Zakręcona jak baranie rogi i tak samo dobra.sen miesza się z jawą,ta z fikcją mieszaną w oparach whisky. Inteligentne,z humorem przedstawienie czasów w jakich żyjemy. Dużo przenośni i porównań czyni z tej książki ucztę dla głowy. Dobrze spędzone popołudnie. Wiem już,że to nie będzie ostatnie spotkanie z autorką .dla chcących gimnastyki umysłu i poszerzenia horyzontu literackiego. Ciekawe i zaskakujące w gmatwaninie myśli i obrazów.

Zakręcona jak baranie rogi i tak samo dobra.sen miesza się z jawą,ta z fikcją mieszaną w oparach whisky. Inteligentne,z humorem przedstawienie czasów w jakich żyjemy. Dużo przenośni i porównań czyni z tej książki ucztę dla głowy. Dobrze spędzone popołudnie. Wiem już,że to nie będzie ostatnie spotkanie z autorką .dla chcących gimnastyki umysłu i poszerzenia horyzontu...

Literatura piękna dla prawdziwych koneserów. Bardzo współczesna i bardzo aktualna. Autorka tworzy wspaniałe porównania, pięknie operuje słowem pisanym. Książka ma w sobie coś mistycznego, momentami nie wiadomo gdzie jawa, a gdzie sen – dla mnie to nadaje jej smaku. Bardzo przemyślana i po prostu świetnie napisana opowieść o samotności, próbach znalezienia swojego miejsca w społeczeństwie i chęci wpasowania się w ogólnie akceptowalne normy.

Całość napisana w tragikomicznym stylu, pół żartem, pół serio. Czyta się lekko, ale zostaje w pamięci na długo. Nie jest to banalna lektura. Wartka akcja nie pozwala się nudzić. Dla mnie jest to lektura obowiązkowa dla każdego wielbiciela literatury pięknej.

Literatura piękna dla prawdziwych koneserów. Bardzo współczesna i bardzo aktualna. Autorka tworzy wspaniałe porównania, pięknie operuje słowem pisanym. Książka ma w sobie coś mistycznego, momentami nie wiadomo gdzie jawa, a gdzie sen – dla mnie to nadaje jej smaku. Bardzo przemyślana i po prostu świetnie napisana opowieść o samotności, próbach znalezienia swojego miejsca w...

Oto jak łączyć kulturę niższą z wyższą. Komiksowy Bruno Schulz.

Oto jak łączyć kulturę niższą z wyższą. Komiksowy Bruno Schulz.

Jedno zdanie, tytuł, i potok słów, skojarzeń, scen im ich więcej, tym mniej ze sobą powiązanych, tym bardziej bez znaczenia.
Dla mnie ta książka była jak sen. Rano się obudziłem, skończyłem czytać, i pamiętam, że coś śniłem, czytałem, ale co? Ciężko sobie przypomnieć, jakoś to poukładać, bo takie chaotyczne to było, co sobie scenę przypomnę, to nie pasuje do reszty, nie mogę sobie tego poukładać. Do wieczora, następnej książki, nic już ze mną nie zostaje. Tyle dobrego, że nie był koszmar.

Jedno zdanie, tytuł, i potok słów, skojarzeń, scen im ich więcej, tym mniej ze sobą powiązanych, tym bardziej bez znaczenia.
Dla mnie ta książka była jak sen. Rano się obudziłem, skończyłem czytać, i pamiętam, że coś śniłem, czytałem, ale co? Ciężko sobie przypomnieć, jakoś to poukładać, bo takie chaotyczne to było, co sobie scenę przypomnę, to nie pasuje do reszty, nie...

Z Panią Masłowską to już chyba tak po prostu jest, że się ją kocha albo nienawidzi. Ja należę najwyraźniej do tego pierwszego grona. No czuję to po prostu. Cóż więcej powiedzieć.

Z Panią Masłowską to już chyba tak po prostu jest, że się ją kocha albo nienawidzi. Ja należę najwyraźniej do tego pierwszego grona. No czuję to po prostu. Cóż więcej powiedzieć.

Chaotyczna, ale zrozumiała i dobra.

Chaotyczna, ale zrozumiała i dobra.

Bardzo mi sie podobala, polecam!

Bardzo mi sie podobala, polecam!

Skarbnica złotych myśli, postaram się do tej książki wrócić z ciągu najbliższego roku, bo wiele mogłem przegapić w mnogości form.
Przeczytałem w ciągu jednego dnia na legimi. :)

Bardzo mi się podoba "Dorota" jako wykreowana postać, a jej styl jest przesłodzony, przecudowny, ukazujący prawdziwe oblicze niektórych struktur społecznych w sposób ironiczny jednak wcale nie potępiających tych form: tylko te formy ukazując.

Oczywiście postać Masłowskiej nie wyczerpuje się w moim krótkim komentarzu, jest jedynie zachętą, a przynajmniej mam taką nadzieję do wnikliwego spojrzenia na jej sztukę. Razem z Olgą Tokarczuk, potrafią pokazać też to w jaki sposób myślą kobiety: o właśnie przykładowo w ten sposób — mogła by powiedzieć Masłowska.

Dlaczego? Tak już jest, że każda twórczyni jest naznaczona jakby piętnem feminizmu i walki z patriarchatem, nawet z opcji skrajnie katolickiej: Wanda Półtawska. To tylko porównanie, parabola.

Sama twórczość jest czymś co sprawia, że można wcielając się w prymitywa powiedzieć: tak, Dorota ma słowa. Jest Cesarzową słów. :)

Nie wiem, może kiedyś zmienie zdanie ale podoba mi się i jak to mówią, to apetyt rośnie w miarę jedzenia w tym wypadku. Twórczość zaj...bista.

Skarbnica złotych myśli, postaram się do tej książki wrócić z ciągu najbliższego roku, bo wiele mogłem przegapić w mnogości form.
Przeczytałem w ciągu jednego dnia na legimi. :)

Bardzo mi się podoba "Dorota" jako wykreowana postać, a jej styl jest przesłodzony, przecudowny, ukazujący prawdziwe oblicze niektórych struktur społecznych w sposób ironiczny jednak wcale nie...

W prozie Masłowskiej chyba nie do końca chodzi o fabułę, ma ona spełniać jedną funkcję - być tłem dla języka i zabawy z nim. Całość przypomina odrobinę onirystyczną przygodę, która nie ma wyraźnie zaznaczonego początku i końca, ale jak to w przypadku Masłowskiej - warto.

W prozie Masłowskiej chyba nie do końca chodzi o fabułę, ma ona spełniać jedną funkcję - być tłem dla języka i zabawy z nim. Całość przypomina odrobinę onirystyczną przygodę, która nie ma wyraźnie zaznaczonego początku i końca, ale jak to w przypadku Masłowskiej - warto.

Prawie, że finalny dowód dla mnie na to, że Masłowska jest przehajpowaną pisarką. Była niczym małpka, która umiala robić ucieszne sztuczki, ale bardziej nas zabawiać, niż robić cokolwiek pożytecznego. Meh, meh, meh.

Widzę, że standardowo pozapominałem jakie książki w latach 2000-2020 czytałem i teraz takie kwiatki wychodzą... Oczywiście Masłowską czytałem, czytałem.

Prawie, że finalny dowód dla mnie na to, że Masłowska jest przehajpowaną pisarką. Była niczym małpka, która umiala robić ucieszne sztuczki, ale bardziej nas zabawiać, niż robić cokolwiek pożytecznego. Meh, meh, meh.

Widzę, że standardowo pozapominałem jakie książki w latach 2000-2020 czytałem i teraz takie kwiatki wychodzą... Oczywiście Masłowską czytałem, czytałem.