Odwieczna walka pomiędzy bóstwami. Zakazany romans prowadzi do narodzin niezwykłych bliźniąt, gdzie jedno przejawia naturę aniołów, a drugie demonów.

Książka #wrzawaśmierlelnych podąża utartym szlakiem bitwy dobra ze złem, gdzie tym razem stawką są dzieci. Tematyka bardzo oklepana, szczerze powiedziawszy mam już dosyć takich książek. Pomimo, że książka porusza ważną więź pomiędzy bratem, a siostrą co pokazuje uwagę jaką autor przykłada do relacji w rodzinie. Dzieci mieszkają z babcią. Takie fajne, ale mam pewien niedosyt.

Ocena końcowa 5/10

Odwieczna walka pomiędzy bóstwami. Zakazany romans prowadzi do narodzin niezwykłych bliźniąt, gdzie jedno przejawia naturę aniołów, a drugie demonów.

Książka #wrzawaśmierlelnych podąża utartym szlakiem bitwy dobra ze złem, gdzie tym razem stawką są dzieci. Tematyka bardzo oklepana, szczerze powiedziawszy mam już dosyć takich książek. Pomimo, że książka porusza ważną więź...

http://zamknietawpozytywce.blogspot.com/2016/07/6-wrzawa-smiertelnych-eric-nylund.html

Wyobraź sobie, że twoje życie cały czas wygląda tak samo: całe dnie spędzasz w domu z babcią i prababcią pisząc codziennie wypracowania jako pracę domową, nie chodzisz do szkoły, nie masz znajomych i przyjaciół, zasady i zakazy nie pozwalają ci normalnie funkcjonować, jedyne co możesz robić to uczyć się czytać książki, które i tak są ocenzurowane, chodzisz do nudnej pracy, w której cię wykorzystują i pomiatają tobą, cały czas musisz wykonywać polecenia bez nawet mrugnięcia okiem. I tak przez piętnaście długich lat. Tak wygląda życie bliźniaków - Fiony i Eliota Postów. Z pozoru to normalna para nastolatków, wiecznie się ze sobą sprzeczających, ale zawsze walczących po jednej stronie barykady.
Z czym?
Z ponad setką reguł, kłamstwem i niewiedzą o własnej przeszłości.
Ich rodzice zginęli podobno w wypadku. I tylko tyle o nich wiedzą. Babcia nie chce im zdradzić nawet małego szczególiku dotyczącego ich przeszłości. Nie mówi im prawie nic.
Ale wszystko zmienia się w dniu ich urodzin...

Wady i zalety:

Wady:
- możliwe, że trochę oklepany temat (anioły vs demony)
- duża liczba bohaterów drugoplanowych - niektórzy mogą się nie połapać
- grubość książki - może kogoś odstraszyć
- pierwsze 50 nie jest szczególnie ciekawe + małe braki logiki
- miękki grzbiet książki - niebezpieczeństwo połamania się grzbietu

Zalety:
- przemiana osobowości bohaterów, nie tylko tych głównych
- dobrze zbudowane charaktery bohaterów, które stopniowo poznajemy
- dobrze opisane lokacje, w których dzieje się akcja
- dodatkowe przypisy wyjaśniające niektóre zagadnienia i dopowiadające tak, że czytelnik może dowiedzieć się więcej; teksty źródłowe
- nawiązania do mitologii
- nawiązania do różnych dziedzin nauki np.: fizyka, biologia czy chemia
- świetne opisy np: muzyki czy odczuć
- przyjemna w dotyku okładka
- lekko żółte kartki - nie "walą" tak po oczach przy czytaniu przy lampce

Wrzawę czytało mi się naprawdę przyjemnie. Przyjemny język i czcionka, ciekawa historia, ogólny "cud, miód i orzeszki". Wczoraj "połknęłam" około 320 stron, zarywając nawet kawałek nocki.
Ale dlaczego czytałam to tak długo?
Otóż dlatego, że z czytaniem tego trzeba się rozpędzić. Najpierw idzie dość powoli, ale jak się już zacznie to nie skończy się wcześniej niż 50 stron dalej. Więc jest okropnym pochłaniaczem czasu.
Ogólnie książka mi się podobała, nawet bardzo. Przyjemnie się ją czytało, wciągała. Ale zawsze jest jakieś ale. Czegoś mi tam brakowało, końcówka była niezbyt satysfakcjonująca i trochę przewidywalna. Akurat dla mnie. Wiem, że jest to pierwszy tom pięciotomowej serii, ale może funkcjonować jako oddzielna książka. Wydana jest druga część, ale nie wiem czy przetłumaczono ją na polski.

Podsumowując.
Polecam szczególnie osobom, które lubią mitologię i dużo fachowej terminologii oraz osobom czytającym młodzieżówki. Książka warta uwagi, zainteresowania i przeczytania.

http://zamknietawpozytywce.blogspot.com/2016/07/6-wrzawa-smiertelnych-eric-nylund.html

Wyobraź sobie, że twoje życie cały czas wygląda tak samo: całe dnie spędzasz w domu z babcią i prababcią pisząc codziennie wypracowania jako pracę domową, nie chodzisz do szkoły, nie masz znajomych i przyjaciół, zasady i zakazy nie pozwalają ci normalnie funkcjonować, jedyne co możesz...

Eric Nylund stworzył książkę młodzieżową - fantasy, opowiadającą o losach bliźniaków, którzy nie wydają się być zbyt ciekawymi postaciami. Eliot i Fiona mają po piętnaście lat, wychowywani są przez babcie i prababcie w małym miasteczku. Uczą się w domu, pracują w pizzerii znajdującej się nieopodal ich domu. Nic nadzwyczajnego. Do momentu, aż autor nie zdradza nam prawdziwego pochodzenia dzieci. Krew bogów i demonów krąży w ich żyłach, co powoduje, że są czymś wręcz niemożliwym. Czy grozi im śmierć? Jasne! Bez tego nie byłoby zabawy.

Walka Nieśmiertelnych i Piekielnych o władzę w świecie ludzi to sprawa drugoplanowa. Teraz najważniejsze jest by pozyskać bliźniaków do swoich szeregów używając masy podstępów oraz poddając ich niebezpiecznym testom. Do jakiej gry wplątały się bliźniaki? Po czyjej staną stronie? Bogów, czy Wysłanników Ciemności? Co z porozumieniem?

Teraz pytanie chyba najważniejsze... Co stało się z ich rodzicami?

Nie żyją.

Jednak czy aby na pewno?

Zaintrygował mnie opis znajdujący się z tyłu książki, dlatego też chwyciłam się tej pozycji. Grubość też swoje zrobiła, bo akurat był to okres kiedy potrzebowałam czegoś co tak szybko się nie skończy. Cena za jaką ją kupiłam wynosiła plus minus 12 zł. Tak, kocham wyprzedaże książkowe.

Pochłonęłam tę książkę w trzy dni? Tak mniej więcej. Czy czuje niedosyt? Trochę tak. Jak dla mnie historia miałaby większy sen, gdyby nie było w niej aż tylu wątków, które nie do końca udało się Panu Ericowi rozwinąć. Zrobił nam raczej małe pranie mózgu.

Jest to pierwszy tom serii, a już dostajemy tyle informacji, że głowa mała. Skaczemy ze świata ludzi do świata Nieśmiertelnych, a zaraz potem znajdujemy się w świecie Piekielnych. Co więcej! Czasem zagłębiamy się w myśli Elita, czasem Fiony.

Nie jest trudnym przeskakiwać między postaciami, bo każdy rozdział jest przeznaczony komuś innemu, ale... To trochę zniechęca.

Styl pisania raczej lekki. Historia ciekawa i intrygująca. Pełna zagadek i trzymająca w niepewności. Zdarza się być irytująca, a postacie zbyt przerysowane.

Oceniam wysoko, bo sama koncepcja jest moim zdaniem genialna. Jedyny minus jest taki, ze Nylund gdzieniegdzie odrobinę przekombinował.

Eric Nylund stworzył książkę młodzieżową - fantasy, opowiadającą o losach bliźniaków, którzy nie wydają się być zbyt ciekawymi postaciami. Eliot i Fiona mają po piętnaście lat, wychowywani są przez babcie i prababcie w małym miasteczku. Uczą się w domu, pracują w pizzerii znajdującej się nieopodal ich domu. Nic nadzwyczajnego. Do momentu, aż autor nie zdradza nam...

"Post: Wrzawa śmiertelnych" - Erica Nylunda to niezwykle obiecujące otwarcie serii, która powinna spodobać się szerokiemu gronu odbiorców, od miłośników sprzecznie współistniejącej magii i techniki po czytelników historii czerpiących z mitologii.

Eric Nylund - na co dzień pracuje w Microsoft Game Studios (współtworzył m.in. "Mass Effect” i "Gears od War”). Jego poprzednie książki to historie osadzone w uniwersach ze znanych gier, jak chociażby „Halo”, ale także samodzielne powieści fantasy. Za "Miasteczko Dry Water” był nominowany do World Fantasy Award. "Wrzawa śmiertelnych” otwiera pięciotomową serię o przygodach rodzeństwa Post.

W dniu swoich piętnastych urodzin Fiona i Eliot zostają wplątani w odwieczną konfliktowość bóstw, poznając prawdę o swoich rodzicach. Ich matka to bogini, a ojcem jest Książę Ciemności. Od tysiącleci Nieśmiertelni i Piekielni konkurują o wpływ na ludzi, nie wolno im jednak walczyć ze sobą, ani mieszać się w ludzkie sprawunki. Bliźnięta to jednak coś innego, nowa siła, która może wiele zmienić. Ci jednakże nie zdecydowali jeszcze po jakiej staną stronie.

Piętnastoletnimi bliźniętami, Fioną i Eliotem Post, opiekują się babcia oraz prababcia. Ta pierwsza znacznie ogranicza ich wolność. Druga pragnie nieco osłodzić ich codzienne istnienie, jednakże niezależnie od uczuć jakimi ich obdarza, nie może zmienić faktu, że swobodę dzieci ogranicza sto sześć zasad. Nawiązują one do takich przyjemności, jak poznawanie powieści fantastycznych, spędzania czasu z rówieśnikami, a nawet swobodne ubieranie. Bliźnięta nie uczęszczają na szkolne lekcje, a uczą się w domu, co nie ograbia ich z informacji wielu dziedzin, które zaznają poprzez starannie dobraną kolekcję książek, należącą do babci. Reżim i surowość to nieustanni towarzysze bliźniąt Post. Nie opuszczają ich nawet poza domem, którego próg przekraczają dziennie w celu udania się do restauracji, w której pracują. Nikt nie lubi takich dziwaków jak oni. Kształtowanie charakteru – tak to zwie babcia, zabierając ich ciężko zarobione pieniądze. Jednakże pewnego dnia całość ulega zmianie. Siostra i brat poznają dawno chowaną przed nimi tajemnicę: pozostałą część bliskich. Zasięgając również informacji o swoich rodzicach. Wówczas los również rzuca im kłodę pod nogi. Wszakże okazuje się, że ich rodzina odstępuje od każdej innej na świecie, bo wcale nie pragnie dobra bliskich, a chce ich śmierci.

Nieśmiertelni i Piekielni to dwa zgrupowania rodów, które wieki temu zawarły pakt o neutralności, świadome tego, iż ich potężne moce w razie konfliktu mogą doprowadzić do unicestwienia obu stron, a także całego świata. Obecnie jednak gotowe są zrezygnować z paktu. Wszystko z powodu bliźniaczego rodzeństwa, którego rodzice spokrewnieni są z obiema stronami. W świecie ludzi, każda z istot stanowi ważną personę, pociągającą za sznurki, jednakowoż dopiero w swoich światach obnaża prawdziwą tożsamość, która przypisywana jest bogom.

W "Post: Wrzawie śmiertelnych” - Erica Nylunda mitologia i podania z legend stają się rzeczywistością, więc po otwierającej pięciotomową serię, pierwszej części posiadającej aż dziewięćset stron, powinno się spodziewać naprawdę bogatej ścieżki fabularnej. W rzeczywistości jednak nie ma co sobie robić wielkich nadziei, bo powieść kreuje się wbrew jakimkolwiek oczekiwaniom. Omawiane dzieło na początku wprowadza odbiorcę w lekkie osłupienie. Zupełnie nie znane nam postacie, należące do dwóch zwaśnionych stron, szukają informacji o przewodnich bohaterach. Następnie ktoś kogoś ostrzega, żegna się z istnieniem, zmawia się przeciwko komuś, zdradza, i tak dalej. Dopiero po dłuższej chwili zostają przedstawieni nam Fiona i Eliot. Dziwna to para nastolatków, ale później zostaje pokazane dlaczego, więc zrozumienie ich sposobów zabaw i spędzania wolnego czasu nie powinno szokować. Bardziej interesujące są postacie poboczne i ich rzeczywistości. Spotkać można bardzo kontrastujących ze sobą bohaterów. Jednakże są o nich ledwie wzmianki, a autor nie podaje wielu szczegółów, co biorąc pod uwagę tak dużą objętość do nawiązywanych wierzeń jest nie najlepszym z rozwiązań. Mimo to, każda krótka chwila w jakiej biorą udział, jest ciekawsza od wszystkich razem wziętych z bliźniętami. Posiadają oni złożoną charakterystyczność i cechowość, które nadają im dużej wiarygodności. Wyposażeni w nie zostali nawet ich sługusi, więc główni bohaterowie, w stosunku do nich, prezentują się bardzo ulegle i smutno. Ponadto "Wrzawie śmiertelnych” nie oszczędzono wielu błędów, które często popełniają niedoświadczeni pisarze. Najczęściej opierają się one na braku logicznego postrzegania przedstawianej sytuacji. Na przykład, nie można prowadzić walki, podczas której podwórko pełnej ludzi restauracji zamienia się w gruzowisko, nie skupiając na sobie czyjejś uwagi. Całość koncepcji autora potrafi nieźle znudzić i kilkakrotnie zdenerwować. Pod koniec fabuła przyspiesza, jeszcze wcześniej opisane z początku poczynania stają się bardziej klarowne, ale napięcie pojawia się w niewielu momentach, i na pewno nie należą do nich kluczowe zadania, jakie zgadzają się przejść Fiona i Eliot Post w celu udowodnienia swoich wartości. Fakt ten powoduje, iż przez większość powieści prowadzona zostaje codzienna egzystencja rodzeństwa, a ostrzejsze części są za bardzo łagodne, przerysowane i przewidywalne. Nie trudno odnieść wrażenia, że pisarz obawiał się większych przedsięwzięć, a całość koncepcji nie została dokładnie przez niego przemyślana.

Wydawnictwo Prószyński i S-ka często upiększa okładki swoich książek. "Post: Wrzawa śmiertelnych" - Erica Nylunda pod tym względem została potraktowana po macoszemu. Zdobią ją po prostu pionowe paski. Posiadającemu tak wiele stron tomowi, przydałaby się również twarda oprawa. Owszem, zawsze dodaje to wagi książce i sprawia, że jest mniej poręczna, ale przynajmniej jej trwałość pozostaje dłużej przyjemniejsza dla oka. Jeżeli chodzi o tłumaczenie, to zostało świetnie zrobione. Jednakowoż o korekcie nie można już tego powiedzieć.

"Post: Wrzawa śmiertelnych" - Erica Nylunda jak na posiadaną grubość, zawiera bardzo mało wzniesień, za to dużo upadków, więc nie spoilerowanie podczas omawiania jest co najmniej trudne. Po tom można śmiało sięgać, jeżeli obecnie ma się ochotę na prostą, nie zobowiązującą rozkosz w formie książki, bez większego przekazu. Niczego bardziej ambitniejszego nie można oczekiwać. Następne części serii może prezentują się bardziej obiecująco, ale raczej nie będzie sposobności przekonania się o prawdziwości słów z początku recenzji. Po dwóch latach od opublikowania omawianej części, nie ma żadnej wieści o kontynuacji, więc nieoficjalnie można uznać, że historia została zakończona, przynajmniej jeżeli chodzi o polską publikację.

"Post: Wrzawa śmiertelnych" - Erica Nylunda to niezwykle obiecujące otwarcie serii, która powinna spodobać się szerokiemu gronu odbiorców, od miłośników sprzecznie współistniejącej magii i techniki po czytelników historii czerpiących z mitologii.

Eric Nylund - na co dzień pracuje w Microsoft Game Studios (współtworzył m.in. "Mass Effect” i "Gears od War”). Jego poprzednie...

Akcja rozkręca się baaaardzo powoli. Przez prawie całą pierwszą połowę książki chciałam zrezygnować z czytania jej. Jednak z racji tego, że dostałam ją na prezent, musiałam ją przeczytać w całości, żeby nie sprawić przykrości drugiej osobie. I było warto. W pewnym momencie wciągnęła mnie całkowicie. Poczułam więź z bohaterami i potrafiłam sie po prostu przenieść di innego świata, nie reagując na bodźce pochodzące z rzeczywistości. Nie skończyła się tak, jakbym chciała, ale to dopiero pierwsza część, a ma ich być pięć. Można czytać jaką niezależną lekturę. Podsumowując: NIGDY NIE REZYGNUJCIE Z KONTYNUOWANIA CZYTANIA JAKIEJŚ KSIĄŻKI, NAWET JEŚLI MA 1000 STRON, A JEJ PIERWSZA POŁOWA BYŁA NUDNA JAK FLAKI Z OLEJEM.

Akcja rozkręca się baaaardzo powoli. Przez prawie całą pierwszą połowę książki chciałam zrezygnować z czytania jej. Jednak z racji tego, że dostałam ją na prezent, musiałam ją przeczytać w całości, żeby nie sprawić przykrości drugiej osobie. I było warto. W pewnym momencie wciągnęła mnie całkowicie. Poczułam więź z bohaterami i potrafiłam sie po prostu przenieść di innego...

"Wrzawa śmiertelnych" to książka autorstwa Erica S. Nylunda, którą przepełnia niepowtarzalny klimat, magnetyzm i emocjonujące wątki fabularne. Postacie Fiony i Eliota zostały pokazane nadzwyczaj realistycznie i przypadły mi do gustu. Czytelnikowi został pokazany zupełnie niepowtarzalny świat, który wciąga bogactwem szczegółów i zróżnicowanych bohaterów. Proza autora wciąga do lektury, a barwnie wykreowany świat sprawia, że nie sposób się oderwać od czytania. Z bohaterami można poczuć więź, co sprawia, książkę czyta się dość szybko. Wsiąknijmy zatem do świta gdzie potężni magowie zmagają się z bezlitosnymi i potężnymi bóstwami.

Fiona i Eliot w dniu swych piętnastych urodzin zostają wmieszani w niebezpieczny i prastary konflikt między potężnymi bogami. W niezwykłych okolicznościach dowiadują się zaskakującej prawdy o swoich korzeniach i pochodzeniu. Okazuje się, że ich rodzice nie należeli do przeciętnych i zwyczajnych ludzi. Ich ojcem był sam Książę Ciemności, Lucyfer, a matką piękną bogini. Od zarania czasu toczyła się wojna pomiędzy siłami dobra i zła, która trwa po dziś dzień. Rodzeństwo ma możliwość stanąć po jednej ze stron, Nieśmiertelnych lub Piekielnych. Kogo wybiorą zależy od nich. Losy świata są w ich rękach, a niewłaściwy wybór może doprowadzić do katastrofy.

Bohaterowie zostali wykreowani ciekawie i z pomysłem, a akcja pędzi w szybkim tempie. Eliot i Fiona jako bohaterowie przypadli mi do gustu i miło czytało mi się o ich perypetiach. Ich charaktery zmieniają się z biegiem lektury, co sprawia, że powieść wciąga. Nylund posługuje się bogatym i barwnym piórem, co sprawia, że lektura to prawdziwa przyjemność. Autor zaserwował nam bogaty świat, pełen magii i niesamowitych postaci. Jest to rasowa książka fantasy, która powinna przypaść do gustu, każdemu fanowi gatunku. Postać Henrego Minesa chyba najbardziej przypadła mi do gustu i miło czytało mi się o jej poczynaniach. Zakończenie potrafi zaskoczyć, sprawiając, że czytelnik ma ochotę sięgnąć po kolejną książkę autora. Z pewnością sięgnę po kolejne pozycje Erica S. Nylunda, bo nabrałem ochoty na kolejne mocne opowieści z pod jego pióra.

"Wrzawa śmiertelnych" dostarcza wielu emocji i przyprawia miejscami o ciarki na plecach. Świat dookoła jest tajemniczy i niebezpieczny, a potężni bogowie posiadają ogromną i potężną moc, z którą muszą się mierzyć nasi bohaterowie. W twórczości Nylunda odnajdziemy dozę oszałamiającej przygody i barwnych bohaterów. Jest to rasowa fantastyka warta polecenia. Pomimo niektórych, małych wad, które posiada ta powieść czytało mi się całkiem sprawnie i emocjonująco. Intrygująca fabuła i szybka akcja sprawiły, że powieść kończy się szybko i przyjemnie. Polecam.

"Wrzawa śmiertelnych" to książka autorstwa Erica S. Nylunda, którą przepełnia niepowtarzalny klimat, magnetyzm i emocjonujące wątki fabularne. Postacie Fiony i Eliota zostały pokazane nadzwyczaj realistycznie i przypadły mi do gustu. Czytelnikowi został pokazany zupełnie niepowtarzalny świat, który wciąga bogactwem szczegółów i zróżnicowanych bohaterów. Proza autora wciąga...

Kupiłam książkę ze względu na jej długość: chciałam jakiegoś naprawdę długiego fantasy, które wciągnęłoby mnie i pochłonęło aż do ostatniej strony. Czy to znalazłam? Nie do końca.
Sam pomysł na książkę nie jest zły, wykonanie gorsze. Styl pisarski wydał mi się niesamowicie nudny, zdania składają się z paru nic nie znaczących szczegółów, opisów czy przemyśleń autora, które wydają się rzucone tam tylko po to, aby były. Dwa razy musiałam zacząć od początku tą książkę, żeby dotrzeć do końca: rozpoczyna się po prostu tak długo i leniwie, że człowiek nie ma w ogóle ochoty sięgać po następny rozdział po tym, jak właśnie przeczytał taki który mówi praktycznie o niczym. Nawet zakończenie, do którego udało mi się dostać z trudem, wydało mi się dość przewidywalne. Przeczytałam książkę chyba dwa lata temu, więc może wtedy nie byłam wystarczająco dojrzała na nią i teraz wydałaby mi się lepsza... Ale mam takie nudne z nią wspomnienia, że nawet nie chce mi się sięgnąć po nią po raz trzeci i sprawdzić. Przyznam, że jestem nawet ciekawa dalszych losów rodzeństwa, ale skoro są podane w takim wydaniu wolę jednak zrezygnować i pozostać w niewiedzy. Raczej nie sięgnę po następne tomy.

Kupiłam książkę ze względu na jej długość: chciałam jakiegoś naprawdę długiego fantasy, które wciągnęłoby mnie i pochłonęło aż do ostatniej strony. Czy to znalazłam? Nie do końca.
Sam pomysł na książkę nie jest zły, wykonanie gorsze. Styl pisarski wydał mi się niesamowicie nudny, zdania składają się z paru nic nie znaczących szczegółów, opisów czy przemyśleń autora, które...

Miało być 5 książek, jest 1. Gdyby było 5 to byłaby wspaniałym wstępem do pozostałych części. Pojedynczo opowiada jakąś tam historię, ale bez rewelacji.

Miało być 5 książek, jest 1. Gdyby było 5 to byłaby wspaniałym wstępem do pozostałych części. Pojedynczo opowiada jakąś tam historię, ale bez rewelacji.

Gdyby była to faktycznie saga to miało by ręce i nogi. Tymczasem ilość rozpoczętych wątków rodzinnych nie ma szans się pomieścić w jednej książce.

Gdyby była to faktycznie saga to miało by ręce i nogi. Tymczasem ilość rozpoczętych wątków rodzinnych nie ma szans się pomieścić w jednej książce.

Czuć, że miała zaczynać wielką sagę. Jak na kolejną młodzieżówkę opartą o względnie podobny schemat radzi sobie całkiem nieźle, ale niczym nie zaskakuje.

Czuć, że miała zaczynać wielką sagę. Jak na kolejną młodzieżówkę opartą o względnie podobny schemat radzi sobie całkiem nieźle, ale niczym nie zaskakuje.