Tyle się autor opisał o pisaniu dobrych wierszy, a tu ani jednego takiego przykładu nie uświadczysz.

Tyle się autor opisał o pisaniu dobrych wierszy, a tu ani jednego takiego przykładu nie uświadczysz.

Nie jest to typ poezji, który do mnie przemawia - albo inaczej, przemawia, lecz nie dociera. Nie było źle, nie żałuję przeczytania, ale choć doceniam stylistycznie nie mogę docenić tematyki

Nie jest to typ poezji, który do mnie przemawia - albo inaczej, przemawia, lecz nie dociera. Nie było źle, nie żałuję przeczytania, ale choć doceniam stylistycznie nie mogę docenić tematyki

Wojciech Kuczok napisał, że sztuki nie ma bez ryzyka – tutaj ryzyko jest.
Zatem jakie uczucie wywołało we mnie obcowanie z tą sztuką?
Ambiwalentne.
Jej forma powodowała na mojej twarzy lekkie podniesienie brwi, szersze otwarcie oczu i subtelne układanie się ust do uśmiechu.
Jednak pod wpływem treści jaka płynęła do głowy, marszczyłem brwi, mrużyłem oczy i zakrzywiałem usta.
Wszyscy cytują fragment, że "istotą poezji jest nie tyle zasadność co bezzasadność napomnień i powtórzeń".
Nikt nie wspomina o scenie przy pisuarze.
Ta scena zgorszyła mnie, nie dlatego że mam coś przeciwko homoseksualizmowi, bo światopoglądowo nie mam.
Zostałem jednak znienacka zaskoczony, byłem nieprzygotowany.
Jest też taka możliwość, że źle coś odczytałem.

Wojciech Kuczok napisał, że sztuki nie ma bez ryzyka – tutaj ryzyko jest.
Zatem jakie uczucie wywołało we mnie obcowanie z tą sztuką?
Ambiwalentne.
Jej forma powodowała na mojej twarzy lekkie podniesienie brwi, szersze otwarcie oczu i subtelne układanie się ust do uśmiechu.
Jednak pod wpływem treści jaka płynęła do głowy, marszczyłem brwi, mrużyłem oczy i zakrzywiałem...

Na pewno przejmująca i niepokojąca już przez samą problematykę przewijającą się przez tom. Jest obnażająca lecz jak to w poezji napisana szyfrem znanym tyko autorowi.

Na pewno przejmująca i niepokojąca już przez samą problematykę przewijającą się przez tom. Jest obnażająca lecz jak to w poezji napisana szyfrem znanym tyko autorowi.

zbiór (choć trochę przypominający brudnopis) przyzwoitych wierszy

zbiór (choć trochę przypominający brudnopis) przyzwoitych wierszy

Rzadko sięgam po poezję. Formę literacką, która jest dla mnie najbardziej osobistą, intymną czy wręcz ekshibicjonistyczną w wyrażaniu siebie. Swoich myśli, uczuć, emocji, wrażeń. Ale są takie chwile jak ta, teraz, obecnie, kiedy w żałobnym wyciszeniu po śmierci Prezydenta mojego kraju, jestem w stanie współodczuwać z poetą. I chociaż nasz ból jest różny i ma różne przyczyny, to jednak jest to ta sama płaszczyzna empatii. Bo wiersze Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego są przepełnione bólem widzianym oczyma otwartymi na siebie. Ten ból czułam nie tylko w jego wierszach, ale i w głosie. Przygaszonym, kameralnym, na granicy szeptu, kiedy wsłuchiwałam się w jego wypowiedź w jakimś programie telewizyjnym. Jakby mówił tylko do mnie: o matce alkoholiczce umierającej w pokoju obok, o przemijaniu życia utrwalonego w nekrologach, o swoim zmaganiu z natchnieniem doprowadzającym do szaleństwa lub Boga, o dzieciństwie z nocnym moczeniem, o schizofrenii jak dwa wściekłe psy, o piętnie bycia poetą, do którego mówią: "ty butu zboczony każdy poeta jest zbokiem pisząc wiersze z Bogiem i mimo Boga".
Taka poezja nasycona taką treścią byłaby jak kamień, który unieszczęśliwia świat. Mój świat. W innych okolicznościach. Ale teraz… jestem w stanie zrozumieć frazy, dlaczego "współczesna poezja polska to nekrologi" i dlaczego "istotą poezji jest nie tyle zasadność co bezsilność napomknień i powtórzeń".
Dzisiaj to czas, kiedy czytam wraz z rodakami, w jednym bólu, polską poezję współczesną nie zdając sobie z tego sprawy, szepcząc bezsilność powtórzeń w milionach zaskoczonych ust: tragiczna katastrofa, niewyobrażalna tragedia i odczytując od nowa, wciąż od nowa, w bezsilności powtórzeń z płonną nadzieją na zrozumienie, nekrologi zmarłych…
http://naostrzuksiazki.pl/

Rzadko sięgam po poezję. Formę literacką, która jest dla mnie najbardziej osobistą, intymną czy wręcz ekshibicjonistyczną w wyrażaniu siebie. Swoich myśli, uczuć, emocji, wrażeń. Ale są takie chwile jak ta, teraz, obecnie, kiedy w żałobnym wyciszeniu po śmierci Prezydenta mojego kraju, jestem w stanie współodczuwać z poetą. I chociaż nasz ból jest różny i ma różne...

Całość ukazana bardzo prosto, naturalizm. Intrygująca pozycja, ale niestety bardzo konkretna, przez co nie spodoba się każdemu odbiorcy.

Całość ukazana bardzo prosto, naturalizm. Intrygująca pozycja, ale niestety bardzo konkretna, przez co nie spodoba się każdemu odbiorcy.

??????????????????????????????????????????????????????????????
(no po tej książce rzeczywiście widać, że współczesna polska poezja to nekrologi)

??????????????????????????????????????????????????????????????
(no po tej książce rzeczywiście widać, że współczesna polska poezja to nekrologi)

Nie polubię się chyba z twórczością Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego. Występuje u niego za dużo odwołań do fizjologii i wulgaryzmów. Zabrakło mi błyskotliwości, lecz nie można odmówić autorowi paru trafnych dobrze ubranych spostrzeżeń "istotą poezji jest nie tyle zasadność/co bezzasadność napomknień i powtórzeń" albo "dlaczego jeszcze nie umiem/ słowa Polska gdy wielu/ zdążyło się nim nasycić/ i zadręczyć innych", lecz z drugiej strony pojawia się coś takiego jak "a każdy z nas był "podkręcony przez tę samą kozę/ chujozę" o ile dobrze odczytuję zapiski".

Jednak odnalazłem sporo złych strof, które zagłuszają te dobre, dlatego musi być więcej niewypełnionych gwiazdek.

Nie polubię się chyba z twórczością Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego. Występuje u niego za dużo odwołań do fizjologii i wulgaryzmów. Zabrakło mi błyskotliwości, lecz nie można odmówić autorowi paru trafnych dobrze ubranych spostrzeżeń "istotą poezji jest nie tyle zasadność/co bezzasadność napomknień i powtórzeń" albo "dlaczego jeszcze nie umiem/ słowa Polska gdy wielu/...

Zabawa słowem i wielokrotne przetwarzanie z pozoru podobnych fraz dało zaskakujący efekt i stworzyło nowe znaczenia. Może nieco kłuć w oczy użycie wulgaryzmów, co wydaje się być sprzeczne z klasyczną, dawną poezją. Ale nie pozostawia obojętnym.

Zabawa słowem i wielokrotne przetwarzanie z pozoru podobnych fraz dało zaskakujący efekt i stworzyło nowe znaczenia. Może nieco kłuć w oczy użycie wulgaryzmów, co wydaje się być sprzeczne z klasyczną, dawną poezją. Ale nie pozostawia obojętnym.