Chłopiec w pasiastej piżamie

Dzisiaj mam dla Was recenzję filmu pt. „Chłopiec w pasiastej piżamie”. Akcja filmu toczy się w czasach II wojny światowej. Rodzina Bruna przeprowadza się z Berlina do rezydencji w okolicach obozu koncentracyjnego, ponieważ ojciec chłopca został komendantem obozu. Po przeprowadzce chłopiec z okna swojego pokoju zauważa „farmę”, na której zauważa dzieci i chce się z nimi bawić. Pod nieuwagę rodziców odnajduje ścieżkę prowadzącą pod drut kolczasty otaczający obóz. Tam spotyka chłopca imieniem Szmul. Obaj chłopcy mają po 8 lat. Bruno coraz częściej przychodzi pod obóz. Jego rodzice nie zdają sobie sprawy z tego, że ich syn odwiedza to miejsce i zaprzyjaźnia się z chłopcem, który jest Żydem. Pewnego dnia spotyka nowo poznanego kolegę w swoim domu i dzieli się z nim jedzeniem. Niespodziewanie przychodzi jeden z esesmanów, a Szmul przyznaje się do znajomości z Brunem, i że podzielił się z nim pożywieniem. Żołnierz karci chłopca, a potem brutalnie go bijąc. Po tym wydarzeniu Bruno codziennie przychodzi pod druty, aby porozmawiać z przyjacielem, ale nie zastaje go w tym miejscu co zawsze. Pewnego dnia ma szczęście i spotyka Szmula, od razu godząc się. Żona komendanta przypadkiem odkrywa czym zajmuje się jej mąż. Jak ułożą się losy chłopców i rodziny Bruna?
W filmie widzimy dwóch chłopców, którzy przyjaźnią się ze sobą tak po prostu, nie kierując się uprzedzeniami i stereotypami. Podczas oglądania zauważamy jak nauczyciel Bruna i Gretel – jego siostra – zakazuje im czytania ich ulubionych książek, a zaleca im aby czytali jedynie to co przedstawia historię Niemiec i ideologię III Rzeszy. Słysząc to co mówi nauczyciel zaczyna się zastanawiać nad tym jak zachowuje się jego kolega. Film ukazuje jak żyją rodziny esesmanów, a konkretnie rodzina komendanta obozu. Widzimy również brak akceptacji ze strony matki jak i żony komendanta wobec tego co robi mężczyzna. Film daje dużo do myślenia, ponieważ widzimy dwóch kilkuletnich chłopców, którzy przyjaźnią się mimo wojny i ideologii, którą wymyślił Hitler. Oglądając film widzimy jak ważne są relacje międzyludzkie niezabarwione nienawiścią i uprzedzeniami co do rasy, religii i pochodzenia.
Film został nakręcony na podstawie książki, która nosi ten sam tytuł. Autorem powieści jest Johna Boyne. Powieść została wydana w 2006 roku. Premiera odbyła się 12 września 2008 roku w Wielkiej Brytanii. Reżyserem i scenarzystą filmu jest Mark Herman. W głównych rolach wystąpili Asa Butterfield jako Bruno i Jack Scanlon jako Szmul. Film zdobył m. in. Nagrodę Niezależnego Kina Brytyjskiego

Dzisiaj mam dla Was recenzję filmu pt. „Chłopiec w pasiastej piżamie”. Akcja filmu toczy się w czasach II wojny światowej. Rodzina Bruna przeprowadza się z Berlina do rezydencji w okolicach obozu koncentracyjnego, ponieważ ojciec chłopca został komendantem obozu. Po przeprowadzce chłopiec z okna swojego pokoju zauważa „farmę”, na której zauważa dzieci i chce się z nimi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doskonała!

Doskonała!

Pokaż mimo to

Tą książką gości w mojej biblioteczce od bardzo dawna, jest jedną z tych książek, po które sięgam co jakiś czas i właśnie dziś przy tej pogodzie, tak mnie naszło żeby po nią sięgnąć... Ta książka jest dla mnie wyjątkowa, za każdym razem jak po nią sięgam, mam ochotę zmusić chłopca do zmiany decyzji, lecz jest to niemożliwe, tak samo jak w czasie wojny nikt nie miał nic do powiedzenia, tak my nie mamy możliwości, zmienić fabuły książki... Jest to książka z duszą... Polecam serdecznie ♥️

Tą książką gości w mojej biblioteczce od bardzo dawna, jest jedną z tych książek, po które sięgam co jakiś czas i właśnie dziś przy tej pogodzie, tak mnie naszło żeby po nią sięgnąć... Ta książka jest dla mnie wyjątkowa, za każdym razem jak po nią sięgam, mam ochotę zmusić chłopca do zmiany decyzji, lecz jest to niemożliwe, tak samo jak w czasie wojny nikt nie miał nic do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oglądałam film i czytałam książkę. Być Żydem w tamtych czasach było strasznie trudno. Doszło do paradoksu, że syn mężczyzny, który był odpowiedzialny za zabicie tysięcy ludzkich istnień też trafił tam gdzie nie powinien.

Oglądałam film i czytałam książkę. Być Żydem w tamtych czasach było strasznie trudno. Doszło do paradoksu, że syn mężczyzny, który był odpowiedzialny za zabicie tysięcy ludzkich istnień też trafił tam gdzie nie powinien.

Pokaż mimo to

Wspaniała historia poruszająca trudny temat. Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia, że jej potencjał został zmarnowany. Trochę przez spłycenie tematu, jakby autor poszedł na skróty i szybko pędził do nieuchronnego (i mocnego trzeba przyznać) końca. Nie wiem czy to wina tłumaczenia czy małej wprawy pisarza, ale zdania wydają się nieco sztucznie naśladować myślenie 9-latka. Jako czytelnik czułem, że ktoś tu próbuje mnie oszukać. Daleko temu do Tove Jansson, Marka Twaina czy nieodżałowanego Edmunda Niziurskiego. Reasumując genialny pomysł, mizerne wykonanie.

P.S. Za mokre oczy po przeczytaniu ostatniej strony- plusik do oceny (byłoby 5/10).

Wspaniała historia poruszająca trudny temat. Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia, że jej potencjał został zmarnowany. Trochę przez spłycenie tematu, jakby autor poszedł na skróty i szybko pędził do nieuchronnego (i mocnego trzeba przyznać) końca. Nie wiem czy to wina tłumaczenia czy małej wprawy pisarza, ale zdania wydają się nieco sztucznie naśladować myślenie 9-latka....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niektóre nazwy są tak zmienione, że nie od razu się zorientowałam, do czego nawiązują. Trochę jakby książka przeszła proces cenzorski.

Podoba mi się:
- twarda, dziecięca logika, która w swej nieświadomej mądrości demaskuje głupotę kontrowersyjnych idei;
- mocny kontrast wytworzony przez zestawienie naiwnego, beztroskiego, nieświadomego podejścia Bruna z potwornym światem Szmula;
- oddanie świata wewnętrznego młodego chłopca - co czuje Bruno, gdy widzi dwa złote, idealnie symetryczne warkocze swojej nielubianej siostry?



Aż prosi się, żeby za nie pociągnąć!

Niektóre nazwy są tak zmienione, że nie od razu się zorientowałam, do czego nawiązują. Trochę jakby książka przeszła proces cenzorski.

Podoba mi się:
- twarda, dziecięca logika, która w swej nieświadomej mądrości demaskuje głupotę kontrowersyjnych idei;
- mocny kontrast wytworzony przez zestawienie naiwnego, beztroskiego, nieświadomego podejścia Bruna z potwornym światem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest rewelacyjna. Wzruszająca, dobrze napisana, dająca wiele do myślenia. Cieszę się, że autor nie opisywał ze szczegółami bestialstwa wojennych oprawców (co wiadomo, często się zdarza, gdy mamy do czynienia z tematyką wojenną). W subtelny, ale bardzo wzruszający sposób przekazał czym jest prawdziwa przyjaźń. Polecam.

Książka jest rewelacyjna. Wzruszająca, dobrze napisana, dająca wiele do myślenia. Cieszę się, że autor nie opisywał ze szczegółami bestialstwa wojennych oprawców (co wiadomo, często się zdarza, gdy mamy do czynienia z tematyką wojenną). W subtelny, ale bardzo wzruszający sposób przekazał czym jest prawdziwa przyjaźń. Polecam.

Pokaż mimo to

O czym myślisz, kiedy zasypiasz?

Nadchodzi noc i ponad rok po lekturze uporczywie wraca obraz chłopca w pasiastej piżamie. Może dlatego, że jesteśmy pokoleniem, które wojny doświadczyło. Poprzez rozmowę, skrzyżowanie spojrzeń, uścisk ręki z ludźmi, którzy tę wojnę przeżyli. Ile razy przepuściłeś w kolejce w aptece kogoś z receptą wypisaną na IB? Ile razy przed Tobą wszedł do lekarza kombatant? Co czułeś? Frustrację czy bezgraniczny szacunek? Dzięki tym ludziom jesteś dziś sobą i jesteś u siebie. Przez całą swoją mądrość życiową osoby starszej, tę pokorę i hart ducha w obliczu oddechu wroga na ramieniu zarażają nas emocjami chwytając za serce i wyciskając łzy. Spytaj kiedyś co wtedy czuli. Będą z nami już niedługo. Więcej okazji możesz nie mieć. Te wszystkie uczucia, o których od nich usłyszysz, przywołuje „Chłopiec w pasiastej piżamie”. I pozostawia; chyba już na zawsze. Każde wspomnienie tej książki przywołuje je na nowo, tak samo silne. Sam wstęp do tego literackiego zadania, które właśnie podejmuję, przywołał na myśl to dzieło. Doskonale pamiętam emocje towarzyszące tej książce. Dlatego jest tak wyjątkowa!

Zastanawiałeś się kiedyś, co Twoi przodkowie powiedzieliby Ci o wojnie? Jak wtedy żyli? Co czuli witając każdy nowy dzień? A teraz wyobraź sobie, co by się stało, gdyby te emocje nazywać sercem dziecka i opisywać jego ustami? Patrzeć na wszystko z perspektywy niższego wzrostu? Nie rozumieć, a doświadczyć? Chłopiec w pasiastej piżamie jest narratorem wyjątkowym. Szczerze, prosto, bez cienia interpretacji opisuje niemieckich żołnierzy, płot oddzielający obóz od jego świata. Spotyka na swojej drodze chłopca takiego jak on. Zza drugiej strony płotu. Boże, jak niewinne dziecko zmienia postrzeganie sytuacji przez dorosłego uczestnika! Temat wojny powszechny, obozy w podświadomości Polaka od zawsze. Ale nigdy nie ta perspektywa. Fenomen. Przeżycie na nowo. Doświadczenie krok po kroku, z gęsią skórką na całym ciele i dreszczem przebiegającym wzdłuż kręgosłupa. Język dziecka, umysł dziecka i ta przepaść pomiędzy nim a dorosłymi. Płacząca matka i ojciec w mundurze. Siostra, której nie intryguje nagła przeprowadzka i obóz widoczny przez okno. Jakie więc jest moralne usprawiedliwienie czynów dorosłych, skoro dziecko będąc takim człowiekiem jak każdy inny, nie jest w stanie dokonać w swoim umyśle projekcji po co to wszystko?

On im zazdrości. Tym ludziom z obozu. Bo on się nudzi i czuje zaniedbany. A im ktoś organizuje dzień, grają razem w piłkę, chodzą dokądś w równych szeregach. Chłopiec w pasiastej piżamie nie rozumie, że to ich ostatnia wędrówka.

Tej książki się nie czyta, tą książką się żyje. Ze wszystkich sił każdą cząstką swojego ciała chce się chłopca zmusić do ocalenia, chce się wygrać jego życie, złapać za rękę, powstrzymać. Pokazać, że jego marzenie jest utopią. Ale nie możesz… Tak jak w czasie wojny oni nie mogli... I czytając książkę słyszysz głos dziecka narratora. Koszmar obozów rozrasta w Twojej głowie do rangi rozciągającej się nieustannie nieskończoności. Chłopiec w pasiastej piżamie zamieszkał w mojej głowie. Na zawsze.

O czym myślisz, kiedy zasypiasz?

Nadchodzi noc i ponad rok po lekturze uporczywie wraca obraz chłopca w pasiastej piżamie. Może dlatego, że jesteśmy pokoleniem, które wojny doświadczyło. Poprzez rozmowę, skrzyżowanie spojrzeń, uścisk ręki z ludźmi, którzy tę wojnę przeżyli. Ile razy przepuściłeś w kolejce w aptece kogoś z receptą wypisaną na IB? Ile razy przed Tobą wszedł...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wzruszająca o dająca do myślenia. Polecam

Wzruszająca o dająca do myślenia. Polecam

Pokaż mimo to

Jest to historia, która ma miejsce w trakcie wojny i opowiada o przyjaźni dwóch chłopców - syna głównego komendanta Wojska Niemieckiego, oraz jednego z więźniów Obozu Koncentracyjnego. Chłopcy zaprzyjaźnili się, chociaż nie powinni. Bo przecież pochodzą z dwóch zupełnie różnych światów.
Do tej niesamowitej przyjaźni dochodzi w dość nietypowy sposób. Bruno- syn komendanta z nudów i braku przyjaciół postanawia rozejrzeć się po okolicy nowego miejsca zamieszkania, które totalnie mu się nie podoba. Bardzo ciekawy jest, co dzieje się za tajemniczym ogrodzeniem, które widzi z okna swojego pokoju, więc jego podróż zmierza właśnie w tamtym kierunku. I wtedy zupełnie przypadkiem zauważa Szmula - Żyda z Obozu.
Ten zaś jak się okazuje, często przebywa blisko ogrodzenia od czasu, gdy udało mu się zmylić żołnierzy, bo ma już dość życia w obozie i chce pobyć sam.
Chłopcy poznają się, a ich zażyłość wkrótce staje się coraz mocniejsza. Bruno pomaga swojemu przyjacielowi przetrwać ten trudny czas i chociaż nie rozumie, co tak naprawdę dzieje się po drugiej stronie, to widząc, jak jego rówieśnik jest wycieńczony, postanawia wykradać z domu codziennie trochę jedzenia, aby móc go nakarmić.
I tak spotykają się za każdym razem, siedzą i rozmawiają..
Aż pewnego razu Bruno postanawia przekroczyć tajemniczą bramę i odwiedzić miejsce zamieszkania podanego kolegi. Niestety wizyta ta okazuje się być ich ostatnim spotkaniem. Dlaczego? Tego dowiecie się, czytając książkę..

W mojej ocenie pozycja zasługuje na 7-8/10 punktów.
Znalazłam błąd w druku co automatycznie obniża ocenę w moim przekonaniu.
Fabuła sama w sobie ok, jednak książka jest zdecydowanie za krótka, a wątek przyjaźni Szmula i Brunona słabo rozwinięty. Tak naprawdę dłuższy opis ich spotkania mamy dopiero w dwóch ostatnich rozdziałach, gdzie chłopcy giną, natomiast wcześniej bardziej opisywane jest życie samego Brunona.
Moim zdaniem powinny te historie być chociaż podzielone po połowie. Brakuje tutaj opisu życia w Obozie z perspektywy Szmula i tego tak naprawdę najbardziej po tej książce się spodziewałam, więc trochę się zawiodłam.
Przygoda ta jest jednak bardzo wzruszająca, dlatego moja ocena jest taka, a nie inna.

Polecam tę książkę zarówno osobom dorosłym, jak i młodszym czytelnikom.

Jest to historia, która ma miejsce w trakcie wojny i opowiada o przyjaźni dwóch chłopców - syna głównego komendanta Wojska Niemieckiego, oraz jednego z więźniów Obozu Koncentracyjnego. Chłopcy zaprzyjaźnili się, chociaż nie powinni. Bo przecież pochodzą z dwóch zupełnie różnych światów.
Do tej niesamowitej przyjaźni dochodzi w dość nietypowy sposób. Bruno- syn komendanta z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to