Ślady krwi

Powieść genialna w porywach, potrzebna, trafna i wypełniająca lukę lecz jednocześnie irytująca, grafomańska, rozłażąca się w szwach. Galopady donikąd i po nic. Farsa, groteska i czarny humor. Błazenady i ułańskie szarże. Trochę Grottgera, trochę Dudy-Gracza. Żal że rozdziały jak "Wołyń" czy "Katerina Brune" nie rozrosły się w powieść, że pisarz zlepił kolaż ze wszelkich natchnień, nieistotnych wątków, wpływów i stylów w wielką zmarnowaną szansę na wybitną powieść.

Powieść genialna w porywach, potrzebna, trafna i wypełniająca lukę lecz jednocześnie irytująca, grafomańska, rozłażąca się w szwach. Galopady donikąd i po nic. Farsa, groteska i czarny humor. Błazenady i ułańskie szarże. Trochę Grottgera, trochę Dudy-Gracza. Żal że rozdziały jak "Wołyń" czy "Katerina Brune" nie rozrosły się w powieść, że pisarz zlepił kolaż ze wszelkich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gejzer języków, w produkowanym taśmowo słowotoku ginie czasem myśl. Okazuje się, że istnieje coś takiego, jak styl postkomunistyczny. Spotykają się w nim Polkowski i Kruszyński, Karpowicz i Rudnicki. Piramida metafor. Historia serio, teraźniejszość w oparach absurdu. Coś z Mackiewicza i Konwickiego.

Gejzer języków, w produkowanym taśmowo słowotoku ginie czasem myśl. Okazuje się, że istnieje coś takiego, jak styl postkomunistyczny. Spotykają się w nim Polkowski i Kruszyński, Karpowicz i Rudnicki. Piramida metafor. Historia serio, teraźniejszość w oparach absurdu. Coś z Mackiewicza i Konwickiego.

Pokaż mimo to

Jana Polkowskiego poznałem jako felietonistę 'Uważam Rze' i ogromnie polubiłem jego styl. Wiedziałem, że książka będzie mi się podobała. Autor pięknie opowiada o naszych poplątanych losach. Warto!!

Jana Polkowskiego poznałem jako felietonistę 'Uważam Rze' i ogromnie polubiłem jego styl. Wiedziałem, że książka będzie mi się podobała. Autor pięknie opowiada o naszych poplątanych losach. Warto!!

Pokaż mimo to

Tu nic nie jest takim, jakim się być wydaje.
No, może oprócz przejmujących smug poezji i podkreślania wagi i dobra, i pamięci. ("Właściwie żyjemy po to, żeby pamiętać", "Zło istnieje po to, by człowiek mógł odróżnić dobro" s.384.)

Zadziwiające, jak Polkowski kilkunastoma - kilkudziesięcioma zdaniami potrafi naszkicować postaci z krwi i kości. Ojciec Haliny, Salomea, Katerine, jej spowiednik, jej koleżanka, wreszcie Tamara.

Powieść mnie zaciekawiła, a w końcu pochłonęła, mimo spiętrzonych miejscami metafor i splątanych epitetów chłonęłam i atmosferę, i fabułę. Niektóre fragmenty pulsują swoim życiem: choćby ta z Kresów czy późnoletniego Gdańska '44, niektóre pozostawiają gorycz czy ukłucie złości.

Wydaje mi się, że "Ślady krwi" będą znacznie bardziej czytelne, a zarazem interesujące dla odbiorcy dojrzalszego,który przeżył choć w części to, czego mógł doświadczyć i Polkowski, i Harasynowicz.

Polecam, tym zwłaszcza, którzy lubią penetrować chaszcze i podążać ledwo widocznymi ścieżkami, aby odsłonić ślady niknącej coraz szybciej rzeczywistości.

Tu nic nie jest takim, jakim się być wydaje.
No, może oprócz przejmujących smug poezji i podkreślania wagi i dobra, i pamięci. ("Właściwie żyjemy po to, żeby pamiętać", "Zło istnieje po to, by człowiek mógł odróżnić dobro" s.384.)

Zadziwiające, jak Polkowski kilkunastoma - kilkudziesięcioma zdaniami potrafi naszkicować postaci z krwi i kości. Ojciec Haliny, Salomea,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cóż, to na pewno bardzo ważna i mądra powieść. Niestety mocno przegadana, poszczególne sekwencje akcji są tak naprawdę przerwami pomiędzy licznymi tyradami, retrospekcjami i opisami świata zewnętrznego.

Cóż, to na pewno bardzo ważna i mądra powieść. Niestety mocno przegadana, poszczególne sekwencje akcji są tak naprawdę przerwami pomiędzy licznymi tyradami, retrospekcjami i opisami świata zewnętrznego.

Pokaż mimo to

Książka nierówna, momentami znakomita, ale czasami trochę nużąca. Za dużo życiorysów opowiedzianych z punktu widzenia narratora (zwłaszcza w końcowce), zamiast odkrywanych poprzez fabułę. Czasami miałem wrażenie, że czytam rozbudowane notki biograficzne. Ciekawe i przejmująco są natomiast pokazane problemy bohatera powieści we współczesnej Polsce. Autorowi udało się oddać całą beznadziejność walki z biurokracją i systemem postkomunistycznym, w którym tylko wybrani mogą osiągnąć wysoki status społeczny i ekonomiczny.

Książka nierówna, momentami znakomita, ale czasami trochę nużąca. Za dużo życiorysów opowiedzianych z punktu widzenia narratora (zwłaszcza w końcowce), zamiast odkrywanych poprzez fabułę. Czasami miałem wrażenie, że czytam rozbudowane notki biograficzne. Ciekawe i przejmująco są natomiast pokazane problemy bohatera powieści we współczesnej Polsce. Autorowi udało się oddać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Henryka Harsynowicza poznajemy w czasie, kiedy mieszka w Kanadzie, pracuje w radio a życie już od dawna nie sprawia mu żadnej radości. Ten samotny człowiek, który swoją samotność zawdzięcza samemu sobie, żyje z dnia na dzień, na niczym mu nie zależy, do niczego nie dąży. W zaciszu swego skromnego mieszkania sam ze sobą toczy debaty, sam sobie czyta książki od dawna przeczytane i sam wymyśla dalsze losy ukochanych bohaterów. Jego życie jest miałkie i nikomu niepotrzebne. Do czasu, gdy dostaje wiadomość od prawnika z Polski, że odziedziczył majątek po ojcu. Wiadomość ta skłania Henryka do powrotu na łono ojczyzny, za którą nigdy nie przestał tęsknić. Jak można się spodziewać, widok Polski po trzydziestu latach, znacznie odbiega od tego, co pozostawił kiedyś za sobą.
Henryk pochodził z zamożnej rodziny, w czasach, kiedy inni mieli niewiele, on miał wszystko. Swoją sytuację zawdzięczali ojcu Henryka, który należał do ubeckich prominentów. Z czasem Henryk zaczął robić wszystko na złość ojcu, na złość ojcu, a może też za sprawą przekonania, wstąpił do Solidarności i wylądował w więzieniu. Właściwie Henryk napawał się swoją sytuacją, był kimś ważnym, kimś pokrzywdzonym, kimś, kto potrafił się postawić. Mało go interesował los żony i córki pozostawionych samym sobie. Pomimo pogardy, jaką żywił do ojca, nie przeszkadzał mu fakt, że to właśnie ojciec pomaga żyć jego rodzinie. W końcu, po wielu namowach żony, wbrew sobie, decyduje się na wyjazd do Kanady. Jeśli jego żona miała nadzieję na nowe, lepsze życie, to szybko zdała sobie sprawę, że niestety i tutaj nic się nie zmieniło. Henryk o nic się nie starał, nie miał zamiaru zapuszczać tu korzeni, od czasu przyjazdu szykował się do powrotu. Trwał w zawieszeniu przez trzydzieści lat. W tym czasie zdążył stracić rodzinę.
Jego powrót do kraju, odziedziczone pieniądze i akcje, poruszyły czułe struny u wielu osób związanych niegdyś z jego ojcem. Henryk, pragnąc jedynie korzystać ze schedy po ojcu, oraz starając się o odzyskanie obywatelstwa, nie wiedząc nawet kiedy, wpada w nie lada tarapaty.

Zawsze wiedziałam, że nie lubię książek traktujących o polityce. Nie lubię też czasów PRL-u, w których dorastałam. Dlatego też książkę tą czytało mi się bardzo trudno. Muszę jednak przyznać, że powieść świetnie obrazuje czasy komunizmu, zmiany ustrojowe oraz teraźniejszość, w której można odnaleźć wiele elementów przeszłości. Jak tak na to wszystko spojrzeć, to właściwie nic się nie zmieniło:(
Niestety nie polubiłam głównego bohatera. Wydaje mi się, że autorowi nawet nie zależało na tym, żeby można go było polubić. Henryk jawi mi się jako człowiek bez ikry, biegnący zawsze z prądem, nie starający się nic zmienić, nie walczący o rodzinę, egoistyczny, napawający się swoją niedolą . W życiu nie chciałabym mieć takiego męża.
Powieść Polkowskiego nie jest lekturą łatwą. To przekrój poprzez ustroje, polemika nad tożsamością narodową, wykaz absurdów zarówno za czasów komuny, jak i w teraźniejszym ustroju. Język powieści jest niecodzienny, poetycki, pełen porównań i dygresji. Trzeba się porządnie skupić, żeby w pełni zrozumieć przesłanie autora. Jest to zdecydowanie literatura wyższych lotów, wymagająca od czytelnika pełni uwagi.

Henryka Harsynowicza poznajemy w czasie, kiedy mieszka w Kanadzie, pracuje w radio a życie już od dawna nie sprawia mu żadnej radości. Ten samotny człowiek, który swoją samotność zawdzięcza samemu sobie, żyje z dnia na dzień, na niczym mu nie zależy, do niczego nie dąży. W zaciszu swego skromnego mieszkania sam ze sobą toczy debaty, sam sobie czyta książki od dawna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znudziła mnie i zamęczyła. Nie rozumiałam wielu PRL-owskich odniesień, a na jego absurdach jest zbudowany dość mocno polityczy nastrój powieści. Nie lubię takiego przegadanego dyskursu, gdzie kwiecistość stylu może i jest godna podziwu, ale naprawdę męczy, jest nie do strawienia. Wolę "poetyckie" wydania Polkowskiego.

Znudziła mnie i zamęczyła. Nie rozumiałam wielu PRL-owskich odniesień, a na jego absurdach jest zbudowany dość mocno polityczy nastrój powieści. Nie lubię takiego przegadanego dyskursu, gdzie kwiecistość stylu może i jest godna podziwu, ale naprawdę męczy, jest nie do strawienia. Wolę "poetyckie" wydania Polkowskiego.

Pokaż mimo to

Kiedy dowiedziałam się, że Jan Polkowski-poeta, wydawca, dziennikarz- dostał Nagrodę Identitas za książkę ,,Ślady krwi,, postanowiłam niezwłocznie ją przeczytać.
Głównym bohaterem powieści jest Henryk Harsynowicz, sześćdziesięcioletni polski emigrant polityczny mieszkający od dwudziestu lat w Kanadzie. Jaki jest Henryk? Drażliwy, inteligentny, samotny z wyboru, gdyż wtedy czuł się bezpiecznie, niemający sensu życia, pomimo upływających lat nieprzyzwyczajony do życia na emigracji, ulegający rutynie i czytający wciąż te same książki. Pracuje w radiu polonijnym i skrycie marzy o powrocie do Polski.

Kiedy otrzymuje list z Warszawy od adwokata ojca, z którym od kilku lat nie utrzymywał kontaktu, wybiera się w podróż do ojczystego kraju, aby spełnić ostatnią wolę Józefa Harsynowicza.Nagle jakby budzi się z marazmu i zaczyna działać. Próbuje doprowadzić do końca procedurę przejęcia bardzo dużego spadku po ojcu. Do tego potrzebne są mu dokumenty potwierdzające jego tożsamość, gdyż do Polski przyjechał jako obywatel Kanady, ale bez utraconego obywatelstwa polskiego. Mężczyzna jeździ więc po całym kraju i odwiedza swoich bliskich, rozmawia, dowiaduje się o przeszłości swojej babci, mamy i wujka. Zaczyna rozumieć motywy działania swojego ojca. Zderza się z polską biurokracją, gdzie nic nie jest jasne i proste...

Poznając koleje życia rodziny Harsynowiczów na tle wydarzeń wojennych, okupacji, komuny i czasów postkomunistycznych Czytelnik odkrywa również korzenie swojej polskości. Podobnie jak Henryk musi zmierzyć się z realiami demokratycznej Polski i odpowiedzieć sobie na pytanie czy o to właśnie walczono? Czy tak miała wyglądać wyśniona Polska?

Na uwagę zasługuje piękny język w powieści, który trzeba smakować powoli, delektować się każdym zdaniem, aby nie utracić istoty treści. Nic dziwnego, bo Jan Polkowski jest poetą , a ,,Ślady krwi,, są jego debiutem epickim.

,,Ślady krwi,, to powieść nostalgiczna, momentami bardzo bolesna i smutna, odsłaniająca prawdę o Polakach, wymagająca skupienia i zmuszająca do refleksji.

Polecam ją osobom zainteresowanym historią i dobrą literaturą:)

http://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

Kiedy dowiedziałam się, że Jan Polkowski-poeta, wydawca, dziennikarz- dostał Nagrodę Identitas za książkę ,,Ślady krwi,, postanowiłam niezwłocznie ją przeczytać.
Głównym bohaterem powieści jest Henryk Harsynowicz, sześćdziesięcioletni polski emigrant polityczny mieszkający od dwudziestu lat w Kanadzie. Jaki jest Henryk? Drażliwy, inteligentny, samotny z wyboru, gdyż wtedy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

http://basiapelc.blogspot.com/2014/04/slady-krwi-jan-polkowski.html

Szczerze? Ciężko będzie mi pisać o tej książce. Dlaczego? Bo samo jej czytanie nie jest łatwe.
Język jest prosty i zrozumiały, ale zawartość, jaką ma w sobie ta lektura i którą należałoby odkryć jest niemalże niezmierzona. Jak ja kocham takie nietuzinkowe, nieoczywiste i trudne powieści, typowy przerost formy nad treścią. Publikacje, które niemalże podcinają mi z wrażenia nogi. Wielbię takie książki, w których wiem, że nie udało mi się odkryć wszystkiego, że czuję, iż nie jestem do niej wystarczająco mądra, że wiem, że po kolejnych jej czytaniach dostrzegę zawsze coś nowego, odkrywczego, zachęcającego mnie do głębokich przemyśleń, takich niespiesznych, takich niepowierzchownych, takich jakby niedzisiejszych. "Ślady krwi" to lektura trudna, cenna, szlachetna. Nie spodziewajmy się lekkiego czytadła ze szczęśliwym zakończeniem.

O czym jest to niesamowite dzieło?

Czeka was niebywała przygoda wgłąb naszego myślenia o nas samych, Bogu, polskości, historii naszego kraju, czasach totalitaryzmu, wojny, naszej podległości i niepodległości, Niemcach, ale i w dużej mierze o Rosjanach farbujących naszą Polską Rzeczpospolitą Ludową na czerwono, w kolorze krwi. To wewnętrzne rozdarcie pomiędzy Rosją i Niemcami, które doskwiera Polsce od dziesięcioleci, to historie naszych mordowanych przez Niemców dziadów i gwałconych przez Rosjan babć. Staramy się ciągle przeć do przodu, ale przeszłość ciągle nas dosięga, tłamsi, poniewiera nami.

Wszystkie czynniki, inne kraje, nasza historia ma po latach wpływ na ustrój społeczny, gospodarczy i mentalność Polaków. Surowo zostaje ocenione pokolenie Solidarności, które sobie nie poradziło. O czym jeszcze mowa? O zdradzie naszej ojczyzny, o zdradzających ją i o czujących się zdradzonymi. Uwierzcie mi, nie da się tego ogromu treści i przemyśleń opisać w kilku zdaniach. Czytelnika zalewa zatracająca fala, porywa ona umysł odbiorcy, namacza go, wyżyma, wygniata, wypycha i na koniec wypluwa. Tłamsi emocjonalnie, przygnębia, niemalże uśmierca.

Podtytuł brzmi: "Przypadki Henryka Harsynowicza". Henryk to podstarzały mężczyzna, który jest jedną wielką tajemnicą. Czytelnik nie polubi bohatera. Próbowałam go zrozumieć, wczuć się w jego przemyślenia, ale nic mi z tego nie wychodziło. Polak żyjący kilkadziesiąt lat w Toronto wraca do Polski. Interesujący jest zbiór jego książek, który ukazuje nam, iż Henryk zatrzymał się w czasie, czyta samą klasykę, nie interesują go nowości, nie chce poznawać innego świata, nie ufa młodym pisarzom. Po śmierci ojca przejmuje jego ogromny spadek. Mężczyzna ma rodzinę, a żyje samotnie, prowadzi dziwne życie, porusza się jak w malignie, nie wiadomo już, czy wszystkie absurdalne wydarzenia, które mu towarzyszą dzieją się naprawdę, czy są tylko snem. Bohater nie widzi sensu istnienia. Jest chodzącą przeciwnością samego siebie. Tak jak i postrzegana tutaj polskość.

Język jest zachwycający. To nie jest lektura taka jak każde inne. Najlepiej się nad nią zatrzymać, oczyścić umysł i powolutku smakować każde zdanie. Inaczej naprawdę nie będzie z tego przyjemności i może nam umknąć wiele cennych wskazówek i momentów.
"Jego lęki, niepewność i nielogiczna agresja czekały na wskazówki wypowiedziane przez kogoś niedbale, przy okazji, głosem pełnym posłusznego uwielbienia. Potrzebował dziesiątków napomnień, uwag, najlepiej w błahych sprawach, które miały same w sposób naturalny ułożyć marszrutę jego życia, podsunąć wybory najlepszych rozwiązań."[1]

"Jestem rozdwojony, myślał, jedno "ja" mówi we mnie: tak, jest coś złamanego w moim życiu. Chcę się wyprostować, ale brak mi sił, nie mam się o co oprzeć. Muszę tę słabość wypchnąć z czyjąś pomocą." [2]

"Przez trzy dni nad iglicą Pałacu Kultury i dyndającą na niej resztą miasta trzymały się otyłe chmury, nabrzmiałe i nieruchawe jak przeżuwające przez sen krowy. Buty, krawężniki, płaszcze, kalosze, tramwaje, parasole, plecaki, torby z zakupami, wszystko było nasiąknięte wodą, na granicy wymiotów i przerwanych wałów. Między rzeczami rosło obrzydzenie." [3]

Cytatów mogłabym podać naprawdę wiele - zaznaczyłam około dwudziestu.
Czytając powieść nietrudno wyczuć w niej smaczku szlachetności, ważności i podniosłości przemyśleń dotyczących nie tylko naszego patriotyzmu, ale i całego naszego życia.
Zwyczajne słowa są ubrane w genialny sposób. Miejscami język jest swojski, np.: podczas pobytu Harsynowicza w więzieniu - był internowany na początku lat 80-tych XX wieku. Henryk cały czas zastanawia się nad polskością, nad jej sensem i celowością. Brak mu "twardego zaczepienia" w jej pojmowaniu.

Im dłużej czytałam tę książkę, tym bardziej nie mogłam się od niej oderwać, tym głębiej chciałam poznać i zrozumieć Harsynowicza: dlaczego właśnie W TEN sposób on myśli, dlaczego TAK przedziwnie pokierował swoim życiem.

Jedyną rzeczą do której mogłabym się przyczepić jest duży format książki - wolałabym tradycyjną wielkość typu A5. Ale z drugiej strony patrząc na to wydanie, całkowicie rozumiem wybór tej wielkości. Ma on współgrać z nieoczywistą treścią, która jest wszechogarniająca, rządząca nami - przecież jest to powieść epicka, wielowątkowa, przebogata, wielopokoleniowa. Ogromna pod każdym względem.

Okładka jest równie niejednoznaczna, pełna tajemnic i niedopowiedzeń, co i charakter oraz zapatrywania Henryka. Pan na okładce na zaciemnione oczy, może się poruszać tylko po omacku. Niemalże identycznie jak nasz bohater, którego zachowanie jest niejasne, nieoczywiste, zawiłe, skomplikowane i niezrozumiałe.

Autor nad wyraz umiejętnie przedstawia nam obraz naszego kraju. Próbuje sprawdzić jaka ta polskość jest dzisiaj, poddaje nasz kraj ocenie, a ocena ta nie jest wysoka, ba, jest zasmucająco niska. Wszyscy potrafią tylko narzekać. Mroczność tego utworu powala, marnieje w niej nasz bohater, czujemy klęskę i niepowodzenie pokolenia Solidarności, ciemność pożera, pochłania nasz kraj. Jest czarno, jest... niepoprawnie, niezadowalająco, przykro, smutno i posępnie.

Po przeczytaniu tej lektury mam więcej pytań, niż odpowiedzi. Gryzą mnie one, nie dają spokoju - ot, do czego doprowadził mnie genialny Polkowski.

[1] "Ślady krwi" Jan Polkowski, s.218
[2] tamże, s.230
[3] tamże, s.296

http://basiapelc.blogspot.com/2014/04/slady-krwi-jan-polkowski.html

Szczerze? Ciężko będzie mi pisać o tej książce. Dlaczego? Bo samo jej czytanie nie jest łatwe.
Język jest prosty i zrozumiały, ale zawartość, jaką ma w sobie ta lektura i którą należałoby odkryć jest niemalże niezmierzona. Jak ja kocham takie nietuzinkowe, nieoczywiste i trudne powieści, typowy przerost...

więcej

mniej

Pokaż mimo to