W czternastu rozdziałach i posłowiu autor opisuje długotrwałe konflikty zbrojne na przestrzeni dziejów. mamy opisane konflikty od starożytności po współczesnośc. Mimo iż ksiązka nie jest zbyt gruba to jednak zawiera dużo ciekawych informacji. jest to poniekąd kompedium najważniejszych faktów o opisywanych konfliktach. Ksiązka warta przeczytania.

W czternastu rozdziałach i posłowiu autor opisuje długotrwałe konflikty zbrojne na przestrzeni dziejów. mamy opisane konflikty od starożytności po współczesnośc. Mimo iż ksiązka nie jest zbyt gruba to jednak zawiera dużo ciekawych informacji. jest to poniekąd kompedium najważniejszych faktów o opisywanych konfliktach. Ksiązka warta przeczytania.

Mówiąc o długotrwałych wojnach, rzadko się zastanawiamy, co zmusza ludzi do walk „na długich dystansach” .
Właśnie po tej lekturze, po raz pierwszy, uzmysłowiłem sobie jeden fakt – w przypadku kilku z opisanych konfliktów zbrojnych jak np. wojny punickie czy Wojna Stuletnia pomiędzy Francją a Anglią (która tak naprawdę trwała lat 116) brały w nich udział co najmniej… 4 pokolenia.
Analiza, którą przeprowadził Joseph Cummins podaje taką oto receptę na długoletni konflikt.
Potrzebni są charyzmatyczni przywódcy, niesprawiedliwy pokój, konflikt etniczny lub religijny i zdolność do prowadzenia wojny, którą obecni eksperci od wojskowości nazywają „asymetryczną", ale tak naprawdę jest to tylko nowa twarz, starej, dobrej wojny partyzanckiej.
Cele mogą być różne:
- od walk o wzrost znaczenia państw o mocarstwowych zapędach (tu przeczytacie o wojnach persko-greckich, punickich i wojnach prowadzonych przez Turków osmańskich),
- poprzez wojny religijne (tutaj nie mogło się obyć bez konfliktów żydowsko- rzymskich, brytyjsko-irlandzkich i izraelsko- arabskich),
- partyzanckie (wojny Unii z Seminolami o Florydę i południową część obecnego stanu Georgia, Brytyjczyków z Afgańczykami, czy zmagania wojsk francuskich i amerykańskich z partyzantami Ho Chi Minha w Indochinach),
- wojny narodowe (i tu historia naszych długotrwałych walk z Rosjanami oraz wojen bałkańskich),
- czy wojny toczone współcześnie, gdzie Autor nie dostrzega niczego poza „chaosem wojennym”, takie jak zakończona w 1996 roku wojna w Gwatemali czy wojna domowa w Sudanie.
Wojną, która jeszcze na miano najdłuższej nie zasłużyła, ale trwa już ponad 15 lat jest ta, która rozpoczęła się 11 września 2001 roku atakami na budynki WTC.
Bardzo syntetyczne opracowanie, dające możliwość bez długotrwałych studiów historycznych zrozumieć o co w danych konfliktach chodziło lub chodzi, poznać najważniejsze postacie dramatu, przebieg najważniejszych bitew oraz dowiedzieć się jakie były konsekwencje zakończenia owych zmagań.
Dla wszystkich interesujących się historią wojen, a nie mających ani siły ani ochoty na np. przebijanie się przez takie pozycje jak „Wojny peloponeskie” Tukidydesa czy „Wojna żydowska” Józefa Flawiusza to pozycja ze wszech miar godna uwagi.
Dodatkowo – suto ilustrowana i bardzo pięknie wydana :-)

Mówiąc o długotrwałych wojnach, rzadko się zastanawiamy, co zmusza ludzi do walk „na długich dystansach” .
Właśnie po tej lekturze, po raz pierwszy, uzmysłowiłem sobie jeden fakt – w przypadku kilku z opisanych konfliktów zbrojnych jak np. wojny punickie czy Wojna Stuletnia pomiędzy Francją a Anglią (która tak naprawdę trwała lat 116) brały w nich udział co najmniej… 4...

Spośród wielu publikacji poświęconych wojnom, bitwom i konfliktom niekoniecznie militarnym, książka Josepha Cumminsa wyróżnia się poważnym podejściem do tematu, dosyć drobiazgowymi opisami i rozsądnymi analizami przyczyn oraz skutków, które nierzadko widoczne są do dzisiaj. Autor skupił się na konfliktach wybranych pod kątem pewnych cech (imperializm, partyzantka, religie, ekonomia etc.),co jest pomysłem nieco spłycającym problematykę, gdyż rzadko kiedy mamy do czynienia z tak jednoznacznym źródłem sporu. Podobnie można mieć zastrzeżenia co do wyboru konfliktów. Wiadomo, że wojen w historii ludzkości nie brakuje, lecz długość ich trwania niekoniecznie musi być tożsama z „wielkością” – jakkolwiek by ją rozumieć.
Odnośnie części merytorycznej i opisu samych wojen to nie można mieć zarzutów. Autor na początku rozdziałów podaje rys historyczny, sytuację geopolityczną i czynniki wpływające na obie strony, potem przechodzi do nakreślenia głównych działań bojowych i dyplomatycznych, a w ramach podsumowania pojawia się analiza następstw i skutki dla walczących. Dodatkowo charakterystyki są uatrakcyjnione rycinami i zdjęciami z epoki, a niekiedy mapami i tabelami z różnej maści zestawieniami. Czyta się przyjemnie niczym beletrystykę, bez zbędnego historycznego żargonu i niepotrzebnego wdawania się w najmniejsze detale.

Można się przyczepić do formy publikacji, gdyż tak częste w literaturze anglosaskiej wytłuszczenia fragmentów akapitów albo urywków zdań tutaj nie znajdują uzasadnienia i przypominają raczej podręcznik szkolny niż literaturę popularnonaukową. „Największe konflikty” nie jest co prawda typową pracą naukową, ale stanowi bardzo dobrą pozycję dotyczącą opisywanych zmagań. Szczególnie warto zapoznać się z opisem bitwy pod Maratonem z okresu wojen grecko-perskich, który w pewnym sensie jest odbrązowieniem powszechnie znanej wersji wydarzeń, opisem konfliktu w Irlandii Północnej dobrze rozdzielającemu winę po obu stronach, a także starciom w Izraelu – brakuje jedynie wzmianki w jak niekorzystnej sytuacji demograficznej są Żydzi w stosunku do otaczających ich wrogich krajów arabskich, czyli jakby „pociągnięcia analizy” aż do lat po roku 2000.

Spośród wielu publikacji poświęconych wojnom, bitwom i konfliktom niekoniecznie militarnym, książka Josepha Cumminsa wyróżnia się poważnym podejściem do tematu, dosyć drobiazgowymi opisami i rozsądnymi analizami przyczyn oraz skutków, które nierzadko widoczne są do dzisiaj. Autor skupił się na konfliktach wybranych pod kątem pewnych cech (imperializm, partyzantka, religie,...