Pewnym niedopatrzeniem było na pewno zaczynanie od drugiego tomu serii, gdyż na początku bardzo trudno się połapać kto jest kim i o co chodzi. Z tą wiedzą już, książkę czyta się naprawdę przyjemnie. Ma w sobie trochę klimatu Harrego Pottera czy Baśnioboru, bo magia nie jest tu słodka, tylko bardzo często mroczna. Chętnie przeczytam następny tom, bo pierwszy już mi jednak początkowe rozdziały drugiego dość mocno streściły.

Pewnym niedopatrzeniem było na pewno zaczynanie od drugiego tomu serii, gdyż na początku bardzo trudno się połapać kto jest kim i o co chodzi. Z tą wiedzą już, książkę czyta się naprawdę przyjemnie. Ma w sobie trochę klimatu Harrego Pottera czy Baśnioboru, bo magia nie jest tu słodka, tylko bardzo często mroczna. Chętnie przeczytam następny tom, bo pierwszy już mi jednak...

Całkiem luźna książka. Równie dobra jak pierwsza część. Nie zanudza i dodawane są stopniowo nowe wątki i postaci, nie przytłaczając, więc nie da się zgubić.

Całkiem luźna książka. Równie dobra jak pierwsza część. Nie zanudza i dodawane są stopniowo nowe wątki i postaci, nie przytłaczając, więc nie da się zgubić.

Druga część przygód samotnej dziewczynki zamieniającej się co wieczór w potwora…

Mira i jej sześcioletni braciszek, Sylwester, docierają wreszcie do swojego jedynego krewnego – wujka Lopusa. Mężczyzna mieszka wraz z innymi potworami w miejscu przypominającą cyrkową karawanę. Rodzeństwo jest pewne, że wreszcie wszystko się ułoży, a mroczna przeszłość na zawsze pozostanie gdzieś daleko w tyle.

Pojawienie się dzieci w obozowisku potworów wywołuje niemałe poruszenie. Szybko okazuje się, że nie tylko ludzie bywają okrutni i złośliwi – dotyczy to również niecodziennych mieszkańców obozu. Mira i Sylwester wywołują powszechną niechęć wśród Starszyzny i uczniów potwornej szkoły. Okazuje się, że tropem młodych uciekinierów kroczy dwóch agentów Urzędu ds. Potworów, szalony złoczyńca żądny zemsty oraz… groźne monstrum, nad którym nikt nie ma kontroli. W dodatku Sylwestra zaczynają męczyć dziwne sny, a lekarstwo podtrzymujące go przy życiu powoli się kończy. Chcąc uratować brata, Mira będzie musiała wykazać się pomysłowością i odwagą.

Druga część jest bardziej dynamiczna i złożona. Nie jest już przesiąknięta tylko smutkiem, rozgoryczeniem i żalem głównej bohaterki; choć te uczucia również się pojawiają. W relacji Miry i Sylwestra zachodzą pewne zmiany, pojawiają się chwile sporów i napięć. Ciągle czuć ponurą atmosferę panującą w obozowisku i poczucie niepewności co do dalszych zdarzeń. Mira przeistacza się w dziewczynkę zdecydowaną i skłonną do poświęceń w imię wyższych celów – dzieje się to stopniowo, co jest bardzo dobrze skonstruowanym zabiegiem.

Główne postaci są jak najbardziej do polubienia. Jest parę uproszczeń fabularnych, choć trudno oczekiwać od tak krótkiej książki pogłębienia większej ilości wątków. W pierwszej części podobał mi się klimat i analiza uczuć głównej bohaterki. W tej części autor postawił na dynamikę i kreowanie nieznanego zagrożenia ze strony Obcego.

Bawiłam się naprawdę dobrze podczas czytania, a tego właśnie oczekiwałam. Nie jest to może moja ulubiona książkowa seria, ale dostarcza rozrywki i delikatnie naprowadza na ważne, wciąż aktualne problemy.

Druga część przygód samotnej dziewczynki zamieniającej się co wieczór w potwora…

Mira i jej sześcioletni braciszek, Sylwester, docierają wreszcie do swojego jedynego krewnego – wujka Lopusa. Mężczyzna mieszka wraz z innymi potworami w miejscu przypominającą cyrkową karawanę. Rodzeństwo jest pewne, że wreszcie wszystko się ułoży, a mroczna przeszłość na zawsze pozostanie...

Drugi tom serii o Mirze opowiada o tym, jak dziewczynka i jej brat w końcu spotykają tajemniczego wujka Lopusa. Ich spotkanie wydało mi się trochę dziwne, ponieważ zarówno dzieci jak i wujek zachowują się, jakby znali się szmat czasu. Z drugiej jednak strony, myślę, że celem tych książek jest ukazanie jak silne potrafią być więzy krwi, więc można uznać taki zabieg za celowy.
Fabuła jest tu w miarę prosta, dzieci dopiero poznają społeczność potworów oraz ich zachowania, ale chyba nie to jest tu najważniejsze. A przynajmniej mnie nie to najbardziej rzuciło się w oczy. Mnie uwiódł klimat tej książki - akcja dzieje się w karawanie potworów i czytając można sobie wyobrazić te stare wozy z nadgnitymi deskami, szare chmury nisko na niebie, błotnistą ziemię z wypalonym ogniskiem po środku i okalający to wszystko złowieszczy las z łysymi, czarnymi drzewami. Bez wątpienia klimat był magiczny i lekko niepokojący, wywarł na mnie ogromne wrażenie. Do tego ilustracje, które tutaj zostały wyjątkowo pięknie narysowane.
Mimo wszystko książka nadal wydaje mi się tylko wprowadzeniem do serii, a prawdziwa akcja zaczyna się dopiero w trzecim tomie. Niemniej jednak jest to dobre wprowadzenie i ostatnie trzy księgi czyta się bardzo szybko.

Drugi tom serii o Mirze opowiada o tym, jak dziewczynka i jej brat w końcu spotykają tajemniczego wujka Lopusa. Ich spotkanie wydało mi się trochę dziwne, ponieważ zarówno dzieci jak i wujek zachowują się, jakby znali się szmat czasu. Z drugiej jednak strony, myślę, że celem tych książek jest ukazanie jak silne potrafią być więzy krwi, więc można uznać taki zabieg za...

Jest to druga część cyku o Mirze. Nie wiem po co sięgnęłam po nią, skoro pierwsza nie przypadła mi do gustu. Jeśli myślałam, że okaże się lepsza od poprzedniej, to bardzo się pomyliłam. Wiele rzeczy się ,,nie trzyma kupy", nie jest wyjaśnione lub po prostu nie zrozumiałe. Na pewno nie sięgnę po trzecią część.

Jest to druga część cyku o Mirze. Nie wiem po co sięgnęłam po nią, skoro pierwsza nie przypadła mi do gustu. Jeśli myślałam, że okaże się lepsza od poprzedniej, to bardzo się pomyliłam. Wiele rzeczy się ,,nie trzyma kupy", nie jest wyjaśnione lub po prostu nie zrozumiałe. Na pewno nie sięgnę po trzecią część.

Czasami jestem na siebie wściekły. Sięgam po jakąś książkę, której nigdy nie powinienem dotykać, wierząc że znaleziona na wyprzedaży może być ciekawa. 99% takich strzałów to była porażka i między innymi właśnie ta powieść buduje tą niesławną statystykę :D

Czasami jestem na siebie wściekły. Sięgam po jakąś książkę, której nigdy nie powinienem dotykać, wierząc że znaleziona na wyprzedaży może być ciekawa. 99% takich strzałów to była porażka i między innymi właśnie ta powieść buduje tą niesławną statystykę :D

Sądzę, że w literaturze dziecięcej powinny dominować dwa aspekty. Opisy i bohaterowie. Tutaj niczego nie brakuje. Opisów jest sporo, co porusza wyobraźnię praktycznie mimowolnie, natomiast ilość postaci i ich różnorodność jest zadowalająca. Każda z postaci ma swój przyzwoity opis, jak i co ważniejsze moim zdaniem pewną konkretną rolę w historii. Nie pokazuje tam nikogo na chwilę, kto mignie na trzy strony i zniknie do końca serii. Duży plus.

Recenzję podzieliłam na wszystkie tomy. W recenzji każdego z nich znajdziecie coś na inny temat, który był ważny moim zdaniem w konkretnym tomie.

Sądzę, że w literaturze dziecięcej powinny dominować dwa aspekty. Opisy i bohaterowie. Tutaj niczego nie brakuje. Opisów jest sporo, co porusza wyobraźnię praktycznie mimowolnie, natomiast ilość postaci i ich różnorodność jest zadowalająca. Każda z postaci ma swój przyzwoity opis, jak i co ważniejsze moim zdaniem pewną konkretną rolę w historii. Nie pokazuje tam nikogo na...

Kolejna część przygód Miry i Sylwestra. W końcu docierają do wujka Lupusa. Po piętach depcze im bliżej nieokreślony "Obcy", Departament ds potworów, oraz demoniczny Duval... Czym zakończy się kolejne spotkanie...? Fajna, młodzieżowa, nieco steampunkowa przygodówka. Nieźle się czyta, więc polecam :)

Kolejna część przygód Miry i Sylwestra. W końcu docierają do wujka Lupusa. Po piętach depcze im bliżej nieokreślony "Obcy", Departament ds potworów, oraz demoniczny Duval... Czym zakończy się kolejne spotkanie...? Fajna, młodzieżowa, nieco steampunkowa przygodówka. Nieźle się czyta, więc polecam :)

Książki opowiadają historię Miry, dziewczynki, która odkrywa że została adoptowana. Tutaj chciałabym wspomnieć że tę serię znalazłam na dziale dla dzieci. Moim zdaniem książka jest dla dzieci +9 lat, ponieważ Mira jest szykanowana w szkole z powodu swojego wyglądu. Na początku książki dziewczynka mówi do swojego odbicia "Dlaczego nie możesz po prostu umrzeć?". Dlatego uważam że książka nie jest dla młodszych niż 9 lat.

Chciałabym by więcej dzieci sięgnęło po tą historię. Mi, niestety, pod koniec zupełnie przestała się podobać. Jednak myślę, że jestem po prostu na to za stara, ale myślę że nawet niektórym starszym powinna się spodobać.
http://50twarzyczytelnika.blogspot.com/2016/10/85-rcenzja-serii-mira-i-potwaory-stefan.html

Książki opowiadają historię Miry, dziewczynki, która odkrywa że została adoptowana. Tutaj chciałabym wspomnieć że tę serię znalazłam na dziale dla dzieci. Moim zdaniem książka jest dla dzieci +9 lat, ponieważ Mira jest szykanowana w szkole z powodu swojego wyglądu. Na początku książki dziewczynka mówi do swojego odbicia "Dlaczego nie możesz po prostu umrzeć?". Dlatego...

Kolejna cześć dużo lepsza niż poprzednia. Więcej akcji i super przygody, które w niektórych momentach mrożą krew w żyłach. Książeczka ma dużo strasznych akcji i bardzo wciąga.
Polecam gorąco!

Kolejna cześć dużo lepsza niż poprzednia. Więcej akcji i super przygody, które w niektórych momentach mrożą krew w żyłach. Książeczka ma dużo strasznych akcji i bardzo wciąga.
Polecam gorąco!