Z każdą kolejną częścią, cała historia coraz bardziej do mnie przemawiała. Ta ostatnia, to nie tylko tragiczne zwieńczenie losów niemal wszystkich bohaterów, ale przede wszystkim niesamowity obraz dojrzałości w pisaniu. Losy bohaterów utkane niemal tylko z emocji. To niezwykły kunszt, żeby tak grać na emocjach czytelnika. Wywoływać rozpacz, smutek, żal i jednocześnie nie zapominać przy tym o indywidualnych cechach bohaterów. Każdy z nich był przecież inny, a ich jedynym przewinieniem było to, że chcieli kochać i być kochanym.

To z drugiej strony również obraz z pozoru akceptujących sytuację rodziców i innych krewnych, ich porażająca hipokryzja, wyparcie.

Ta pozycja to bardzo mocne i dojrzałe podsumowanie całej trylogii.

emocje logiczne.blogspot.com
IG:@mamazaczytana

Z każdą kolejną częścią, cała historia coraz bardziej do mnie przemawiała. Ta ostatnia, to nie tylko tragiczne zwieńczenie losów niemal wszystkich bohaterów, ale przede wszystkim niesamowity obraz dojrzałości w pisaniu. Losy bohaterów utkane niemal tylko z emocji. To niezwykły kunszt, żeby tak grać na emocjach czytelnika. Wywoływać rozpacz, smutek, żal i jednocześnie nie...

„Definicja tego, czym jest godne życie, ulega poszerzeniu. Kurczą się oczekiwania, człowiek czepia się życia, (…) mimo niewyobrażalnego cierpienia, fizycznych męczarni, licznych upokorzeń i poniżenia. To jednak przedziwne, jak niewiele trzeba, żeby życie wciąż było warte życia.”


W ostatniej już części trylogii „ Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek” znów mamy do czynienia z emocjonalnym rollecoasterem.

Pięknie opowiedziane historie mieszkańców należących do kolektywu „Ptaszek” poruszyły moje serce do cna! Krótkie – można by rzec- notki biograficzne Rasmusa, Benjamina czy Larsa – Åke’go sprawiły, że podczas każdych kolejnych stron czułam dumę i szczęście na przemian z ogromnym smutkiem , żalem czy niedowierzaniem.

Są to historie które mocno mnie wzruszyły i skłoniły do refleksji nad kruchością życia i jego przemijaniem.

W tej części – zatytułowanej „Śmierć” – mamy poruszany właśnie motyw śmierci, ale w tym przypadku szczególnej w swoim rodzaju. Śmierci poprzez „chorobę homoseksualistów”. AIDS.

Agonia na oczach najbliższych, kochających osób. Konanie w męczarniach i torsjach. Owrzodzenie ciała i ust. Mięsak Kaposiego. Odrzucenie społeczne. Pogarda. Niedostateczna pomoc. Samotność. Żal. Gorycz. Ból i smutek – te słowa mogą jedynie po krótce zobrazować to co przeżywali bohaterowie powieści w latach 80 XX wieku ( czyli wcale nie tak dawno !) , na początku rozwoju nowej wtedy choroby jaką było AIDS.

Jedna z „mocniejszych” lektur jakie do tej pory przyszło mi przeczytać. Mocno polecam całą trylogię.

„Definicja tego, czym jest godne życie, ulega poszerzeniu. Kurczą się oczekiwania, człowiek czepia się życia, (…) mimo niewyobrażalnego cierpienia, fizycznych męczarni, licznych upokorzeń i poniżenia. To jednak przedziwne, jak niewiele trzeba, żeby życie wciąż było warte życia.”


W ostatniej już części trylogii „ Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek” znów mamy do...

Trylogia "Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek" była jedną z cięższych pozycji w mojej czytelniczej karierze. Opowiada o epidemii AIDS i walce o równouprawnienie osób nieheteronormatywnych w Szwecji w końcówce XX wieku. Poznajemy w niej losy grupy młodych mężczyzn: Rasmusa, który wyjeżdża ze swojego rodzinnego miasteczka, żeby nie czuć się jak odmieniec; Benjamina muszącego wybierać między byciem świadkiem Jehowy a zakazanym uczuciem do tej samej płci; zawsze samotnego i nieszczęśliwie zakochanego Reinego; Bengta stojącego u progu aktorskiej kariery; Larsa, który nie potrafi wpasować się w oczekiwania otoczenia; Seppa działającego aktywnie na rzecz praw gejów oraz Paula otwarcie przyznającego się do swojej orientacji i prowadzącego swoistą komunę.

Kilka postaci i kilka różnych historii, w większości naznaczonych ostracyzmem otoczenia, poszukiwaniem szczęścia w wielkim mieście, nienawiścią do własnej natury i podejmowaniem ryzykownych zachowań seksualnych w cieniu miejskich dworców, ulic, toalet i parków. Jonas Gardell przedstawia świat sztokholmskich homoseksualistów jako egzystencję praktycznie na marginesie społeczeństwa, w ciągłej niepewności i obawie przed ujawnieniem. Jeszcze przed epidemią geje są dla wielu solą w oku, a kiedy AIDS zaczyna zbierać swoje żniwo, zostają wręcz sprowadzeni do kategorii podludzi, których należy znakować, by nie zarażali "normalnych" obywateli. W gazetach nazywa się ich wynaturzeniem i wprost sugeruje, że sami odpowiadają za swoją krzywdę i dobrze, że umierają w męczarniach. Na społeczność homoseksualną pada blady strach, wszyscy obawiają się zakażenia, a kolejne lata życia bohaterów to seria pogrzebów - kochanków, przyjaciół, obcych.

Już od pierwszych stron trylogii czytelnik wie, że nie zakończy się ona szczęśliwie. Sceny śmierci i postępującej choroby przenikają się ze wspomnieniami stworzonych przez Gardella postaci. W tekście oniryzm i fikcyjność ścierają się z autentycznymi wydarzeniami historycznymi i materiałami źródłowymi z prasy i sfery publicznej, które autor wykorzystał. Wulgarny język i dekadencja przeplatają się z uniwersalnymi pytaniami o egzystencję. W ogólnej atmosferze "Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek" dominuje przede wszystkim bezradność, rozpacz, ale też oskarżenie wymierzone w ludzi tamtych czasów.

Lektura książek Gardella była dla mnie podwójnie uderzająca - nie tylko przez podejmowaną tematykę, ale i przez to, że słowa nienawiści i odrzucenia padające na kartach tych powieści w stosunku do osób nieheteronormatywnych nie są rzadkością w naszej polskiej rzeczywistości.

Nieuniknione jest również porównanie "Nigdy nie wycieraj łez bez rękawiczek" do "Wierzyliśmy jak nikt". Książki te są zarówno do siebie podobne, jak i zupełnie różne. Moim zdaniem trylogia Gardella mocniej zagłębia się w problem epidemii AIDS i dokładniej, bardziej dramatycznie i ogólnospołecznie przedstawia ówczesną sytuację, podczas gdy "Wierzyliśmy jak nikt" skupia się raczej na losach zindywidualizowanych postaci, dla których epidemia jest pewnego rodzaju tłem.

Trylogia "Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek" była jedną z cięższych pozycji w mojej czytelniczej karierze. Opowiada o epidemii AIDS i walce o równouprawnienie osób nieheteronormatywnych w Szwecji w końcówce XX wieku. Poznajemy w niej losy grupy młodych mężczyzn: Rasmusa, który wyjeżdża ze swojego rodzinnego miasteczka, żeby nie czuć się jak odmieniec; Benjamina muszącego...

Trzy części tworzą jak dla mnie nierozerwalną całość , więc dopiero tutaj parę słów o moich odczuciach.
Świetnie napisana, bardzo piękna i wzruszająca opowieść.
Od pierwszych stron "weszłam" w historię , która uruchomiła u mnie cały wachlarz emocji.
Kibicowałam i opłakiwałam każdego z chłopaków ------
historia Bengta ----taka tragiczna!!!!!!
Książka jest jednocześnie kopalnią wiedzy na temat LGBT,
oraz epidemii HIV. Okropne do jakiego cierpienia prowadzi chociażby brak czysto medycznej wiedzy, że nie wspomnę o ogólnym strachu jaki temu towarzyszy.
Opowiada też o tym, ile trzeba niestety czasami poświęcić , żeby po prostu być sobą i żyć na własnych warunkach.
Cudowna pozycja -- obowiązkowa !!!!!!!!!!

Trzy części tworzą jak dla mnie nierozerwalną całość , więc dopiero tutaj parę słów o moich odczuciach.
Świetnie napisana, bardzo piękna i wzruszająca opowieść.
Od pierwszych stron "weszłam" w historię , która uruchomiła u mnie cały wachlarz emocji.
Kibicowałam i opłakiwałam każdego z chłopaków ------
historia Bengta ----taka tragiczna!!!!!!
Książka jest jednocześnie...

Określenie rewelacja odnosi się do wszystkich tomów powieści. Przede wszystkim poleciłabym tym wszystkim, którzy nie potrafią zrozumieć, że pragnienie dla siebie czegoś innego niż moje oczekiwania, to święte prawo pragnącego, a nie zagrożenie dla mnie. Wyjątkowa pozycja, znakomicie napisana, toteż równie dobrze się czyta. no i wzrusza szczerością emocji. Koniecznie!

Określenie rewelacja odnosi się do wszystkich tomów powieści. Przede wszystkim poleciłabym tym wszystkim, którzy nie potrafią zrozumieć, że pragnienie dla siebie czegoś innego niż moje oczekiwania, to święte prawo pragnącego, a nie zagrożenie dla mnie. Wyjątkowa pozycja, znakomicie napisana, toteż równie dobrze się czyta. no i wzrusza szczerością emocji. Koniecznie!

Muszę przyznać, że sposób jaki ukazane jest tu całe spectrum emocji nie pozostawia obojętnym. Jest w tej historii coś, co sprawia, że czytelnikowi udziela się wrażenie niemalże uczestnictwa w życiu bohaterów i tym samym stają się oni mu bliscy, a ich tragiczne losy śledzimy głęboko poruszeni. Lektura przypomina mi "Małe życie" - jest równie angażująca i pozostaje w pamięci na bardzo długo.

Muszę przyznać, że sposób jaki ukazane jest tu całe spectrum emocji nie pozostawia obojętnym. Jest w tej historii coś, co sprawia, że czytelnikowi udziela się wrażenie niemalże uczestnictwa w życiu bohaterów i tym samym stają się oni mu bliscy, a ich tragiczne losy śledzimy głęboko poruszeni. Lektura przypomina mi "Małe życie" - jest równie angażująca i pozostaje w pamięci...

Ta trylogia jest niczym emocjonalny rollercoaster - śmiałam się, byłam zła, płakałam. Ciężko się ją czyta mając na uwadze, że jest oparta na faktach. Moim zdaniem każdy powinien ją przeczytać bez względu na swoje przekonania, gdyż jest to po prostu historia ludzi, którzy chcą kochać i cieszyć się życiem, ale ich młodość zostaje naznaczona ciężką, nieznaną chorobą.

Ta trylogia jest niczym emocjonalny rollercoaster - śmiałam się, byłam zła, płakałam. Ciężko się ją czyta mając na uwadze, że jest oparta na faktach. Moim zdaniem każdy powinien ją przeczytać bez względu na swoje przekonania, gdyż jest to po prostu historia ludzi, którzy chcą kochać i cieszyć się życiem, ale ich młodość zostaje naznaczona ciężką, nieznaną chorobą.

Książka inne niż wszystkie. Część III najsmutniejsza.
Polecam każdemu kto ma ochotę na coś innego :)

Książka inne niż wszystkie. Część III najsmutniejsza.
Polecam każdemu kto ma ochotę na coś innego :)

Ostatni tom trylogii, w której odchodzą kolejno przyjaciele Benjamina
Chwyta za serce i trzyma w uścisku do końca. Przeczytana. Przepłakana. I nadal nie umiem o niej spokojnie pisać.

Ostatni tom trylogii, w której odchodzą kolejno przyjaciele Benjamina
Chwyta za serce i trzyma w uścisku do końca. Przeczytana. Przepłakana. I nadal nie umiem o niej spokojnie pisać.

Poruszająca książka. Trudno dodać coś nowego do trzeciego tomu. Całość musiała być zaplanowana od początku, wszystkie trzy części zachowują ten sam poziom.

Poruszająca książka. Trudno dodać coś nowego do trzeciego tomu. Całość musiała być zaplanowana od początku, wszystkie trzy części zachowują ten sam poziom.