Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna, poruszająca, mocna i wartościowa pozycja. „Święto ognia” to utwór, w którym czytelnik strona po stronie odkrywa kolejną warstwę, drugie dno. Jeśli szukacie w książce emocji i głębi podanej w bezpretensjonalny sposób, to ta lektura jest dla was.

To historia o trzyosobowej rodzinie: 21letnia niepełnosprawna Anastazja, jej starsza siostra, dla której taniec jest sensem życia i ich ojciec. Autor w szczery sposób opisuje życie osoby z niepełnosprawnością. Dla mnie to była zupełnie nowa perspektywa. Zwykłe, niezauważalne nawet codzienne czynności nabierają dla osoby chorej często rangi marzenia. Refleksja nad własnym życiem jest tu nieunikniona. Lektura zdecydowanie skłania do wdzięczności za to, co mamy.

„Święto ognia” nie skupia się jednak jedynie na chorobie Anastazji. Wspaniale stworzona fabuła pozwala czytelnikowi odkrywać wycinki z życia bohaterów, które powoli łączą się w szerszy kontekst. Dla mnie taka wielowarstwowość jest zachwycająca. Nic nie jest takie, jakim się wydaje z perspektywy jednej osoby. Tak samo, jak w rzeczywistości: dopiero docierając do emocji, motywacji i przeszłości danej osoby, jesteśmy w stanie zrozumieć jej sytuację.

„Święto ognia” to rewelacyjna książka, która dostarczyła mi wielu emocji, przemyśleń i wrażeń estetycznych. A właśnie takich doznań oczekuję od literatury pięknej. Serdecznie polecam.

Piękna, poruszająca, mocna i wartościowa pozycja. „Święto ognia” to utwór, w którym czytelnik strona po stronie odkrywa kolejną warstwę, drugie dno. Jeśli szukacie w książce emocji i głębi podanej w bezpretensjonalny sposób, to ta lektura jest dla was.

To historia o trzyosobowej rodzinie: 21letnia niepełnosprawna Anastazja, jej starsza siostra, dla której taniec jest...

Słynny detektyw Poirot tym razem musiał udać się aż do Mezopotamii, aby rozwikłać zagadkę morderstwa. Sprawa jest o tyle skomplikowana, że rzecz się dzieje podczas wykopalisk archeologicznych, a głównymi podejrzanymi są członkowie wyprawy, którzy znają się i pracują razem od lat.

Matka chrzestna kryminału po raz kolejny stanęła na wysokości zadania. Ale przecież tak, gdzie pojawia się Herkules Poirot nie może być nudno. Pomysłowe miejsce akcji i zagadka morderstwa, która trzyma w napięciu do ostatniej strony to przepis na udany kryminał. Bardzo ujmuje mnie w przygodach Poirota, że badając sprawę kieruje się nie tylko dowodami, ale przede wszystkim znajomością ludzkiej natury. Psychologiczny aspekt kryminałów Christie nadaje całości smaczku.

Słynny detektyw Poirot tym razem musiał udać się aż do Mezopotamii, aby rozwikłać zagadkę morderstwa. Sprawa jest o tyle skomplikowana, że rzecz się dzieje podczas wykopalisk archeologicznych, a głównymi podejrzanymi są członkowie wyprawy, którzy znają się i pracują razem od lat.

Matka chrzestna kryminału po raz kolejny stanęła na wysokości zadania. Ale przecież tak, gdzie...

Jakże dużo się dzieje w tej książce! Co chwila miałam wrażenie, że czytam zupełnie inny rodzaj literatury. Powieść jest dosyć groteskowa i na swój sposób zabawna, jednak nie brak w niej tematów, które skłaniają do refleksji. Mamy tu sporo dywagacji filozoficznych, politycznych i społecznych podanych w bardzo przystępnej formie. A to wszystko obok relacji z tragikomicznych przygód głównej bohaterki.

Barwna postać Belli zdobyła od razu moje serce. Jej dziecięca ciekawość świata wymusza na czytelniku spojrzenie na globalne problemy z innej perspektywy. Bo jak dorosłej kobiecie o umyśle dziewczynki wyjaśnić okropności tego świata? Autor sięgnął chyba po wszystkie możliwe kontrowersyjne zagadnienia ludzkości. Mamy tu krytykę medycyny jako machiny napędzającej zysk, zamiast dbać o dobro pacjentów. Znajdziemy przemyślenia na temat wyzysku biedoty i wyraźnie zarysowanych różnić ekonomicznych. Autor odnosi się też do roli kobiet w społeczeństwie i wielu innych interesujących zagadnień.

„Biedne istoty” to pozycja bardzo nietypowa, sięgająca niekiedy granic absurdu. Myślę, że jest warta przeczytania, chociaż zakończenie mnie ogromnie zawiodło.

Jakże dużo się dzieje w tej książce! Co chwila miałam wrażenie, że czytam zupełnie inny rodzaj literatury. Powieść jest dosyć groteskowa i na swój sposób zabawna, jednak nie brak w niej tematów, które skłaniają do refleksji. Mamy tu sporo dywagacji filozoficznych, politycznych i społecznych podanych w bardzo przystępnej formie. A to wszystko obok relacji z tragikomicznych...