Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pozycja należy do tych książek, które zostawiają nas w konsternacji. Zastanawiamy się, czy było to dobre, rewelacyjne, czy może zwyczajnie takie sobie.

Osobiście ocenię "Księgę Kłamstw" na 7 gwiazdek ze względu na zarys fabuły, zachowaną dynamikę oraz pomysłowość. Nie ma jednak wątpliwości, że jest to pierwsza i ostatnia część przygód naszych bliźniaczek. Takie przynajmniej mam odczucia względem zakończenia.

Sama książka nie jest zła. Długo jednak musimy zastanawiać się nad tym, czy nasze siostry w końcu zrozumieją o co w tym wszystkim chodzi.

Zaznaczę moją opinię jako spojler, by nikt później nie miał jakiś pretensji.

Tak więc są i one. Rozdzielone bliźniaczki i przepowiednie, z której dowiadujemy się, że jedna jest zła, natomiast druga jest kwintesencją dobra.

Ich matka na samym początku książki umiera, co za tym idzie dopiero wtedy dziewczęta spotykają się i zaczynają zacieśniać więzi rodzinne.
Piper jest charakterna, wie czego chce i wszystko otrzymuje. Quinn jak dla mnie jest zrobiona na taką trochę ułomną. Boi się wszystkiego, traumatyczne dzieciństwo, brak miłości... bla, bla, bla.

Atutem tej historii jest to, że możemy czytać i dzięki temu patrzeć z perspektywy obu sióstr. Dostrzec różnice w myśleniu, postrzeganiu i w celach, do których dążą.

Piper chce kontroli nad swoim życiem. Chce mieć na zawsze swojego chłopaka Zacka, siostrę za najlepszą przyjaciółkę...

Quinn... w zasadzie ona chyba chce chłopaka swojej siostry, ale zakładam, że jak przeczyta się tą książkę wszystko się rozjaśni.

Polecam, choć nie gwarantuję, że po pozycji tej fajerwerki wybuchną nad waszymi głowami oraz, że z ust wyrwie wam się "Świetna, rewelacyjna, chce więcej!". Jest to raczej czaso-umilacz, czaso-zapychacz.

Pozycja należy do tych książek, które zostawiają nas w konsternacji. Zastanawiamy się, czy było to dobre, rewelacyjne, czy może zwyczajnie takie sobie.

Osobiście ocenię "Księgę Kłamstw" na 7 gwiazdek ze względu na zarys fabuły, zachowaną dynamikę oraz pomysłowość. Nie ma jednak wątpliwości, że jest to pierwsza i ostatnia część przygód naszych bliźniaczek. Takie...

Buntowniczka z pustyni to książka, którą czyta się z zapartym tchem! Nie ma co tu kryć. Rewelacyjna propozycja na ciche, samotne wieczory z kubkiem herbaty w ręce!

Świat magii woła nas do siebie na zaczarowaną pustynie, gdzie historie o Dżinach to nie mity i legendy, a przestrogi. Gdzie Książę Buntownik jest ostatnią nadzieją ludu. Gdzie miłość bywa zwodnicza i niebezpieczna.

Nie mogę doczekać się kolejnej części, po którą niezaprzeczalnie sięgnę. Buntownicza z pustyni, czy też Niebieskooki Bandyta przyzywa w dzicz pustynnej czeluści, gdzie pokazuje nam jak dalece można się poświęcić dla ludzi i miejsc, które składają się na jedno, długo poszukiwane słowo. DOM.

Buntowniczka z pustyni to książka, którą czyta się z zapartym tchem! Nie ma co tu kryć. Rewelacyjna propozycja na ciche, samotne wieczory z kubkiem herbaty w ręce!

Świat magii woła nas do siebie na zaczarowaną pustynie, gdzie historie o Dżinach to nie mity i legendy, a przestrogi. Gdzie Książę Buntownik jest ostatnią nadzieją ludu. Gdzie miłość bywa zwodnicza i...

Jednym z podstawowych według mnie minusów w tej książce jest to, że na początku historia rozkręca się powoli. Wszystko dzieje się swoim rytmem, ale pod koniec Veronica Roth jakby przypomniała sobie, że ta książka musi mieć jakiś koniec.

Zaznaczę swoją opinię jako spojler, choć sama nie do końca wiem, czy tak właśnie można to nazwać.

Na początku poznajemy Akosa i jego rodzinę, może wam się wydawać,że to on gra tu główne skrzypce, ale nic bardziej mylnego. Akos służy nam tylko jako wprowadzenie do historii kosmosu, podziału, darów nurtu... Jednak prawdziwą bohaterką "Naznaczeni śmiercią" jest Cyra, która spowita jest czarnymi wiciami nurtu. Sprawiają one ból nie tylko temu kto jej dotnie, ale również jej samej.

W tej historii ludzie posiadający "los" są wartością dla historii galaktyki. Nic też dziwnego, że Cyra i Akos posiadają swoje losy. Ona przekroczy Dział, on będzie służył rodzinie Noaveków, rodzinie Cyry.

Dodatkowym atutem Akosa jest to, że neutralizuje on działanie nurtu, w tym przypadku przydaje się on Cyrze przy uwolnieniu jej od bólu. Tak zwany cudowny dotyk.

Wszystko byłoby dla mnie cudne, piękne, gdyby w pewnym momencie Roth w dość nienaturalny sposób przyśpieszyła zacieśnianie więzi między naszą dwójką bohaterów. Cała koncepcja w ogólnym odniesieniu jest dla mnie na 5+. Polecam nawet jeżeli odpycha was parowanie wszystkich już na początku drogi z książką, co dla Roth chyba jest dość typowym zjawiskiem. Spójrzmy przykładowo na Niezgodną. Tam też losy Tris i Cztery powiązały się ze sobą wystarczająco szybko, by nie trzymać czytelnika w stresie oraz niewiedzy.

Jednym z podstawowych według mnie minusów w tej książce jest to, że na początku historia rozkręca się powoli. Wszystko dzieje się swoim rytmem, ale pod koniec Veronica Roth jakby przypomniała sobie, że ta książka musi mieć jakiś koniec.

Zaznaczę swoją opinię jako spojler, choć sama nie do końca wiem, czy tak właśnie można to nazwać.

Na początku poznajemy Akosa i jego...