Buddenbrookowie. Dzieje upadku rodziny. Tom 1

Wybitna powieść, w pełni zasługująca na miano arcydzieła - to jest literackie mistrzostwo świata, a tym, którzy uznają tę historię za "nudną" lub "suchą" polecam poszukać w sobie odpowiedzialności za ten smutny stan rzeczy... Ta powieść jest bardzo pięknie napisana i wspaniale przetłumaczona; odpowiada też na najważniejsze pytania, które człowiek może zadać sobie na Ziemi. Warto czytać i koniecznie nie spieszyć się przy lekturze, a pewnego letniego dnia wybrać się na dłużej do Travemünde nad Morzem Bałtyckim, gdzie Hanno "w napadzie radości wyskoczył z łóżka i podbiegł boso do okna".

Wybitna powieść, w pełni zasługująca na miano arcydzieła - to jest literackie mistrzostwo świata, a tym, którzy uznają tę historię za "nudną" lub "suchą" polecam poszukać w sobie odpowiedzialności za ten smutny stan rzeczy... Ta powieść jest bardzo pięknie napisana i wspaniale przetłumaczona; odpowiada też na najważniejsze pytania, które człowiek może zadać sobie na Ziemi....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No cóż tak szczerze to jednak rozczar. Dziwi mnie iż ten pisarski debiut Tomasza Manna jest zaliczany do klasyki literatury i że za niego właśnie otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Bo tak po prawdzie to jest tu niewiele tego Manna, tego Manna ze "Śmierci w Wenecji", tego Manna z "Czarodziejskiej Góry". Strasznie to suche, pospolite, szczególnie w pierwszej części książki. Nie sądzę aby tą pozycją autor przekonał mnie do siebie. Z rzadka trafia się tu jakiś ciekawy zajmująco opisany wątek, jeszcze rzadziej magia bijąca z Jego najlepszych książek. Jest tu kronikarsko z nieszczególnym polotem. Są oczywiście momenty, trafia się złota fraza i charakterystyczny, kwiecisty, ciężkawy styl autora ale jest tego mało, zbyt mało. Odnosiłem wrażenie jakby w tej pozycji autor dopiero się rozpędzał. Przeczytałem, odhaczyłem. Nie polecam zaczynać przygody z autorem od tej pozycji.

No cóż tak szczerze to jednak rozczar. Dziwi mnie iż ten pisarski debiut Tomasza Manna jest zaliczany do klasyki literatury i że za niego właśnie otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Bo tak po prawdzie to jest tu niewiele tego Manna, tego Manna ze "Śmierci w Wenecji", tego Manna z "Czarodziejskiej Góry". Strasznie to suche, pospolite, szczególnie w pierwszej części książki....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Saga familijna opisująca losy rodzinny kupieckiej w jednym z miast niemieckich w drugiej połowie XIX wieku. Jest to powieść na wpół biograficzna, mająca na celu jakby odcięcie się od kupieckiej przeszłości rodziny i obranie własnej drogi życiowej przez autora.

Miałam dosyć duże oczekiwania co do tej powieści, bo to przecież klasyka literatury, Nobel i uznany autor, którego inne dzieła bardzo cenię. Jednak muszę przyznać, że 'Buddenbrookowie' to powieść Mann'a, która najmniej przypadła mi do gustu. Język i styl powieści był jeszcze bardziej toporny niż zazwyczaj, ale to, co mi najbardziej przeszkadzało to suche opisy, przez emocji, bez życia, i jakby zastygli, zatopieni w żywicy bohaterowie. Wszyscy oprócz Toni są statyczni, jakby nieobecni duchem, manekiny odgrywające swoje role na scenie. I każdy z nich naznaczony jest znamieniem tragizmu i czeka tylko na dramat, który przypadł mu w udziale. Za dużo tu tragicznych zdarzeń, rodzina przyjmuje ciosy niczym biblijny Hiob, ale nie ma tu szans na szczęśliwe zakończenie.

Zmęczyła mnie ta książka, która momentami nieznośnie się dłużyła, za to w innych fragmentach wydarzenia były opisane pobieżne i jakby w telegraficznym skrócie. Przeczytanie całości zajęło mi ponad miesiąc, bo książek Mann'a nie da się pochłonąć na raz, trzeba je dawkować, trochę jak gorzkie lekarstwo. Klasykę trzeba znać, jednak cieszę się, że lekturę mam już za sobą i nie sądzę, żebym jeszcze kiedyś wróciła do tej powieści.

Saga familijna opisująca losy rodzinny kupieckiej w jednym z miast niemieckich w drugiej połowie XIX wieku. Jest to powieść na wpół biograficzna, mająca na celu jakby odcięcie się od kupieckiej przeszłości rodziny i obranie własnej drogi życiowej przez autora.

Miałam dosyć duże oczekiwania co do tej powieści, bo to przecież klasyka literatury, Nobel i uznany autor,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo wartościowa, po prostu nie można przejść obok niej obojętnie.

Bardzo wartościowa, po prostu nie można przejść obok niej obojętnie.

Pokaż mimo to

Arcydzieło.
Nie byłbym jednak tak okrutny wobec rodziny Buddenbrooków jak autorka poprzedniej opinii :), są poniekąd ofiarami epoki.
To rodzina żyjąca pozorami - wielkości , religijności, splendoru, uczuć rodzinnych. A wszystko to dla Molocha ( albo może Saturna z obraz Goi)- firmy handlowej i wynikającej z niej pozycji w mieszczańskim mikroświatku-tak hermetycznym, że nie zauważa się tam nawet Wiosny Ludów, tak skupionym na konserwatywnym zamknięciu, że zagraża mu lada odmienność, choćby talent muzyczny żony czy dziecka.
Stopniowo wszystkie istotne decyzje rodzinne, tak małżeńskie jak handlowe, oparte na rozeznaniu nie rzeczywistości lecz jej pozorów i podejmowane wbrew ludzkiej naturze okazują się fatalnie chybione.
Sposób snucia opowieści jest fantastyczny-ukryta jednak konsekwentna ironia, którą Mann porzuca dopiero na etapie kryzysu Tomasza i tragedii Hanno, pozornie drobne momenty fabuły ( Anna przy katafalku Tomasza) czy genialny opis muzycznego umysłu Hanno.
Książka wielowarstwowa , także o tym, że bezrefleksyjny konserwatyzm tradycjonalistyczny obumiera samoistnie gdy tylko zacznie się cokolwiek nasączać intelektem.

Arcydzieło.
Nie byłbym jednak tak okrutny wobec rodziny Buddenbrooków jak autorka poprzedniej opinii :), są poniekąd ofiarami epoki.
To rodzina żyjąca pozorami - wielkości , religijności, splendoru, uczuć rodzinnych. A wszystko to dla Molocha ( albo może Saturna z obraz Goi)- firmy handlowej i wynikającej z niej pozycji w mieszczańskim mikroświatku-tak hermetycznym, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Obmierzły, drobnomieszczański, kryjący za fasadą "boga" i "moralności" żądzę zysków ród, doznający degeneracji jak wszystko, co wznosi się na swoje wyżyny i
w wyniku upływu lat doznaje regresu. Ród żyje w świecie klasowych uprzedzeń, podziałów, mizoginii, hipokryzji, dekadencji i ogólnej gnuśności.
Dwa wątki przykuwające uwagę w sposób szczególny:
* dramat Toni - XIX-wiecznej Ifigenii, złożonej na małżeńskim ołtarzu przez "kochanego" ojczulka, liczącego na pomnożenie kapitału. Stary wraz z przyszłym mężem w sposób wyjątkowo perfidny i przemyślany wpędzają dziewczynę w poczucie winy za brak odwzajemnionych uczuć względem wzbudzającego w niej wstręt narzeczonego. Szczwany rodziciel-manipulator traktuje córkę jako kartą przetargową, lokatę, inwestycję. Wszystko w oparciu o czwarte przykazanie dekalogu, boga, moralność i resztę górnolotnego brudu pozwalającego na najbardziej haniebne występki, wzorem całej maści Tartuff'ów i Rejentów Milczków, których nawet współcześnie nie brakuje. Wpędzona w małżeństwo po razu drugi, złożona na małżeńskim ołtarzu przez "moralnego" brata, który w podstarzałym piwowarze dopatruje się ostatniej deski ratunku dla "uratowania" honoru rozwódki. Kolejny zawód, kolejny niewypał i zmarnowane ludzkie życie.
* dramat Hanno, tłamszonego przez ojca za bycie nie dość zbliżoną do oryginału repliką. Przedwcześnie dorosły, traci jakiekolwiek złudzenia wobec świata i umiera. Niech to będzie nauczka dla wszystkich tych, którzy w progeniturze chcą widzieć tylko swoje małe kopie.

Obmierzły, drobnomieszczański, kryjący za fasadą "boga" i "moralności" żądzę zysków ród, doznający degeneracji jak wszystko, co wznosi się na swoje wyżyny i
w wyniku upływu lat doznaje regresu. Ród żyje w świecie klasowych uprzedzeń, podziałów, mizoginii, hipokryzji, dekadencji i ogólnej gnuśności.
Dwa wątki przykuwające uwagę w sposób szczególny:
* dramat Toni -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię czasami wrócić do klasyki, odkleić się na chwilę od współczesnej literatury i wrócić do powieści o sto czy dwieście lat starszych. "Buddenbrookowie" to realizm w najlepszym wykonaniu, trzecioosobowa narracja z MPZ, piękne społeczne panoramy, rozmach i dokładność, z jaką opisuje się świat, obyczaje, miejsca, ludzi, cierpliwie budowana psychologia postaci, to są fundamenty współczesnej epiki, do których mam słabość i do których wracam z przyjemnością. Powieść Manna przeczytałam podziwem, bo to jest pięknie zbudowana, naprawdę wspaniała saga rodzinna. Podtytuł brzmi "Dzieje upadku rodziny".... ale ja - choć z perspektywy całości rozumiem wymowę tej podanej już w tytule sugestii - nie do końca tak to widzę, "Buddenbrookowie" ukazują po prostu losy pewnej typowej dla swoich czasów kupieckiej rodziny, ktoś się rodzi, ktoś umiera, ktoś kogoś czule kocha, a ktoś inny skrycie nienawidzi, niektóre małżeństwa żyją długo i szczęśliwie, a inne wręcz przeciwnie, rodzą się dzieci, które przerastają oczekiwania rodziców albo kompletnie je zawodzą, czasami jest lepiej, czasami gorzej, przede wszystkim czasy się zmieniają, a ludzie wraz z nimi - zwykłe koleje ludzkiego losu, opowiedziane z uważnością i pietyzmem, mocno osadzone w XIX-wiecznych realiach, ale zarazem bardzo uniwersalne, bo takie matki, tacy ojcowie, córki, synowie, takie rodzinne relacje, uwikłania, naciski oczekiwań, tradycji, cudzych spojrzeń, więzy emocji i wspomnień - to jest ponadczasowe, a ta ponadczasowość jest podobno jedną z cech arcydzieła i jestem pewna, że nie ma także obecnie czytelnika, który by w tej sadze nie znalazł czegoś o sobie, o swoich domowo-rodzinnych specyfikach, ja w każdym razie znalazłam. Bardzo podoba mi się, że swego rodzaju stałym punktem i jedną z kluczowych postaci jest pięknie zbudowana kobieca bohaterka, Antonina Buddenbrook, która towarzyszy czytelnikowi przez całą powieść, którą zna się przez to najlepiej i która pomimo swoich wad jest w swej emocjonalnej uczciwości, prostolinijności, a zarazem uwielbieniu dla rodziny i jej tradycji osobowością bardzo autentyczną i ujmującą, i... w sposób zupełnie dla niej samej nieuświadomiony i pozbawiony premedytacji jest to w swoich czasach kobieta niezwykle postępowa i z biegiem czasu coraz bardziej niezależna. Podsumowując: gdybym miała powiedzieć, z jakim słowem kojarzy mi się ta powieść Manna, to pierwszym skojarzeniem byłoby "solidny" - kawał pisarskiego rzemiosła, rzetelność, porządek, ale też ładna historia o rodzinie, tragizmie i mimo wszystko pięknie ludzkich losów, tak, to była duża przyjemność ten Mann.

Lubię czasami wrócić do klasyki, odkleić się na chwilę od współczesnej literatury i wrócić do powieści o sto czy dwieście lat starszych. "Buddenbrookowie" to realizm w najlepszym wykonaniu, trzecioosobowa narracja z MPZ, piękne społeczne panoramy, rozmach i dokładność, z jaką opisuje się świat, obyczaje, miejsca, ludzi, cierpliwie budowana psychologia postaci, to są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W rankingu książek o biznesmenach wygrywa "Ziemia obiecana". Wszystko jest tam lepsze. Wyrazistość bohaterów, ich handlowy spryt, koneksje finansowe, kontakty damsko-męskie, pożyczki i ich konsekwencje, plajty, klimat miasta - wszystko.
Depresja Tomasz, hipochondria Christiana i zwykła pustota Antoniny nadają książce pewien irytujący klimat, co w powiązaniu z przewlekłymi opisami lekko męczy czytelnika. Te mankamenty z powodzeniem wyrównują użyte środki stylistyczne i bardzo ładny język za co również tłumaczowi należy się skinienie głowy.
Muszę przyznać się, że dopiero w drugim tomie (jakieś stare wydanie), jak Hanno dorwał się do kroniki rodu zorientowałam się, że już to kiedyś czytałam. Co może oznaczać, że albo mam jakąś straszną chorobę, albo książka wcale takim kompletnym arcydziełem nie jest.

W rankingu książek o biznesmenach wygrywa "Ziemia obiecana". Wszystko jest tam lepsze. Wyrazistość bohaterów, ich handlowy spryt, koneksje finansowe, kontakty damsko-męskie, pożyczki i ich konsekwencje, plajty, klimat miasta - wszystko.
Depresja Tomasz, hipochondria Christiana i zwykła pustota Antoniny nadają książce pewien irytujący klimat, co w powiązaniu z przewlekłymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dość długie, przeraźliwie nudne i bez treści.

Jedynymi ciekawymi fragmentami, które zapadły mi w pamięć są:

- ten z chorym na cukrzyce senatorem (czy rajcą miejskim - nie pamiętam już jak w tej całej hanzie ich nazywano), który specjalnie wynajmuje mieszkanie żeby móc jeść w spokoju słodycze i w końcu w tym mieszkaniu umiera z kawałkiem niedojedzonego tortu w ręce.

- opis śmierci (upadek na bruku) głównego bohatera Tomasza B. po wyrwaniu zęba.

Oprócz tego, że przeraźliwie nudne, to również strasznie napuszone - co jest dość charakterystyczne dla literatury Manna.

Pozytywem jest to, że książka pokazuje dobitnie, że społeczeństwo niemieckie jest społeczeństwem prostym, żeby nie powiedzieć prostackim. Mann niby to zauważa, i chce na to naprowadzić czytelnika, ale jednocześnie w stosunku do Niemiec "bardzo nieudolnie [...] zapiera się swojego wiejskiego pochodzenia" (cytat za G. Grassem).

Nic ciekawego się z tej książki nie dowiedziałem. Utwierdziłem się jedynie w przekonaniu, że niemiecka pseudokultura to kompletne dno.

Strata czasu, nie polecam.

Dość długie, przeraźliwie nudne i bez treści.

Jedynymi ciekawymi fragmentami, które zapadły mi w pamięć są:

- ten z chorym na cukrzyce senatorem (czy rajcą miejskim - nie pamiętam już jak w tej całej hanzie ich nazywano), który specjalnie wynajmuje mieszkanie żeby móc jeść w spokoju słodycze i w końcu w tym mieszkaniu umiera z kawałkiem niedojedzonego tortu w ręce.

-...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zamożna, wpływowa rodzina jest chlubą miasta Lubeki. Przez kilkadziesiąt lat, z pokolenia na pokolenie buduje swoje bogactwo, wpływy i swój mit. Udaje jej się wszystko, zarówno w sferze prywatnej, w interesach, jak również w sferze politycznej. Głowie rodziny przysługuje, w praktyce dziedziczny tytuł konsula. Z czasem głowa rodziny (Tomasz Buddenbrook)zostaje wybrany na senatora. Buduje okazały dom. Ale jak słusznie zauważa autor "zewnętrzne, widoczne, i uchwytne oznaki i symbole szczęścia i wznoszenia się wzwyż zjawiają się dopiero wtedy, kiedy w istocie wszystko już zmierzcha". Coś zaczyna się psuć. Kilka nietrafionych transakcji i senior rodu zaczyna zdawać sobie sprawę, że rodzina osiągnęła szczyt swoich możliwości, a teraz, na razie powoli, stacza się. Jest coraz bardziej znużony, zmęczony życiem, pomimo młodego jeszcze wieku. Przestaje widzieć i doceniać sens swoich działań. Wreszcie ulega wypadkowi w wyniku osłabienia spowodowanego wizytą u dentysty, w efekcie czego umiera. Niedługo później, na skutek choroby, umiera jego syn, dziedzic rodu, młodzieniec nieposiadający zapału ojca do interesów, nieradzący sobie w wśród rówieśników, ale człowiek wrażliwy i uzdolniony muzycznie. Następuje tytułowy upadek rodziny. Upadek ten jest wynikiem splotu nieszczęśliwych wypadków, które są wprawdzie tragedią, ale przecież takie lub podobne w skutkach zdarzają się wielu ludziom. Wielu, ale nie im - Buddenbrookom, którym dotychczas wszystko się udawało. Nadal są bardzo zamożni, ale jednak strąceni z piedestału...
Wspaniały styl pisarski autora, ciekawie zarysowane postacie głównych bohaterów. Pod pewnymi względami książka nie straciła również na aktualności. Osób o mentalności Tomasza Buddenbrooka i Toni Buddenbrook jest całkiem sporo we współczesnym świecie. Autor wspaniale i dogłębnie analizuje ich osobowości.
Tytuł książki, pomimo tragedii, które dotknęły rodzinę jest przesadzony. Po prostu rodzinę, która przez wiele lat była na piedestale i przywykła do tego stanu, zaczynają dotykać problemy zwykłych, przeciętnych ludzi. Jeżeli to jest upadek, to każda przedwczesna śmierć jest upadkiem.
Piękny język i wspaniały styl autora. Polecam.

Zamożna, wpływowa rodzina jest chlubą miasta Lubeki. Przez kilkadziesiąt lat, z pokolenia na pokolenie buduje swoje bogactwo, wpływy i swój mit. Udaje jej się wszystko, zarówno w sferze prywatnej, w interesach, jak również w sferze politycznej. Głowie rodziny przysługuje, w praktyce dziedziczny tytuł konsula. Z czasem głowa rodziny (Tomasz Buddenbrook)zostaje wybrany na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to