Aleksandar Hemon

Mało jest takich książek-wspomnień, które napisane są w sposób tak osobisty, intymny, i głęboki, czasem zabawny, a czasem tak dotkliwy, że ma się wrażenie być obok i przeżywać emocje razem z autorem... Aleksandar urodził się i wychował w Sarajewie w latach, o których współcześnie niewiele się już mówi, bo wojna zmieniła wizerunek tego miasta tak bardzo, że czasem trudno jest wyobrazić sobie jak się żyło przedtem. A przedtem żyło się jak na dany wiek życia przystało - grało z kumplami w piłkę, brało udział w sąsiedzkich bójkach, oglądało pornograficzne czasopisma, a na studiach zakładało kluby kulturalne, do których zapraszano ważnych ludzi i omawiano ważne problemy literatury ("One Friday, there was a panel discussion on alcoholism and literature with all the panelist drunk, and the moderator the drunkest of all".). Wojna zastała Aleksandra na delegacji w USA i niemożności powrotu do ojczyzny przez najbliższe 5 lat. Dramatyczne historie jego szkolnych przyjaciół, którzy zostali w Bośni, wywoływały w nim poczucie winy, strach i ulgę, a powrót do Sarajewa półtora roku po zakończeniu oblężenia miasta - konsternację, że jego Dom tak bardzo się zmienił i tak samo się nie zmienił jednocześnie. Ostatnie strony książki chwytają za serce tak mocno, że nie można po tej lekturze po prostu wrócić do codzienności...