Któż nie słyszał o tym najsłynniejszym błędnym rycerzu zakochanym w swojej wyimaginowanej Dulcynei? Postać to była szalona, niezwykła i z pewnością niezapomniana, która pod wpływem miłości do romansów rycerskich, wyrusza na poszukiwanie przygód, tocząc w swojej wyobraźni nieustanne bitwy. Oto powieść, która bawiła ówczesnych, a która bawi i nas, współczesnych, dacie wiarę? :) Oto dowód geniuszu Cervantesa, dowód na wielkość tej historii.

„Don Kichot” to przede wszystkim pozycja niejednoznaczna. Z jednej strony, jak wspomniałam, bawi do łez za sprawą głównego bohatera i jego nietuzinkowego podejścia do życia, z drugiej zaś ogromnie (mnie przynajmniej) smuci, ponieważ dla mnie tytułowy Don Kichot z La Manchy jest postacią na wskroś tragiczną, którą w pewnym sensie rozumiałam: umieszczona w czasach, do których nie pasowała, wyznająca „niemodne” zasady kodeksu rycerskiego - jak prawość, odwaga, lojalność, czyste serce - stała się wyrzutkiem.

Wspaniała, nietuzinkowa, ważna pozycja z kanonu literatury klasycznej, której mam nadzieję, dacie szansę, mimo jej znacznych gabarytów. Obiecuję, że warto. Tak bardzo warto, szczególnie, że ukazało się właśnie jej przepiękne wydanie. Sami tylko spójrzcie :)

Któż nie słyszał o tym najsłynniejszym błędnym rycerzu zakochanym w swojej wyimaginowanej Dulcynei? Postać to była szalona, niezwykła i z pewnością niezapomniana, która pod wpływem miłości do romansów rycerskich, wyrusza na poszukiwanie przygód, tocząc w swojej wyobraźni nieustanne bitwy. Oto powieść, która bawiła ówczesnych, a która bawi i nas, współczesnych, dacie wiarę?...

Hiszpańska klasyka w najlepszym wydaniu. Powieść, której bohaterowie są znani na całym świecie, w tym przez tych, którzy jej nigdy nie czytali. W naszym języku funkcjonuje idiom 'walka z wiatrakami', odnoszący się do ... jednego, krótkiego epizod z książki. Plus wizerunek graficzny bohaterów, autorstwa... Gustava Dore z XIX wieku.
Oznacza to, że mamy do czynienia z kolejną znaną i nie czytaną pozycją światowej klasyki, a szkoda.
Warstwa fabularna, oprócz elementów komediowych, zawiera sporo wątków z ciekawymi przemyśleniami autora oraz historię związaną z biografią Cervantesa (w tym wspomnienie o... Saavedrze ;-)).
Co ciekawe, humor wiąże się głównie z postacią zdroworozsądkowego Sanczo Pansy, a nie z tytułowym błędnym rycerzem. Ale giermek potrafił się też wykazać iście salomonową, chociaż chłopską mądrością. A i przestrogi jego Pana od niej nie odstawały.
Siłą powieści jest jej żywotność i możliwość znalezienia w niej odniesień do ludzkiego życia, zarówno prywatnego, jak i społecznego w każdej epoce. Wypowiedzi bohaterów i ich losy także pozwalają na znalezienie w ich figurach dużo ciekawsze treści, niż tylko walka z wiatrakami.
Książka absolutnie warta lektury.

Hiszpańska klasyka w najlepszym wydaniu. Powieść, której bohaterowie są znani na całym świecie, w tym przez tych, którzy jej nigdy nie czytali. W naszym języku funkcjonuje idiom 'walka z wiatrakami', odnoszący się do ... jednego, krótkiego epizod z książki. Plus wizerunek graficzny bohaterów, autorstwa... Gustava Dore z XIX wieku.
Oznacza to, że mamy do czynienia z kolejną...

W książce przedstawiono tylko niektóre rozdziały z całego utworu. Gdy zaczynałam się wciągać w treść, rozdział się kończył lub urywał. Może ,,Don Kichot..." w całości lepiej się czyta.

W książce przedstawiono tylko niektóre rozdziały z całego utworu. Gdy zaczynałam się wciągać w treść, rozdział się kończył lub urywał. Może ,,Don Kichot..." w całości lepiej się czyta.

Idealizm leży bardzo blisko głupoty, czego idealnym odzwierciedleniem jest don Kichot. Współczujemy mu, rozumiemy tragizm, trochę doceniamy, i podśmiechujemy się z jego obłędu. Chyba wolałabym jednak zostać z jakimś moim wyobrażeniem tej ponadczasowej opowieści, naznaczonej mocno obłędnym – nomen omen – charakterem obrazów Honoré Daumiera, w które mogę wpatrywać się i nieustannie zachwycać.
Jednak przyszedł czas, kiedy zachciało mi się poznać historię nieszczęsnego Rycerza Smętnego Oblicza... niestety nie znaleźliśmy wspólnego języka i drugi tom musi poczekać na lepsze czasy ;).

Idealizm leży bardzo blisko głupoty, czego idealnym odzwierciedleniem jest don Kichot. Współczujemy mu, rozumiemy tragizm, trochę doceniamy, i podśmiechujemy się z jego obłędu. Chyba wolałabym jednak zostać z jakimś moim wyobrażeniem tej ponadczasowej opowieści, naznaczonej mocno obłędnym – nomen omen – charakterem obrazów Honoré Daumiera, w które mogę wpatrywać się i...

Geografia społeczno-ekonomiczna pocz. XVIIw. prowincji Hiszpanii. Plus zbyt natchniony błędny rycerz.

Geografia społeczno-ekonomiczna pocz. XVIIw. prowincji Hiszpanii. Plus zbyt natchniony błędny rycerz.

"O autorze najsłynniejszy! o szczęśliwy Don Kichocie! o wsławiona Dulcyneo! o krotochwilny Sanczo Pansa! obyście każde z osobna i wszyscy społem, żyli przez nieskończone wieki ku zadowoleniu i rozrywce żyjących". Drugi tom przynosi dalsze losy przemyślnego, ale szalonego Don Kichota z Manczy (aż do jego śmierci) oraz jego giermka. Przy okazji poznajemy mnóstwo innych ciekawych postaci oraz bardzo często ich interesujące historie, które z losami głównych bohaterów się splatają i stanowią cenny wkład do całej opowieści.
Obłąkany rycerz błędny Don Kichote to postać pod wieloma względami niezwykła i niezapomniana. "Jedynie jak już nieraz w ciągu tej długiej powieści powiedziano, ledwie się tknął sprawy błędnego rycerstwa, tracił głowę, w innych przedmiotach dawał dowody jasnego i swobodnego umysłu, tak że na każdym kroku czyny jego zaprzeczały rozumowi, a rozum jego czynom". Jego przygody są znakomicie napisane, pierwszy i drugi tom przeczytałem z wielką przyjemnością. Tom drugi jest dłuższy i zawiera (oprócz dedykacji i "Słowa wstępnego do czytelnika") aż siedemdziesiąt cztery rozdziały. Pierwszy cytat użyty w tej opinii pochodzi z rozdziału czterdziestego, drugi z czterdziestego trzeciego.
Powieść jest wybitna. Bawiła i zajmowała czytelników kilkaset lat temu, świetnie się ją czyta w czasach współczesnych i będzie to znakomita lektura również w przyszłości. Powieść długa, ale warta przeczytania, czas z nią spędzony będzie czasem dobrze spożytkowanym i z całą pewnością nie będzie zmarnowanym.

"O autorze najsłynniejszy! o szczęśliwy Don Kichocie! o wsławiona Dulcyneo! o krotochwilny Sanczo Pansa! obyście każde z osobna i wszyscy społem, żyli przez nieskończone wieki ku zadowoleniu i rozrywce żyjących". Drugi tom przynosi dalsze losy przemyślnego, ale szalonego Don Kichota z Manczy (aż do jego śmierci) oraz jego giermka. Przy okazji poznajemy mnóstwo innych...

Czytanie szkodzi :)
Świetna historia, satyra na marzycieli, czytelników I pewne postawy - poniekąd hiszpański Baj Ganio czy Szwejk, ale sprzed kilkuset lat.

Czytanie szkodzi :)
Świetna historia, satyra na marzycieli, czytelników I pewne postawy - poniekąd hiszpański Baj Ganio czy Szwejk, ale sprzed kilkuset lat.

Serce i Rozum prowadzą swoje pocieszne dysputy już setki lat. Zaskoczyło mnie jak nowoczesne poglądy głosi mądry wariat i że mimo kilku wieków jest całkiem śmieszny, a nie jednoznacznie cringowy.
Póki umysł roić będzie fantazje, przezwyciężać strach, czuwać nocą, żywić się marzeniami i poganiać leniwe ciało, które z kolei sprowadzać go będzie na ziemię, drżeć jak osika, spać snem sprawiedliwego, zajadać przy każdej okazji, tak długo warto będzie czytać przygody Don Kichota.

Serce i Rozum prowadzą swoje pocieszne dysputy już setki lat. Zaskoczyło mnie jak nowoczesne poglądy głosi mądry wariat i że mimo kilku wieków jest całkiem śmieszny, a nie jednoznacznie cringowy.
Póki umysł roić będzie fantazje, przezwyciężać strach, czuwać nocą, żywić się marzeniami i poganiać leniwe ciało, które z kolei sprowadzać go będzie na ziemię, drżeć jak osika,...

"W pewnej miejscowości Manczy, której nazwy nie mam ochoty sobie przypominać, żył niedawno pewien szlachcic, z tych, co mają kopię w tulei, starodawną tarczę, chudą szkapę i gończego charta". Tym zdaniem rozpoczyna się pierwszy rozdział rozsławionej na całym świecie powieści Cervantesa. Szlachcicem, który jest ukazany w tymże zdaniu jest przemyślny Don Kichote. Szlachcic ów zaczytywał się w rycerskich opowieściach, szczególnie upodobał sobie te, które mówiły o błędnych rycerzach. Niestety ewidentnie je przedawkował. "W rezultacie rozum straciwszy wpadł na najdziwaczniejszy pomysł, jaki by kiedykolwiek w świecie największemu szaleńcowi przyszedł do głowy. Uroił sobie, że stosowne i konieczne jest dla blasku jego sławy oraz dla służby państwu zostać błędnym rycerzem, wyruszyć w szeroki świat, konno i zbrojnie w poszukiwaniu przygód i dokonywać tych wszystkich czynów, jakich dokonują błędni rycerze, o których czytał; naprawiając wszelakiego rodzaju krzywdy, narażając się na przygody i niebezpieczeństwa i wychodząc z nich zwycięsko, zdobyć imię nieśmiertelne i sławę". Jego wiernym, ale niezbyt rozgarniętym giermkiem został jeżdżący na ośle Sanczo Pansa.
Część pierwsza (czyli tom pierwszy) podzielony jest na dedykację, przedmowę autora oraz cztery księgi (łącznie pięćdziesiąt dwa rozdziały),w których opisywane są przygody Don Kichota i Sancza Pansy oraz wielu bohaterów, którzy w mają styczność z wymienionymi śmiałkami. Ostatni rozdział kończy się powrotem głównych bohaterów do rodzinnej miejscowości. To nie kończy jednak całej opowieści. Tom drugi będzie ją kontynuował i już nie mogę się doczekać ciągu dalszego, jestem bardzo ciekawy co się jeszcze wydarzy.
Wybitny tom pierwszy i oby drugi był na tym samym poziomie. Zabieram się lektury. Liczę na dużą ilość pozytywnych literackich, czytelniczych wrażeń.

"W pewnej miejscowości Manczy, której nazwy nie mam ochoty sobie przypominać, żył niedawno pewien szlachcic, z tych, co mają kopię w tulei, starodawną tarczę, chudą szkapę i gończego charta". Tym zdaniem rozpoczyna się pierwszy rozdział rozsławionej na całym świecie powieści Cervantesa. Szlachcicem, który jest ukazany w tymże zdaniu jest przemyślny Don Kichote. Szlachcic ów...

W wieku 18 lat dla mnie była nudna, bez akcji, niezrozumiała. Na studiach nowatorstwo tej książki zostało wyjaśnione ale osobiście dla mnie to wyjaśnienie nie wzbudziło zainteresowana do powtórnego przeczytania.

W wieku 18 lat dla mnie była nudna, bez akcji, niezrozumiała. Na studiach nowatorstwo tej książki zostało wyjaśnione ale osobiście dla mnie to wyjaśnienie nie wzbudziło zainteresowana do powtórnego przeczytania.