Z reguły nie biorę się za takie książki i wcale nie dlatego, żebym miała coś przeciwko powieściowej tematyce obozowej. Jestem po prostu czasem zbyt wrażliwa na ludzką krzywdę szczególnie jeśli bohaterem takiej książki jest dziecko.... Po wczorajszym przyjściu z pracy, postanowiłam na Netflixie obejrzeć jakiś ciekawy film. Podczas przeglądania tytułów, przez przypadek kliknęłam na "Chłopca w pasiastej piżamie" i tak już zostawiłam. Do pewnego momentu znosiłam ten film w miarę dobrze ale końcówka rozwaliła mnie doszczętnie....Dzisiaj postanowiłam przeczytać książkę i czuję się sponiewierana po raz kolejny - popłakałam się okrutnie i nie mam siły nic już dzisiaj czytać. Kontynuacja chyba będzie musiała poczekać...

Krótka, zarazem mocna lektura ale film poruszył mnie o wiele bardziej niż książka, która nie jest lekturą jakiś bardzo wysokich lotów, nie mniej jednak coś wyjątkowego w sobie ma...

Z reguły nie biorę się za takie książki i wcale nie dlatego, żebym miała coś przeciwko powieściowej tematyce obozowej. Jestem po prostu czasem zbyt wrażliwa na ludzką krzywdę szczególnie jeśli bohaterem takiej książki jest dziecko.... Po wczorajszym przyjściu z pracy, postanowiłam na Netflixie obejrzeć jakiś ciekawy film. Podczas przeglądania tytułów, przez przypadek...

Za czytanie Chłopca w pasiastej piżamie zabrałam się podczas covidowego lockdownu. Była to jedna z książek, którą moja mama przyniosła dla siebie z biblioteki, ale finalnie i ja po nią sięgnęłam.

Obejrzałam już wcześniej film na podstawie tej książki, więc znałam zakończenie, niemniej nadal lektura była szokująca i mroczna. Przyjaźń Bruno i Szmulza, chłopców z dwóch różnych światów, oddzielonych płotem z drutu kolczastego, rozrywa serce czytelnika na kawałki swoją niewinnością i niemożliwością spełnienia.

Książka pozostawia czytającego w głębokim szoku, smutku i poczuciu winy, że ludzie doprowadzili do czegoś takiego ledwie kilka dekad temu.

Za czytanie Chłopca w pasiastej piżamie zabrałam się podczas covidowego lockdownu. Była to jedna z książek, którą moja mama przyniosła dla siebie z biblioteki, ale finalnie i ja po nią sięgnęłam.

Obejrzałam już wcześniej film na podstawie tej książki, więc znałam zakończenie, niemniej nadal lektura była szokująca i mroczna. Przyjaźń Bruno i Szmulza, chłopców z dwóch...

John Boyne pisze książki, które zostają we mnie na lata. Dlatego też Jego twórczość sobie dawkuję. "Chłopca w pasiastej piżamie" znałam do tej pory z amerykańsko-brytyjskiego filmu Marka Hermana z 2008 r. Książka powstała 2 lata wcześniej.

Bruno ma 8 lat. Jest synem wysoko postawionego oficera niemieckiej armii, od czasu do czasu goszczącego samego Hitlera w swoim berlińskim domu.
Pewnego dnia cała rodzina musi się przeprowadzić, bo ojciec dostaje rozkaz pokierowania obozem koncentracyjnym (z kontekstu czytelnik dowiaduje się, że chodzi o obóz w Oświęcimiu). Bruno bardzo się nudzi w nowym domu. Nie lubi go ze względu na mniejszą wielkość, kiepski widok i mnóstwo wojskowych, którzy przewijają się przez dom i gabinet ojca.
Pewnego dnia chłopiec udaje się na dłuższą wyprawę zaintrygowany dziwnym ogrodzeniem wokół terenu, po którym poruszają się dziwni ludzie w pasiastych piżamach. Spotyka wtedy Szmula, ogolonego i wychudzonego chłopca w tytułowej, pasiastej piżamie.

Cała historia przedstawiona jest z punktu widzenia dzieci. Nic zatem nie jest podane wprost. Nazwiska Hitlera czytelnik zatem raczej się domyśla, a nazwę Oświęcim poznaje tylko dzięki zdaniu starszej siostry Bruna narzekającej na sposób mówienia chłopca. A miejsce pobytu rodziny Bruna po przeprowadzce rozpoznajemy tylko dzięki znajomości historii i opisowi miejsca. Bo zarówno dla Bruna, jak i Szmula, obóz jest miejscem, w którym w dziwnych okolicznościach giną ludzie, gdzie na małej powierzchni mieszka dużo ludzi pozbawionych swoich prywatnych rzeczy i jednakowo ubranych w piżamy.
W opisach książki często przeczytać można, że obu chłopców łączy przyjaźń. Dla mnie to raczej szukanie alternatywy na nudę i wzajemne zaciekawienie pozycjami, w jakich znajdują się chłopcy. Bruna intryguje wychudzenie Szmula, dziwaczność jego stroju i imienia oraz poruszanie się w obrębie powierzchni ograniczonej drutami i mieszkanie w dziwacznych domach. Sam widzi siebie w opłakanej sytuacji, bo mieszka w dużo mniejszym domu niż ten trzypiętrowy, pozostawiony w Berlinie. Nie ma kolegów. Nie ma dokąd pójść, bo mieszka na odludziu. W ogóle nie zwraca uwagi na opowieść Szmula, który wyznaje, że przed przyjazdem do Oświęcimia też musiał się przeprowadzić do jednopokojowego mieszkania, w którym zamieszkało 11 osób z różnych rodzin. Bruno jest tak pochłonięty zmianami w swoim życiu, że ani nie wczuwa się w położenie Szmula, ani nie stara się zrozumieć jego opłakanej sytuacji.
W Brunie odnajduję zachowania współczesnych dzieci z bogatych domów, którzy jedynie dziwią się niższemu statusowi swoich kolegów, ale nawet nie starają się zrozumieć ich położeniu, bo skupieni są na swoich problemach, które dla przeciętnego Kowalskiego wydają się wyssane z palca. I tylko fakt, że fabuła rozgrywa się w czasie II wojny światowej, sprawia, że książkę odbiera się bardzo poważnie.

Niemniej książka, choć krótka, pozostaje w człowieku i daje do myślenia. A zakończenie tym bardziej podbija jakość całej fabuły i sprawia, że całość jest bardzo wstrząsająca.

John Boyne pisze książki, które zostają we mnie na lata. Dlatego też Jego twórczość sobie dawkuję. "Chłopca w pasiastej piżamie" znałam do tej pory z amerykańsko-brytyjskiego filmu Marka Hermana z 2008 r. Książka powstała 2 lata wcześniej.

Bruno ma 8 lat. Jest synem wysoko postawionego oficera niemieckiej armii, od czasu do czasu goszczącego samego Hitlera w swoim...

Czyta się szybko, ale trzeba robić pauzy na zastanowienie się, czy autor przygotował się jakkolwiek do napisania książki o tak skomplikowanym i tragicznym temacie jakim było życie w oraz obok obozów koncentracyjnych. Jest to nierealistyczna pozycja, wypaczona historia z naiwnymi bohaterami. Nie ma opcji, by główny wątek przyjaźni, poprzez spotkania chłopców przez druty ogrodzenia obozu, bez zestrzelenia przez żołnierzy była możliwa. Gdyby tak łatwo dało się natomiast wejść do obozu słyszelibyśmy o dużo większej ilości ocalałych, którzy tak samo mogliby z niego wyjść, a nawet możemy się spytać, czemu nie był to pierwszy impuls Szmula, gdyby cudem znalazł miejsce niepatrolowane. Zawiodłam się na tej książce i nie rozumiem fenomenu.

Czyta się szybko, ale trzeba robić pauzy na zastanowienie się, czy autor przygotował się jakkolwiek do napisania książki o tak skomplikowanym i tragicznym temacie jakim było życie w oraz obok obozów koncentracyjnych. Jest to nierealistyczna pozycja, wypaczona historia z naiwnymi bohaterami. Nie ma opcji, by główny wątek przyjaźni, poprzez spotkania chłopców przez druty...

--- Prowadzona z perspektywy 9cio letniego Bruno akcja opisuje codzienność chłopca, któremu po przeprowadzce z dużego berlińskiego domu na prowincję doskwiera nuda i brak dawnych przyjaciół. Nowy dom położony jest w bezpośrednim sąsiedztwie obozu, a jednolite pasiaste piżamy, dziwne kwadratowe domki, wielkie kominy, druty i całkowity brak kobiet intrygują malca, nierozumiejącego, co dzieje się wokół niego.
--- Czytelnik od razu dostrzega grozę obozowej rzeczywistości, niemą uległość wystraszonych więźniów, służących zestawionych z beztroską butnych Niemców czy wyniosłego ojca-komendanta, obserwowaną i nieporadnie opisywaną przez nieswojo czujące się z tym dziecko...
--- Dramat, jaki rozegrał się w tragicznym finale moim zdaniem nieco bardziej wybrzmiał jednak w filmie niż książce. Siła obrazu, podkręcana sugestywną muzyką bezlitośnie obezwładnia widza, co tu sprowadza się "tylko" do sytuacyjnego paradoksu niewinnej ofiary...

--- Prowadzona z perspektywy 9cio letniego Bruno akcja opisuje codzienność chłopca, któremu po przeprowadzce z dużego berlińskiego domu na prowincję doskwiera nuda i brak dawnych przyjaciół. Nowy dom położony jest w bezpośrednim sąsiedztwie obozu, a jednolite pasiaste piżamy, dziwne kwadratowe domki, wielkie kominy, druty i całkowity brak kobiet intrygują malca,...

Dwieście stron drukowanych dużą czcionką, a do tego prosty język zapewniają lekturę mocną, ale krótką. Do przeczytania w niecałe trzy godziny, lecz nie do szybkiego zapomnienia.

Tu wszystko pisane jest z perspektywy dziewięciolatka, więc wymagania językowe muszą być niewysokie, nie ma też miejsca na mądrzenie się ideologią i nazewnictwem nazistowskim.

Z perspektywy dziecka sprawa jest prosta. Chłopcy po dwóch stronach kolczastego drutu, urodzeni w tym samym dniu i roku, mają te same pragnienia i potrzeby. Niczym się nie wyróżniają od reszty rówieśników - chcą się bawić, mieć przyjaciół i święty spokój.

Żaden z nich nie wie, że dorośli dorobili do tego swoją filozofię, w świetle której są innymi gatunkami i łączyć ma ich tylko nienawiść.

Przejmujące zakończenie podwyższa wartość tej książki.

Dla mnie jednakowoż uporczywe tkwienie Bruna w absolutnej niewiedzy i naiwności, mimo namacalnych i widocznych dowodów zbrodniczych praktyk Niemców wydaje się lekko przesadzone.

Mimo wszystko, opowieść o ludziach w pasiastych piżamach, pozostanie na całe lata prostym, a jednocześnie przejmującym obrazem losu, jaki Niemcy zgotowali światu.

Ekranizację oglądałam już kilka razy, zawsze z tymi samymi emocjami. Jednak lepiej zacząć od książki. Szkoda, że wpadła w moje ręce dopiero teraz.

Dwieście stron drukowanych dużą czcionką, a do tego prosty język zapewniają lekturę mocną, ale krótką. Do przeczytania w niecałe trzy godziny, lecz nie do szybkiego zapomnienia.

Tu wszystko pisane jest z perspektywy dziewięciolatka, więc wymagania językowe muszą być niewysokie, nie ma też miejsca na mądrzenie się ideologią i nazewnictwem nazistowskim.

Z perspektywy...

Szybciutko się czyta, ale nie byłam w stanie uwierzyć w to co ten chłopiec opisywał.. brak przywiązania czy kibicowania któremukolwiek z bohaterów - było mi obojętne co się z tymi chłopcami stanie. irytował mnie brak współczucia głównego bohatera, ogarnięcia się, tego, ze trzeba pomóc temu chłopcu zza krat, nie dawał mi nawet jedzenia, tylko myślał o sobie pieprzony egoista! nie wiem jak mogła ta pozycja stać się bestsellerem, i jeszcze film powstał:( no szok. taka bajka.. ale nawet nie wiem, czy poleciłabym ją mojemu dziecku... bo niby po co? żadnego morału.. nie polecam

Szybciutko się czyta, ale nie byłam w stanie uwierzyć w to co ten chłopiec opisywał.. brak przywiązania czy kibicowania któremukolwiek z bohaterów - było mi obojętne co się z tymi chłopcami stanie. irytował mnie brak współczucia głównego bohatera, ogarnięcia się, tego, ze trzeba pomóc temu chłopcu zza krat, nie dawał mi nawet jedzenia, tylko myślał o sobie pieprzony...

Książka ma duże litery dzięki czemu książke się szybko czyta.

Książka ma duże litery dzięki czemu książke się szybko czyta.

Bardzo wzruszająca historia

Bardzo wzruszająca historia

Jedna z najbardziej wzruszających książek jakie czytałam.

Jedna z najbardziej wzruszających książek jakie czytałam.