Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poezja Trzebińskiego pozostawia wiele do życzenia prawdę mówiąc. Może między innymi dlatego młody pisarz ogłosił kiedyś śmierć poezji...? Ogłosił koniec istnienia pokolenia lirycznego, a początek dramatycznego. To również całkiem sensowne zważając na to, jaki dramat udało mu się napisać. Jego groteska pt. ,,Aby podnieść różę" jest według mnie fantastyczna. Opiera się na nowej koncepcji dramatycznej, stworzonej przez Trzebińskiego- w finale dramatu nie zwycięża jedna siła nad drugą, tak jak to zwykle bywało w dramatach. Nie zwycięża ani okrutny los (fatum),ani żadna z postaci. Groteska kończy się remisem, a więc pewnym nierozstrzygnięciem. Remisem na płaszczyźnie dosłownej- jako wynikiem gry w tenisa stołowego oraz na płaszczyźnie metafizycznej, dla której wyjaśnienia musiałabym streścić groteskę. Poza tym Andrzej Trzebiński wprowadził do dramatu kolejną ,,innowację"- nadaje rzeczy sens dramatyczny, co oznacza mniej więcej tyle, że to piłeczka ping-pongowa gra tu znaczącą rolę. Groteska ,,Aby podnieść różę" jest niesłychanie dojrzałym dziełem, bo napisanym przecież przez dwudziestolatka oraz jest zmaterializowaniem pewnych koncepcji ideowych i kulturowych Trzebińskiego. Jest ciekawa, troszkę pogmatwana niczym ,,Szewcy" Witkacego, zaskakująca i intrygująca. Stawia wiele pytań, ukrywa wiele znaczeń, przekazuje myśli Trzebińskiego dotyczące chociażby postaci przywódcy społeczeństwa, jego władzy i ludu. Uważam, że groteska ,,Aby podnieść różę" mogłaby być analizowana na lekcjach polskiego tak samo jak chociażby przytoczeni ,,Szewcy". Ja byłam nią zachwycona.