Nie spotkałem się nigdy ze stwierdzeniem, czy zapisem w różnych dokumentach, opisach , pamiętnikach itp. o tym,że Rumkowski był pedofilem , czy to nie jest czasem wymysł autora? A tak naprawdę to bardzo dobra literatura, ale specyficzna i dla ludzi znających raczej temat.

Nie spotkałem się nigdy ze stwierdzeniem, czy zapisem w różnych dokumentach, opisach , pamiętnikach itp. o tym,że Rumkowski był pedofilem , czy to nie jest czasem wymysł autora? A tak naprawdę to bardzo dobra literatura, ale specyficzna i dla ludzi znających raczej temat.

Wnikliwa monografia jednego z największych polskich gett okresu II wojny światowej. Getto w Łodzi. Sam-Sandberg na ponad 600 stronach snuje opowieść o Chaimie Rumkowskim - przewodniczącym Rady Starszych, żydowskim kierowniku getta, który swoją postawą próbuje ocalić co się da...

Wnikliwa monografia jednego z największych polskich gett okresu II wojny światowej. Getto w Łodzi. Sam-Sandberg na ponad 600 stronach snuje opowieść o Chaimie Rumkowskim - przewodniczącym Rady Starszych, żydowskim kierowniku getta, który swoją postawą próbuje ocalić co się da...

str 633
Krótko,nie podobała mi się,książkę czyta się ciężko,w ogóle nie wciąga,a wręcz nudzi.

str 633
Krótko,nie podobała mi się,książkę czyta się ciężko,w ogóle nie wciąga,a wręcz nudzi.

Nie wiedziałam nic o łódzkim getcie. Po lekturze tej książki niewiele się w tej kwestii zmieniło...
Literacko bardzo dobra. Niestety nie wiemy, co jest prawdą historyczną, a co fantazją autora. Psuje to odbiór książki. Redakcja też mogłaby być lepsza. Nie znam niemieckiego, więc cały czas miałam odpalony translator:)

Nie wiedziałam nic o łódzkim getcie. Po lekturze tej książki niewiele się w tej kwestii zmieniło...
Literacko bardzo dobra. Niestety nie wiemy, co jest prawdą historyczną, a co fantazją autora. Psuje to odbiór książki. Redakcja też mogłaby być lepsza. Nie znam niemieckiego, więc cały czas miałam odpalony translator:)

„Biedni ludzie z miasta Łodzi” Steva Sem-Sandberga, szwedzkiego dziennikarza i pisarza, to zadziwiająca, traumatyczna podróż do Ghetto Litzmannstadt, w lata 1940 – 1944.
I jednocześnie próba przedstawienia sylwetki Chaima Mordechaja Rumkowskiego, przełożonego Starszeństwa Żydów w Łodzi, zwanego Prezesem, Królem Chaimem lub Chaimem Groźnym. Postaci dość kontrowersyjnej, ocenianej niejednoznacznie. Dla jednych nieomal bohatera, dla innych obrzydliwej kreatury, zboczeńca i pedofila.

Sem-Sandberg stawia pytanie: Bohater czy zdrajca? Zbawiciel czy kat? Nie udziela na nie odpowiedzi, pozostawiając ją czytelnikowi.

Getto łódzkie było drugim co do wielkości gettem na terenach polskich okupowanych przez Niemców. Przewinęło się przez nie ok. 250 tys. ludzi. Chaim Rumkowski, w zasadzie samozwańczy przewodniczący getta, stworzył ogromny kombinat, pracujący na potrzeby państwa niemieckiego, wykorzystując bezlitośnie mieszkańców getta. Miało to, według jego założeń, umożliwić przeżycie i przetrwanie wojny jego mieszkańcom.
Getto miało swoją policję, swoją walutę i znaczki pocztowe /z podobizną Rumkowskiego/, swoje sądownictwo a nawet więzienie.
Sem-Sandberg spędził mnóstwo czasu wertując kronikę getta czy akta niektórych spraw sądowych toczących się po wojnie.
W powieści przywołał wiele autentycznych, często haniebnych postaci, m.in. Salomona Hercberga – szefa więzienia w gettcie, Dawida Gertlera – szefa Sonderkomado, specjalnego oddziału policji, blisko współpracującego z policją niemiecką, czy wielu, wielu innych.
Stworzył też postaci fikcyjne, m.in. Adama Rzepina czy Verę Schultz, które mogłyby być uczestnikami ówczesnych wydarzeń.
Punktem centralnym powieści jest tzw. Wielka Szpera we wrześniu 1942 roku, gdy Rumkowski otrzymał polecenie od władz niemieckich przygotowania do wywiezienia z getta wszystkich dzieci do 10 roku życia, starców powyżej 65 r. życia i wszystkich chorych.
Wygłosił wówczas swoje słynne i jednocześnie wstrząsające przemówienie : „Oddajcie mi swoje dzieci…..”
I wokół tego wydarzenia toczy się akcja powieści, widziana oczyma kolejnych bohaterów.

Jaki naprawdę był Rumkowski? Adam Czerniaków, prezes warszawskiego Judenratu, z którym Rumkowski spotkał się osobiście, napisał o nim w swoim pamiętniku:
„Jest to samochwalec. Zarozumiały i głupi. Szkodliwy, bo wmawia władzom, że u niego jest dobrze”
Czy taka polityka prowadzona przez Rumkowskiego przyniosła efekty i czy była warta takich poświęceń i takich ofiar – to już każdy, niezależnie od ocen historyków musi rozważyć w swoim sumieniu.
Polecam.

„Biedni ludzie z miasta Łodzi” Steva Sem-Sandberga, szwedzkiego dziennikarza i pisarza, to zadziwiająca, traumatyczna podróż do Ghetto Litzmannstadt, w lata 1940 – 1944.
I jednocześnie próba przedstawienia sylwetki Chaima Mordechaja Rumkowskiego, przełożonego Starszeństwa Żydów w Łodzi, zwanego Prezesem, Królem Chaimem lub Chaimem Groźnym. Postaci dość kontrowersyjnej,...

To beletryzowany dokument, czyta się zadziwiająco przyjemnie (o ile można użyc takiego sformułowania w kontekście książki o gettcie żydowskim i ekstremalnych warunkach życia w nim). Mam właściwie jedno zastrzeżenie do tej książki - po jej przeczytaniu nadal nie wiem, co dokładnie jest potwierdzone dokumentami, zeznaniami świadków, a co to ars poetica autora. Czy Rumkowski faktycznie molestował swojego adoptowanego syna i jest to potwierdzone, czy to założenie autora, bo wiadomo, że Prezes molestował inne dzieci w gettcie, czy obie te rzeczy to założenia, bo molestował kobiety.

To beletryzowany dokument, czyta się zadziwiająco przyjemnie (o ile można użyc takiego sformułowania w kontekście książki o gettcie żydowskim i ekstremalnych warunkach życia w nim). Mam właściwie jedno zastrzeżenie do tej książki - po jej przeczytaniu nadal nie wiem, co dokładnie jest potwierdzone dokumentami, zeznaniami świadków, a co to ars poetica autora. Czy Rumkowski...

Wstrząsająca....

Wstrząsająca....

Nie wiem czy mogę ją zaliczyć do książek przeczytanych, gdyż dotarłam zaledwie do 160 strony. Źle się czytało, nie przekonała mnie. Zdecydowanie wolę pamiętniki czy wspomnienia jeśli chodzi o tematykę wojenną. Powieści o getcie czy obozach do mnie kompletnie nie przemawiają. Szkoda.

Nie wiem czy mogę ją zaliczyć do książek przeczytanych, gdyż dotarłam zaledwie do 160 strony. Źle się czytało, nie przekonała mnie. Zdecydowanie wolę pamiętniki czy wspomnienia jeśli chodzi o tematykę wojenną. Powieści o getcie czy obozach do mnie kompletnie nie przemawiają. Szkoda.

O historii getta warszawskiego wszyscy - nawet średnio zainteresowani - wiedzą niemal wszystko. O tej łódzkiego - niemal nic. Po przeczytaniu "Biednych ludzi..." chyba już dostałem odpowiedź na pytanie: czemu? Bo rządził tam Prezes (wszelkie skojarzenia ze współczesnością są tu nie na miejscu),więc nie było miejsca na bohaterskie zrywy, warte uwiecznienia. Trzeba było pracować.

To właśnie Rumkowski - pod płaszczykiem (a może i z głębi duszy?) ochrony narodu żydowskiego i imaginacji jego ocalenia - tłumił wszystko to, co powinno się budzić w uciskanych sercach. Żelazna ręka, która była jedynie przedłużeniem hitlerowskiego planu zagłady ("deportacje poza teren getta"),zrobiła więcej złego niż dobrego, o czym można się dowiedzieć czytając tę porażającą relację z czterech lat powolnej drogi do zagłady.

Wielkie ukłony dla Autora za wybranie formy - tu nie ma oceny, są jedynie fakty i emocje, do których dotarł w archiwach i o które pytał ocalałych. To powoduje, że książka przeraża tym bardziej. Jedyny minus to może zbyt wiele domysłów co do myśli uwiecznionych bohaterów, trochę jakby na potrzeby mniej doświadczonego czytelnika.

Dziękuję za tę lekcję historii - specjalnie, aż do momentu zakończenia lektury, nie szukałem w sieci informacji o umieszczanych nazwiskach - jakże bliskiej nam, a jakby z innego świata.

Najbardziej porażająca scena (prócz pedofilskich motywów z udziałem Prezesa) w morzu okrucieństwa? Typowo nazistowskie, cyniczne pożegnanie Rumkowskiego ze swoim "królestwem". Oraz niemal całkowita cisza, która aż krzyczała zza murów po polskiej stronie.

O historii getta warszawskiego wszyscy - nawet średnio zainteresowani - wiedzą niemal wszystko. O tej łódzkiego - niemal nic. Po przeczytaniu "Biednych ludzi..." chyba już dostałem odpowiedź na pytanie: czemu? Bo rządził tam Prezes (wszelkie skojarzenia ze współczesnością są tu nie na miejscu),więc nie było miejsca na bohaterskie zrywy, warte uwiecznienia. Trzeba było...

Trochę zawiodłem się na tej książce. Myślałem, że to czysta historia getta łódzkiego a okazała się beletrystyką. Przeczytałem do końca ale miałem szczerą ochotę przerwać. Jeśli ktoś interesuje się zagładą Żydów, znajdzie coś ciekawszego.

Trochę zawiodłem się na tej książce. Myślałem, że to czysta historia getta łódzkiego a okazała się beletrystyką. Przeczytałem do końca ale miałem szczerą ochotę przerwać. Jeśli ktoś interesuje się zagładą Żydów, znajdzie coś ciekawszego.