*Recenzja nawiązuje do tomów poprzednich.

Od trzeciego tomu serii z Mercedes Thompson minęło trochę czasu. Mocne zakończenie tomu poprzedniego sprawiło, że musiałam zrobić sobie małą przerwę od przygód tej bohaterki. Pojawienie się na rynku kolejnego tomu historii zmotywowało mnie do powrotu i muszę przyznać, że bawiłam się przednio.

Patricia Briggs, często przypomina w swoich książkach pewne informacje dotyczących postaci i ich przejść, dlatego nawet po przerwie nie miałam problemu z odnalezieniem się w fabule.

Nasz mały kojot wciąż leczy rany po przeżytej traumie, na szczęście nie jest sama, chociaż o wydarzeniach które miały miejsce dowiedziało się wiele osób, w tym koleżanka z młodości, która liczy na pomoc w rozwiązaniu małego problemu z duchami. Jej wyczucie czasu jest tak dobre, że aż podejrzane, gdyż Mercy ma mały problem z Wampirami pragnącymi zemsty. Mercy jak zwykle z kłopotów wpada w większe kłopoty, a wszystko to doprawiają zawirowania miłosne w tle. Tym razem jednak trójkąt miłosny trochę przygasł, co w sumie było dobrym wyborem autorki.

Na dodatkowe wyróżnienie w tym tomie zasługują; wątek Stefana i jego oddanie względem Pani Wampirów, całkowicie niezasłużone. Autorka pokazała nam jak silna jest to postać. Na pewno dodało mu w moich oczach. No i oczywiście wątek stada, w tym tomie więcej się dowiadujemy o działaniu więzi między wilkami i tego co ona im daje, poza brakiem intymności.

Sam wątek z duchami mimo dobrego i ciekawego początku trochę się tak urwał, w jednym momencie. Z jednej strony dobrze, że bohaterka widzi swoje ograniczenia z drugiej, autorka mogła to jeszcze trochę pociągnąć. Na szczęście wróciła do tego później co dało ładne zamknięcie tej nici fabularnej.

Ta seria to dla mnie comfort read. Książka czytała się właściwie sama i sporo dowiedzieliśmy się z tego tomu o Wampirach i ich możliwościach. Jest to czwarty tom serii więc nie ma sensu się nadmiernie rozpisywać. Jak zwykle fajna rozrywka pełna akcji i przygód.

*Recenzja nawiązuje do tomów poprzednich.

Od trzeciego tomu serii z Mercedes Thompson minęło trochę czasu. Mocne zakończenie tomu poprzedniego sprawiło, że musiałam zrobić sobie małą przerwę od przygód tej bohaterki. Pojawienie się na rynku kolejnego tomu historii zmotywowało mnie do powrotu i muszę przyznać, że bawiłam się przednio.

Patricia Briggs, często przypomina w...

🦴I kolejny tom serii o Mercedes Thompson już za mną, pochłonęłam go nieco wolniej niż poprzednie, jednak wciąż niezwykle mi się podobał – najzwyczajniej w świecie jestem wielką fanką książek Patricii Briggs.

🦴W „Znaku Kości” pojawiają się tak przyjemne i zabawne scenki, że wiele postaci plusuje w moich oczach – Ben, Warren, Kyle, Darryl… Może nieco kobiety watahy wypadają gorzej, jednak inne wilkołaki (i nie tylko, bo niektóre wampiry oraz nieludzie również) kradną serca i nadrabiają charyzmą.

🦴Fabuła w tym tomie, mimo że dzieje się dużo, ciągnie się nieco bardziej niż w poprzednich częściach. Mamy tu wampiry, mamy ducha, mamy „potwora” i sprawę z watahą, więc mamy naprawdę sporo akcji, jednak porównując jak szybko poszły mi poprzednie trzy książki, ta wydaje się nieco bardziej oporna, choć jest jak najbardziej ciekawa.

🦴Razem z Mercy poznajemy głębszy „sens” stada i to, jak funkcjonują w niej wilkołaki – uwielbiam sposób w jaki zostało to przedstawione, idea życia wilków mnie całkowicie zachwyca w tej serii, a więzi w watasze są bardzo przyjemnie opisane.

🦴Zwrot akcji jest tu sensowny i zaskakujący, choć wiadomo, że przy kolejnym przeczytaniu już aż tak nie zadziwia, to wciąż ma podstawy i dobrze się go czyta. Nie jest on płaski i niczym cebula ze „Shreka” (i nie chodzi tu o wystawianie na słońce, choć może odrobinę),ale ma warstwy, które powoli się odsłania.

🦴Zakończenie, a konkretnie kilka ostatnich stron średnio mi pasowało – było niepełne i niezbyt pasuje mi do tych występujących w poprzednich tomach. Nie było bardzo złe, jednak odstaje od „typowych” końcówek w tej serii, stąd moje małe niezadowolenie.

🦴Podsumowując – seria nie traci rozpędu ani plusów, raz jest lepiej, raz nieco gorzej, ale wciąż bardzo pozytywnie ją oceniam, bo jest niezwykle komfortowa i przyjemna, a powrót do niej jest niczym spotkanie się z dawno niewidzianym przyjacielem. ^ ^

🦴I kolejny tom serii o Mercedes Thompson już za mną, pochłonęłam go nieco wolniej niż poprzednie, jednak wciąż niezwykle mi się podobał – najzwyczajniej w świecie jestem wielką fanką książek Patricii Briggs.

🦴W „Znaku Kości” pojawiają się tak przyjemne i zabawne scenki, że wiele postaci plusuje w moich oczach – Ben, Warren, Kyle, Darryl… Może nieco kobiety watahy wypadają...

Świetnie napisana, trzyma w napięciu i dostarcza wrażeń. Cieszy mnie, że poruszony w serii wątek gwałtu jest tak dobrze ukazany - zgwałcona postać nie przechodzi nad tym do porządku dziennego, ale przeżywa wspomnienia tak, jak to by się działo w rzeczywistości. Polecam.

Świetnie napisana, trzyma w napięciu i dostarcza wrażeń. Cieszy mnie, że poruszony w serii wątek gwałtu jest tak dobrze ukazany - zgwałcona postać nie przechodzi nad tym do porządku dziennego, ale przeżywa wspomnienia tak, jak to by się działo w rzeczywistości. Polecam.

To moje ostatnie spotkanie z Mercedes. Jak dla mnie każdy kolejny tom jest tylko coraz słabszy. Bohaterowie infantylni i miałcy. Nikt nie wzbudził mojej sympatii, a ty irytacje. Myślę, że czytelnikom z mniejszym doświadczeniem czytelniczym to ciut młodszym książka może dostarczyć sporo rozrywki. Autorce pewnie dam jeszcze jedną szansę.

To moje ostatnie spotkanie z Mercedes. Jak dla mnie każdy kolejny tom jest tylko coraz słabszy. Bohaterowie infantylni i miałcy. Nikt nie wzbudził mojej sympatii, a ty irytacje. Myślę, że czytelnikom z mniejszym doświadczeniem czytelniczym to ciut młodszym książka może dostarczyć sporo rozrywki. Autorce pewnie dam jeszcze jedną szansę.

Mysle, ze nawet z nijaka fabula, ksiazka z Mercedes Thompson w roli glownej zdalaby egzamin jako miła lektura. Autorka w tak swietny, ciekawy i interesujacy sposob przedstawia bohaterow ksiazki, nawet tych nie do konca przyjaznych, ze kazdy rodzial smakuje jak ulubiona potrawa.
Fabula w tej ksiazce ciagnie sie troche wolniej niz w poprzednikach, ale ironicznje czytalo mi sie czesc najszybciej, w porownaniu z poprzednimi trzema.
Uwielbiam elementy fantastycznych postaci i to, ze autorka nje ogranicza sie jedynie do wampirow i wilkolakow, jak na poczatku myslalem. Czytajac przygody Mercedes Thompson czytelnik ma szanse wkroczyc w naprawde fanastyczny swiat osadzony w terazniejszych czasach. Thompson jako glowna bohaterka ma naprawde duzy talent do pakowania sie w klopoty, ale na tym polega caly urok zmiennoksztalnej.
Bohaterowie ksiazki sa na tyle latwi do polubienia, ze nietrudno uzaleznic sie od ich przygod. Troche zaluje, ze ksiazki w serii sa stosunkowo cienkie, bo to pierwsza seria, gdzie wolalbym te grubaski liczace po szescset czy siedemset stron!

Mysle, ze nawet z nijaka fabula, ksiazka z Mercedes Thompson w roli glownej zdalaby egzamin jako miła lektura. Autorka w tak swietny, ciekawy i interesujacy sposob przedstawia bohaterow ksiazki, nawet tych nie do konca przyjaznych, ze kazdy rodzial smakuje jak ulubiona potrawa.
Fabula w tej ksiazce ciagnie sie troche wolniej niz w poprzednikach, ale ironicznje czytalo mi...

Nadal jestem wciągnięta w tę serię, chociaż tutaj nie za wiele działo się samej akcji. Dużo rozmyśleń i niepewności w stronę Adama i ich relacji, a także odnośnie innych bohaterów, z którymi Mercy nie ma tak jasnej sprawy emocjonalnej. To wciąż była przyjemna lektura, powiedziałabym, że taki przystanek pomiędzy mocniejszymi wydarzeniami.

Nadal jestem wciągnięta w tę serię, chociaż tutaj nie za wiele działo się samej akcji. Dużo rozmyśleń i niepewności w stronę Adama i ich relacji, a także odnośnie innych bohaterów, z którymi Mercy nie ma tak jasnej sprawy emocjonalnej. To wciąż była przyjemna lektura, powiedziałabym, że taki przystanek pomiędzy mocniejszymi wydarzeniami.

Potrzebowałam tego! Po czterech już tomach Mercy powoli staje się tą postacią, po która sięgam w ciemno i wiem, że mnie nie zawiedzie. Fakt, że poprzedni tom podobał mi się jednak nieco bardziej, ale nie zmienia to faktu, że wsiąknęłam, wpadłam i nie chciałam w ogóle wychodzić. Jestem ogromnie ciekawa, gdzie wyląduję w kolejnym tomie i w jakie kłopoty znowu wpadnie Mercy.

I wiem jedno - gdy książki będą mnie zawodzić i nie znajdę nic, co mi się podoba, to już wiem, że mogę liczyć na tą szaloną babę.

Potrzebowałam tego! Po czterech już tomach Mercy powoli staje się tą postacią, po która sięgam w ciemno i wiem, że mnie nie zawiedzie. Fakt, że poprzedni tom podobał mi się jednak nieco bardziej, ale nie zmienia to faktu, że wsiąknęłam, wpadłam i nie chciałam w ogóle wychodzić. Jestem ogromnie ciekawa, gdzie wyląduję w kolejnym tomie i w jakie kłopoty znowu wpadnie...

Ta seria coraz bardziej mnie wciąga. Polecam

Ta seria coraz bardziej mnie wciąga. Polecam

Ta seria ma w sobie coś co sprawia, że każdą książkę szybko się czyta. Nie umiem ubrać tego w odpowiednie słowa, ale podoba mi się, że autorka podchodzi do wielu wątków w rozsądny sposób - choćby "krzywda" z poprzedniego tomu lub nie robi z Mercy prostaczki napalonej na super samca.
Wszystko jest tak odpowiednio wyważone, że nie ma się poczucia czytania grafomańskich wypocin ani innego rodzaju głupotek. Zaczynam kolejny tom!

Ta seria ma w sobie coś co sprawia, że każdą książkę szybko się czyta. Nie umiem ubrać tego w odpowiednie słowa, ale podoba mi się, że autorka podchodzi do wielu wątków w rozsądny sposób - choćby "krzywda" z poprzedniego tomu lub nie robi z Mercy prostaczki napalonej na super samca.
Wszystko jest tak odpowiednio wyważone, że nie ma się poczucia czytania grafomańskich...

Na szczęście na Znak kości we wznowieniu nie musiałam czekać zbyt długo. Po tym, co się wydarzyło w Pocałunku żelaza, czym prędzej chciałam wrócić do Mercy i przypomnieć sobie, jak bohaterka pokonuje tak straszną traumę. Ponownie wspomnienia miały się nijak do przeżywanych na nowo emocji.

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2017/09/08/znak-kosci-patricia-briggs/

Na szczęście na Znak kości we wznowieniu nie musiałam czekać zbyt długo. Po tym, co się wydarzyło w Pocałunku żelaza, czym prędzej chciałam wrócić do Mercy i przypomnieć sobie, jak bohaterka pokonuje tak straszną traumę. Ponownie wspomnienia miały się nijak do przeżywanych na nowo emocji.

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2017/09/08/znak-kosci-patricia-briggs/