„Dźwięki ulicy są tak młode jak sama ulica, dźwięk morza tak stary jak sam żywioł. Motorowy głos miasta zamilknie, a koło kołowrotka przystanie, lecz ocean dalej będzie walił falami o brzeg. Kiedyś stanie się on jedynym władcą dnia i nocy. Jestem gościem w hotelu położonym między Ulicą a Oceanem. Mieszkam między tworem człowieka a odwiecznym żywiołem, zarejestrowany od urodzenia jako przypadkowe zjawisko na ziemi. Między tym, co efemeryczne a wiecznością jest mój dom.”

To była piękna literacka przeprawa. Człowiek snuje się po fabule razem z jej bohaterem, Albertem Carlsonem, który przemawia do nas przeżywszy swoje 64 lata życia, z czego większość na emigracji spędzanej w Stanach Zjednoczonych. Powieść zaczyna się sceną z hotelu z widokiem na Ocean, kiedy to narrator ma już dość wierzgania, szukania bez skutku swojego domu w świecie. Z czasem dowiadujemy się, że wyemigrował ze Szwecji tak naprawdę nie ze względów zarobkowych, ale by uniknąć losu brata. Co nie oznacza, że nie poczujemy tutaj ubóstwa, groźby głodu czy religijnego zniewolenia umysłu początku ubiegłego wieku. Większość fabuły krąży wokół brata narratora, Sigfrida, który przedwcześnie zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach po powrocie z wojska, do którego został przymuszony. Wrażliwość zmarłego brata i jego dojrzałość za jego życia zostały w Albercie na całe życie, by dodać tej prozie pochłaniającej nostalgii. Czuć autobiograficzną nutę, ponieważ autor też przeżył stratę swojego rodzeństwa.


Nie bez powodu użyłam cytatu, w którym pada piękny przymiotnik „efemeryczny”, bo on najlepiej podsumowuje nastrój tej niewielkiej powieści. W tym miejscu dziękuję też @efemerycznosc_chwil za to, że zwróciła naszą czytelniczą uwagę w stronę tej książki. Czytając jej recenzję i krótki opis fabuły wiedziałam, że i mnie pochłoną te rozważania samotnego emigranta. „Twoja chwila na ziemi” staje się urzekającym traktatem poszukiwania siebie i swojego miejsca na świecie, stara się ukazać jak dążyć do tego, by nie przegapić swojej „chwili na ziemi” i nie zmarnować jej żyjąc życiem oraz oczekiwaniami innych. Z jej kart wypływa obezwładniająca samotność, ale też uniwersalny los emigranta oddalonego od ojczyzny, domu rodzinnego, choć wydaje się, że Albert utracił to wszystko wraz z utratą ukochanego brata i całe życie gonił za nieuchwytnym.

„Dźwięki ulicy są tak młode jak sama ulica, dźwięk morza tak stary jak sam żywioł. Motorowy głos miasta zamilknie, a koło kołowrotka przystanie, lecz ocean dalej będzie walił falami o brzeg. Kiedyś stanie się on jedynym władcą dnia i nocy. Jestem gościem w hotelu położonym między Ulicą a Oceanem. Mieszkam między tworem człowieka a odwiecznym żywiołem, zarejestrowany od...

„Weź twoje życie! Strzeż go dobrze! Nie zmarnuj go! Bo teraz jest twoja chwila na ziemi”.
W „Twojej chwili na ziemi” przyglądamy się losom emigranta Alberta Carlsona. Jest doświadczony przez arbitralny los. Dotyczy go „zespół Ulissesa''. Podmiot liryczny przegląda jak kadry z aparatu fotograficznego wspomnienia o Smalandii-małej Ojczyźnie, która zostawiła w nim drzazgi oraz traumę związaną z utratą starszego brata wyświetlającą się pod woalem zmęczonych powiek mimo upływu rzeki czasu. Vilhelm Moberg w tej kameralnej, osnutej melancholią przestrzeni fabularnej zwraca uwagę na funkcjonowanie obywateli hermetycznych szwedzkich mieścin z początku XX wieku, którzy podporządkowując się codzienności, której rytm wyznacza natura (nie bez znaczenia pojawia się strumyk) i obrzędy kościelne, zapomnieli, co powinno być najważniejsze. Pisze o kryzysie wiary, małych i wielkich apokalipsach, etapach żałoby, poczuciu bezpaństwowości/ wykorzenieniu i trudach związanych z migracją do miejsca o innej kulturze, zwyczajach. W tym wypadku jest to Ameryka. Pomiędzy wierszami odnosi się do fragmentów z własnego jestestwa. Dokonując wiwisekcji umysłu protagonisty, możemy dojrzeć chroniczną abazję, ogrom symboliki związanej z nieprzejednanym nurtem wód, poczucie pustki, wybrakowanie i dni statystów w sztuce zwanej życiem. Mężczyzna w matuzalowym wieku dokonuje deliberacji egzystencjalnych, wertuje doznania z robinsonady po świecie. Dzieli się bólem istnienia, poczuciem bezsensu mimo posiadania potomstwa i towarzyszącego mu szumu oceanu. Nie interesuje go, co kryje się za brzegiem dnia. Wciąż powraca myślami do nieodżałowanej straty i podstawowej, dysfunkcyjnej komórki społecznej, w której dorastał. Obnaża poczucie braku przynależności i
przytłaczającą rzeczywistość osób, które mierzą się z ubóstwem ekonomicznym, są odcięci od bliskich. Należy zaznaczyć, iż peroruje o ludziach nieudolnych wychowawczo i krzywdzie na braciach mniejszych w bardzo dosadny sposób. Rejwach przeszłości rodziny, nostalgia i wrażliwość postaci jak bluszcz oplatają czytelnika. „Twoja chwila na ziemi” nasączona jest po brzegi przeszywającą samotnością. Siłą tej prozy jest jej uniwersalny charakter i operatywny język oddający z pietyzmem studium psychiki rozedrganego, neurotycznego bohatera. Proza do delektowania się, spinania esencji ze słów.Trwam w zachwycie nad tym, jak plastycznie można ukazać skowyt istnienia.

„Weź twoje życie! Strzeż go dobrze! Nie zmarnuj go! Bo teraz jest twoja chwila na ziemi”.
W „Twojej chwili na ziemi” przyglądamy się losom emigranta Alberta Carlsona. Jest doświadczony przez arbitralny los. Dotyczy go „zespół Ulissesa''. Podmiot liryczny przegląda jak kadry z aparatu fotograficznego wspomnienia o Smalandii-małej Ojczyźnie, która zostawiła w nim drzazgi oraz...

Piękna książka o losach pewnego Alberta i jego rodzinie,która żyła w wielkiej biedzie. Jego ojciec był bardzo surowy. Po śmierci ukochanego brata wyjeżdża do Ameryki. Tam nie zaznaje szczęścia,gdyż czuje że to nie jego dom. W książce są piękne przemyślenia.

Piękna książka o losach pewnego Alberta i jego rodzinie,która żyła w wielkiej biedzie. Jego ojciec był bardzo surowy. Po śmierci ukochanego brata wyjeżdża do Ameryki. Tam nie zaznaje szczęścia,gdyż czuje że to nie jego dom. W książce są piękne przemyślenia.

Historia Alberta Carlsona, który wyemigrował do Ameryki. Ma obecnie 64 lata i wspomina swoje życie. Główny nacisk pada tu na reminiscencje o śmierci jego brata Sigfrida. Pytania: po co? dlaczego? z jakiej przyczyny? nie dają spokoju narratorowi, który chce wyjaśnić zagadkę tej śmierci.
W książce pojawiają się elementy tzw. postępowe, czyli utrata wiary, kosmopolityzm, sens kar cielesnych w wychowaniu dzieci, pacyfizm, wolność wyboru itp.

Historia Alberta Carlsona, który wyemigrował do Ameryki. Ma obecnie 64 lata i wspomina swoje życie. Główny nacisk pada tu na reminiscencje o śmierci jego brata Sigfrida. Pytania: po co? dlaczego? z jakiej przyczyny? nie dają spokoju narratorowi, który chce wyjaśnić zagadkę tej śmierci.
W książce pojawiają się elementy tzw. postępowe, czyli utrata wiary, kosmopolityzm, sens...

Wspomnienia starego szwedzkiego emigranta. Przez całość przebija się smutek, bezradność i brak poczucia przynależności. Całość gorzka i pesymistyczna. Po biografii autora sądząc, wplótł tu niewątpliwie część własnych autobiograficznych doświadczeń z młodości spędzonej na wsi (przeżyło jeszcze jedynie 2 z pięciorga jego rodzeństwa jak twierdzi angielska ciocia Wikipedia).

Miałem jednak pewien problem z tą powieścią. Cały czas nie mogłem się oprzeć wrażeniu jak dziwne jest aby w takiej biednej, wiejskiej rodzinie, w której nieraz z trudem wiązało się koniec z końcem i zaglądało głodu w oczy można sobie było pozwolić na luksus równie pacyfistycznych poglądów i brzydzenia się zabijaniem. Jak może młody Sigfrid piętnować psa jako posłańca śmierci skoro sam z bratem regularnie chodzi łowić szczupaki, które potem sobie pieką nad ogniskiem i zjadają? Opis uboju faktycznie nieprzyjemny, ale dla mieszkańców wsi to była codzienność. Naszych pradziadów zdumiałaby nasza wrażliwość. Sam zaś sposób jego dezercji jawił mi się zwyczajnie głupim - choroba nabyta przez leżenie plackiem na mrozie trochę zepsuła nastrój. Cały czas się spodziewałem raczej, że go za odmowę wykonania rozkazu pobili lub wrzucili do rzeki.

Styl poprawny, nie ma zastrzeżeń. Można przeczytać.

Wspomnienia starego szwedzkiego emigranta. Przez całość przebija się smutek, bezradność i brak poczucia przynależności. Całość gorzka i pesymistyczna. Po biografii autora sądząc, wplótł tu niewątpliwie część własnych autobiograficznych doświadczeń z młodości spędzonej na wsi (przeżyło jeszcze jedynie 2 z pięciorga jego rodzeństwa jak twierdzi angielska ciocia...

Książka, której tematem przewodnim jest emigracja. Albert Carlson, po pięćdziesięciu latach swojego życia, wreszcie znalazł swoje miejsce na ziemi, pośród czterech ścian hotelowego pokoju w Laguna Beach. W ciągu dnia dźwięki dochodzące z ulicy wypełniają uszy głównego bohatera, ale w nocy to odgłos oceanu za oknem przypomina mu o swojej obecności i zmusza emigranta do rozmyślań. Zdaje on sobie sprawę z tego, że jego życie przeminęło. Ciągle dręczy go pytanie, czy dobrze je wykorzystał. Wraca we wspomnieniach do lat swojego dzieciństwa, do wielkich planów i marzeń, jakie snuł jako mały chłopiec. Mimo dobrej pracy, rodziny nie czuje się spełniony w Ameryce, dla której opuścił rodzinny dom w Szwecji . Z kolei jego ojczyzna nie jest już miejscem, do którego mógłby wrócić. Dom, w którym się wychował, stał się dla niego obcy, jego rówieśnicy są teraz całkiem innymi ludźmi.

„Twoja chwila na ziemi” dzięki swojej prostocie jest książką bardzo prawdziwą. Niektórym może się wydać nudna, ale dla mnie-młodej osoby, która dorosłe życie ma dopiero przed sobą, otworzyła oczy na wiele spraw. Pokazała, że czasem krótkie życie w zgodzie ze sobą ma większą wartość, niż długa egzystencja pełna decyzji, sprzecznych z własnym sumieniem.

„Weź twoje życie! Strzeż go dobrze! Nie zmarnuj go! Bo teraz jest twoja chwila na ziemi”.

Książka, której tematem przewodnim jest emigracja. Albert Carlson, po pięćdziesięciu latach swojego życia, wreszcie znalazł swoje miejsce na ziemi, pośród czterech ścian hotelowego pokoju w Laguna Beach. W ciągu dnia dźwięki dochodzące z ulicy wypełniają uszy głównego bohatera, ale w nocy to odgłos oceanu za oknem przypomina mu o swojej obecności i zmusza emigranta do...