Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówiąc o długotrwałych wojnach, rzadko się zastanawiamy, co zmusza ludzi do walk „na długich dystansach” . Właśnie po tej lekturze, po raz pierwszy, uzmysłowiłem sobie jeden fakt – w przypadku kilku z opisanych konfliktów zbrojnych jak np. wojny punickie czy Wojna Stuletnia pomiędzy Francją a Anglią (która tak naprawdę trwała lat 116) brały w nich udział co najmniej… 4 pokolenia. Analiza, którą przeprowadził Joseph Cummins podaje taką oto receptę na długoletni konflikt. Potrzebni są charyzmatyczni przywódcy, niesprawiedliwy pokój, konflikt etniczny lub religijny i zdolność do prowadzenia wojny, którą obecni eksperci od wojskowości nazywają „asymetryczną", ale tak naprawdę jest to tylko nowa twarz, starej, dobrej wojny partyzanckiej. Cele mogą być różne: - od walk o wzrost znaczenia państw o mocarstwowych zapędach (tu przeczytacie o wojnach persko-greckich, punickich i wojnach prowadzonych przez Turków osmańskich),- poprzez wojny religijne (tutaj nie mogło się obyć bez konfliktów żydowsko- rzymskich, brytyjsko-irlandzkich i izraelsko- arabskich),- partyzanckie (wojny Unii z Seminolami o Florydę i południową część obecnego stanu Georgia, Brytyjczyków z Afgańczykami, czy zmagania wojsk francuskich i amerykańskich z partyzantami Ho Chi Minha w Indochinach),- wojny narodowe (i tu historia naszych długotrwałych walk z Rosjanami oraz wojen bałkańskich),- czy wojny toczone współcześnie, gdzie Autor nie dostrzega niczego poza „chaosem wojennym”, takie jak zakończona w 1996 roku wojna w Gwatemali czy wojna domowa w Sudanie. Wojną, która jeszcze na miano najdłuższej nie zasłużyła, ale trwa już ponad 15 lat jest ta, która rozpoczęła się 11 września 2001 roku atakami na budynki WTC. Bardzo syntetyczne opracowanie, dające możliwość bez długotrwałych studiów historycznych zrozumieć o co w danych konfliktach chodziło lub chodzi, poznać najważniejsze postacie dramatu, przebieg najważniejszych bitew oraz dowiedzieć się jakie były konsekwencje zakończenia owych zmagań. Dla wszystkich interesujących się historią wojen, a nie mających ani siły ani ochoty na np. przebijanie się przez takie pozycje jak „Wojny peloponeskie” Tukidydesa czy „Wojna żydowska” Józefa Flawiusza to pozycja ze wszech miar godna uwagi. Dodatkowo – suto ilustrowana i bardzo pięknie wydana :-)