Stała ta książka u mnie na półce i trochę miałam wrażenie, że już ją kiedyś czytałam, za nic jednak nie potrafiłam sobie przypomnieć jej treści. Niezbyt dobrze to wróżyło.
Przy lekturze okazało się, że miałam rację: faktycznie czytałam już tę książkę, o czym świadczyły uwagi na marginesach poczynione obok miejsc, w których miałam silne podejrzenia, że tłumaczka się pomyliła (np. dialog "-Przykro mi" "-Taki jestem" - dam głowę, że w oryginale było "-I'm sorry" "So am I"). Mam jednak nadzieję, że tym razem nie zapomnę tak łatwo "Szaty Dejaniry". Podejrzewam, że przy pierwszej lekturze powieść po prostu do mnie nie trafiła i dopiero teraz nadszedł jej czas w moim życiu - czas, gdy potrafię docenić język pełen nieoczywistych porównań, oraz samą historię ludzi po trzydziestce (głównie Eddie'ego Camerona, sprzedawcy w firmie elektrycznej pnącego się mniej lub bardziej chętnie po szczeblach kariery, i jego żony Allison, która po trudach dzieciństwa chce wspiąć się jak najwyżej),którzy zabrnęli głęboko w pusty fałsz rutyny, konwenansów i pozornych wartości. Potrzeba tragedii, aby wytrącić ich z tej podłej równowagi - pokazać niezgłębioną, gwałtowną potworność ich własnej istoty, zerwać z nich skórę jak tytułowa szata Dejaniry. I to, paradoksalnie, daje szansę szansę na odzyskanie uczciwości i niewinności.

Stała ta książka u mnie na półce i trochę miałam wrażenie, że już ją kiedyś czytałam, za nic jednak nie potrafiłam sobie przypomnieć jej treści. Niezbyt dobrze to wróżyło.
Przy lekturze okazało się, że miałam rację: faktycznie czytałam już tę książkę, o czym świadczyły uwagi na marginesach poczynione obok miejsc, w których miałam silne podejrzenia, że tłumaczka się pomyliła...