Książka mnie zachwyciła! Otworzyła drzwi do nieodwiedzanych zbyt często światów literackich (kobiecych światów zapisanych w wierszu, w piosence: Nosowskiej, Bartosiewicz, Kory, Osieckiej i ogromnej rzeszy innych artystek),pokazała jak w praktyce zastosować inne niż dotychczas narzędzia metodologiczne. Najcenniejsze z lektury książki to otrzymana przestrzeń do refleksji nad sobą jako kobietą, matką i nad relacjami między matkami a córkami. „W szarej sukience” jest przebogata w treść, to zbiór okruchów myśli i analiz, do których chciałabym wracać, bo jednorazowa lektura to na pewno za mało. Powracać do literackiego świata kobiet chciałabym też z innego powodu. Na studiach nauczono mnie (że posłużę się metaforą) jeść książki za pomocą noża i widelca. Izolda Kiec pokazuje, że można tę samą strukturę poetycką nieźle uszczknąć i dwoma widelcami. Ryba smakuje wtedy zupełnie inaczej. ;)

Książka mnie zachwyciła! Otworzyła drzwi do nieodwiedzanych zbyt często światów literackich (kobiecych światów zapisanych w wierszu, w piosence: Nosowskiej, Bartosiewicz, Kory, Osieckiej i ogromnej rzeszy innych artystek),pokazała jak w praktyce zastosować inne niż dotychczas narzędzia metodologiczne. Najcenniejsze z lektury książki to otrzymana przestrzeń do refleksji nad...

Mam wrażenie, że autorka za wszelką cenę próbuje przełożyć swoje doświadczenia na dokonania artystyczne opisywanych kobiet, przez co często dokonuje daleko idących nadinterpretacji. Przez to książka staje się zbyt subiektywna, żeby być pozycją naukową, jaką chyba miała być w założeniu.

Mam wrażenie, że autorka za wszelką cenę próbuje przełożyć swoje doświadczenia na dokonania artystyczne opisywanych kobiet, przez co często dokonuje daleko idących nadinterpretacji. Przez to książka staje się zbyt subiektywna, żeby być pozycją naukową, jaką chyba miała być w założeniu.