Powiastki filozoficzne

Myślę, że najlepszym komentarzem do Powiastek są słowa Jean Orieux:
"Niektórzy mówią, że (Wolter) nie jest "poważny". To prawda. Zrobił wszystko, by takim się nie wydawać; lecz jest ponadto coś nieskończenie ważniejszego. Zdarza nam się zapominać, że każdy z nas nosi w głębi swojego umysłu ślady pozostawione przez Kandyda."

Myślę, że najlepszym komentarzem do Powiastek są słowa Jean Orieux:
"Niektórzy mówią, że (Wolter) nie jest "poważny". To prawda. Zrobił wszystko, by takim się nie wydawać; lecz jest ponadto coś nieskończenie ważniejszego. Zdarza nam się zapominać, że każdy z nas nosi w głębi swojego umysłu ślady pozostawione przez Kandyda."

Pokaż mimo to

Zbiór zróżnicowany, choć przy czytaniu którejś z kolei opowiastki awanturniczej z regularnymi przewrotami i przenosinami akcji do innego kraju co trzy strony odczuć można monotonię. Problem ten daje o sobie znać zwłaszcza pod koniec, podczas lektury najgłośniejszej chyba powiastki Woltera, „Kandyda”. Może dlatego, że wcześniej w zbiorze umieszczony jest jego krótszy prototyp, „Historia podróży Skarmentada”. A może po prostu „Zadig” i „Prostaczek” wyczerpały formę takiej właśnie awanturniczej powiastki.

Ale i innymi gatunkami „Powiastki filozoficzne” Woltera stoją, osobiście polecam zwłaszcza sprawdzić „Mikromegasa” – komentarz w ogóle do humanizmu, a także kilku filozofów, w specyficznym, międzyplanetarnym klimacie. Na pewno do tego wrócę. Wyróżniłbym też krótką, choć dającą do myślenia „Historię dobrego Bramina”, rozmowę z geometrą-kartezjaninem w „Człowieku o czterdziestu talarach” i dialog Gudmana z Sidraciem w „Uszach hrabiego (…)”.

W ogóle zbiór raczej mocny. Ciężko wskazać opowiastkę słabą, choć jest parę „tylko” przyzwoitych. Lekka monotonia wkrada się przez to trzykrotnie powtarzanie powiastki łotrzykowskiej/awanturniczej. Pewnie da się tego uniknąć odpuszczając sobie „Zadiga” albo „Kandyda”. Bo „Prostaczka” polecałbym sprawdzić, wydał mi się z tych trzech najzabawniejszy i zawierający najciekawsze komentarze.

Zbiór zróżnicowany, choć przy czytaniu którejś z kolei opowiastki awanturniczej z regularnymi przewrotami i przenosinami akcji do innego kraju co trzy strony odczuć można monotonię. Problem ten daje o sobie znać zwłaszcza pod koniec, podczas lektury najgłośniejszej chyba powiastki Woltera, „Kandyda”. Może dlatego, że wcześniej w zbiorze umieszczony jest jego krótszy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie miałem wcześniej styczności z dziełami Woltera, ale po takim nazwisku, filozofie i encyklopedyście, spodziewałem się czegoś na kształt "Tako rzecze Zaratustra" Nietzschego. Nic bardziej mylnego. Tytuł "Powiastki" znakomicie oddaje charakter zamieszczonych w tym wydaniu utworów. Jest to lektura lekka, przyjemna, z dystansem. A że za owymi powiastkami kryje się coś więcej, to już tylko, za przeproszeniem, plus dodatni.

Nie miałem wcześniej styczności z dziełami Woltera, ale po takim nazwisku, filozofie i encyklopedyście, spodziewałem się czegoś na kształt "Tako rzecze Zaratustra" Nietzschego. Nic bardziej mylnego. Tytuł "Powiastki" znakomicie oddaje charakter zamieszczonych w tym wydaniu utworów. Jest to lektura lekka, przyjemna, z dystansem. A że za owymi powiastkami kryje się coś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W sumie bardzo lekkie opowiadania, w całkiem przystępnym tłumaczeniu, więc nie rozumiem czemu tak mało popularne. Może dlatego, że zmuszą do myślenia? Do zajrzenia w siebie, poszukania pytań i odpowiedzi w swoim umyśle, nie na kartach książki?

Zapewne każdy czytający odnajduje w tej książce coś innego, ale na pewno każdy inaczej interpretuje to co przeczyta i to co odkryje w tych prostych historiach. Nie jest to lektura dla tych, którzy szukają wartkiej akcji, rubasznego humoru lub czarów. To są historie dla tych, którzy szukają pretekstu to przemyślenia swojej postawy i roli w świecie.

W sumie bardzo lekkie opowiadania, w całkiem przystępnym tłumaczeniu, więc nie rozumiem czemu tak mało popularne. Może dlatego, że zmuszą do myślenia? Do zajrzenia w siebie, poszukania pytań i odpowiedzi w swoim umyśle, nie na kartach książki?

Zapewne każdy czytający odnajduje w tej książce coś innego, ale na pewno każdy inaczej interpretuje to co przeczyta i to co odkryje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wolter przedstawia tutaj życiową mądrość, a nie pseudo filozoficzny bełkot rozdrabniany wiekami przez ludzi, którzy zapewne nic "mądrego" nie mieli do powiedzenia.

Wolter przedstawia tutaj życiową mądrość, a nie pseudo filozoficzny bełkot rozdrabniany wiekami przez ludzi, którzy zapewne nic "mądrego" nie mieli do powiedzenia.

Pokaż mimo to

Do wszystkich czytających tą „recenzję”:
Przed czasami lubimyczytac.pl również prowadziłem listę książek przeczytanych. Właśnie do niej dotarłem, niestety nie rozpisywałem się po przeczytaniu każdej pozycji. Są to xsiążki, które przeczytałem między 11.2010, a 09.2011. Oprócz tytułu zamieszczałem ocenę Treści i Formy i, niestety tylko ją będę dodawał w tym zestawieniu. (trochę z racji tego, że pamięć zawodna i nie wiem czy byłbym w stanie się wartościowo o wszystkich pozycjach wypowiedzieć).
T: 7
F: 7

Do wszystkich czytających tą „recenzję”:
Przed czasami lubimyczytac.pl również prowadziłem listę książek przeczytanych. Właśnie do niej dotarłem, niestety nie rozpisywałem się po przeczytaniu każdej pozycji. Są to xsiążki, które przeczytałem między 11.2010, a 09.2011. Oprócz tytułu zamieszczałem ocenę Treści i Formy i, niestety tylko ją będę dodawał w tym zestawieniu....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetne zakończenie, wspaniałe przesłania poszczególnych powiastek. Wszystko jest aktualne po dzisiejszy dzień.

Świetne zakończenie, wspaniałe przesłania poszczególnych powiastek. Wszystko jest aktualne po dzisiejszy dzień.

Pokaż mimo to

Jak ja uwielbiam te powiastki...

Jak ja uwielbiam te powiastki...

Pokaż mimo to

KLASYKA, KTÓRĄ NALEŻY ZNAĆ, a nie dyskutować .

Cztery powiastki: „Zadig czyli los”, „Tak toczy się światek”, „Kandyd czyli optymizm” oraz „Prostaczek”. Wszystko, co napisał Wolter zostało gruntownie przebadane i ocenione. Pozwolę więc sobie tylko na krótkie osobiste uwagi, które zaczynam od stwierdzenia, że wielokrotnie czytałem, nie tylko jego utwory, lecz również Diderota i nie wiem, czy profesjonalistom to się spodoba czy nie, odczuwam podobną i porównywalną przyjemność z obu lektur. Mało tego, twierdzę, że obaj stali sie zaczynem Rewolucji Francuskiej. Porównajmy: Wolter /1694-1778/, a Diderot /1713-1784/, obaj przez Kościół nie „lubiani” i obaj nie dożyli zburzenia Bastylii.

Co do omawianych opowiadań, wyczytałem o zbieżnosci etymologicznej ZADIGA z „naszym” CADYKIEM, który oznacza sprawiedliwego bądż prawdomównego. Samo opowiadanie uważane jest jako autobiograficzne. Przypomnijmy też, że „candide” to dobroduszny, naiwny.

Zauważmy jeszcze, że antyklerykalizm ma przedstawicieli „podług własnej miary”. Francja XVIII wieku miała Woltera i Diderota, a Polska XXI wieku - Palikota.

KLASYKA, KTÓRĄ NALEŻY ZNAĆ, a nie dyskutować .

Cztery powiastki: „Zadig czyli los”, „Tak toczy się światek”, „Kandyd czyli optymizm” oraz „Prostaczek”. Wszystko, co napisał Wolter zostało gruntownie przebadane i ocenione. Pozwolę więc sobie tylko na krótkie osobiste uwagi, które zaczynam od stwierdzenia, że wielokrotnie ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Popis myśliciela prawdziwego, czyli świadomego i zdystansowanego. Mistrzowsko kąsa Wolter tych, którzy wciskają ludziom ciemnotę.
Poziom obniża się tylko na moment za sprawą "Człowieka o czterdziestu talarach", gdzie autor atakuje swych oponentów w sposób prostacki i samego siebie niegodny; już w kolejnej opowiastce, czyli "Białym byku", wznosi się jednak z powrotem na wyżyny, skąd chłoszcze rózgą ironii fanatyków, niegodziwców, a niekiedy i tych, którzy mu osobiście podpadli.
Nie ulega wątpliwości, od kogo uczył się z tak dobrym skutkiem Anatol France.
Nie ulega też wątpliwości, która instytucja jest głównym celem krytyki, nawet jeśli większość opowiastek podana jest w smakowitym, dalekowschodnim sosie.
Opus magnum zbioru, czyli "Kandyd", poza prześmiewczym zderzeniem filozofii optymizmu ze zgrzebną rzeczywistością i władzą przypadku nad losem człowieka, przynosi rys antyutopijny - społeczność mlekiem i miodem płynącej krainy Eldorado ze zdziwieniem przyjmuje informację, że ludzie mogą się różnić poglądami.
Uczyć i bawić - tę dewizę wprowadza Wolter w czyn ze swadą, energią i niespotykaną już dziś harmonią.

Popis myśliciela prawdziwego, czyli świadomego i zdystansowanego. Mistrzowsko kąsa Wolter tych, którzy wciskają ludziom ciemnotę.
Poziom obniża się tylko na moment za sprawą "Człowieka o czterdziestu talarach", gdzie autor atakuje swych oponentów w sposób prostacki i samego siebie niegodny; już w kolejnej opowiastce, czyli "Białym byku", wznosi się jednak z powrotem na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to