Mistrzowska poezja dająca nowe życie pieśniom Schuberta (do których oryginalne wiersze wybitnymi utworami nie są),nadająca im współczesne konteksty, organicznie związana z oryginalnym "Winterreise", śpiewna i czuła językowo. Barańczak wykreował poprzez swoją interpretację "Podróży zimowej" zupełnie nową jakość tejże i większość wierszy w tym zbiorze to świetne utwory. Jest w nich śmierć, codzienność, mrok, tęsknota, ale też często podszyta goryczą radość. Barańczak w niezwykły sposób koresponduje z muzyką Schuberta tworząc niezwykłą poezję drogi, która staje się pełną wymowy metaforą życia.

Mistrzowska poezja dająca nowe życie pieśniom Schuberta (do których oryginalne wiersze wybitnymi utworami nie są),nadająca im współczesne konteksty, organicznie związana z oryginalnym "Winterreise", śpiewna i czuła językowo. Barańczak wykreował poprzez swoją interpretację "Podróży zimowej" zupełnie nową jakość tejże i większość wierszy w tym zbiorze to świetne utwory. Jest...

Hans Müller, romantyczny poeta niemiecki, ułożył swego czasu dwadzieścia cztery liryki. Franciszek Schubert skomponował do nich muzykę. Tak powstał jeden z najpiękniejszych i najsłynniejszych cyklów pieśni Schuberta zatytułowany „Winterrise” – „Podróż zimowa”. Ten cykl jest jednocześnie jedną z najbardziej przerażających muzycznych opowieści w historii.

Piotr Wierzbicki tak pisał o tych pieśniach Schuberta: „Muzycznie pieśni "Podróży zimowej" są amorficzne, narracja rwie się co krok, muzyka co rusz ustaje. […] Stanowią zapewne jeden z owych kilku wielkich pomników muzyki ekstremalnie zamkniętej w sobie, okopanej w czystej wewnętrzności, głuchej na uroki świata, co to by ją można wręcz nazwać antymuzyką, muzyką piękna, które się nie cofa przed brzydotą. Są po "Kunst der Fuge" oraz "Musikalisches Opfer" Bacha, po późnych kwartetach i Sonacie c-moll opus 111 Beethovena kolejnym dokumentem tej samej straceńczej odwagi.”

W 1994 roku Stanisław Barańczak zakończył pracę nad własną Podróżą zimową, zbiorem wierszy, które nie są tłumaczeniem tekstów Müllera (z jednym wyjątkiem),lecz utworami oryginalnymi, jednocześnie idealnie wpasowującymi się w muzyczną strukturę schubertowskiego arcydzieła. Jak zaznacza Barańczak, niemieckiemu poecie zawdzięcza "sporo inspiracji sytuacyjnych, tematycznych, a nawet fonetycznych". Różnice polegają na odrębności światów.

Wartość nadrzędną stanowi u Barańczaka ponad-literacka konstrukcja, muzyczne zaangażowanie cyklu poetyckiego. Zaangażowanie Barańczaka w muzykę w „Podróży zimowej” jest ogromne. Inspiracja przybiera tu nieoczekiwaną jakość. Barańczak przekracza nie tylko te własne normy języka muzycznego swojej poezji (do których wcześniej zdążył czytelnika przyzwyczaić),ale również wszelkie możliwości muzycznego „zakotwiczenia” poezji w ogóle.

U Hansa Müllera bohater, nieszczęśliwy chłopiec, odtrąconego przez dziewczynę i jej rodziców, brnie krok po kroku ku katastrofie. U Barańczaka bohater (narrator?) wędruje w poszukiwaniu absolutu, prawdy, swojego miejsca. Poszukuje odpowiedzi na pytanie, dokąd zdążamy, porusza się po lodowej pustyni współczesności. Osławiona maestria Barańczaka w panowaniu nad grą rymu i rytmu, w tym tomie sięgnęły szczytów.

Chyba najpiękniej o „Podróży zimowej” Barańczaka napisała Barbara Toruńczyk: „Jesteśmy w krainie, gdzie słowo „los” nieuchronnie kojarzy się ze słowami „lód” i „mróz”, gdzie niczego nie wnosi spojrzenie naprzód, podobnie jak spojrzenie wstecz, gdzie jest się zatrzaśniętym na zawsze w czasie teraźniejszym, osaczonym przez zło — „bestia wykańcza bestię”, i każdy z nas może równie łatwo zostać zabity, jak i stać się mordercą, a zła nie da się poskromić. W tej krainie stać nas jedynie na odurzanie się obrazami w telewizorze — sportem, prognozą pogody, przerywanymi salwami z karabinu wymierzonymi w nas przez bliźnich — lub skierowanymi przez nas w naszych bliźnich. Nietrwałość jest normą, śmierć została usunięta poza granice elektronicznej cywilizacji, jedynym przejawem ludzkiej obecności jest „tylko śniegu skrzyp / pod butem czy oponą”, a wokół rozpościerają się „Anteny między kominami / żółtego dymu pierwszy haust”, „druciane siatki działek”, „zarosłe sadzą hale i dym żużlowych hałd”, „i żółty dym, i czarny śnieg” (II, XXI).”

Hans Müller, romantyczny poeta niemiecki, ułożył swego czasu dwadzieścia cztery liryki. Franciszek Schubert skomponował do nich muzykę. Tak powstał jeden z najpiękniejszych i najsłynniejszych cyklów pieśni Schuberta zatytułowany „Winterrise” – „Podróż zimowa”. Ten cykl jest jednocześnie jedną z najbardziej przerażających muzycznych opowieści w historii.

Piotr Wierzbicki...

Tomik intermedialny. Najlepiej czytać właśnie do muzyki Shuberta. Sami się zdziwicie, jak wiele smaczków się wtedy odnajduje.

Tomik intermedialny. Najlepiej czytać właśnie do muzyki Shuberta. Sami się zdziwicie, jak wiele smaczków się wtedy odnajduje.

[XX]

*

W równoległych dwu otchłaniach,
odwracając znowu wzrok,
powracamy do spadania,
każde w swój osobny mrok,
każde w swój osobny mrok.

[XX]

*

W równoległych dwu otchłaniach,
odwracając znowu wzrok,
powracamy do spadania,
każde w swój osobny mrok,
każde w swój osobny mrok.

Przeczytałam i poczułam zazdrość. Zazdrość i podziw, że można tak precyzyjnie posłużyć się słowem, a co więcej - mową wiązaną. Plastyczne i muzyczne. Do niespiesznego czytania.

Przeczytałam i poczułam zazdrość. Zazdrość i podziw, że można tak precyzyjnie posłużyć się słowem, a co więcej - mową wiązaną. Plastyczne i muzyczne. Do niespiesznego czytania.

To moje pierwsze zetknięcie z Barańczakiem, ale na pewno nie ostatnie - bardzo spodobało mi się lekkie pióro autora, który w banalny sposób pisze o niebanalnych rzeczach.

To moje pierwsze zetknięcie z Barańczakiem, ale na pewno nie ostatnie - bardzo spodobało mi się lekkie pióro autora, który w banalny sposób pisze o niebanalnych rzeczach.

Najbardziej podobało mi się XXII i XXIII.

Najbardziej podobało mi się XXII i XXIII.

doceniam pomysł, ale jakoś nie umiem zaufać barańczakowi

doceniam pomysł, ale jakoś nie umiem zaufać barańczakowi