Zacznę może od stylu, bo ten mi się najbardziej rzucił w oczy. Najlepiej chyba określa go przymiotnik "surowy". Brakuje tu rozbudowanych opisów, efektywnych porównań i barokowych ozdobników. Dominują za to proste, krótkie zdania. Momentami sprawiało to wręcz wrażenie jakby autor pisał w obcym języku i z tego względu ograniczał się do najprostszych konstrukcji, unikając zdań złożonych i bardziej wymyślnych środków językowych. Czasem jedynie się rozkręca i zaczyna pisać bardziej bogato, szczególnie w momencie gdy jeden z bohaterów, Lage, zaczyna uprawiać swoje gadulstwo, generalnie jednak jest pusto i ubogo.

Fabularnie zaś mamy krótką historię, z której koniec końców niewiele wynika i która nie zostawia w czytelniku wiele śladu. Autor stara się nic nie wartościować, nie oceniać i jedynie referować, przez co całości brakuje jakiegokolwiek zabarwienia, przesłania, wyniku, wniosku. Nie wiadomo ani co chciał osiągnąć, ani co pokazać, ani co skrytykować. Kończąc czułem się jakbym został z niczym, jakby mnie nie lektura niczym nie wzbogaciła, niczym nie zainteresowała. Jedne co mnie w sumie skłoniło do pewnej refleksji to dość śmieszny obraz biurokratyzacji antyalkoholowej godnej gorszego reżimu, której ludzie zdają się bezwolnymi niewolnikami "bo takie są przepisy", niczym kukiełki na sznurkach. To jednak jedynie tło całej tło historii. Generalnie jednak emocji nie budzi, do przemyśleń nie skłania i trudno mi ją polecić komukolwiek.

Zacznę może od stylu, bo ten mi się najbardziej rzucił w oczy. Najlepiej chyba określa go przymiotnik "surowy". Brakuje tu rozbudowanych opisów, efektywnych porównań i barokowych ozdobników. Dominują za to proste, krótkie zdania. Momentami sprawiało to wręcz wrażenie jakby autor pisał w obcym języku i z tego względu ograniczał się do najprostszych konstrukcji, unikając zdań...