Wojna radziecko-fińska z 1939-40 roku, zwana częściej chyba "zimową", stanowi jeden z aspektów II wojny światowej, który mnie interesował: głównie swoją "egzotyką". Oto gdzieś na północnych rubieżach Europy bije się naród (liczebnie) wielki z (liczebnie) małym. I ten mały stawia czoło temu wielkiemu, a zwycięzcy mają małe nabytki terytorialne. Tyle udało dowiedzieć mi się w szkole.
Pozycja ta stanowi rozwinięcie tematu. Byłoby ono bardzo porządne, gdyby nie chaotyczny ton narracji. Autor np. wspominając pierwszy raz o jakiejś osobie pisze o niej tylko tyle, ile trzeba, by dopiero za drugim czy nawet trzecim razem rozwinąć informacje o niej. Albo nie pisze prawie nic, choć przydałoby się: mam tu na myśli opis postaci marszałka Carla Mannerheima. Jak wspomina autor, była to w ówczesnej (a i teraz też pewnie tak jest) Finlandii postać znacząca, dorównywała rangą postaci marszałka Piłsudskiego w Polsce. Niestety, poza tym, że służył w carskim wojsku przed 1918 rokiem i potem pełnił może ze dwie funkcje, nic więcej się nie dowiemy. A szkoda, skoro to właśnie on dowodził wojskami fińskimi i był uznawany za ojca sukcesu, tj. faktu, że Finowie tyle wytrzymali. Irytującym może też być fakt, że autor dość swobodnie stosuje - bądź nie - skracanie imion. Potrafi napisać wpierw "C. Mannerheim" (przykładowo),potem pełnie napisać dwa imiona, by w następnych sytuacjach stosować różne zapisy wymiennie. Niekonsekwencja, która potrafi zirytować. Podobnie sam styl pisania autora zdaje się być trochę... ograniczonym. Pewnie, że "iż" brzmi mądrzej, niż 'zwykłe' "że" - ale bez przesady, ile można pisać w jednym(!) zdaniu "iż". Podobnie i inne powtórzenia, w jednym akapicie znajdzie się kilka "także" (tak dla przykładu). Poza tym, często dzieje się tak, że opisując jakieś wydarzenia, autor cofa się o kilka dni do jakichś innych, związanych z tymże właśnie wydarzeniem - co wprowadza niepotrzebny chaos.
Więcej grzechów nie pamiętam.
Jednak dobrze przedstawione zostały losy przedwojennej dyplomacji fińskiej z radzieckimi przedstawicielami. Sam opis działań wojennych - również chaotyczny, opisując poszczególne odcinki frontu autor czasem wraca do działań, o których, hmm..., zapomniał dodać wcześniej? Można to było przecież zedytować. Większość rozdziałów wygląda tak, jakby były pisane każdy oddzielnie: widać to po częstych powtórzeniach tych samym zwrotów, tez i po stylu wypowiedzi.
Czyli jakieś grzechy jeszcze się znalazły.
Oceniam jednak na 'dobrze' książkę, gdyż jest to jedna z niewielu pozycji napisanych po polsku o tematyce wojny zimowej, a i dowiedzieć się z niej czegoś konkretnego przecież można. Ale czasem, zdaje się, można by co nieco skrócić.

Wojna radziecko-fińska z 1939-40 roku, zwana częściej chyba "zimową", stanowi jeden z aspektów II wojny światowej, który mnie interesował: głównie swoją "egzotyką". Oto gdzieś na północnych rubieżach Europy bije się naród (liczebnie) wielki z (liczebnie) małym. I ten mały stawia czoło temu wielkiemu, a zwycięzcy mają małe nabytki terytorialne. Tyle udało dowiedzieć mi się w...