Przepiękne.

Przepiękne.

Tyle było oczekiwania żeby się za Don Juana wziąć. I niestety na marne. Nie twierdzę, że to zły poemat, niestety kompletnie nie dorasta do czasów współczesnych. Mnóstwo dygresji autora, które mogły rzeczywiście pasować do jego rzeczywistości, ale obecnie są kompletnie nieinteresujące. Same przygody Don Juana, tak sławetnej przecież postaci mocno rozczarowują. Szkoda.

Tyle było oczekiwania żeby się za Don Juana wziąć. I niestety na marne. Nie twierdzę, że to zły poemat, niestety kompletnie nie dorasta do czasów współczesnych. Mnóstwo dygresji autora, które mogły rzeczywiście pasować do jego rzeczywistości, ale obecnie są kompletnie nieinteresujące. Same przygody Don Juana, tak sławetnej przecież postaci mocno rozczarowują. Szkoda.

Podobno Don Juan potrafił swoją sztuką ujmowania podbić niejedno serce a droga do tego prowadziła przez miłą dla oka powierzchowność. Jednak czy osiągnąłby takie same sukcesy, gdyby musiał użyć swojego intelektu? Trzeba przyznać, że rymowanie przygód rozchwytywanego przez płeć przeciwną młodzieńca, idzie George'owi Byronowi bardzo dobrze. Dosyć lekko, subtelnie i wręcz niewinnie nakreśla obraz pechowego podróżnika, potrafiącego zaskarbić sobie przyjaźń wielu ludzi. Mnie tymczasem spotkała niemiła niespodzianka. Zamiast dołączyć do chóru piewców jego poematu, odkryłem w sobie spore pokłady zdziwienia a potem litości. Miast zasiąść w pierwszym rzędzie i okazać wielkie uznanie temu dziełu, pozytywnie przecież zweryfikowanemu przez krytyków na przestrzeni dwustu lat, zaszyłem się gdzieś daleko w kącie a z moich ust wydobył się jedynie gwizd dezaprobaty. Wiem, nieładnie jest gwizdać, ale przyznam Wam, że się śmiertelnie wynudziłem.

Czas odpocząć od Byrona. Pora dać spokój zmęczonemu umysłowi po jego dygresjach, przechodzących w nieciekawe dłużyzny. To co pisane gładko i z arystokratyczną manierą, przestało mnie interesować. Być może "Don Juan" jest dziełem z wielkiego świata literatury, ale jego szlachetne intencje pozostaną dla mnie nieodkryte. Napisany poprawnie i nawet z gorącokrwistym zapałem. Posiadający urok sekretnych misji do spełnienia lub awanturniczych peregrynacji. Jednak pomimo wywoływanego wśród czytelników od wielu lat podziwu, nie będę wzdychać za tym poematem w takim stopniu w jakim damy wielbiły Don Juana.

Odniosłem wrażenie, że angielski poeta zbyt pobieżnie naszkicował postać swojego głównego bohatera. Don Juan jest pełen powabu, jednak poza pustotą nic więcej z tego nie wynika. Podobno posiada serce lwa a twarz dziewczęcą. Gdyby można było przy okazji sięgnąć do jego ukrytych myśli. Niechby posiadał jeszcze intelektualne zasoby, warte rzucenia na nie okiem. Wtedy można by się jeszcze zastanowić nad wystawieniem poematowi dobrej oceny. Jednak Don Juan będąc na scenie wiodącym aktorem, wygląda jak ktoś zupełnie obcy i nieprzystający do tak podziwianego przeze mnie, romantycznego kunsztu Byrona. Nawet atmosfera miłosnych wulkanów i trujących żądeł namiętności nie wzbudziła we mnie większego zainteresowania.

Potrzebuję czegoś dla zmysłów, dla wyobraźni. Nie chcę być zamęczany politycznymi wtrętami, tak lubianymi przez Byrona. Wolę tego dramaturga składającego hołdy niepokojowi w górach "Manfreda". O wiele bardziej go cenię w obliczu pirackich dylematów "Korsarza". "Don Juan" według mnie jest grubą księgą, na której dygresjach można połamać zęby a hardy i dumny młodzieniec nie wydaje się być bardziej dostrzeganym przez swojego twórcę od czołowych polityków Albionu z tamtej epoki. Wylewany szczodrze przez Byrona balsam z miłości, również nie przyczynił się do zwiększenia w moich oczach atrakcyjności "Don Juana". Odważnego młodzika zapamiętam jako utopioną w manii gadulstwa ofiarę wodolejstwa. Cytując słowa George'a Byrona "boję się spóźnić, więc przyśpieszam kroku", czym prędzej oddalam się z tych monotonnych rejonów literatury angielskiej.

Podobno Don Juan potrafił swoją sztuką ujmowania podbić niejedno serce a droga do tego prowadziła przez miłą dla oka powierzchowność. Jednak czy osiągnąłby takie same sukcesy, gdyby musiał użyć swojego intelektu? Trzeba przyznać, że rymowanie przygód rozchwytywanego przez płeć przeciwną młodzieńca, idzie George'owi Byronowi bardzo dobrze. Dosyć lekko, subtelnie i wręcz...

Mroczna opowieść o dążeniu do idealnej miłości, o marzeniach, wewnętrznej pustce i zemście.

Mroczna opowieść o dążeniu do idealnej miłości, o marzeniach, wewnętrznej pustce i zemście.

Jak czytamy na wikipedii „Don Juan Tenorio – na wpół legendarny szlachcic hiszpański, żyjący w Sewilli w XVI wieku. Słynął z urody, uroku osobistego, ale także z przedmiotowego traktowania kobiet i egoizmu”.

A jak w wersji Byrona? Trochę inaczej. Nie mamy tu do czynienia z samcem alfa, którego podstawowym celem postępowania jest uwodzenie i wykorzystywanie kobiet. Pomimo, iż również jest czuły na wdzięki kobiece, to jednak jest bardziej delikatny, nieskazitelny. To kobiety są dominujące, to one zabiegają o względy Don Juana.

Sama fabuła nie wydaje mi się jakoś szczególnie wybitna, ale nie to jest najważniejsze. Istotne są mądrości życiowe zawarte w książce. Nie przypominam sobie drugiego takiego dzieła, gdzie tyle cytatów, wyśmienitych bon motów bym wyłowił (nie licząc Szekspira). Nie ma sensu tego powtarzać w recenzji – spójrzcie sobie na listę cytatów, jest tego z kilkadziesiąt aforyzmów.

Jak czytamy na wikipedii „Don Juan Tenorio – na wpół legendarny szlachcic hiszpański, żyjący w Sewilli w XVI wieku. Słynął z urody, uroku osobistego, ale także z przedmiotowego traktowania kobiet i egoizmu”.

A jak w wersji Byrona? Trochę inaczej. Nie mamy tu do czynienia z samcem alfa, którego podstawowym celem postępowania jest uwodzenie i wykorzystywanie kobiet. Pomimo,...

Bezkrytycznie przyznać wypada nie wypada: arcydzieło.
Jeśli ktoś chce pisać, niech czyta.

Bezkrytycznie przyznać wypada nie wypada: arcydzieło.
Jeśli ktoś chce pisać, niech czyta.

Gratuluję wyrobienia czytelniczego tym wszystkim, którzy uznają "Don Juana" za genialną pozycję. "Don Juan" pewnie ma sporo wartości, w końcu wszedł do kanonu,lecz nie jest dla mnie.
Przeczytałam tylko 4 pierwsze pieśni. Tyle musiałam, a co do reszty... Nie przeczytam.
Dwie pierwsze pieśni były interesujące i zabawne. "Don Juan" jest pisany wierszem, więc "lekko" się nie czytało, ale czytało się przyjemnie, z uśmiechem na ustach.
Przy trzeciej pieśni usnęłam. Dlaczego? Dygresje! I w dygresjach tkwi problem.
Tak, wiem, to poemat dygresyjny. "Wstawki" o wszystkim i niczym są niezbędne, ale ja ich nie lubię.
I tyle. Nawet interesujący życiorys don Juanka mojej niechęci nie zdołał pokonać.

Gratuluję wyrobienia czytelniczego tym wszystkim, którzy uznają "Don Juana" za genialną pozycję. "Don Juan" pewnie ma sporo wartości, w końcu wszedł do kanonu,lecz nie jest dla mnie.
Przeczytałam tylko 4 pierwsze pieśni. Tyle musiałam, a co do reszty... Nie przeczytam.
Dwie pierwsze pieśni były interesujące i zabawne. "Don Juan" jest pisany wierszem, więc "lekko" się nie...

To zdecydowanie nie jest książka dla mnie.

To zdecydowanie nie jest książka dla mnie.

na brit lit

na brit lit

Mistrz gatunku! :)

Mistrz gatunku! :)