Jesteśmy społecznością, która kocha książki

John Boyne pisze książki, które zostają we mnie na lata. Dlatego też Jego twórczość sobie dawkuję. "Chłopca w pasiastej piżamie" znałam do tej pory z amerykańsko-brytyjskiego filmu Marka Hermana z 2008 r. Książka powstała 2 lata wcześniej.

Bruno ma 8 lat. Jest synem wysoko postawionego oficera niemieckiej armii, od czasu do czasu goszczącego samego Hitlera w swoim berlińskim domu.
Pewnego dnia cała rodzina musi się przeprowadzić, bo ojciec dostaje rozkaz pokierowania obozem koncentracyjnym (z kontekstu czytelnik dowiaduje się, że chodzi o obóz w Oświęcimiu). Bruno bardzo się nudzi w nowym domu. Nie lubi go ze względu na mniejszą wielkość, kiepski widok i mnóstwo wojskowych, którzy przewijają się przez dom i gabinet ojca.
Pewnego dnia chłopiec udaje się na dłuższą wyprawę zaintrygowany dziwnym ogrodzeniem wokół terenu, po którym poruszają się dziwni ludzie w pasiastych piżamach. Spotyka wtedy Szmula, ogolonego i wychudzonego chłopca w tytułowej, pasiastej piżamie.

Cała historia przedstawiona jest z punktu widzenia dzieci. Nic zatem nie jest podane wprost. Nazwiska Hitlera czytelnik zatem raczej się domyśla, a nazwę Oświęcim poznaje tylko dzięki zdaniu starszej siostry Bruna narzekającej na sposób mówienia chłopca. A miejsce pobytu rodziny Bruna po przeprowadzce rozpoznajemy tylko dzięki znajomości historii i opisowi miejsca. Bo zarówno dla Bruna, jak i Szmula, obóz jest miejscem, w którym w dziwnych okolicznościach giną ludzie, gdzie na małej powierzchni mieszka dużo ludzi pozbawionych swoich prywatnych rzeczy i jednakowo ubranych w piżamy.
W opisach książki często przeczytać można, że obu chłopców łączy przyjaźń. Dla mnie to raczej szukanie alternatywy na nudę i wzajemne zaciekawienie pozycjami, w jakich znajdują się chłopcy. Bruna intryguje wychudzenie Szmula, dziwaczność jego stroju i imienia oraz poruszanie się w obrębie powierzchni ograniczonej drutami i mieszkanie w dziwacznych domach. Sam widzi siebie w opłakanej sytuacji, bo mieszka w dużo mniejszym domu niż ten trzypiętrowy, pozostawiony w Berlinie. Nie ma kolegów. Nie ma dokąd pójść, bo mieszka na odludziu. W ogóle nie zwraca uwagi na opowieść Szmula, który wyznaje, że przed przyjazdem do Oświęcimia też musiał się przeprowadzić do jednopokojowego mieszkania, w którym zamieszkało 11 osób z różnych rodzin. Bruno jest tak pochłonięty zmianami w swoim życiu, że ani nie wczuwa się w położenie Szmula, ani nie stara się zrozumieć jego opłakanej sytuacji.
W Brunie odnajduję zachowania współczesnych dzieci z bogatych domów, którzy jedynie dziwią się niższemu statusowi swoich kolegów, ale nawet nie starają się zrozumieć ich położeniu, bo skupieni są na swoich problemach, które dla przeciętnego Kowalskiego wydają się wyssane z palca. I tylko fakt, że fabuła rozgrywa się w czasie II wojny światowej, sprawia, że książkę odbiera się bardzo poważnie.

Niemniej książka, choć krótka, pozostaje w człowieku i daje do myślenia. A zakończenie tym bardziej podbija jakość całej fabuły i sprawia, że całość jest bardzo wstrząsająca.

John Boyne pisze książki, które zostają we mnie na lata. Dlatego też Jego twórczość sobie dawkuję. "Chłopca w pasiastej piżamie" znałam do tej pory z amerykańsko-brytyjskiego filmu Marka Hermana z 2008 r. Książka powstała 2 lata wcześniej.

Bruno ma 8 lat. Jest synem wysoko posta...

Rozwiń Zwiń

Po lekturze "Nikt nie idzie" Jakuba Małeckiego obiecałam sobie, że jeszcze kiedyś sięgnę po książkę tego pisarza. I tak się stało...

Jest lato 1926 roku. Krystian Dzierzba przygotowuje trumnę dla kobiety, która podobno umarła z tęsknoty. Mężczyzna prowadzi zeszyt, w którym zapisuje wszystkie swoje zamówienia i powody śmierci swoich "klientów". Śmierć Iwony wywołuje w mężczyźnie falę przemyśleń.
Córki Krystiana wybierają się nocą do lasu, by spotkać Diabła, który pojawił się w okolicy.
Szalona Leokadia każdego wieczoru czai się ze strzelbą na kormorana, który zjada ryby, dzięki którym kobieta się utrzymuje.
Na uwagę zasługuje też wątek syna miejscowego lekarza planującego skok z mostu. Chłopak nie chce zawieść ojca, ale też ma swoje marzenia.

Książka jest dość specyficzna, bardzo nostalgiczna i niestety przygnębiająca. Ma się wrażenie, że wszyscy bohaterowie i mieszkańcy Koła skazani są na niepowodzenia, smutek, tragedie i brak szczęścia. Tym razem muszę przyznać, że autor lepiej nakreślił swoje postaci i fabułę. Mimo wielu wątków, jest coś co je scala i co powoduje, że książka ma sens.
Jednak przyznaję, że odetchnęłam z ulgą, gdy skończyłam tę książkę, której wcale łatwo się nie czyta. Lekturę przerywałam bardzo często, by nie popaść w depresję oraz nabrać dystansu do sytuacji i bohaterów.

Po lekturze "Nikt nie idzie" Jakuba Małeckiego obiecałam sobie, że jeszcze kiedyś sięgnę po książkę tego pisarza. I tak się stało...

Jest lato 1926 roku. Krystian Dzierzba przygotowuje trumnę dla kobiety, która podobno umarła z tęsknoty. Mężczyzna prowadzi zeszyt, w którym zapis...

Rozwiń Zwiń

To moje drugie spotkanie z twórczością Anny Karpińskiej po "Odnajdę Cię"). Być może nie ostatnie...

Nagła śmierć naukowca z Torunia sprawia, że przed jego żoną Jagodą otwierają się drzwi do kariery naukowej. Kobieta ma możliwość rozwinąć skrzydła zarówno na uczelni, jak i w życiu prywatnym. Jednak nie daje jej spokoju, że wypadek Dariusza jest grubymi nićmi szyty. A to za sprawą mężczyzny łudząco podobnego do Dariusza, który mignął jej w czasie pogrzebu. Podobne wrażenie ma przyjaciółka Jagody.
Wkrótce wychodzi na jaw tajemnica Dariusza, którą odkrywa 17-letni syn Wojtek.
W książce poznajemy rodzinę Elwiry i Karola z Wybrzeża. Oboje pracują w firmie ojca Elwiry i wiodą dostatnie życie. Przypadkiem zobaczona informacja o śmierci toruńskiego chemika sprawia, że Karol znika z domu, a Elwira zachodzi w głowę i wymyśla kolejne powody dziwnego zachowania męża.
Czytelnik nie musi długo czekać na wiadomość, że Karol i Dariusz to bliźniacy. Sytuacja materialna ich biologicznej matki spowodowała, że mężczyźni poznali się dopiero w dorosłym życiu, gdy Dariusz poprosił Karola o niecodzienną przysługę, skutkiem której stał się Wojtek.

Szybko wciągnęłam się w fabułę, która płynie wartko. Książka napisana jest lekkim językiem, więc czyta się ją bardzo szybko. Do tego Jagoda ma w sobie tyle ciepła, że wątek z nią w roli głównej czytało się z niezwykłą przyjemnością.
Ciekawy jest też wątek Wojtka i jego rozterki zarówno w wieku dziecięcym, jak i młodzieńczym.
Denerwowała mnie natomiast Elwira i jej ojciec.
Nie spodziewałam się takiego zakończenia, jakie zaserwowała pisarka. Niestety jest na duży minus. Do tego kilka niewyjaśnionych kwestii (np. maile Dariusza i nieznanej kobiety) odebrały sens całej książce :(

To moje drugie spotkanie z twórczością Anny Karpińskiej po "Odnajdę Cię"). Być może nie ostatnie...

Nagła śmierć naukowca z Torunia sprawia, że przed jego żoną Jagodą otwierają się drzwi do kariery naukowej. Kobieta ma możliwość rozwinąć skrzydła zarówno na uczelni, jak i w życi...

Rozwiń Zwiń

Kiedyś słyszałam achy i ochy o książce "Życie Violette" Valérie Perrin. Gdy zobaczyłam nową książkę pisarki, postanowiłam poznać jej twórczość i sięgnęłam po "Cudowne lata", książkę, której polski wydawca zmienił tytuł z oryginalnego "Trois".

Adrien Bobin, Étienne Beaulieu i Nina Beau chodzili do tej samej klasy w szkole podstawowej. Przypadek sprawił, że nazwiska całej trójki zaczynają się na literę „B”, a w szkole zawsze wyczytywani byli jedno po drugim. Wkrótce - mimo ogromnej różnicy charakterów i osobowości - stali się nierozłączni w szkole i poza nią.
Z czasem przeszli do tego samego gimnazjum, a potem liceum. Studiować zamierzali różne kierunki, ale wszyscy chcieli wyrwać się z miasteczka na prowincji i zamieszkać w Paryżu.
Los jednak miał dla nich przykrą niespodziankę i ich drogi rozdzieliły się, aż w pewnym momencie zaniechali jakichkolwiek kontaktów.

Jednak po ponad 30 latach znów zaczęli kontaktować się ze sobą. A to za sprawą odkrycia na dnie jeziora wraku samochodu i podejrzenia, do kogo ten samochód należał. Swoje prywatne dochodzenie prowadzi lokalna dziennikarka niezależna Virginie, która w przeszłości bardzo dobrze znała Adriena, Étienne’a i Ninę. To i inne zdarzenia sprawiają, że dawna nierozłączna trójka znów zawęża relacje i wspiera siebie w trudnych chwilach, dzieląc się swoimi historiami z lat, gdy zerwali znajomość.

Podejrzewam, że w zamyśle autorki książka miała opowiadać o przyjaźni. Polski tytuł dodatkowo sugeruje, że bohaterowie tęsknić będą za cudownymi latami lub będą je wspominać z pewnym rozrzewnieniem lub z przyjemnością. Niczego z tego w tej książce nie doświadczyłam. Miałam wrażenie, jakby pisarka ciągle "kopała" swoich bohaterów na zasadzie, co tu jeszcze wymyślić, by było im źle lub żeby ich żałować. Wydaje się to tak na siłę i tak nierealne, że efekt tego taki, że książkę czyta się też na siłę i ciągle oczekuje się tych tytułowych cudownych lat. Nie było ich w dzieciństwie, nie było ich w młodości. Czas studiów też do cudownych nie należał. To może teraz, gdy bohaterowie przekroczyli czterdziestkę?
Postać Virginie też naciągana, domyślna od pierwszej wzmianki o niej. Liczyłam na to, że przynajmniej śledztwo w sprawie znalezionego samochodu doda jakiegoś smaczku lekturze. Niestety :(
Książka w ogóle mnie nie przekonała. Wszystko jakieś takie rozmyte, mdłe i na siłę. Nazwanie więzi międzyludzkich przyjaźnią, która kończy się z tak błahych powodów, powinna być przedefiniowana albo pisarka powinna wymyślić bardziej wiarygodny powód zaprzestania kontaktów.

Zastanawia mnie, dlaczego polski wydawca (Albatros) zmienił tytuł. Dlaczego "Cudowne lata", a nie wierne tłumaczenie np. "Troje" czy "Trójka"? Tytuł zupełnie nietrafiony w tak nijakiej powieści.

Kiedyś słyszałam achy i ochy o książce "Życie Violette" Valérie Perrin. Gdy zobaczyłam nową książkę pisarki, postanowiłam poznać jej twórczość i sięgnęłam po "Cudowne lata", książkę, której polski wydawca zmienił tytuł z oryginalnego "Trois".

Adrien Bobin, Ét...

Rozwiń Zwiń

Pogoda w miniony, świąteczny weekend tak przyjemnie nastrajała, że w wyborze lektury na ten czas kierowałam się głównie optymizmem. "Pracownia dobrych myśli" Magdaleny Witkiewicz nadała się do tego idealnie :)

W kamienicy, której niegdyś właścicielką była babcia Pelagia mieszka kilka ciekawych postaci. Jedną z nich jest Grażyna, ekscentryczna malarka, której pracownia znajduje się na dole kamienicy. Na drugim piętrze mieszka niedawno owdowiała Ewa z córeczką Amelią. Do mieszkania obok właśnie wprowadziła się Giga, asystentka w lokalnej stacji telewizyjnej. Dziewczyna nienawidzi swojego prawdziwego imienia i wiedzą o tym wszyscy jej znajomi, ale jej zwierzchniczka nagminnie zwraca się do niej per Genowefo.
Na trzecim piętrze mieszka wiekowa pani Wiesia, która "gazety czyta i telewizję ogląda, więc się zna" i której ulubionym zajęciem jest przyglądanie się otoczeniu przez otwarte okno. Obok niej mieszka równie wiekowy pan Zbyszek, na którego ekscesy z młodymi rehabilitantkami pani Wiesia reaguje bardzo żywiołowo. Nie zmienia to faktu, że oboje wieczorami oglądają program z takimi scenami, że ho ho ho 😊😃
Jest jeszcze syn Grażyny, Florian, który właśnie wykupił miejsce zajmowane wcześniej przez firmę pogrzebową, a potem przez usługi szambiarskie. Dawni mieszkańcy kamienicy wiedzą jednak, że jeszcze wcześniej mieściła się tam Pracowni Dobrych Myśli, gdzie babcie Pelagia prowadziła usługi krawieckie. Szyld pracowni zachował się w prawie nienaruszonym stanie i Florian postanowił wykorzystać go w swojej pracowni florystycznej.
Częstym gościem kamienicy jest też 55-letni były mąż Grażyny, który zdaniem pani Wiesi dopiero teraz zaczyna dojrzewać i zachowywać dorośle.

"Pracownia dobrych myśli" to książka o przyjaźni, przywiązaniu, miłości, wielopokoleniowej rodzinie i artystycznych genach przekazywanych z pokolenia na pokolenie.
Gdy w tym samym miejscu zbierze się grupa ludzi o pozytywnych emocjach i zwykle życząca innym wszystkiego co najlepsze, wychodzi z tego ciekawa mieszanka osobowości i zachowań. Ma się wrażenie, że gdyby wprowadziło się do kamienicy przy Przytulnej 26, zostałoby się mile przywitanym dobrym słowem i oczywiście nalewką malinową "ku zdrowotności" od pani Wiesi.
Przyznaję, że postać pani Wiesi niesamowicie mnie urzekła. To kobieta, która szybko rozpoznaje, czy w człowieku mieszka dobro i w związku z tym stara się to dobro jeszcze pomnożyć, łącząc ludzi w pary i podsuwając im same dobre rozwiązania mocno zakrapiane nalewką malinową. I nic to, że codziennie na parapecie kładzie poduszkę, na której się wspiera, by wygodniej jej było obserwować ludzi w pobliżu i słuchać ich rozmów. Taki miejscowy monitoring bywa naprawdę pomocny.

Jak zwykle w przypadku książek Magdaleny Witkiewicz czytelnik styka się z lekkim stylem pisarki oraz zwykłymi ludzkimi sprawami i kłopocikami. Czas płynie leniwie, ale najważniejsze, że towarzyszy temu dobro i optymizm.
To lekkie czytadło na świąteczny wieczór lub chwile smutku, lub zwykłe odreagowanie codzienności.

Pogoda w miniony, świąteczny weekend tak przyjemnie nastrajała, że w wyborze lektury na ten czas kierowałam się głównie optymizmem. "Pracownia dobrych myśli" Magdaleny Witkiewicz nadała się do tego idealnie :)

W kamienicy, której niegdyś właścicielką była babcia Pelagia mieszka ...

Rozwiń Zwiń

26-letnia Helena (Lena) zostaje bez pracy. W tym samym czasie jej samotnie mieszkająca babcia doznaje udaru, więc decyduje się zamieszkać ze staruszką i jej pomóc. Kłopot w tym, że kobiety w ogóle się nie znają. Babcia Mieczysława nie utrzymywała nigdy kontaktów z rodziną swojego syna Aleksandra. W dodatku wiodła zawsze samotniczy tryb życia, nie przepadając za swoimi sąsiadami.
Lena jest zupełnym przeciwieństwem swej babki - jest towarzyska, rozmowna, otwarta i pomocna. Szybko nawiązuje przyjaźń z kilkoma sąsiadkami i bliższe relacje z dziećmi mieszkającymi w tej samej kamienicy.
W zastępstwie babci opiekuje się też roślinami nowego lokatora na poddaszu. Pan Borys w tym czasie przebywa gdzieś na południu Europy i poddaje się pisarskiej wenie.

Lena robi wszystko, by babcia zaczęła mówić. Staruszka jest jednak uparta.

Agnieszka Olejnik - jak zwykle - skupia się na zwyczajnym życiu zwykłych ludzi. Pokazuje ich codzienne kłopoty, a monotonnemu życiu dodaje smaku, serwując rękoma Leny pyszne potrawy. Na niejedną z nich miałam ochotę podczas lektury, a nazwy niektórych zapisałam sobie, by odtworzyć w swojej kuchni 😉😋
To powieść o samotności, ale też o przyjaźni, o przywiązaniu, o ratowaniu związku oraz o tym, że dobro wraca.
Lubię styl tej pisarki i biegłość w przedstawianiu problemów oraz ich rozwiązywaniu. W tej powieści nie za wiele się dzieje. Snuje się ona jak wieczorna mgła, która - podobnie do śniegu - jakby otulała sobą czytelnika podczas lektury. Dopiero pod koniec książki Agnieszka Olejnik wyciąga działo, więc w czytelniku rosną emocje, które jednak poskramia szybkie (za szybkie) zakończenie. Dobrze, że mam drugi tom "Mansardy pod Aniołami" 😃😉

26-letnia Helena (Lena) zostaje bez pracy. W tym samym czasie jej samotnie mieszkająca babcia doznaje udaru, więc decyduje się zamieszkać ze staruszką i jej pomóc. Kłopot w tym, że kobiety w ogóle się nie znają. Babcia Mieczysława nie utrzymywała nigdy kontaktów z rodziną swojego syna Alek...

Rozwiń Zwiń

Lubię czasem sięgnąć po niezobowiązujące lektury. Robię to dla relaksu i odreagowania codziennych obowiązków i zmagań w pracy. Stąd wybór "Tamtej kobiety" i pierwszego mojego spotkania z twórczością Anny Niemczynow.

Książka rozpoczyna się bardzo intrygującym prologiem, w którym do gabinetu doktor Romy Jasińskiej zostaje wpuszczona dziewczynka. Chwilę potem wchodzi do niego też mężczyzna poznany przez lekarkę wiele lat wcześniej.

Po czym pisarka przenosi nas pod Kraków do domu rodziny Jasińskich. Poznajemy Romę tuż przed podjęciem decyzji co do wyboru studiów. Dziewczyna ma jasno sprecyzowane plany, które nie za bardzo współgrają z celami jej chłopaka, bowiem ona chce wyjechać na studia medyczne do Krakowa, a on chce zostać na wsi i zająć się rodzinnym gospodarstwem.
Po wspólnie spędzonych wakacjach Roma ostatecznie przeprowadza się do Krakowa, gdzie wynajmuje pokój z innymi młodymi ludźmi. Szybko przekonuje się, że właściciel mieszkania ją oszukał, a współlokatorzy z różnych powodów nie pozwolą na efektywne studiowanie medycyny.
Dziewczyna postanawia znaleźć inne lokum i pracę, by móc się utrzymać bez pomocy rodziców i dziadka.
I wtedy na jej drodze staje pewien przystojniak w ekskluzywnym aucie...

Powieść ma wysokie noty. Mnie jednak nie przekonała. Jest jakby wyssana z palca. Poza tym postać Romy jest niedopracowana - z jednej strony filantropka, z drugiej strony egoistka. Przez całą powieść miałam wrażenie, jakbym czytała o dwóch różnych Romach. W relacji z bliskimi wydawała się jakby ich wykorzystywała i lekceważyła, choć pieniędzy od dziadka przyjąć nie chciała. W relacji z byłą współlokatorką czy współpracownicą współczująca i opiekuńcza. Dla mnie dwulicowa, więc nie dziwię się, że wybrała to, co zaproponował jej bogaty przystojniak.
Całość nierealna i naciągana. Prolog dawał duże nadzieje na ciekawą historię, lecz napięcie i fabuła opadały jak bardzo stroma hiperbola. A całość z dziwacznym zakończeniem, które można było ciekawie zaprezentować.
Dla mnie zmarnowany potencjał.

Lubię czasem sięgnąć po niezobowiązujące lektury. Robię to dla relaksu i odreagowania codziennych obowiązków i zmagań w pracy. Stąd wybór "Tamtej kobiety" i pierwszego mojego spotkania z twórczością Anny Niemczynow.

Książka rozpoczyna się bardzo intrygującym prologiem, w którym ...

Rozwiń Zwiń

Wiele lat temu przeczytałam książkę o kobiecie, która wyszła za Araba. Historia opisana w powieści tak mnie poruszyła, że nie chciałam później czytać podobnych pozycji, by nie przeżywać znów tego samego rozdarcia. A jednak "Jestem żoną szejka" tak długo czekała w biblioteczce, że pomyślałam, by tamte wspomnienia odczarować.

Laila Shukri jest autorką kilku powieści. W "Jestem żoną szejka" opowiada, jak została żoną jednego z najbogatszych szejków. Kobieta pochodzi z Polski. W książce przedstawia się jako Izabella. Amerykańska firma farmaceutyczna, w której pracowała wysłała ją na Bliski Wschód na rozmowy mające na celu doprowadzić do otwarcia w Dubaju kolejnej filii.
Tam poznaje szejka, który ją mocno intryguje. Po jakimś czasie okazuje się, że zainteresowanie jest obustronne. Wkrótce wbrew zdaniu rodziców i znajomych Izabella decyduje się poślubić szejka i porzucić intratną posadę. Miesiąc miodowy spędzony we Włoszech to wspaniały czas dla młodożeńców. Po powrocie Izabella poznaje swój nowy dom i służbę. A przy pierwszej sposobności, gdy szejk musi wyjechać w interesach, kobieta doświadcza nienawiści ze strony rodziny męża. To bolesne uświadomienie sobie zupełnie innej kultury i roli kobiety w muzułmańskim świecie.

Autorka skupia się i na plusach, i na minusach bycia żoną szejka oraz mieszkania w arabskim świecie. Znajduje tam przyjaciółki, ale również wielokrotnie doświadcza nienawiści, agresji i przemocy ze strony mężczyzn.
Podczas lektury wciąż nasuwa się pytanie "Dlaczego wyszłaś za szejka?". W Europie od dawna wiemy, jak bardzo kultura arabska różni się od naszej. Po wydarzeniach we Francji czy w Niemczech widać, że przyjeżdżają do Europy i zachowują się jak u siebie, nie bacząc na naszą kulturę, religię i tradycje. Wiemy, jak traktowane są kobiety w krajach arabskich. Z książek np. Orhana Pamuka wiemy o dwulicowości mężczyzn, o ich wyuzdaniu, przemocy i hipokryzji związanej z religią. Dlatego tym bardziej zastanawia, co kieruje Europejkami, że wiążą się - wbrew woli obu rodzin - z muzułmanami. Izabella pracowała w firmie amerykańskiej, jeździła po świecie. Musiała więc być świadoma tego, na co się decydowała i że łatwo nie będzie.
Z jednej więc strony trochę jej współczuję. Z drugiej strony nie można oprzeć się wrażeniu, że to, co przeżywa, przeżywa na własne życzenie.

Wiele lat temu przeczytałam książkę o kobiecie, która wyszła za Araba. Historia opisana w powieści tak mnie poruszyła, że nie chciałam później czytać podobnych pozycji, by nie przeżywać znów tego samego rozdarcia. A jednak "Jestem żoną szejka" tak długo czekała w biblioteczce, że...

Rozwiń Zwiń