, nazwisk, telefonów. Gruby od wizytówek, opasany gumką, żeby się nie rozsypał. Wokół niego toczą się rozważania głównego bohatera o życiu, przemijaniu ,ludzkim losie i sensie istnienia. Mężczyzna chce uporządkować swoje notatki, kupił już nowy notes, ale ilekroć zasiada do przepisywania, nie ma sumienia pozbyć się adresów osób które zmarły, wspomina wydarzenia z nimi związane .Wraca myślami do swojej pierwszej miłości, dziewczyny,która popełniła samobójstwo, wspomina matkę, studia, praktykę u krawca czy zaprzyjaźnionego szewca,z którym grywał w karty.
Motyw porządkowania notesu jest wiodący i symboliczny, to metafora ,,sprzątania" własnego życia, rozliczenia się z przeszłością, zaakceptowania tego co się wydarzyło.
Książka jest po prostu cudowna ,trzeba ją przeczytać.

,,Ostatnie rozdanie " to prawdziwa perełka, uwielbiam filozoficzne powieści pana Myśliwskiego, a ,,Ostatnie rozdanie " najbardziej .Ważnym elementem tej książki jest notes głównego bohatera, stary, rozlatujący się, z mnóstwem adresów, nazwisk, telefonów. Gruby od wizytówek, opasany gumką, żeby się nie rozsypał. Wokół niego toczą się rozważania głównego bohatera o życiu,...