Twórczość Pratchetta znam dość porządnie, postanowiłem jednak poznać ją całą i dokładnie i to chronologicznie. Ot, taka fanaberia. Sporo jego książek jeszcze nie czytałem, wiele zatarło się w pamięci więc uznałem, że czas najwyższy by to zrobić. Na pierwszy ogień poszedł zatem debiutancki „Dywan” z tym, że to, co przeczytałem, trochę dalekie było od oryginalnego debiutu o czym w przedmowie wspomina sam autor. Po raz pierwszy „Dywan” opublikowano w 1971 roku i według Pratchetta zawierał tak wiele błędów i niedoskonałości, że wydając go ponownie w 1992 roku (już na fali ogromnej popularności Świata Dysku) doprowadził do kilku zmian i poprawek. I to wydanie przeczytałem, czego odrobinę żałuję, bo wolałbym jednak poznać oryginał. Ale mniejsza z tym. Bawiłem się znakomicie i to się liczy najbardziej.

W „Dywanie” bowiem dostałem takiego Pratchetta jakiego znam i taką historię, jaką w jego wykonaniu uwielbiam. Już sam pomysł by na miejsce akcji wybrać najzwyklejszy dywan, który zamieszkują fantastyczne i wyimaginowane (chociaż czy aby na pewno?) postaci wydał się nad wyraz interesujący. A dalej już było tylko lepiej i ciekawiej. Pratchett bowiem funduje nam wspaniałą powieść przygodową, którą czyta się błyskawicznie bowiem wciąga od pierwszej strony. Jest tu bowiem wszystko to, co tak cenię u autora – lekkość narracji, niesamowicie bujna wyobraźnia i pomysłowość, niebanalna i wymykająca się stereotypom historia no i genialne poczucie humoru. Czyli coś, za co miliony czytelników pokochały Pratchetta. I tym razem jest pod tym względzie bez najmniejszego zarzutu – jest zabawnie, jest ironicznie, jest absurdalnie, jest prześmiewczo. Powieść obfituje w wiele naprawdę zabawnych tekstów ale dialogi to wręcz majstersztyk.

Nie muszę polecać, bo to się rozumie samo przez się. Wspaniała rzecz. Szkoda, że nie poznałem oryginalnej wersji ale pytanie, czy wtedy byłbym równie zachwycony jak teraz?

Twórczość Pratchetta znam dość porządnie, postanowiłem jednak poznać ją całą i dokładnie i to chronologicznie. Ot, taka fanaberia. Sporo jego książek jeszcze nie czytałem, wiele zatarło się w pamięci więc uznałem, że czas najwyższy by to zrobić. Na pierwszy ogień poszedł zatem debiutancki „Dywan” z tym, że to, co przeczytałem, trochę dalekie było od oryginalnego debiutu o...

Autorzy fantasy prześcigają się w tym, kto wymyśli świat bardziej tajemniczy, z bujniejszą florą i fauną, ciekawszą magią i nieszablonową geografią. Terry Prattchet stworzył Dywan …

Na tym oto Dywanie mieszka wielu Najprawdziwszych Ludzi oraz plemię Mungrunów. Żyją oni sobie spokojnie, nie chce im się zajmować rolnictwem, bo i pilnować tego trzeba i sąsiadów trzeba pilnować, żeby nie zżarli plonów, więc niewiele robią w swoich życiach. Pewnego dnia dochodzi do Tąpnięcia i pojawiają się mordercze moule, które stawiają sobie za cel podbicie całego Dywanu.

Munrungowie wyruszają w drogę, aby znaleźć spokojne miejsce do osiedlenia się. Zamiast tego znajdują sojuszników do walki z moulami.

Ciekawa historia jak to z przedmiotu codziennego użytku, można stworzyć cały świat. Barwne opisy Dywanu, jego flory i fauny zachwycą wielu czytelników, a tych bardziej opornych przekona humor autora. Należy wspomnieć, że jest to jedna z pierwszych powieści autora, ale mimo to jest na bardzo dobrym poziomie. Obowiązkowa dla fanów Prattcheta.

Autorzy fantasy prześcigają się w tym, kto wymyśli świat bardziej tajemniczy, z bujniejszą florą i fauną, ciekawszą magią i nieszablonową geografią. Terry Prattchet stworzył Dywan …

Na tym oto Dywanie mieszka wielu Najprawdziwszych Ludzi oraz plemię Mungrunów. Żyją oni sobie spokojnie, nie chce im się zajmować rolnictwem, bo i pilnować tego trzeba i sąsiadów trzeba...

Zdecydowanie moja ulubiona. Jest świetna, polecam

Zdecydowanie moja ulubiona. Jest świetna, polecam

No cóż. Nie da się ukryć, że jest to książka uboga w swej treści, ograniczona fabularnie i nie jest arcydziełem. Ale pamiętając, że Pratchett miał 17 lat jak ją napisał, to czapki z głów. Mnie osobiście drażniła sama koncepcja dywanu jako krainy wydarzeń. Ale z zaciekawieniem doczytałem do końca, chociaż koniec był przewidywalny. Dla fanów autora pozycja do przeczytania, bo już tutaj są charakterystyczne finezje humoru autora. Dla innycg: raczej można sobie darować.

No cóż. Nie da się ukryć, że jest to książka uboga w swej treści, ograniczona fabularnie i nie jest arcydziełem. Ale pamiętając, że Pratchett miał 17 lat jak ją napisał, to czapki z głów. Mnie osobiście drażniła sama koncepcja dywanu jako krainy wydarzeń. Ale z zaciekawieniem doczytałem do końca, chociaż koniec był przewidywalny. Dla fanów autora pozycja do przeczytania, bo...

Bezapelacyjnie moja ulubiona powieść Pratchetta, trzy razy przeczytałam od deski do deski i pewnie niedługo przeczytam po raz czwarty. Znakomicie łączy klasyczną heroic fantasy z jej typowymi motywami (droga, dojrzewanie, bitwa ze złem, czas kryzysu potężnego państwa, intrygi pałacowe, stary mentor, zmagania z przeznaczeniem) z prześmieszną satyrą. Komizm ten wynika nie tylko z języka, z charakterystyki postaci pochodzących z różnych porządków, ale także z samej konstrukcji świata przedstawionego, stanowiąc jej immanentną część. Bo cały ten świat mieści się w tytułowym dywanie – są tu lasy różnobarwnych Włosów, kopalnie wytapiające lakier ze Stołonogi oraz potężna wyżyna z czystego metalu, z której odcyfrowano litery olbrzymów układające się w napis „One penny”, okrzyk bojowy groźnych wojowników. Są bestie podejrzanie przypominające roztocza i wielka cywilizacyjna katastrofa, którą być może jest odkurzacz. Ale – i to właśnie najbardziej mnie w „Dywanie” zachwyca – komizm nie pożera treści, mimo że wypełnia każdą scenę i nie ma tej, w której autor nie mrugałby okiem. To utwór bardzo metatekstualny, a wytarte toposy heroiczne czują się zaskakująco dobrze w lilipucim kostiumie.

Bezapelacyjnie moja ulubiona powieść Pratchetta, trzy razy przeczytałam od deski do deski i pewnie niedługo przeczytam po raz czwarty. Znakomicie łączy klasyczną heroic fantasy z jej typowymi motywami (droga, dojrzewanie, bitwa ze złem, czas kryzysu potężnego państwa, intrygi pałacowe, stary mentor, zmagania z przeznaczeniem) z prześmieszną satyrą. Komizm ten wynika nie...

Zabawna i pomysłowa. Ten Pratchett to umie wymyślać światy..

Zabawna i pomysłowa. Ten Pratchett to umie wymyślać światy..

setting zdecydowanie miał potencjał, ale zupełnie niewykorzystany, momentami zapominałam, gdzie dzieje się akcja a szkoda, bo pomysł był ciekawy. Postacie są płaskie i nikt się niczym nie wyróżnia a fabuła jest odrobinę chaotyczna i generyczna. Na plus zdecydowanie typowy, zabawny styl pisania Pratchetta, no i jak na debiut nie jest źle.

setting zdecydowanie miał potencjał, ale zupełnie niewykorzystany, momentami zapominałam, gdzie dzieje się akcja a szkoda, bo pomysł był ciekawy. Postacie są płaskie i nikt się niczym nie wyróżnia a fabuła jest odrobinę chaotyczna i generyczna. Na plus zdecydowanie typowy, zabawny styl pisania Pratchetta, no i jak na debiut nie jest źle.

Bardziej spodobala mi się za 2.razem.
Polecam!!

Bardziej spodobala mi się za 2.razem.
Polecam!!

Całkiem pomysłowy świat fantasy istot, których świat to dywan.

Całkiem pomysłowy świat fantasy istot, których świat to dywan.

Dla mnie, czytanie tej książki było trochę jak oglądanie "Dwunastu prac Asterixa". Lektura lekka, zabawna i niewątpliwie szalona. Polecam na odstresowanie się. :)

Dla mnie, czytanie tej książki było trochę jak oglądanie "Dwunastu prac Asterixa". Lektura lekka, zabawna i niewątpliwie szalona. Polecam na odstresowanie się. :)